«Θα μου πεις τι συνέβη σ’ εκείνη τη σπηλιά;» ρώτησε η συγγραφέας τη φτερωτή γυναίκα
« Έχω τις πιο άσχημες αναμνήσεις. Θα σου πω πράγματα που θα τα θεωρήσεις παράλογα,
αλλά συνέβησαν. Δε θα μπορέσεις να με καταλάβεις ,γιατί είσαι άνθρωπος και ζεις σε έναν ψεύτικο κόσμο.»
« Θέλω να μάθω τι συνέβη. Μίλα!»
«Μόλις ήμουν σίγουρη πως ο άντρας είχε χαθεί μέσα στο νερό, κατευθύνθηκα χαρούμενη μέσα σε μια σπηλιά στην οποία πήγαινα μαζί του πολλά χρόνια πριν. Ήταν το ερωτικό κρησφύγετό μας.»
«Γιατί πήγες εκεί και δεν επέστρεψες στη βάση σου; Γιατί δεν έπεσες μαζί του;»
«Πήγα να κρυφτώ στη σπηλιά. Δε προλάβαινα να πέσω μαζί του. Χρειαζόταν άλλη διαδικασία κι εγώ δεν είχα περιθώρια πια.»
«Γιατί,»
«Γιατί σκοτεινές υπάρξεις μας εντόπισαν. Έρχονταν για κείνον. Αλλά δε τους έκανα τη χάρη. Κρύφτηκα στη σπηλιά και προσπάθησα να επικοινωνήσω με τους δικούς μου. Κι είδα να καταφθάνουν οι σκοτεινές υπάρξεις και να στέκονται πάνω από το σημείο εκείνο. Η θάλασσα ήταν πλέον γαλήνια. Είχαν αργήσει. Δε πρόλαβαν να τον αρπάξουν.»
«Να τον αρπάξουν; Γιατί;»
«Μα για το φως του γίνονταν όλα. Για το φως του. Ήθελαν να βρουν τρόπο να πάρουν το κρυμμένο κι αγνό φως του. Δεν είχαν καταφέρει τόσο καιρό τίποτα και η μόνη επιλογή τους ήταν τα πειράματα με κείνον στο βασίλειό τους. Χρειάζονταν το σώμα του για να ανακαλύψουν τον τρόπο ένωσης φωτός και σκότους. Ήθελαν αυτή την ένωση, αλλά το φως του είχε σφραγίσει μέσα του και δε μπορούσαν να το παραβιάσουν όσα χρόνια κι αν είχαν κάνει κατάληψη στο κορμί του. Το σκοτάδι είχε περικυκλώσει το φως μέσα στο σώμα του, δεν το είχε παραβιάσει .»
«Τι ιδιαίτερο είχε αυτό το φως;»
« Αυτό δε μπορώ να σου το αποκαλύψω. Μοναδικό…απλά.»
«Δε μπορώ να αντιληφθώ τον τρόπο σκέψης σου, αλλά προσπαθώ να καταλάβω όσο πιο απλά γίνεται την ιστορία. Χάνομαι σε κάποια σημεία, αλλά για συνέχισε…»
«Έψαξαν για μένα αλλά δε με είδαν. Φθηνά τη γλίτωσα. Ήταν πολλοί και δυνατοί. Είχα πολεμήσει με κάποιους από αυτούς στο παρελθόν και γνώριζα τα ευαίσθητα και δυνατά σημεία τους. Κι εκεί που περίμενα να φύγουν όλοι από το σημείο αυτό, έμειναν κάποιοι εκεί ως φύλακες, γιατί ίσως κατάλαβαν πως δεν είχα πέσει στο νερό και πως αναγκαστικά θα επέστρεφα εκεί κάποια στιγμή. Η λύση λοιπόν για μένα ήταν μέσα από το νερό της σπηλιάς να κολυμπήσω και να φτάσω στο σημείο εκείνο κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Είχα όμως σοβαρά προβλήματα εκείνη τη στιγμή..»
« Δηλαδή;»
«Δεν είχα επαφή με τους δικούς μου, γιατί παρέμβαινε η συχνότητα των σκοτεινών. Βλέπεις ο άντρας με είχε αγγίξει στο πόδι κατά την πτώση του από αγάπη και αυτό το σκοτάδι ήταν αρκετό πάνω μου για να με μπλοκάρει. Προφανώς για τους δικούς μου ήμουν αγνοούμενη…αλλά δεν ήξεραν πού είχα κατευθυνθεί για να με αναζητήσουν. Δεν είχα πει σε κανέναν. Ανοησία μου…Μεγάλη ανοησία…Το μόνο που γνώριζαν ήταν η χώρα κατεύθυνσής μου, όχι το σημείο. Άρα χωρίς το GPS μου έπρεπε να ψάξουν όλη την Ελλάδα…»
«GPS; »
«Ναι. Όλοι είμαστε κατά κάποιο τρόπο συνδεδεμένοι με τη βάση μας για να γνωρίζουν το στίγμα μας. Είναι δύσκολο να καταλάβεις τη δική μας τεχνολογία. Τέλος πάντων, δεν απελπίστηκα, αλλά δε θα έχανα χρόνο. Πήρα λοιπόν το ξίφος μου κι άρχισα να πριονίζω τα φτερά μου. Λυπήθηκα που έπρεπε να το υποστώ αυτό. Δεν είχα επιλογή. Με σκότωνα…»
«Δηλαδή;»
«Φαντάσου μία γυναίκα που αναγκάζεται να χάσει το στήθος της με μια επέμβαση. Πώς νιώθει; Αναγκάζεται να το υποστεί για να επιβιώσει. Μόνο που η αποκατάσταση στήθους για μία γήινη είναι απλή υπόθεση, ενώ για μας χρειάζεται ολόκληρη ανάρρωση. Αφού λοιπόν έκοψα τα φτερά μου, έβγαλα το μενταγιόν –καρδιά από το λαιμό μου και φύσηξα μέσα του.»
«Γιατί;»
«Έπρεπε να βγάλω το γαλάζιο φως μου και να το τοποθετήσω μέσα σε κάποιο δοχείο ή αντικείμενο προκειμένου να μπορώ να κολυμπήσω μέσα στο νερό σα ψάρι. Το μόνο αντικείμενο που έφερα μαζί μου ήταν το μενταγιόν μου και σφράγισα μέσα στο γαλάζιο κρύσταλλο την αγγελική πνοή μου. Η αγγελική μας πνοή δε πρέπει να αλλοιώνεται από το αλάτι ξέρεις.»
«Και μετά;»
«Άφησα το ξίφος μου στην άκρη, κράτησα το μενταγιόν στα χέρια και βούτηξα. Ήθελα να βρουν το ξίφος μου οι δικοί μου για να ξέρουν το τελευταίο στίγμα μου»
«Έβγαλες ουρά όπως οι γοργόνες που βλέπουμε σε ταινίες δηλαδή;»
«χαχαχαχα χαχαχαχαχα Είναι ό,τι πιο αστείο έχω ακούσει σήμερα. Δε κατάλαβες τι είμαι. Δε χρειαζόμουν ουρά. Μπορούσα να κολυμπήσω και να αναπνεύσω σα ψάρι κάτω από το νερό και να κάνω κολύμπι με το σώμα μου καλύτερα από τις γοργόνες. Το πρόβλημα είναι ότι με έπιασαν αιχμάλωτη τρεις μάγισσες κάτω από το νερό και με βασάνισαν όσο δε πάει.»
«Ωχ, υπάρχουν μάγισσες;»
«Έλα ντε. Δεν ήξερα ότι υπάρχουν μάγισσες κάτω από το νερό και μάλιστα χωρίς να είναι γοργόνες. Το εμπέδωσα για τα καλά όμως. Μόλις με έπιασαν, διακριτικά πέταξα στο βυθό το μενταγιόν μου, την πνοή μου, τη δύναμή μου. Δε θα το έβρισκαν ποτέ το μενταγιόν, γιατί έπεσε ανάμεσα σε κάποια κοράλλια. Έπειτα ξεκίνησε η αιχμαλωσία μου και η τάση τους να κάνουν μαζί μου πειράματα. Αλλά αποτέλεσμα δεν είχαν, αφού δεν είχα το φως μου μαζί. Πήραν μόνο ό,τι υπόλοιπο φτερών είχε απομείνει πάνω στην πλάτη μου, προκειμένου να κάνουν να μαντζούνια τους.»
«Πόσο καιρό έμεινες αιχμάλωτη εκεί, πριν έρθει να σε σώσει ο αρχηγός σου;»
«Αυτό θέλω να μάθω από εκείνον τον άντρα. Δεν είχα αντίληψη του γήινου χρόνου. Υπολογίζω γύρω στα δύο έτη, αλλά θέλω να μάθω όταν τον συναντήσω. Δε θέλω να μιλήσω όμως άλλο για την τραυματική αιχμαλωσία μου εκεί. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως όταν τον βρω και ενεργοποιήσω το φως του, θα επισκεφτώ τη σπηλιά δίχως να αγγίξω το νερό. Θα σου πω και τι άλλο υποσχέθηκα σε μένα.»
«Τι;»
«Μη γελάσεις. Όταν θα επισκεφτώ πάλι αυτό το μέρος, θα πω ένα -fuck you bitches- ,θα κάνω χειρονομία σα γήινη αλήτισσα, θα ρίξω μια χλέπα στο νερό και θα εξαφανιστώ..χαχαχαχα»
«Υπέροχη ιστορία. Θα γράψω την ιστορία σου. Έχω εργασία στο Πανεπιστήμιο.Σε ευχαριστώ.»
Σόφη Λύσσαρη
Καθηγήτρια δημιουργικής γραφής Brunel University-πνευματικά δικαιώματα στην ελληνική γλώσσα 2017
Κείμενο μεταφρασμένο από την αγγλική γλώσσα –έτος γραφής στην αγγλική 1999-εργασία μου στη δημιουργική γραφή-
κατηγορία: μεταφυσικό-φανταστικό
