Η ζωή που προσπέρασα

Ζωή με άπειρες ανάσες που πάντα μ’ έπνιγες
μ’ έριχνες στις φουρτούνες κι εκεί μ’ εγκατέλειπες
ζωή που τόσο πολύ αμέσως μίσησα
γύρισα σελίδα που ποτέ δε πεθύμησα.

Η ζωή που προσπέρασα κείτεται κάτω βουβή
θολό τοπίο με σάπια φύλλα και σιωπή
εκείνη στέκεται εκεί , ενώ εγώ προχώρησα
τις άδειες νύχτες μοναξιάς ποτέ δε μου συγχώρησα.

Τώρα ζωή όταν σε κοιτώ είμαι πιο πάνω
παρόλο που με τα βάρη σου μ’ έκανες να πεθάνω
σε νίκησα δειλή, κακόκεφη αλήτισσα
πήγαινε αλλού μόνο αυτό σου ζήτησα.

Με βήμα τώρα ρυθμικό κρατάω τη σημαία
της νίκης σύμβολο γλυκό στης μέρας τα ωραία
κι αν με κοιτάξω στον καθρέφτη βλέπω χρώμα
εκείνο που μου στέρησες από παιδί ακόμα.