Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

Πόλεμος

δημοσιεύθηκε στο www.vres-agrinio.gr, 06 Δεκεμβρίου 2012 -  από την  ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΚΟΣΜΑ ΧΑΤΖΗΣΤΥΛΙΑΝΟΥ

Πόλεμος της Σόφης Λύσσαρη


Πολεμάς τις σκιές του παραλόγου
σε μια στιγμή βουβού διαλόγου
τσεκάρεις το είδωλό σου σε καθρέφτες
πάνω σε ρωγμές που έκαναν οι κλέφτες.
Σου κλέψαν κάθε όνειρο και σε φιμώσαν
γέμισες με ψίχουλα π’ ατάραχα σου δώσαν
λαθρεπιβάτες της ζωής γεμάτοι αμαρτία
που σε κατάντησαν θνητό γεμάτο δυστυχία.
Μ’ αντίρρηση και πόλεμο στις λέξεις δεν αλλάζεις
εκείνους μόνο εξόντωσε με πράξεις που διατάζεις
με νόμους και ηθικές που πλάθει μια Αλήθεια
με όρια στο ‘είναι ‘ σου ενάντια στη συνήθεια.
Κι αν άντεξες τον πόλεμο, ο πόλεμος δεν τελειώνει
έρχεται κάθε φορά που βλέπεις χελιδόνι
κι ελπίδες όταν πλάθεις στην άνοιξη του έτους
εκείνοι πάντα ειν’ εκεί…τρέχα πια και δες τους!

Ρεφρέν:
Ο πόλεμος είναι πάντα εκεί
ένας κρυφός βουβός σκοπός
κι εσύ ρωτάς αν επαρκεί
κάθε αξίας σου καρπός.
Ο πόλεμος είναι πάντα εκεί
ένας Θεός που αιμορραγεί
κι εσύ ρωτάς αν επαρκεί
κάθε μικρή σου αλλαγή.

ΥΓ:Φίλοι μου το παρόν τραγούδι είναι κατοχυρωμένο πνευματικά και θα περιέχεται στο βιβλίο μου "Τα τραγούδια μου" Συλλογή Πρώτη που θα εκδοθεί στις αρχές του 2013.
Aποκλειστικά δημοσιεύεται στο Vres Agrinio.gr. Ας αναλογιστούμε όλοι τον "πόλεμο" που γίνεται μέσα μας, γύρω μας και στις ζωές μας γενικότερα.

Σόφη Λύσσαρη
Ποιήτρια/στιχουργός/συγγραφέας
www.sophielyssari.blogspot.com

Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

Δαίμονας

δημοσιεύθηκε στο www.vres-agrinio.gr, 01 Δεκεμβρίου 2012 -  από την  ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΚΟΣΜΑ ΧΑΤΖΗΣΤΥΛΙΑΝΟΥ

Δαίμονας της Σόφης Λύσσαρη

Είμαι συνέχεια στους δρόμους
με δαίμονες και μ’ αστυνόμους
σπάω πέτρινες σιωπές
με παγοθραύστη σε καρδιές.
Τρέχω μακριά από κατεστημένα
κι από έντυπα καθυστερημένα
φοράω μάσκα από μετάξι
κρύβομαι απ’ όσα μου ‘χουν τάξει.
Κι όταν τους βλέπω να φτύνουν στο δρόμο
πατώντας αλήθειες μακριά απ’ το νόμο
βγάζω μια πένα κρυφά απ’ την τσέπη
και γράφω σκληρά για ό,τι μας διέπει.
Κλείνω τα μάτια μετά και ρεμβάζω
μυρίζω όλα τα άνθη απ’ το δικό μου βάζο
μιλώ για όλα αυτά που όλους τους δειλιάζουν
μιλώ για όλα αυτά που όλους τους τρομάζουν.
Ρεφρέν:
Δαίμονας εγώ του παραλόγου
με ξίφος μία πένα του διαλόγου
Δαίμονας εγώ του Παραδείσου
αλήθεια γυμνή εμπρός εμφανίσου!
Σόφη Λύσσαρη
ποιήτρια/στιχουργός/συγγραφέας
www.sophielyssari.blogspot.com

υ.γ. Φίλοι μου ένα τραγούδι που έγραψα για το σήμερα....Είναι πνευματικά κατοχυρωμένο και θα περιέχεται μαζί με άλλα 89 τραγούδια μου στο βιβλίο "Τα τραγούδια μου"Συλλογή Πρώτη στις αρχές του 2013. Είναι αποκλειστική η δημοσίευσή του στο vres Agrinio.gr

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

Συνέντευξη της κ. Σόφης Λύσσαρη στον κ. Σάββα Τριανταφυλλίδη (σταθμός Music Creations)



Σόφη Λύσσαρη : Ποίηση και κρίση 'αξιών΄


(δημοσιεύθηκε στο www.vres-agrinio.gr, την 3/11/2012)

Δεν είναι η ποιητική μανία μου που με οδηγεί σε δρόμους στοχαστικούς και σε αναζητήσεις εσωτερικές.Δεν είναι το βαθύ σκοτάδι της νύχτας μας....αλλα η 'νύχτα' της μέρας μας....
Δεν είμαι εγώ που σας μιλώ αλλά η φωνή της συνείδησης ενός ανθρώπου που χάνεται στον κόσμο το δικό του...τον ποιητικό για μένα ,τον τρελό ή φευγάτο για πολλούς....
Έχετε αναρωτηθεί πώς η κρίση αξιών έχει αλλοτριώσει κάθε στιγμή της ζωής σας; Έχετε δει τη 'νύχτα' σας όταν γύρω σας βλέπετε μόνο ' φως '; Έχετε καταλάβει πως η μέρα σας δε θα 'πρεπε να έχει σκιές ή πινελιές σκοταδισμού κάθε είδους;
Ναι ,μιλώ για την κρίση αξιών στο 'είναι 'μας....όλων ...και στο δικό μου....Πόσες φορές στη ζωή σας αρνηθήκατε να είστε 'διαφορετικοί ' παρά ακολουθήσατε πιστά μία οδό συμβιβασμού με το κατεστημένο καθιστώντας έτσι τους εαυτούς σας/μας συνενόχους στο 'φόνο' των αξιών,των πιστεύω,των ιδανικών;Η κρίση αξιών επιβραβεύεται με τη σιωπή και τη συνέναισή μας στο' βιασμό' μιας χαμένης αθωότητας..... Κι εγώ κουράστηκα να συναινώ...Αντιδρώ μέ την πένα... Αυτό δε με καθιστά αθώα αλλά τουλάχιστον με την ποίησή μου εκφράζω μια έντονη αντίδραση σε ΄Αφέντες' και ΄Θηρία' που θέλησαν να με βάλουν σε ένα 'μπουντρούμι' για να ζήσω τη σημερινή πραγματικότητα....
Ναι , δε δέχομαι υποταγή από τις νέες συνήθειες και τα δήθεν ιδανικά. Δε θα πάψω να μιλώ και να αντιδρώ.Δε θα με φιμώσει η στυφή πραγματικότητα.Αξίζει να βαδίζει κανείς με σύνεση , απλότητα ,όνειρα,,αυθεντικότητα.... Η ποίηση είναι ένα κλειδί . Ανοίγει την πόρτα εκείνη που μας θυμίζει είτε γράφοντάς την είτε διαβάζοντάς την πως υπάρχει ουσία και αλήθεια. Υπάρχει χρώμα και ζωή πιο πέρα....Μην αγνοούμε το σκοτάδι που μας περικυκλώνει.Ας αναζητήσουμε το φως που υπάρχει μέσα μας κι ας το βγάλουμε προς τα έξω....Δεν είναι ντροπή η ποίηση ,ούτε τρέλα.Είναι μία αξία διαχρονική που δε θα αφήσω να αλλοτριωθεί...
Σε έναν κόσμο καλύτερο μέσα από την ποίηση
Σόφη Λύσσαρη
Ποιήτρια/Στιχουργός/Συγγραφέας

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

Συνέντευξη με την Βασιλεία Κοσμά Χατζηστυλιανού

Αναδημοσιεύεται από το www.vres-agrinio.gr της 30/10/2012

Συναντήσαμε τη Σόφη Ι.Λύσσαρη, με αφορμή την έκδοση της πρώτης της ποιητικής συλλογής " Κατάθεση Ψυχής" ......
Λίγα λόγια για τη Σόφη Η Σόφη γεννήθηκε στο Αγρίνιο από γονείς εκπαιδευτικούς. Σπούδασε Αγγλική φιλολογία στο πανεπιστήμιο BRUNEL του Λονδίνου και ειδικεύτηκε στη δημιουργική γραφή καθώς από μικρό παιδί είχε κλίση στη συγγραφή και ειδικά στην ποίηση. Εργάζεται ως Υπαξιωματικός του Λιμενικού. Ταυτόχρονα είναι εξετάστρια προφορικών Αγγλικής γλώσσας του Υπουργείου Παιδείας στο Κρατικό Πιστοποιητικό Γλωσσομάθειας 2 φορές το έτος, ενώ έχει εργαστεί ως καθηγήτρια αγγλικών αρκετά χρόνια στο παρελθόν.
Εκτός από ποιήματα και μυθιστορήματα γράφει στίχους.
Έχει γράψει βιβλία, τα περισσότερα στα αγγλικά και ένα στα ελληνικά. Γράφει συνήθως με ψευδώνυμα άρθρα σε περιοδικά και ιστοσελίδες. Άρθρα με το όνομά της έχουν δημοσιευτεί στο περιοδικό 'ΝΕΑ ΠΛΕΥΣΗ' του Λιμενικού Σώματος.
Ο τραγουδιστής και συνθέτης Δόξας Κώστας Γ. έγραψε μουσική για το ποίημα του βιβλίου 'Γράμμα' και το όμορφο βίντεό του το παρουσίασε στο you tube. Στις 20 Σεπτέμβρη του 2012 ο συνθέτης Νίκος Φυλακτός σε εκδήλωση που διοργάνωσε ο Δήμος Ν.Ηρακλείου στο Κτήμα Φιξ, της έκανε μία έκπληξη μέσα από τη διοργάνωση απαγγελίας τεσσάρων ποιημάτων της συλλογής 'Κατάθεση Ψυχής' - 'Ελλάδα' , Έρωτας' , 'Ξενιτιά' ,'Δημοκρατία της ντροπής'.
 katathesi-psixis
Ποιήτρια - Στιχουργός - Συγγραφέας... με αυτή τη σειρά ?
Nαι με αυτή τη σειρά… Στην Ελλάδα εμφάνισα έργο μου με το όνομά μου ως ποιήτρια και σύντομα θα εμφανίσω έργο μου με τα τραγούδια μου ως στιχουργός. Συγγραφέας είμαι πάντα, όχι μόνο εξαιτίας της δημιουργικής γραφής που ειδικεύτηκα, αλλά επειδή κάθε μέρα γράφω.

Η "Κατάθεση Ψυχής" είναι η πρώτη σας ποιητική συλλογή. Ωστόσο ξεκινήσατε με την συγγραφή βιβλίων. Η ποίηση, σε σχέση με τη λογοτεχνία, απελευθερώνει τα συναισθήματα, είναι κατάθεση ψυχής ?

Η συγκεκριμένη ποιητική συλλογή ‘Κατάθεση Ψυχής’ είναι όντως κατάθεση ψυχής. Η λογοτεχνία δεν αποτελεί άμεσα έκφραση προσωπικών βιωμάτων του συγγραφέα, μπορεί να είναι και προϊόν μυθοπλασίας ή έρευνας… Η ποίηση είναι καθαρά προϊόν βιωμάτων.

Η συλλογή περιλαμβάνει 53 ποιήματα - είναι αυτοβιογραφικά ή αποκύημα μιας δημιουργικής φαντασίας ?
Ξεκάθαρα η συλλογή μου είναι αυτοβιογραφική. Περιγράφει συναισθήματα αλλά και καταστάσεις της ζωής μου.

Στην εισαγωγή της συλλογής σας, λέτε πως το γράψιμο τόσο του πεζού όσο και του ποιητικού λόγου είναι μαγεία. Τι είναι η μαγεία για 'σας?
Μαγεία για μένα είναι το να εκφράζομαι μέσα από το γράψιμο είτε ποιημάτων είτε ενός κειμένου. Μαγεία είναι το να γράφω ακόμα και το ‘σ’ αγαπώ’ σ’ ένα μικρό χαρτάκι. Όλη μου η ζωή μέσα από το γράψιμο είναι ένα ταξίδι μαγικό. Και ζω αυτό το ταξίδι.

Σήμερα με τη δύσκολη οικονομική κατάσταση που ζούμε όλοι μας, και με όλα όσα ακολουθούν μια τέτοια κατάσταση, υπάρχει χώρος στη ζωή μας για την ποίηση ?
Ναι, φυσικά. Είναι η μόνη διέξοδος η ποίηση. Σου αφήνει ένα συναίσθημα όταν τη διαβάζεις και πολύ μεγαλύτερο συναίσθημα όταν τη γράφεις. Παρότι δεν πουλώ την ποίησή μου, γίνομαι πλούσια από τα υπέροχα μηνύματα των αναγνωστών που δέχομαι καθημερινά.

Ένα από τα ποιήματά σας είναι και " H Νεκρική σιγή" - η νεκρική σιγή μας βοηθά να δούμε μέσα μας ? Με την απομόνωση μπορούμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας καλύτερα ή οι συναναστροφές μας μας βοηθούν να δούμε μέσα μας ?
Ένας ποιητής χρειάζεται τη Νεκρική Σιγή, την ηρεμία, προκειμένου να δημιουργήσει. Είναι ωραίο να είναι παρατηρητής μέσα από τις κοινωνικές συναναστροφές, αλλά για να γράψει κανείς χρειάζεται και τη μοναχικότητα. Η μοναχικότητα είναι κάτι τελείως διαφορετικό από τη μοναξιά. Θα σας υπενθυμίσω τους τέσσερις τελευταίους στίχους του ποιήματος:
«Νεκρική σιγή, μούσα των ποιητών
και σύντροφος της πένας
αν πάψεις να μιλάς μες στη σιωπή σου
θα πάψω να δημιουργώ»

Οι γονείς σας έχουν σχέση με τη συγγραφή ή την ποίηση ? Πώς αντέδρασαν όταν έμαθαν πως ασχολείστε με την ποίηση και πως θα εκδόσετε τα ποιήματά σας ?
Ο πατέρας μου, Ιωάννης Λύσσαρης, είναι μαθηματικός και συγγραφέας. Καταλαβαίνετε ότι από μικρό παιδί είχα ίνδαλμα τον πατέρα μου. Οι γονείς μου έμαθαν για πρώτη φορά ότι γράφω σε ηλικία 10 χρονών όταν έγραψα το πρώτο μου ποίημα και την πρώτη σχολική εφημερίδα. Τι έκαναν; Βοήθησαν να τη βγάλω σε αντίτυπα και να τη μοιράσω στο σχολείο. Πάντοτε ήταν δίπλα μου σε κάθε συγγραφική μου κίνηση, αλλά ήθελαν επιτέλους να εμφανίσω με το όνομά μου έργο μου.

Η γειτονιά σας γνωρίζει πως γράφετε ποιήματα ?
Τι να σας πω; Πιστεύω πως ναι. Δεν είμαι όμως ο άνθρωπος που θα διατυμπανίσει ότι γράφει.

Τι υπερισχύει περισσότερο στην καθημερινότητά σας - η λογική, το συναίσθημα, ή η διαίσθηση ?
Θα έλεγα και τα τρία υπάρχουν έντονα στη ζωή μου. Σε κάθε περίπτωση λειτουργώ με διαφορετικό τρόπο. Τον παν για μένα είναι η διαίσθηση κι έχω μεγάλη εμπιστοσύνη σε αυτή. Μετά έρχεται η λογική, η οποία με αναγκάζει να προσγειώνομαι σε κάθε πραγματικότητα. Τέλος, υπάρχει ο συναισθηματισμός που εκφράζεται στα αγαπημένα μου πρόσωπα, φίλους και μέσα από το συγγραφικό έργο μου.

Πείτε μου ένα όνειρό σας που έχει πραγματοποιηθεί και ένα ακόμη που δεν έχει πραγματοποιηθεί.
Το ‘Κατάθεση Ψυχής’ ήταν ένα στοίχημα και ένα όνειρο ζωής για μένα. Δεν πίστευα ποτέ πως θα έγραφα το συγκεκριμένο βιβλίο χωρίς ψευδώνυμο. Πολλά από τα ποιήματα φωτογραφίζουν έντονες καταστάσεις στη ζωή μου και κάποια από αυτά είναι τόσο προσωπικά σα να διαβάζει κανείς ένα ημερολόγιο. Ένα απ’ τα όνειρά μου που θα ήθελα να πραγματοποιηθεί είναι να τραγουδηθούν ποιήματα και στίχοι μου.

Τα ποιήματά σας σ.σ. "Κατάθεση Ψυχής" αποφασίσατε να τα εκδόσετε σε μόλις 50 συλλεκτικά αντίτυπα και να τα διαθέσετε προς ανάγνωση στο προσωπικό σας ιστολόγιο sophielyssari.blogspot.com. Γιατί αποφασίσατε να το κάνετε αυτό ?
Θα σας πω. Είμαι ενάντια στο να πωλείται η ποίηση. Δε θα μπορούσα ποτέ να γίνω εμπορική ποιήτρια, πόσο μάλλον, η δική μου κατάθεση ψυχής να πωλείται για λίγα ευρώ. Είναι θέμα αρχών, αντίληψης και πιστεύω μου. Προτίμησα να διαβάζονται δωρεάν. Με ενδιαφέρει να αγαπιούνται αυτά που γράφω κι όχι τα χρήματα. Τα συγκεκριμένα αντίτυπα δόθηκαν σε κάποιες δημοτικές βιβλιοθήκες και στολίζουν τις προσωπικές βιβλιοθήκες αγαπημένων μου προσώπων.

Σπουδάσατε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Brunel στο Λονδίνο και επόσης ειδικευτήκατε στην δημιουργική γραφή.
Τα πρώτα σας βιβλία ήταν στα αγγλικά, αλλά τα ποιήματά σας είναι στα ελληνικά. Η ποίηση είναι μια πολύ ιδιαίτερη υπόθεση ?
Φυσικά. Η ποίηση είναι η ζωή μου. Μην ξεχνάτε πως η μητρική μου γλώσσα είναι η ελληνική και το συναίσθημα εκφράζεται στη μητρική γλώσσα κάποιου. Θα ήθελα να μείνω στην Ελλάδα αγαπητή και γνωστή μέσα από την ποίησή μου.

Ποιο ποίημα διακρίνετε περισσότερο και για ποιο λόγο . Πείτε μου μια φράση του, που είναι βαθιά χαραγμένη μέσα σας
Λατρεύω το ποίημα ‘Απλότητα’. Η απλότητα είναι κάτι που με διακρίνει. Δύο μου στίχοι θα ήθελα να με ακολουθούν και στην τελευταία κατοικία μου ακόμα:
«Το πνεύμα σου στο χώμα δεν πατά
και η ψυχή σου ψηλά πάντα θα πετά…»
Επίσης δύο στίχοι που έχουν αγαπηθεί από το ποίημα αυτό είναι οι εξής:
«Η απλότητα έχει πλούτο και μεγαλείο
που σπάνια αποδεικνύεται.»

Η γραφή αλλά και η ανάγνωση της ποίησης είναι μια μοναχική ενασχόληση - παρόλα αυτά πιστεύετε πως μπορεί να αποτελέσει και ένα παράθυρο επικοινωνίας με τον κόσμο ?
Φυσικά, μέσα από την ποιητική συλλογή αυτή, γνώρισα πολύ κόσμο διαδικτυακά, κόσμο που ταυτίστηκε με συγκεκριμένα ποιήματά μου και καταστάσεις, κόσμο που μου έστειλε τις προσωπικές του εξομολογήσεις, κόσμο που αγάπησε την ψυχή μου. Εμένα. Φυσικά η τέχνη αποτελεί μορφή επικοινωνίας. Πόσο μάλλον η ποίηση.

Πείτε μου τον πρώτο συγγραφέα ή ποιητή που σας ταξίδεψε με το έργο του.
Ο πρώτος συγγραφέας που με ταξίδεψε ήταν ο Paulo Coelho μέσα από το πρώτο βιβλίο του που διάβασα, τον ‘Αλχημιστή’. Οι πρώτοι ποιητές που με ενέπνευσαν ήταν ο Κωστής Παλαμάς, ο Καβάφης και ο Ελύτης.

"Πίσω μονάχα μη κοιτάς τη ζωή σου και ζηλεύεις
'όργωσε' το είναι σου γιατί μόνο εκείνο έχεις " Τελικά οι δυσκολίες της ζωής ξεπερνιούνται με ένα δυνατό είναι ?
Έχω αποδείξει στη ζωή μου και σε όσους ξέρουν τη ζωή μου ότι με τη δύναμη, τη θέληση και την πίστη ξεπερνιούνται τα πάντα. Αν έχεις την πίστη, την αγάπη και την ελπίδα, αποκτάς και τη Σοφία.

Με ποιο τρόπο μπορούμε να ξεπεράσουμε 'τα χρόνια τα χαμένα' ?
Με το να κερδίσουμε χρόνο. Με το να μην κοιτάξουμε πίσω. Με το να πατήσουμε πάνω στις δυσκολίες και στα εμπόδια για να ανέβουμε ακόμα ένα σκαλί. Τότε τα χρόνια δε θα ‘ναι χαμένα… Έτσι βγαίνεις κερδισμένος.

Κάποια ποιήματα έχουν μια δόση απαισιοδοξίας, ενώ σε κάποια άλλα διακρίνουμε αντοχή και ψυχική δύναμη. Αυτό είναι τελικά η ζωή μας, μια εναλλαγή συναισθημάτων και καταστάσεων ? Θα λέγατε ότι σας κερδίζει η αισιοδοξία ή βλέπετε τη ζωή με απαισιοδοξία ?
Κάποιοι μ’ έχουνε χαρακτηρίσει ως απαισιόδοξη ποιήτρια ή κάποια απ’ τα ποιήματά μου έχουν χαρακτηριστεί ως πεσιμιστικά. Διαφωνώ. Είμαι ρεαλίστρια. Κάθε ποίημα γράφτηκε σε κάποια στιγμή της ζωής μου με το ανάλογο συναίσθημα που επικρατούσε τη στιγμή εκείνη. Είμαι πολύ αισιόδοξος άνθρωπος από τη φύση μου. Έχω αντιμετωπίσει καταστάσεις που ίσως άλλοι να δείλιαζαν ν’ αντιμετωπίσουν.

Τα λάθη μας μας βοηθούν να γίνουμε πιο σοφοί ?
Φυσικά, αν μέσα από τα λάθη μας μαθαίνουμε και εάν δεν τα επαναλαμβάνουμε. Πάντοτε όμως κάνουμε λάθη, γιατί είμαστε άνθρωποι.

Με ποιο ποίημά σας ταυτίστηκαν οι αναγνώστες περισσότερο ?
Μου βάζετε δύσκολα. Κάθε αναγνώστης έχει τους δικούς του λόγους για να ταυτιστεί. Θα σας πω όμως τα ποιήματα που ξεχώρισαν. Το ποίημα ‘Γράμμα’, το οποίο μελοποιήθηκε από τον τραγουδιστή-συνθέτη Κώστα Γ. Δόξα. Τα ποιήματα ‘Δημοκρατία της Ντροπής’, ‘Ξενιτιά’, ‘Ελλάδα’, ‘Έρωτας’ διακρίθηκαν και ξεχώρισαν στα μάτια του συνθέτη Νίκου Φυλακτού, ο οποίος φρόντισε να απαγγελθούν δημόσια στις εκδηλώσεις του Δήμου Ηρακλείου Αττικής. Άλλα ποιήματα που ξεχώρισαν ήταν ‘Σκάλα της Ζωής’, ‘Απλότητα’, ‘Πατέρα’, ‘Μέσα απ’ τον καθρέφτη’, ‘Νεκρική σιγή’, ‘Ηλιοβασίλεμα σιωπής’.

Ζούμε σε μια εποχή όπου κυριαρχεί η τεχνολογία και το facebook. Μαθαίνουμε τα πάντα μέσα στο διαδίκτυο, στις ιστοσελίδες και στα blogs γίνεται μια απίστευτα ραγδαία αναπαραγωγή ειδήσεων και παρακολούθηση των εξελίξεων. Πιστεύετε ότι το διαδικτυο μειώνει τη διάθεσή μας να διαβάσουμε ένα βιβλίο ή ένα ποίημα ?
Είμαι υπέρ του να κρατάω ένα βιβλίο στα χέρια μου. Μ’ αρέσει η υφή του, η μυρωδιά του. Όμως μην ξεχνάμε τη δύναμη του διαδικτύου. Αυτή τη στιγμή με διαβάζουν Έλληνες του εξωτερικού. Το διαδίκτυο δε μειώνει κατ’ ανάγκη τη διάθεση, επιτρέπει αντίθετα τη διάδοση της ποίησης.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας
Σύντομα θα εκδοθεί βιβλίο μου και θα παρουσιαστεί διαδικτυακά με 90 τραγούδια μου.

Σας ευχαριστώ.
Ευχαριστώ το VRES AGRINIO για την τιμή που μου κάνει. Αυτή είναι η πρώτη συνέντευξή μου και ένας τρόπος να εκφράσω τις απόψεις μου στον κόσμο που θα ήθελε να γνωρίζει λίγα πράγματα για μένα.....

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Πόλεως Δράσεις - Ηράκλειο - 20/09/2012

Απαγγελία ποιημάτων στη συναυλία του Νίκου Φυλακτού, στην εκδήλωση Πόλεως Δράσεις του Δήμου Ηρακλείου Αττικής, στο κτήμα ΦΙΞ.




Ξενιτιά - Πόλεως Δράσεις 20/09/2012

Απαγγελία από τη συλλογή 'Κατάθεση Ψυχής' του ποιήματος 'Ξενιτιά' στο Κτήμα ΦΙΞ την 20/09/2012 στο πλαίσιο της εκδήλωσης 'Πόλεως Δράσεις' - στη συναυλία του Νίκου Φυλακτού.

Απαγγελία - Έρωτας - Πόλεως Δράσεις 20/09/2012

Απαγγελία από τη συλλογή 'Κατάθεση Ψυχής' του ποιήματος 'Έρωτας' στο Κτήμα ΦΙΞ την 20/09/2012 στο πλαίσιο της εκδήλωσης 'Πόλεως Δράσεις' - στη συναυλία του Νίκου Φυλακτού.

Απαγγελία - Δημοκρατία της ντροπής - Πόλεως Δράσεις 20/09/2012


Πρώτη απαγγελία από τη συλλογή 'Κατάθεση Ψυχής' του ποιήματος 'Δημοκρατία της Ντροπής' στο Κτήμα ΦΙΞ την 20/09/2012 στο πλαίσιο της εκδήλωσης 'Πόλεως Δράσεις' - στη συναυλία του Νίκου Φυλακτού.


Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

Σκάλα της Ζωής


Σκαλιά πολλά ν’ ανέβω
σ’ αυτή τη σκάλα της ζωής
χωρίς κόκκινα χαλιά στρωμένη
μ’ ατέλειωτες στροφές…
Κάθε βήμα πάνω σ’ αγκάθια
ή σε καρφιά όλο σκουριά
με βήματα σταθερά δίχως μ’ ευκολία ν’ ανεβαίνω…
Πληγές στα πέλματά μου
κι αμέτρητες οι σιωπές μου.
Ένα βήμα κι ένα ακόμα μαστίγωμα
όπως ο Χριστός στα πάθη του.
Μα δεν πειράζει!
Είναι το βήμα σταθερό τουλάχιστον εαυτέ μου
και πίσω δρόμος δε χωρεί για με.
Ψηλά το κεφάλι και βλέπω το τέρμα
τέρμα της σκάλας στην πρώτη στροφή.
Και προχωρώ σταθερά…
Άλλο ένα βήμα πάνω σε πάγο
κι εγκαύματα νιώθω κάτω απ’ τα πόδια.
Δε με πτοεί ο πόνος …
Ανεβαίνω κι άλλο ένα σκαλοπάτι
στην άδικη και αδιάκοπη σκάλα της ζωής
μα κουμάντο κάνω εγώ πλέον σε μένα
γιατί αντέχω τον πόνο.
Συνεχίζω την πρώτη στροφή βλέποντας την επόμενη
κοιτάζοντας πάντα προς τα πάνω
κι ανοίγω το στόμα με δέος!
Ατέλειωτες στροφές στη σκάλα του ουρανού.
Κι αρχίζει να μ’ αρέσει όλη η διαδικασία…
Είναι το ταξίδι που αντέχω
με όλον του τον πόνο
με εφόδια στο πνεύμα
δίχως να με νοιάζει το αφυδατωμένο μου στόμα,
το άδειο στομάχι.
Μετά από τις δέκα πρώτες στροφές
αρχίζουν να με ραίνουν με λίγο νερό
κι ανοίγω το στόμα
να ξεδιψάσω…
Νιώθω το νερό.
Είναι αλμυρό μα δε με νοιάζει
έχει κι αυτό γεύση.
Κοιτάζω πίσω για μια στιγμή
και βλέπω τα ίχνη από τα βήματά μου
όλο αίμα…
Είναι κι άλλοι πίσω μου.
Βλέπω κι άλλους μπροστά μου.
Όλοι βουβοί με απλανές βλέμμα.
Εγώ όμως χαμογελώ
γιατί ξέρω ότι δεν είμαι μόνη.
Πρέπει να νιώσεις με γυμνά πέλματα διαβάτη
τη σκάλα της ζωής
και το νερό που στάζει απ’ τους ουρανούς
χωρίς ομπρέλα να δεχτείς…
Ξυπνώ…
Δεν είναι εφιάλτης…
Είμαι εγώ που πλέον ευγνωμονώ για το όνειρο που έζησα!

Απλότητα


Να 'σαι απλός φίλε μου καλέ
και μη παλεύεις κάτι ν’ αποδείξεις.
Τι σημασία έχει άραγε
να ξέρουν οι γύρω σου ποιος είσαι αλήθεια;
Μη παλεύεις με Θεούς και Δαίμονες
μη τους δίνεις τροφή για να σε κρίνουν.
Εσύ ξέρεις την αξία σου
και κριτική θα κάμεις.
Κοιμήσου και στο πάτωμα
μαζί με τα σκουλήκια.
Το πνεύμα σου στο χώμα δεν πατά
και η ψυχή σου ψηλά πάντα θα πετά…
Τι κι αν το κορμί σου δείχνει τόσο απλό
μέσα σε συναντήσεις και συναναστροφές;
Τι κι αν αφανής ήρωας
ή απλός διαβάτης είσαι στο σταθμό της ζωής;
Η απλότητα έχει πλούτο και μεγαλείο
που σπάνια αποδεικνύονται.
Μα εσένα τι σε νοιάζει
όταν γύρω σου δεν έχουν μέτρο σύγκρισης;

Γέννηση του γιού μου


Μικρό μου πλασματάκι ήρθες ξαφνικά
τη μέρα γενεθλίων μου, μοναδική στιγμή
και δώρο στη ζωή μου για να θυμάμαι ταπεινά
πως ο δικός μου Θεός ποτέ δε με ξεχνά.
Τί κι αν πέρασα φουρτούνες
και ρίσκαρα πολλά
εσένα να σε φέρω
στη ζωή μου τελικά;
Με κοίταξες στα μάτια με σπίθα στη ματιά σου
κι αμέσως η καρδιά μου σπαρτάρισε πολύ
γιατί εσύ ήσουν το θαύμα
στη μίζερη ζωή μου
με μάτια δύο φεγγάρια
που μου ‘δειξαν απλά
πως ήρθες για να μείνεις
να μου δώσεις απέραντη χαρά
να λάμπεις μέρα νύχτα
στο δικό μου ουρανό
και λόγος ύπαρξής μου
σε κάθε μου κενό …


«Στο γιό μου»

Αστέρια


Κοίταξα ψηλά στον ουρανό
μια νύχτα με φεγγάρι ολόγιομο, βουβό
μα εκείνο δεν το πρόσεξα διόλου δυστυχώς
γιατί τ’ αστέρια με παρέσυραν σε διαδρομές σκοτεινές.
Κοιτάζω κάθε αστέρι και κάνω μια ευχή
ευχή για ευτυχία, για πλούτο στην καρδιά
για έρωτα με πάθος
για γνώση μυστική
για μακρινά ταξίδια κι υγεία στην ψυχή.
Ξέρω πως τ’ αστέρια ακούνε τις ευχές.
Τί κι αν κανένα δεν πέσει εκείνη τη στιγμή
η ευχή μου με σάρκα και οστά να πραγματοποιηθεί;
Η ευχή έχει σταλεί στο σύμπαν επιτυχώς
κι ενέργειες θα γίνουν στο μέλλον κάποια στιγμή.
Πού ξέρεις όμως φίλε τί θα ‘ρθει στο μέλλον σου;
Τουλάχιστον πίστεψε λοιπόν πως όταν εσύ τα κοιτάς
αυτά κοιτούν μόνο εσένα.
Εσύ τους μιλάς ταπεινά
κι εκείνα σε ακούνε προσηλωμένα …

Η μηχανή του χρόνου


Ένα βράδυ σκεφτόμουνα πώς θα ‘τανε αλήθεια
στη μηχανή του χρόνου να ‘μπαινα κρυφά
πίσω να ταξίδευα να γύριζα το χρόνο
και να ‘βλεπα εμένα στο παρελθόν σιωπηλά.
Να μ’ έβλεπα στις λύπες
στα δάκρυα και στις χαρές
στο τρέξιμο τις μέρες
στις νύχτες μοναξιάς
στο γάμο και στη γέννα
στις αρρώστιες και στα δεινά
σε ερωτικές διαθέσεις
και σε ταξίδια μαγικά.
Μα άσκοπες οι σκέψεις φίλοι μου καλοί
γιατί πίσω κι αν γυρνούσα
θα ‘μουν απλά ένα παρατηρητής.
Κι αν στο χέρι μου ήταν
ν’ αλλάξω ταπολλά
τίποτα δε θ’ άλλαζα απ΄ τη ζωή μου τελικά.
Γιατί η ζωή με έμαθε
μου δίδαξε πολλά
για να ‘χω τώρα όρεξη
να γράφω για όλα αυτά …

Αμαρτία

Μου λες τί είναι αμαρτία
κι εγώ σου λέω η αχαριστία
και συνεχίζω να ‘χω σκέψεις
και να στις λέω φωναχτά.
Η υποκρισία είναι το άλλο
στοιχείο ανθρώπων που είναι αμαρτωλό
καθώς κάθε παράνομη πράξη έχει δόση από αυτή.
Θα σου πω όμως καλέ μου διαβάτη
τί δεν είναι αμαρτία.
Αμαρτία δεν είναι να είσαι αυθεντικός
να γράφεις την αλήθεια
να λες τα πράγματα με τα όνομά τους
ν’ αγαπάς
να παλεύεις
να ονειρεύεσαι…

Πατέρα

Πάντοτε ήσουν πρότυπο κι αγάπη μου μεγάλη
κυρίως σιωπηλός μα μίλαγε η σιωπή σου
κι εγώ πολλές φορές σε έτρεμα από φόβο
αλλά αυτός δεν ήταν φόβος, ήταν απλά σεβασμός…
Σπάνιες φορές σε φίλησα πατέρα
μα αυτό δε σημαίνει πως δε σε αγάπησα πολύ.
Είναι η Σοφία των ψυχών μας που μας καταλαβαίνει
κι εσύ ένας σοφός μέσα απ’ τους σοφούς…
Η πένα σου ήταν ίνδαλμα για μένα
κι εσένα εμιμήθηκα πολύ
γιατί στο αίμα μας κυλά η δημιουργία
μια τάση για γράψιμο και φιλοσοφία
στη χώρα των τρελών που ίσως κάποιοι μας πούνε.
Πατέρα συγγνώμη αν σ’ έχωπικράνει
κι αν μέσα σου κείτεται μία θλίψη βουβή
μα η αγάπη φωνή αν είχε
θα ‘λεγε πόσο υπέρμετρα σ’ αγαπώ!


«Στον μπαμπά μου»

Μάνα

Άραγε σου είπα μάνα ποτέ πόσο σε αγαπάω
ή μόνο σκόρπια λόγια, εντάσεις κι ενοχές;
Γιατί εσύ μες στα δύσκολα έκλαψες για μένα
κι ακόμη κλαις διαβάζοντας την ποίηση την δική μου…
Μάνα μου στάθηκες σιωπηλά
μα έμπρακτα και τόσο δυνατά
δεν είμαι όμως πάντα εκφραστική
για να σου δείχνω την αγάπη…
Με γέννησες και σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό
κι ένα κομμάτι σου είμαι κι εγώ.
Ξέχνα άτυχες στιγμές
λόγια που δεν εννοούσα, λόγια απ’ το χτες.
Για σένα η καρδιά μου χτυπά διαφορετικά
με αγάπη για τη μάνα
μια αγάπη που ο χρόνος ποτέ δε φθείρει
ένας χρόνος που απλά δυναμώνει τη λάβα.
Κι αυτή η λάβα ανθίζει και δε σε καίει…

«Στη μαμά μου»

Μέσα από τον καθρέπτη

Κοίταξες το είδωλό σου στον καθρέπτη
κι είδες όνειρα θολά, λάθη πικρά, βουβές αλήθειες
έκλεισες τα μάτια για να χαθούν όλα μονομιάς
μα μόλις τ’ άνοιξες ήταν όλα εκεί χωρίς ν’ αλλάξει κάτι.
Το είδωλό σου ακλόνητο
κι εσύ δάκρυσες γι’ αυτά που έχεις ζήσει
μα σιωπηλός ο καθρέπτης σου μίλησε βαθιά στην ψυχή
γι’ αυτά που δεν έζησες κι αυτά που δεν έχεις τολμήσει.
Κι έδωσες γροθιά κι έσπασες τον καθρέπτη
μα το γυαλί του έσπασε, όχι εσύ
οι αλήθειες σου, τα όνειρα, τα λάθη σου ήταν παρόντα
να σου θυμίσουν ότι πρέπει ν’ αλλάξεις
γιατί η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Μα εσύ τί έκανες γι αυτό;

Συνείδηση

Ω εσύ θηλυκό με φούστα κάθε πράξη
με σιωπηρή φωνή που πάντα ξεκουφαίνει
κάθε άνθρωπο σκληρό κι ευαίσθητο…
Έχεις Συνείδηση όμως σκεφτεί να βάλεις παντελόνια
κι αντρίκια ν’ αναρωτηθείς και να λογοδοτήσεις
για κάθε πράξη κι έργο σου;
Έχεις ποτέ αναρωτηθεί πως πάντοτε απέχεις
κι αν είναι δύσκολο πολύ να πεις κάθε αλήθεια;
Γιατί Συνείδηση καλή δεν είσαι αντικειμενική
κι ο κλέφτης νιώθει όμορφα
και ο φονιάς μοιραία;
Γιατί εσύ Συνείδηση δε χαστουκίζεσαι ποτέ
μπας και ξυπνήσεις από τον ύπνο του αδίκου;
Γιατί απλά Συνείδηση έτσι σε συμφέρει…
Συνείδηση με συμφέρον πια
για μένα είν’ η απόγνωση κάθε δειλού
που με προσχήματα ψυχής ψάχνει ένα μπράβο στις ενέργειές του
συνήθως κακές κι ανήθικες
που τις στολίζει με πέπλο αγνότητας
ένα πέπλο που μια νύφη
απάρθενη πια φορεί στην εκκλησιά…
Έχεις αλλοιωθεί πια Συνείδηση
μέσα στις ψυχές των ανθρώπων…
Τι κρίμα, τι κρίμα…

5 Ιούλη

5 Ιούλη ξαφνικά έχασα τη μιλιά μου
τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου και ήταν βαρύ το φορτίο
ως είδηση όταν έμαθα για κείνη π’ αγαπούσα
πως άρρωστη τη βρήκανε και έρμαιο το μέλλον…
Δεν ήξεραν αν ποτέ ξανά θα περπατούσε
κι αν παιδί ποτέ αυτή θα κυοφορούσε
μα τίμημα ζωής με στοίχημα μεγάλο
το κέρδισε εκείνη κι εγώ θα την υμνώ.
Φίλη μου καλή, πτυχή του εαυτού μου
τί κι αν δύσκολα σου βάζει η ίδια η ζωή;
5 Ιούλη μια μέρα που ήταν δύσκολη για σένα
μα πιο πολύ για μένα, γιατί εσύ ήμουν εγώ…

Ελλάδα

Ω εσύ Ελλάδα που γεννάς παιδιά χρεωμένα!
Ω εσύ πατρίδα που κάνεις τα παιδιά σου να σε νιώθουν ξενιτιά!
Ω εσύ Ελλάδα που στερείς τα όνειρά μας!
Μάνα είσαι εσύ χωρίς ένστικτα πια μητρικά.
Πάλεψε με σύμμαχο την ελευθερία
για όλα αυτά που πολεμούσες μέχρι χτες
μέσα απ’ τα μάρμαρα του Παρθενώνα και τη σημαία
που μ’ αίματα βάψανε οι πρόγονοί μας παλιά.
Ω Ελλάδα με τα νησιά σου και τις ομορφιές!
Γίνε απόρθητη απ’ τους εχθρούς και τους εκμεταλλευτές!
Πατρίδα μου φυλακισμένη βγες από τη φυλακή που σε βάλανε
όσοι εχθροί σε προσβάλανε
και μη φοβάσαι για τα παιδιά σου
γιατί Έλληνες λέγονται κι είναι παιδιά δικά σου.

Ο Θεός μου

Θεέ δικέ μου ποτέ δε με ξεχνάς
μου φέρνεις τον ήλιο και τη βροχή συνάμα
μου δίνεις αντιθέσεις μέσα στη ζωή
μα δε με αφήνεις ποτέ μέσα στον πόνο.
Δίνεις τον πόνο μαζί με τη χαρά
ίσως για να την εκτιμήσω
ίσως για να παλεύω πιο πολύ
και μένα να κερδίσω.
Ο δικός μου Θεός είναι μέσα μου
με μια φωνή που μου μιλά
και αναρωτιέμαι τελικά αν Εκείνος με έπλασε
ή έπλασα εγώ το Θεό μου…

Φυλαχτό

Είν’ ο σταυρός πολύτιμο φυλαχτό
πάνω στο στήθος σου καλή μου
και μην αφήσεις γυμνό το λαιμό σου ποτέ.
Πάψε το ασήμι ή το χρυσό
σε αλυσίδες με άλλα σύμβολα να φορείς μπροστά στον καθρέφτη
και φόρα σταυρό για φυλαχτό.
Κι αν θέλεις το λαιμό σου γυμνό
βάλε το σταυρό σε ένα πανί
και φόρα το κρυφά στο στήθος.
Τί κι αν η πίστη δε λυγίζει ποτέ;
Τί κι αν η πίστη δεν κρίνεται από ένα φυλαχτό;
Τη δύσκολη ώρα το σφίγγεις στο χέρι
και ξέρεις πως μόνη σου δεν είσαι καλή μου…
Φυλαχτό λοιπόν για πίστη
για προστασία
και για άμυνα.
Εσύ αποφασίζεις …

Αρχή και τέλος

Ό,τι τελειώνει και φαίνεται καλέ μου
είναι η αρχή για κάτι άλλο νέο
που η δική σου η ματιά δε βλέπει θαρρώ
εκείνη τη στιγμή του τέλους…
Όλα όμως έχουν σημασία
το τέλος και η αρχή
η αρχή και το τέλος
κι εσύ αποφασίζεις
αν κάτι που τελειώνει άξιζε
ή αν κάτι που αρχίζει έχει σημασία…
Μη ξεχνάς όμως πως η αρχή και το τέλος
είναι πάντα μέσα σου καλέ μου.
Βάδιζε τουλάχιστον κάπου στη μέση…

Κλήση στο Θεό

Εσύ διαβάτη της ζωής
μην αναρωτηθείς
γιατί ο Θεός σε ξέχασε…
Ίσως διαβάτη να ‘παψες κι εσύ να Του μιλάς.
Ίσως διαβάτη να ‘παψες εσύ να Τον αγαπάς
κι Εκείνος να σου πείσμωσε κι ας σ’ αγαπά πολύ.
Κάνε λοιπόν διαβάτη μία κλήση στο Θεό
κι ας είναι η γραμμή κατειλημμένη
προσπάθησε πολλές φορές με δάκρυα στα μάτια.
Θα πιάσεις τελικά γραμμή διαβάτη μου
γιατί κι αν είναι πολυάσχολος
έχει ο Θεός χρόνο και για σένα και για μένα…

Μιχάλης

Εσύ ήσουν άνθρωπε ο πρίγκιπας στο όνειρο
που ερχόταν κάθε βράδυ δίχως να δω το πρόσωπό του;
Εσύ ήσουν άγγελέ μου ένας πόθος κι ένα δάκρυ
μια ελπίδα στο προσκέφαλο δίχως να ξέρω τ’ όνομά σου;
Μα τελικά σε βρήκα μια μέρα έρωτά μου
με σάρκα και οστά ευθύς μπροστά μου
κι όταν κοίταξα μέσα στα γαλαζοπράσινα μάτια σου
ήξερα απλά ότι ήσουν εσύ.
Μιχάλης το όνομά σου, όνομα Αρχαγγέλου
κι ήμουν σίγουρη γιατί σε λένε έτσι καλέ μου.
Γιατί πάντα ήσουν και θα ‘σαι ο φύλακας άγγελός μου!



«Στο Μιχάλη μου»

Το δάσος της αγάπης

Μικρέ μου γιέ Εμμανουήλ μου ζήτησες να γράψω
δυο στίχους με ψυχή για το δάσος της αγάπης…
Δάσος στα μάτια τα δικά σου όλο χρώματα
γεμάτο από νεράιδες και καλά ξωτικά
δίχως θηρία να σε φοβίζουν
μόνο ήχοι με μελωδία και χροιά.
Στο δάσος της αγάπης ταξιδεύω μαζί σου
μικρέ μου γιέ μέσα από τα μάτια σου που τόσο αγαπώ
μαγεμένη από την αθωότητα της παιδικής ψυχής σου
αρπάζοντας πένα και χαρτί και κλείνοντας τα μάτια…
Εκεί είναι ο παράδεισος μικρέ μου γιέ
ένα δάσος δίχως λύπες και πόνο
ένα δάσος που όλοι μας ονειρευόμαστε
κι εσύ μικρέ μου το ‘δειξες επιτέλους…


«Στο γιό μου»

Ξενιτιά

Έφυγα με βαλίτσα το όνειρο
σε ξένη χώρα μακρινή κι ήμουν μικρή
γεμάτη από απειρία, μα με χίλια χρώματα
σε ένα νησί που πολλοί έχουν θάψει τα όνειρά τους.
Η ξενιτιά ήταν το δικό μου νησί
νησί που χάραξα σε βράχους τα όνειρά μου
τόσο βαθιά που κι η αρμύρα του νερού δεν τα ‘σβησε ποτέ
τόσο βαθιά που πίσω κι αν γυρίσω είναι ακόμα εκεί.
Νησί των ονείρων με βράχους σκαλισμένους
με ονόματα κι ελπίδες κι όνειρα πολλά
όσων τολμήσαν να μην τα θάψουν
να τα κάνουν απλά σ’ ένα βράχο τατουάζ…

Έρωτας

Πες μου ποιός είσαι εσύ και τί είσαι;
Γιατί στοιχειώνεις το μυαλό μου;
Άλλες φορές με μαστιγώνεις καλέ μου
κι άλλες φορές χαϊδεύεις την ψυχή μου βαθιά.
Έρωτα διπρόσωπε, πες μου κάτι
γιατί άραγε φέρνεις χαρές και πόνους πολλούς
γιατί ενώ σε διώχνω έρχεσαι κοντά μου
γιατί υπάρχεις άραγε παντού;
Έρωτα νιώθουν και οι ξεχασμένοι
εκείνοι που ξέχασαν τον ίδιο τους εαυτό.
Έρωτα νιώθουν κι οι ποιητές
γιατί χωρίς την πένα τους δεν υπάρχει ζωή.
Έρωτας με την πένα ισούται με δημιουργία
πένα χωρίς μελάνι όμως ίσον με απραξία
χέρι δίχως πένα είναι αμαρτία
ζωή όμως δίχως έρωτα είναι θάνατος…
Κι εγώ ζω με τον έρωτα και την πένα…

Το ποτάμι που ρέει

Άλλες φορές ποτάμι μου κυλούσες
άλλες φορές δεν είχες πια νερό
γεμάτο από πέτρες πάνω σου περπατούσα
κι αναζητούσα το νερό που έρεε μέσα σου…
Πόσο λατρεύω το ποτάμι που ρέει
κι όχι την ξεραΐλα και την παρακμή
ένα ποτάμι να κολυμπήσουν τα όνειρά μου
νερό να ρέει, γιατί χωρίς αυτό πατάω πάνω στα καμένα.
Καμένα όνειρα ή ελπίδες
θυμίζουν σε μένα οι πέτρες κι η έλλειψη ζωής
όταν στερεύεις ειδικά τα καλοκαίρια
νοσταλγώντας το χειμώνα και τη βροχή
γιατί κι αυτή η εποχή έχει τη χάρη τη δική της
αφού εσύ είσαι ένας χείμαρρος τρελός
και παρασέρνεις το μπουκάλι με το ποίημά μου
σε ένα ταξίδι χωρίς προορισμό.
Ποτέ δεν ξέρω αν κανείς θα το διαβάσει
ή αν θα μείνει το μπουκάλι σε κάποια μεριά
αλλά το ποίημα είναι ήδη γραμμένο
κι αν το αναζητήσω ίσως βρω το μπουκάλι
που παρέσυρες εσύ κάποια φορά…

Αλλαγή

Οι τέσσερις εποχές της ζωής μου
με άπειρες αλλαγές κάθε φορά
μα η πιο μεγάλη αλλαγή ήσουν εσύ Έρωτα
όταν ξαφνικά μου χτύπησες την πόρτα
κι εγώ αρχικά φοβήθηκα κι έκανα ένα βήμα πίσω
μα ύστερα το ξανασκέφτηκα και είπα να τολμήσω.
Η αλλαγή μες τη ζωή γίνεται και το χειμώνα
όχι απλά την άνοιξη ή το καλοκαίρι…
Θέλω να βρέχει έξω, δε θέλω ήλιο
γιατί ο ήλιος θα σ’ έκανε Έρωτα τόσο ιδεατό
ή θα με φόβιζε πολύ και θα ‘κλεινα την πόρτα
αν μ’ αμφιβολίες και δυσπιστία ξεκινούσα την αλλαγή.
Αλλαγή λοιπόν σε όλο το σύμπαν
αλλαγή και στις τέσσερις εποχές
μόνιμα ήλιος στους ουρανούς μου
αφού Έρωτα εσύ ήρθες για να μείνεις…

Δάκρυ σα διαμάντι


Εσύ μικρή μου τί έπαθες και κλαίς;

Γιατί στο πρόσωπό σου κυλάει ένα δάκρυ;

Αναρωτιέμαι αν εσύ ξέρεις ότι είναι διαμάντι…

Κάθε δάκρυ κι ένας θησαυρός.

Μικρή μου πάψε να κλαις και μάζεψε το δάκρυ
δάκρυ του πόνου μα αμύθητος θησαυρός
ένα διαμάντι όπως σου είπα
κάτι για να θυμάσαι το χαμένο σου εαυτό.
Κράτα στη συλλογή σου διαμάντια πολλά
που χάθηκαν απ’ την ψυχή σου κάποια στιγμή
και σε σεντούκι στο κελάρι άφησέ τα ξεχασμένα
να σου θυμίζουν πως έκλαψες κι εσύ.
Έκλαψες με δάκρυ σα διαμάντι
για λύπες ή χαρές
κυρίως για βάσανα και πόνους
σ’ ένα πρόσωπο που είναι πάντα χαμογελαστό.
Μικρή μου είσαι πλούσια
με άπειρα διαμάντια πόνου
ν’ αρχίσεις να μαζεύεις και τα χαμόγελα
σ’ ένα σεντούκι με πλάκες χρυσού…

Νεκρική σιγή

Χωρίς ομοιοκαταληξία οι στίχοι στις σκέψεις
χωρίς λόγια πολλά στο σχοινί της αλήθειας
μ’ ένα τσιγάρο αναμμένο χαζεύω το κύμα
κι η νεκρική σιγή γύρω μου μιλά πιο πολύ.

Μιλά για χαμένες πατρίδες κι όνειρα καμένα
γ’ αρρώστιες και κίβδηλες ελπίδες πολλές
για τρένα που πέρασαν χωρίς να σταματήσουν
για το ρολόι που σταμάτησε να χτυπά στο χέρι…

Μια βαλίτσα δίπλα μου γεμάτη από συνήθεια
με μοναξιά και πόνο και βάσανα πολλά
μα εγώ θα ανατρέψω το μαύρο και το γκρίζο
γιατί σε με η νεκρική σιγή μιλά.

Μου λέει για τα όνειρα όσων τολμήσαν
για διάφορα χρώματα στην άκρη τ’ ουρανού
για χώρες μακρινές και ξεχασμένες
για ένα ταξίδι προορισμού.

Νεκρική σιγή που τόσο σε καταλαβαίνω
μιλάς πολύ στο δικό μου ουρανό
δίνεις ελπίδες σε όποιον σε καταλάβει
κι ο αγέρας χαϊδεύει τα μαλλιά
σε όσα κορίτσια αφέθηκαν στο άγγιγμά του
ταξίδεψαν μαζί του
αφέθηκαν στα όνειρά τους
κι άδειασαν τη βαλίτσα του πόνου
μόνο με μια πυξίδα
την πυξίδα της ζωής.

Νεκρική σιγή, μούσα των ποιητών
και σύντροφος της πένας
αν πάψεις να μιλάς μες στη σιωπή σου
θα πάψω να δημιουργώ.

Γέννηση

Γιέ μου, μονάκριβο παιδί τα μάτια σου σαν είδα
όταν με πρωτοκοίταξες στο στήθος μου επάνω
εχάραξες βαθύτατα μία γλυκιά ελπίδα
κέρδισα τη ζωή κι ας ήταν να πεθάνω.

Θαύμα ζωής μου έτυχες
και μου ‘δωσες κουράγιο
γιατί εσύ με πέτυχες
σ’ ένα κακό ναυάγιο.

Μ’ έκανες να προχωρώ
οι πόνοι πια να σβήσουν
εκείνους πια δε συγχωρώ
που θέλαν να με λυγίσουν.


«Στο γιό μου»

Θάνατος

Μικρέ άκουσε προσεκτικά δύο λόγια από μένα
για το θάνατο και τη ζωή
λόγια σοφά για εκτροχιασμένα τρένα
δίχως πορεία, δίχως ροή.

Θάνατος είναι μια φάση
όταν σβήνουν τα όνειρά σου ξαφνικά
δε θέλεις όμως να χαλάσει
μία ζωή γεμάτη ιδανικά.

Θάνατος υπάρχει μικρέ κάθε μέρα
μες στη ζωή κάθε λεπτό
ακόμα και σε μία καλημέρα
μπορείς να χάσεις κάτι ξεχωριστό.

Απόνερα

Κάθε στιγμή κάθε λεπτό μία βουτιά μες στο κενό
σε θάλασσες ‘θηρία’ που όλα τα ξεσκίζουν
ένα ναυάγιο έγινα για να ηττηθώ
κι αμέσως τ’ απόνερα μεμιάς ξεχωρίζουν.

Σκαρί γερό απ’ το βυθό
μ’ απόνερα όπου νιώθω
δε γίνεται ν’ απαρνηθώ
όνειρα με τόσο πόθο.

Κρατήθηκα λοιπόν σωστά
προχώρησα με θάρρος
τα λόγια είναι περιττά
και να σου κι ένας φάρος!

Τα θέλω σου

Φίλε θέλεις χειροκροτήματα
τα πιο καυτά συνθήματα
πολλά πυροτεχνήματα
δε βλέπεις τα πατήματα.

Θέλεις ιστορίες
μεγάλες αμαρτίες
θολές διαδικασίες
ανούσιες συνουσίες.

Τα θέλω σου ν’αλλάξεις
και τη μαγκιά να πάψεις
κόψε τις αντιδράσεις
και ώρα πια της δράσης.

Συκοφαντία

Σε πρόδωσαν μια μέρα με μια συκοφαντία
οι φίλοι κι οι εχθροί
δεν έχει όμως σημασία
να είσαι τόσο βλοσυρή.

Σου έστησαν καρτέρι
σου χρέωσαν πολλά
κρατώντας σου το χέρι
θέλω να γράψω αυτά.

Στάθηκες στο ύψος το δικό σου
κυνήγησες εχθρούς
κράτησες σφιχτά τον εαυτό σου
από λύπες κι αναστεναγμούς.

Νίκησες και πάλι
τιμώρησες κι εσύ
ψηλά είχες το κεφάλι
κι έφυγες για το «νησί».

Νησί ονείρου που κατείχες
και που προσπάθησαν να πάρουν
μα εσύ από αυτούς απείχες
κι έπαψαν να σε σαμποτάρουν.

Θύμα συκοφαντίας έπεσες
το είπε ο δικαστής σου
και πιο ψηλά ανέβασες
την αυτοεκτίμησή σου.

Κοίτα με στα μάτια

Λόγια σιωπής κι ένα κενό
στιχομυθία στιγμής εσύ κι εγώ
με μάρτυρα μια σιγή
αγάπης λέξεων μια ζωή.

Κοίτα με στα μάτια λοιπόν
ξέχνα το κακό παρελθόν
όταν πιονάκι ήσουν στη σκακιέρα της ζωής
με στέρηση από το νερό μιας αθάνατης πηγής.

Δώσε ένα χάδι και φιλί
τώρα είμαστε δυο και ωφελεί
σβήσε με γόμα το παρελθόν
έχουμε μέλλον και παρόν.

Φατσοβιβλίο (facebook)

Φατσοβιβλίο της φθοράς
του έρωτα, της διασποράς
με λέξεις και μηνύματα
γεμάτο από ‘νήματα’.

Νήματα με αλήθειες
νήματα για βοήθειες
νήματα με συνήθειες.

Ακροβατείς στο σκοινί του παραλόγου
της έξαψης και του διαλόγου
με πρόσωπα με μάσκες και κακία
αυτό κι αν είναι η ‘εσχάτη προδοσία’!

Χαρταετός

Κρατούσα το σχοινί και πέταγες ψηλά
μικρέ χαρταετέ μαζί με τα όνειρά μου
κι ο αέρας δυνατά σου ‘δινε φορά
κι ένιωθα ρυθμικά τα βήματά μου.

Χαρταετέ ονείρων μη πέφτεις χαμηλά
μη κόψεις το σχοινί και φύγεις μακριά
εγώ θα σου χαράξω τη ρότα σταθερά
κι όλα τα όνειρά μου θα ζήσω τελικά.

Μη σκίσεις το χαρτί σου
μη πιάσει πια βροχή
εγώ είμαι πια μαζί σου
μοναδική φυγή.

Το κάστρο

Ψηλό κι επιβλητικό στέκεις εκεί
γεμάτο από αναμνήσεις κι ενοχές
για κάποιους μοιάζεις φυλακή
για μένα μία γεύση απ’ το χτες.

Κάστρο απόρθητο,βουβό
γεμάτο από ελπίδες
όσων τα όνειρα παίζανε κρυφτό
σα μάρτυρας τα είδες.

Ένα κάστρο αναζητώ κι εγώ
να κρύψω τα όνειρά μου
σε σένα να παραδοθώ
παράφορε έρωτά μου.

Γράμμα

Τη νύχτα εκείνη στο μπαλκόνι
με μια σιωπή που σε σηκώνει
κοίταξα ψηλά τ’ αστέρια
μέτρησα αγάπης καλοκαίρια.

Πήρα πένα και χαρτί κι έγραψα ένα γράμμα
γράμμα στον ίδιο μου εαυτό με μάτια μες στο κλάμα
έγραψα για βάσανα πολλά που μου χτύπησαν την πόρτα
όνειρα που προσπέρασα και προσμονώ ακόμα.

Γράμμα βουβό
γράμμα σκληρό
γράμμα στον ίδιο μου εαυτό
γράμμα για λάθη τρομερά
γράμμα γιατί άντεξα πολλά.

Κι όταν έγραψα το γράμμα
έπαψε με μιας το κλάμα
είπα μπράβο πια σε μένα
γιατί είχα πια εμένα.

Πιάνο

Δύστυχε κάτσε και παίξε μια μελωδία
για κείνους που προσπέρασαν δίχως σημασία
τον έρωτα, τα όνειρα και κάθε φαντασία
κι έζησαν μια ζωή χωρίς καμιά ουσία.

Πιάνο η ζωή στα πλήκτρα της με μαύρο και με άσπρο
με αντιθέσεις σε συναίσθημα μες στο δικό της κάστρο
με μάσκες του θανάτου και ύπουλους εχθρούς
μα και μ’ ανθρώπους στην ψυχή τόσο δυνατούς.

Γι’ αυτό σου λέω δύστυχε προσπάθησε για λίγο
μια μελωδία της στιγμής κι έπειτα να φύγω
να δω πόσο μικρός ήσουνα για μένα
και ν’ αποδείξω τελικά τα χρόνια τα χαμένα.

Εκείνος

Μια νεράιδα τις νύχτες σιγόκλαιγε
το δάκρυ της ποτάμι κυλούσε με πόνο
με μια καρδιά που από μαράζι έκαιγε
γιατί είχε χαθεί απ’ το δικό της δρόμο.

Κι εκεί που έκρυβε μυστικά στο νεραϊδοσυρτάρι
περίμενε με υπομονή τον ύπνο να την πάρει
μα μέσα στις σιωπές, στα όνειρα, στη λήθη
εκείνος ήρθε ξαφνικά μες στο παραμύθι.

Εκείνη ερωτεύτηκε τα γαλανά του μάτια
θάλασσες απέραντες την έκαναν κομμάτια
την πήρε πάνω στ’ άτι του σ’ εκείνου τα παλάτια
κι έγινε ο έρωτας ζωή χωρίς πολλά γινάτια.

Έρωτας

Έρωτα με μάνα τη μοναξιά
και πατέρα τον πόνο
μην έχεις σκληράδα στην καρδιά
κι ας μη φαίνεται τούτο μόνο.

Είσαι παιδί στο βάθος σου
κι αυτό ειν’ το μεγάλο λάθος σου.
Έρωτα με το πάθος σου
άβατο νησί η Άθως σου.

Δώσε ευκαιρία στο νησί
σε κάποιον να το επισκεφτεί
μη κλείνεις την πόρτα εσύ
σε μια εμπειρία τόσο καυτή.

Μέσα σου

Άνθρωπε σκυφτέ πού ταξιδεύεις τώρα;
Σε ποια μονοπάτια της ψυχής σου γυρνάς;
Και τί χάρτη κρατάς να πας σε άλλη χώρα
όταν μέσα σου σκιές πολεμάς;

Είσαι λίγος για σένα ή μπόλικος πολύ
όταν μέσα σου δειλιάζεις ή τολμάς;
Μη κρατάς αποστάσεις μέσα σε κλουβί
πάψε πια άσκοπα να με τυραννάς.

Συζήτηση με το Θεό κάθε βράδυ αρχινάς
για δρόμους άβατους, γι’ αστέρια και φεγγάρια
μα μέσα σου διαβόλους όσο κι αν προσπερνάς
ακολουθείς πιστά πάντα τα δικά τους χνάρια.

Άγγελος

Είχαν όλα τελειώσει εκτός απ’ τη μοναξιά
σχίστηκαν τα όνειρά μου, όνειρα βουβά
κάλεσα τον άγγελό μου να μου κάνει συντροφιά
το ‘σκασε απ’ τον παράδεισο για να με δει καλά.

Άγγελέ μου άκουσε τί θέλω να σου πω
του έρωτα να βρω της μουσικής σκοπό
παρέα να μου κάνει με μία αγκαλιά
στα χέρια να με πάρει με χάδια, με φιλιά.

Κι ο άγγελος σε έστειλε αγάπη μου γλυκιά
μια μέρα του Αυγούστου έτσι στα ξαφνικά
οάσεις σε ερήμους μου θύμισες πολύ
μόνο μ’ ένα σου βλέμμα κι ένα καυτό φιλί.

Κι ο άγγελος δε γύρισε ποτέ πίσω σε μένα
πήγαινε πια σε μέρη ξεχασμένα
σ’ κείνους που παρηγοριά πάντοτε ζητούσαν
τη μοναξιά τους αγκαλιά βαρέθηκαν π’ αγαπούσαν.

Σόνια

Ήταν ξημερώματα,Λονδίνου καλημέρες
όταν σε πρωτογνώρισα, καθόσουνα στη στάση
μετρούσες τα ξενύχτια σου, τις πρόστυχες τις λέρες
κι έπιασες τη συζήτηση γιατί ήσουνα σε φάση.

Πόρνη πολυτελείας ήσουνα με άπειρους πελάτες
μαζί σου προχωρούσανε οι πάμπλουτοι διαβάτες
και την ψυχή σου άνοιξες σε μένα τη Σοφία
μια άγνωστη για σε δεν είχε σημασία.

Μου είπες πως ξεκίνησες απ’ τη μακρινή Ρωσία
πόσοι σε εγκατέλειψαν και σου ασκήσαν βία
το δάκρυ σου διαμάντι μου και δρόμος το χαρτί μου
σ’ άκουσα, σε λυπήθηκα, δεν ξέρω το γιατί μου.

Σόνια μικρή κι αμαρτωλή που τρέχεις μες στους δρόμους
και κρύβεσαι διακριτικά από τους αστυνόμους
χάθηκες στις πέντε το πρωί μες στο λεωφορείο
χωρίς ακόμα να μου πεις ένα γλυκό αντίο.

Δημοκρατία της Ντροπής

Εσύ ήσουν κοπελιά το όμορφο κορίτσι
με τόλμη, με παράστημα και με δικαιοσύνη;
Σε πιάσανε αιχμάλωτη και με δικό τους βίντσι
σου πήρανε την ηθική και κάθε σωφροσύνη.

Τσογλάνια σ’εξοντώσανε σε κάνανε πουτάνα
σου κράτησαν το όνομα και πλούτισες με ψέμα
παιδιά όταν μας έταζες μια ηθική σ’ αλάνα
με πλιάτσικο ανταπέδωσες και δάκρυα με αίμα.

Δημοκρατία της ντροπής ν’ αλλάξεις χαρακτήρα
κι όπως παλιά η Κασσιανή να δώσεις εξηγήσεις
σε όλους αυτούς που στέρησες απ’ τη σωστή την πείρα
ήρθε επιτέλους η στιγμή για να λογοδοτήσεις.

Σταμάτα την υποταγή σε κίβδηλους ανθρώπους
σήκωσε πια ανάστημα σ’ Αφέντες και κοπρίτες
κι αν χρειαστεί στείλ' τους μακριά σε ξένους τόπους
γιατί αυτό χρειάζονται όσοι είναι αλήτες.

Αγάπες δίχως σκοπό

Τί κι αν αγάπησες πιστά με ρότα την ελπίδα
προτίμησες όμως τελικά γυναίκα μοιχαλίδα
μία κοινή θνητή που σου ‘βγαλε τη βέρα
ξέχασες την αγάπη μας κι όλα τα ‘καλημέρα’.

Αγάπες δίχως σκοπό και νόημα αντρίκιο
πάντα ήξερα εγώ για το δικό μου δίκιο
δίκιο ψυχής που άκουγα μα έκλεινα τ’ αυτιά μου
καράβι που έκλεψες κρυφά μέσα απ’ το νοτιά μου.

Τώρα μαζεύοντας κομμάτια απ’ το δύστυχο εαυτό μου
νιώθω να με πνίγει το δίκιο το δικό μου
τί κι αν ήσουνα λίγος για μένα
σκοπός αφανής και χρόνια χαμένα.

Ηλιοβασίλεμα σιωπής

Καθισμένος σ’ ένα βράχο αγναντεύεις
κι απ’ την ίδια τη ζωή ξεφεύγεις
κάνεις όνειρα σιωπής μ’ αρμύρα
θάλασσας τριαντάφυλλα με χίλια μύρα.

Κι εκεί χαμένος μες στις σκέψεις
κοιτάς το ηλιοβασίλεμα δίχως βλέψεις
χρώματα ουράνιου τόξου μες στην ψυχή σου
άλλαξε τώρα φορά ο αγέρας μες στο κορμί σου.

Ηλιοβασίλεμα σιωπής με καθρέφτη μία θάλασσα
με όνειρα μαζί που κι εγώ κάποτε χάλασα
χάνομαι κι εγώ μαζί σου παρασυρμένη
μες στη ζωή μια ναυαγός και θαλασσοδαρμένη.

Ανεπαρκές

Δρόμος μακρύς μ’ ένα ποδήλατο μικρό
σ’ ένα ταξίδι χωρίς προορισμό
ήθελα γρήγορα να φτάσω ψηλά
μα όλα τα όνειρα ήταν θολά.

Ανεπαρκής η διαδρομή,το μέσο κι η ελπίδα
παρόλο που στα μάτια σου τον έρωτα τον είδα
ποδήλατο καβάλησα κι έκανα το ταξίδι
μα έμεινα στάσιμη εκεί που μ’ ήξερες ήδη.

Ανεπαρκές και τ’όνειρο μες στου ηφαιστείου τη λάβα
κι έμεινα αποβραδίς στου Νέστορα την κάβα
κι έπινα τα ποτάκια μου για να ξεχάσω εμένα
παρόλο που το ποδήλατο είχε γερά τα φρένα.

Στοχασμοί

Νύχτωσε πάλι κι εγώ με τη δική μου πένα
γράφω για τόπους μυστικούς κι αμάξια δίχως φρένα
ταξίδια αναζητώ στου έρωτα τη χώρα
μα όσο κι αν προχωρώ μένω μες στο τώρα.

Στοχάζομαι την αλλαγή μες στη ζωή που ζούμε
κι απορώ ζωή για τη δύναμη που όλοι μας αντλούμε
σβήνω με τη γόμα μου τα λάθη που μετρούνε
μα τα λάθη στη ζωή ποτέ δε μου αρκούνε.

Ζώ επαναλαμβάνοντας τα λάθη τα δικά μου
στοχάζομαι ένα γιατί μ’ απαντά η σιωπηλή μιλιά μου
μιλιά που εγώ κατανοώ καλά στα σωθικά μου
φωνή που μου ζητά να προδώσω κάποια απ’ τα φιλιά μου.

Μυστική διαδρομή

Έλα άγγελε μαζί να κάνουμε ταξίδι
σε μέρη μυστικά που δεν υπάρχουν ήδη
να φτιάξουμε έναν κόσμο αλλιώτικο από τούτο
νιώθοντας γλυκά τον υπέροχο τον πλούτο.

Τον πλούτο της ζωής,του έρωτα η ελπίδα
σε δρόμους μυστικούς που ποτέ μου δεν είδα
να δώσουμε χαρά σ’ εκείνους π’ αγαπήσαν
ν’ ανοίξουμε πανιά σε όσους λησμονήσαν.

Λησμόνησαν τον έρωτα και το καλό σημάδι
του βέλους όταν έριχναν πάντα στο κοπάδι
κοπάδι αγνών ταξιδιωτών που έπαψε να υπάρχει
καθώς ο χωρισμός βεβήλωσε τη γη μονάρχη.

Ταξίδι

Έρμαιο η ψυχή μου σε βουβά μονοπάτια
μέσα σε παράγκες και όχι σε παλάτια
ανήμπορη ψάχνει να βρει προορισμό
σ’ ένα ταξίδι δίχως γυρισμό.

Ανόητες σιωπές και τρελές υπάρξεις
στοιχειώνουν ένα κορμί όπου κι αν κοιτάξεις
κορμί ταξιδεμένο μα τόσο πονεμένο
ζητά ένα νησί για κάθε πικραμένο.

Ταξίδι ψυχής με νόστο ένα δάκρυ
δάκρυ προσευχής μπας και βγάλω άκρη
μα άκρη κι αν ζητώ γυρίζω στο σκοτάδι
εκεί που οι σκιές μαγεύονται απ’ τον Άδη.

Γυρίζω όμως στο νησί που πάντα ονειρευόμουν
όταν παιδί τραγούδαγα και δεν αστειευόμουν
αυτό είναι το ταξίδι μου, μια θύελλα με τέλος
μόλις του έρωτα αντίκρισα απότομα το βέλος.

Η ζωή που μου στέρησαν

Ήταν εκείνη η μουντή η άσχημη η μέρα
που πάντα θα σιχαίνομαι κοιτώντας μια βέρα
όταν εσύ με χτύπησες, μου μάτωσες το σώμα
κι έφυγες ανενόχλητος με ύβρεις μες στο στόμα.

Έμεινα στο πάτωμα για ώρα ματωμένη
κοιτώντας μες στα όνειρα με την ψυχή σφαγμένη
τη βέρα κοίταξα ευθύς κι αμέσως ένα τσιγάρο
το πλοίο μου αποφάσισα αμέσως να σαλπάρω.

Και μπήκα στο καράβι μου κι έφυγα για τόπους
για μέρη καθαρά κι έντιμους ανθρώπους
εκεί που μ’ αγαπήσανε και 'ξέραν τη συγγνώμη
κι εσένα πίσω άφησα, δε μου αλλάζεις γνώμη.

Ξαφνικός έρωτας


Σάπια ζωή με σκόρπια όνειρα κι ελπίδες
ήταν οι ενοχές στο είδωλο που είδες
μες στον καθρέφτη σου φίλε μου ένα βράδυ
λίγο πριν χαθείς στο χάος και στον Άδη.

Μα ξαφνικά είδες φίλε μου δυο βουρκωμένα μάτια
τα μάτια της ψυχής που σ’ έκαναν κομμάτια
σου θύμισαν τον έρωτα που ήρθε για να μείνει
τόσο σιωπηλά μες στης ζωής τη δίνη.

Έρωτας ξαφνικός σου χτύπησε την πόρτα
σ’ έκανε να χορέψεις στη βροχή και μη ρωτάς τη ρότα.
Έρωτας ξαφνικός σου κάρφωσε τα βέλη
κι εσύ επαναστατείς όπως οι έκπτωτοι αγγέλοι.

Η αρρώστια σε σκληραίνει


Όταν ο δρόμος σου μακρύς σου παίρνει απολαύσεις
κι εσύ αναρωτηθείς για όλες τις εντάσεις
η αρρώστια φίλε μου καλέ δεν είναι αμαρτία
να κρύβεσαι απ’ τα εγκόσμια δεν έχει σημασία.

Η αρρώστια σε σκληραίνει ήρωα διαβάτη
σκληραίνει τη ζωή με όλα της τα πάθη
καβάλα προχωράς στο μαύρο σου το άτι
μα πίσω δε κοιτάς να κάνεις ίδια λάθη.

Τους άλλους τους προσπέρασες κι έχει σημασία
γιατί εσύ καλέ μου πάλεψες κι αυτό είναι η ουσία
και πάντα να θυμάσαι το κύκνειο το άσμα
ύμνος σε κάθε ήρωα μες στης ζωής το φάσμα.

Κι αν έζησες παλεύοντας κι ακόμα το παλεύεις
είν’ ένα τίμημα ζωής για σένα που αντέχεις
πίσω μονάχα μη κοιτάς τη ζωή σου και ζηλεύεις
‘όργωσε’ το είναι σου, μόνο εκείνο έχεις.

Καμένα φτερά


Άγγελος κι αν ήμουνα με ζήλευαν πολλοί
κι άντεχα τις πτώσεις πάνω στο γυαλί
μα σχίστηκαν τα φτερά μου και πόνεσα πολύ
κι όλο αναρωτιέμαι Θεέ μου το γιατί.

Τί να την κάνω τώρα τη ζωή δίχως φτερά
που άρπαξαν τη λάβα απ’ τη δική σου τη ματιά
που κάηκαν και χάθηκαν στης κόλασης τ’ αυλάκια
μαζί μ’ αγγέλους έκπτωτους και άλλα καθικάκια.

Καμένα φτερά σ’ ένα κορμί αγγέλου
περπάτησα δισταχτικά στον κόσμο που δε θέλω
Καμένα φτερά σ’ ένα κορμί αγγέλου
με κάνανε γυναίκα μοναχή μες στα δικά σου θέλω.

Έρωτας δίχως Ε


Μικροί ονειρευόμασταν του έρωτα τα βέλη
εκεί που συνουσιάζονται μυστικά οι έκπτωτοι αγγέλοι
σε μέρη τόσο μαγικά σ’ οάσεις δίχως τέλος
που οι βατράχοι πρίγκιπες γίνονται στο τέλος.

Έρωτας πια δίχως το Ε υπάρχει στη ζωή μου
όταν συχνά εσύ ρωτάς αν είσαι στην ψυχή μου
Έρωτας πια δίχως το Ε διακρίνει το κορμί μου
όταν εσύ ρωτάς αν η Ιθάκη είν’ το νησί μου.

Ρωτάς να δεις τί έχω γι’ απαντήσεις
παίζεις με την ψυχή, το νου και τις αισθήσεις.
Ρωτάς να δεις αν έχω χαρακτήρα
μα εγώ έχω τον έρωτα μαζί μου για σωτήρα.

Η ζωή που προσπέρασα


Ζωή με άπειρες ανάσες που πάντα μ’ έπνιγες
μ’ έριχνες στις φουρτούνες κι εκεί μ’ εγκατέλειπες
ζωή που τόσο πολύ αμέσως μίσησα
γύρισα σελίδα που ποτέ δε πεθύμησα.

Η ζωή που προσπέρασα κείτεται κάτω βουβή
θολό τοπίο με σάπια φύλλα και σιωπή
εκείνη στέκεται εκεί , ενώ εγώ προχώρησα
τις άδειες νύχτες μοναξιάς ποτέ δε μου συγχώρησα.

Τώρα ζωή όταν σε κοιτώ είμαι πιο πάνω
παρόλο που με τα βάρη σου μ’ έκανες να πεθάνω
σε νίκησα δειλή, κακόκεφη αλήτισσα
πήγαινε αλλού μόνο αυτό σου ζήτησα.

Με βήμα τώρα ρυθμικό κρατάω τη σημαία
της νίκης σύμβολο γλυκό στης μέρας τα ωραία
κι αν με κοιτάξω στον καθρέφτη βλέπω χρώμα
εκείνο που μου στέρησες από παιδί ακόμα.