Η Δανάη κάθε μέρα έβλεπε τον άγνωστο άντρα από τη βιτρίνα του παραδοσιακού κουρείου. Μελαχρινός, ψηλός με έντονα χαρακτηριστικά κι υπέροχα αθώα μάτια. Είχε μία λάμψη, ένα μυστήριο και μία σεμνότητα που την τρέλαινε. Ήξερε μόνο το μικρό του όνομα. "Άρης".
Αυτό έγραφε η επιγραφή έξω από το κουρείο του. Μια μέρα κοντοστάθηκε. Κοίταξε μέσα από το τζάμι. Ήταν σκυμμένος πάνω από έναν ηλικιωμένο άντρα και με μια λεπίδα ξύριζε το πρόσωπό του.
Παρατήρησε τα χέρια του. Απαλές, προσεχτικές κινήσεις σε ρυθμό κλασικής μουσικής. Τη στιγμή που η κόρη του ματιού της εξοικειώθηκε με τους αργούς ρυθμούς του, ξαφνικά την αιφνιδίασε με έντονες κι έπειτα απαλές, έντονες, απαλές, έντονες, έντονες, έντονες και…
«Μμμμ» ξεστόμισε άθελά της, χαϊδεύοντας αμήχανα τις μπούκλες των μαλλιών της.
Δάγκωσε τα χείλη. Ζεστάθηκε. Ένιωσε πόθο. Έκλεισε τα μάτια και φαντασιώθηκε τον άντρα αυτό στο κορμί της. Τα δάχτυλά του μακριά και λεπτοκαμωμένα. Ήταν χέρια ήμερα. Χέρια γραφείου. Χέρια βελούδινα. Χέρια πιάνου.
Αναστέναξε!
«Θέλω να νιώσω το άγγιγμά του» σκέφτηκε κι οι σφυγμοί της καρδιάς της απογειώθηκαν.
Πέρασαν ώρες. Επέστρεψε σπίτι μετά τη δουλειά της. Γέμισε την μπανιέρα με νερό κι αφρόλουτρο. Μύρισε άνοιξη! Η ευωδία των λουλουδιών μέθυσε τις αισθήσεις της. Πρώτη Μαρτίου!
Γδύθηκε. Μπήκε αργά κι αισθησιακά στην μπανιέρα. Το σώμα της βυθίστηκε. Χαστούκισε το νερό για μπουρμπουλήθρες κι έκλεισε τα μάτια. Σκέφτηκε τον Άρη. Αποφάσισε να πάει στο κουρείο μετά το μπάνιο της.
Ετοιμάστηκε βιαστικά. Κοίταξε την ώρα. Σε λίγο θα έκλεινε το κουρείο. Δεν έπρεπε να χάσει αυτή τη στιγμή που είχε θάρρος.
Μόλις είχε μπει η άνοιξη κι εκείνη ήταν το κορίτσι της άνοιξης. Ήταν ο έρωτας. Ήταν άλλος άνεμος!
Σε λίγα λεπτά ήταν στην πόρτα του κουρείου. Ο Άρης ήταν μόνος και σκούπιζε αμέριμνος. Άνοιξε την πόρτα και μπήκε με αυτοπεποίθηση.
«Καλησπέρα» ψιθύρισε
«Καλησπέρα σας. Πώς μπορώ να βοηθήσω;» απάντησε εκείνος γεμάτος έκπληξη
«Λοιπόν… Θα σας φανεί λίγο περίεργο, αλλά εφόσον κάνετε ξύρισμα με λεπίδα,δε νομίζω να έχετε αντίρρηση να ξυρίσετε τα πόδια μου. Έτσι δεν είναι;»
«Μα…» ψέλλισε εκείνος
«Δεν έχει μα.. Μην είστε ρατσιστής. Θέλω να ξυρίσετε τα πόδια μου με λεπίδα. Εξάλλου σε μισή ώρα κλείνετε. Σωστα;»
«Ναι…σωστά, αλλά…»
«Αλλά, τι;»
«Όχι, εντάξει μπορώ να το κάνω. Απλά δεν το έχω ξανακάνει σε γυναικεία πόδια. Μισό λεπτό να σκουπίσω και ξεκινάμε.» απάντησε ο άντρας.
«Πάντα υπάρχει η πρώτη φορά για όλα. Κι εγώ δεν το έχω ξανακάνει. Θέλω και θα το κάνω.»σχολίασε εκείνη
Τον κοίταξε κατάματα, χαμογέλασε κι έκλεισε την πόρτα του κουρείου. Αναποδογύρισε διακριτικά το ταμπελάκι στην πόρτα. Οι περαστικοί δε θα ενοχλούσαν. «Κλειστό» το κουρείο. Έπιασε το κλειδί πάνω στην πόρτα και κλείδωσε αέρινα.
Προχώρησε με βήμα σταθερό κι αέρα τολμηρό. Οι γόβες στιλέτο μαστίγωσαν το πάτωμα Κάθισε σιωπηλά σε μία από τις πολυθρόνες μπροστά από έναν τεράστιο καθρέφτη περιμένοντας εκείνον!
«Ελάτε, καθίστε.»
Η γυναίκα κάθισε σε μία ειδική καρέκλα και τέντωσε το πόδι της.
«Μισό λεπτό. Να βγάλω το καλσόν μου.» ψιθύρισε και σήκωσε διακριτικά το φόρεμά της .
Ο άντρας σοκαρίστηκε, αλλά προσπάθησε να πάρει το βλέμμα του από τα πόδια της τη στιγμή που εκείνη αφαιρούσε ερωτικά τις μαύρες καλτσοδέτες σε ρυθμό παλίρροιας.
«Είμαι έτοιμη.» πρόσθεσε
Τέντωσε με νάζι το δεξί της πόδι προς το μέρος του. Σκέπασε με το φόρεμά της κάθε απαγορευμένη ζώνη που θα μπορούσε να τη φέρει σε δύσκολη θέση αν αποκαλυπτόταν μέσα από το διάφανο δαντελένιο μαύρο εσώρουχό της. Εκείνος γονάτισε, έπιασε τη γυμνή πατούσα της και την τοποθέτησε απαλά πάνω στο γόνατό του. Άπλωσε αφρό στις γάμπες κι άρπαξε τη λεπίδα.
«Θέλω να είστε ήρεμη. Μη κουνηθείτε. Δε θέλω να σας κόψω με το ξυράφι.»
Ο άντρας στραβοκατάπιε. Κοκκίνησε. Ντράπηκε. Ένιωσε άβολα. Ένιωσε άβολα, γιατί ήταν ερεθισμένος κι έπρεπε να το κρύψει. Εκείνη ήταν ήρεμη. Έκλεισε τα μάτια, για να νιώσει.
Η λεπίδα χάιδεψε τη γάμπα της. Ο ρυθμός του αργός και σταθερός. Οι κινήσεις ανοδικές μέχρι το γόνατό της. Ένιωσε ανατριχίλα. Τα δάχτυλά του απαλά και μεταξένια.
Συνέχισε συγκεντρωμένος και το άλλο πόδι. Είχε ιδρώσει. Η Δανάη είχε φουντώσει. Έβλεπε εκείνον να ντρέπεται κι αυτό της έδινε μία άλλη ηδονή. Το ροδαλό χρώμα στα μάγουλά του της θύμισαν ένα ντροπαλό αγόρι στην εφηβεία του. Της έβγαζε μία σεμνότητα με λαγνεία. Ήταν ο άντρας ιππότης. Ευγενικός, σοβαρός, ντροπαλός με όρια. Δεν άγγιξε κάτι παραπάνω από αυτό που έπρεπε.
Ξύρισε επιμελώς τις γάμπες της με τη λεπίδα. Κανένα λάθος. Μόνο χάδι έδωσε η λεπίδα στη Δανάη. Τόσο προσεχτικός ήταν ο Άρης. Για κείνη!
Σκούπισε τα πόδια της.
«Είστε έτοιμη» είπε χαμογελώντας και κατευθύνθηκε στο νιπτήρα να πλύνει τη λεπίδα.
Νίφτηκε. Η Δανάη τον είδε από τον καθρέφτη. Είχε αναστατωθεί.
Σηκώθηκε διακριτικά και φόρεσε τις καλτσοδέτες. Απρόσεχτα όμως τώρα. Ο άντρας μπόρεσε να διακρίνει τους μηρούς της .Για λίγα δευτερόλεπτα επέτρεψε να φανεί το μαύρο εσώρουχό της, αλλά προσποιήθηκε πως ήταν ένα τυχαίο γεγονός. Φόρεσε τις γόβες κι άφησε εικοσι ευρώ πάνω στον πάγκο.
«Μισό λεπτό. Έχετε ρέστα.»
«Δανάη. Τ’ όνομά σου;»
«Άρης. Χάρηκα.Να μιλάμε στον ενικό;»
«Ναι, φυσικά. Δε θέλω ρέστα, Έδωσες ρέστα και ρεσιτάλ απόψε!» απάντησε εκείνη χαμογελώντας
«Θα ξανάρθεις δηλαδή;» ρώτησε με αγωνία ο άντρας.
«Ναι, αν ξυρίζεις τα πάντα στο σώμα, θα έρθω μια μέρα για γενική περιποίηση.» σχολίασε εκείνη κάνοντας μία παιχνιδιάρικη ματιά
Ο άντρας σάστισε. Χαμογέλασε.
Η Δανάη περπάτησε αέρινα, ξεκλείδωσε επιδεικτικά την πόρτα και χάθηκε μέσα στην ανοιξιάτικη νύχτα.
Ο Άρης έκλεισε τα μάτια. Αναρωτήθηκε αν ήταν όνειρο όλο αυτό. Τη στιγμή που κλείδωνε την πόρτα για να φύγει πρόσεξε το καρτελάκι αναποδογυρισμένο. «Κλειστό» έγραφε για το κοινό.
«Τι μυστήρια γυναίκα!» ψιθύρισε κι αναστέναξε. Δεν έκλεισε μάτι όλη τη νύχτα.
Ούτε εκείνη! Η άνοιξη είχε μπει για τα καλά!
Σόφη Λύσσαρη
Καθ.δημιουργικής γραφής Brunel University
Copyright 1-3-18
Κατηγορία: ερωτικό,ακατάλληλο,φανταστική ιστορία
