Νεκρική σιγή

Χωρίς ομοιοκαταληξία οι στίχοι στις σκέψεις
χωρίς λόγια πολλά στο σχοινί της αλήθειας
μ’ ένα τσιγάρο αναμμένο χαζεύω το κύμα
κι η νεκρική σιγή γύρω μου μιλά πιο πολύ.

Μιλά για χαμένες πατρίδες κι όνειρα καμένα
γ’ αρρώστιες και κίβδηλες ελπίδες πολλές
για τρένα που πέρασαν χωρίς να σταματήσουν
για το ρολόι που σταμάτησε να χτυπά στο χέρι…

Μια βαλίτσα δίπλα μου γεμάτη από συνήθεια
με μοναξιά και πόνο και βάσανα πολλά
μα εγώ θα ανατρέψω το μαύρο και το γκρίζο
γιατί σε με η νεκρική σιγή μιλά.

Μου λέει για τα όνειρα όσων τολμήσαν
για διάφορα χρώματα στην άκρη τ’ ουρανού
για χώρες μακρινές και ξεχασμένες
για ένα ταξίδι προορισμού.

Νεκρική σιγή που τόσο σε καταλαβαίνω
μιλάς πολύ στο δικό μου ουρανό
δίνεις ελπίδες σε όποιον σε καταλάβει
κι ο αγέρας χαϊδεύει τα μαλλιά
σε όσα κορίτσια αφέθηκαν στο άγγιγμά του
ταξίδεψαν μαζί του
αφέθηκαν στα όνειρά τους
κι άδειασαν τη βαλίτσα του πόνου
μόνο με μια πυξίδα
την πυξίδα της ζωής.

Νεκρική σιγή, μούσα των ποιητών
και σύντροφος της πένας
αν πάψεις να μιλάς μες στη σιωπή σου
θα πάψω να δημιουργώ.