Πατέρα

Πάντοτε ήσουν πρότυπο κι αγάπη μου μεγάλη
κυρίως σιωπηλός μα μίλαγε η σιωπή σου
κι εγώ πολλές φορές σε έτρεμα από φόβο
αλλά αυτός δεν ήταν φόβος, ήταν απλά σεβασμός…
Σπάνιες φορές σε φίλησα πατέρα
μα αυτό δε σημαίνει πως δε σε αγάπησα πολύ.
Είναι η Σοφία των ψυχών μας που μας καταλαβαίνει
κι εσύ ένας σοφός μέσα απ’ τους σοφούς…
Η πένα σου ήταν ίνδαλμα για μένα
κι εσένα εμιμήθηκα πολύ
γιατί στο αίμα μας κυλά η δημιουργία
μια τάση για γράψιμο και φιλοσοφία
στη χώρα των τρελών που ίσως κάποιοι μας πούνε.
Πατέρα συγγνώμη αν σ’ έχωπικράνει
κι αν μέσα σου κείτεται μία θλίψη βουβή
μα η αγάπη φωνή αν είχε
θα ‘λεγε πόσο υπέρμετρα σ’ αγαπώ!

«Στον μπαμπά μου»