Το ποτάμι που ρέει

Άλλες φορές ποτάμι μου κυλούσες
άλλες φορές δεν είχες πια νερό
γεμάτο από πέτρες πάνω σου περπατούσα
κι αναζητούσα το νερό που έρεε μέσα σου…
Πόσο λατρεύω το ποτάμι που ρέει
κι όχι την ξεραΐλα και την παρακμή
ένα ποτάμι να κολυμπήσουν τα όνειρά μου
νερό να ρέει, γιατί χωρίς αυτό πατάω πάνω στα καμένα.
Καμένα όνειρα ή ελπίδες
θυμίζουν σε μένα οι πέτρες κι η έλλειψη ζωής
όταν στερεύεις ειδικά τα καλοκαίρια
νοσταλγώντας το χειμώνα και τη βροχή
γιατί κι αυτή η εποχή έχει τη χάρη τη δική της
αφού εσύ είσαι ένας χείμαρρος τρελός
και παρασέρνεις το μπουκάλι με το ποίημά μου
σε ένα ταξίδι χωρίς προορισμό.
Ποτέ δεν ξέρω αν κανείς θα το διαβάσει
ή αν θα μείνει το μπουκάλι σε κάποια μεριά
αλλά το ποίημα είναι ήδη γραμμένο
κι αν το αναζητήσω ίσως βρω το μπουκάλι
που παρέσυρες εσύ κάποια φορά…