Πιάνο

Δύστυχε κάτσε και παίξε μια μελωδία
για κείνους που προσπέρασαν δίχως σημασία
τον έρωτα, τα όνειρα και κάθε φαντασία
κι έζησαν μια ζωή χωρίς καμιά ουσία.

Πιάνο η ζωή στα πλήκτρα της με μαύρο και με άσπρο
με αντιθέσεις σε συναίσθημα μες στο δικό της κάστρο
με μάσκες του θανάτου και ύπουλους εχθρούς
μα και μ’ ανθρώπους στην ψυχή τόσο δυνατούς.

Γι’ αυτό σου λέω δύστυχε προσπάθησε για λίγο
μια μελωδία της στιγμής κι έπειτα να φύγω
να δω πόσο μικρός ήσουνα για μένα
και ν’ αποδείξω τελικά τα χρόνια τα χαμένα.