Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

"Αυτοκτονίες" της Σόφης Λύσσαρη


Αυτοκτονίες














(Δημοσιεύτηκε  στο www.vres-agrinio.gr την 22 Οκτωβρίου 2013)

Είναι πασίγνωστο σε όλους πως τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια της κρίσης όλο και αυξάνονται τα περιστατικά αυτοκτονίας στην Ελλάδα.

Οι άνθρωποι γίνονται ολοένα και πιο ευάλωτοι μέσα στη χαοτική τους ζωή, μια ζωή που δε θέλουν πια να έχουν... Όλοι οι αυτόχειρες ήταν έρμαια της οικονομικής κρίσης, της απραγίας, της εκμετάλλευσης, της αδράνειας, της σιωπής... Ποιών όμως αλήθεια;
Αυτή η σιωπή μας ξεκουφαίνει, μα δε κάνουμε κάτι για αυτό. Προσπερνούμε την "εκκωφαντική" σιωπή, αδιαφορούμε για τις συνέπειές της και οδηγούμε με τη δική μας απραγία ευαίσθητους συνανθρώπους στην αυτοκτονία. Οι ευθύνες πάνε παντού πάντα όμως με μισόλογα.
Πόσες φορές λοιπόν ένας αναίσθητος εργοδότης έδειξε την πιο σκληρή του πλευρά απολύοντας έναν συνάνθρωπό μας και μάλιστα οικογενειάρχη προκειμένου να σώσει το τομάρι του;
Πόσες φορές οι τράπεζες έδειξαν έλλειψη διαλακτικότητας σε όσους παρακάλεσαν για λίγη επιείκεια;
Πόσες φορές προτιμήσαμε να πάρουμε ένα καφεδάκι σε πλαστικό κυπελλάκι αντί να αγοράσουμε μία κονσέρβα γάλα για την άνεργη γειτόνισσά μας, μητέρα τριών παιδιών, η οποία βάζει τα παιδιά της νηστικά για ύπνο επειδή το μεσημεριανό δεν φτάνει για το βράδυ;
Πόσες φορές ΕΜΕΙΣ ΑΔΙΑΦΟΡΗΣΑΜΕ και κλείσαμε τα αυτιά μας σε κάποιον που απλά ήθελε να είμαστε ακροατές στο μαρτύριό του;
Ξέρω ότι καλή είναι η δικαιολογία πως ευθύνες για τις αυτοκτονίες έχουν η κοινωνία (λες και εμείς δεν είμαστε μέλη αυτής), οι πολιτικοί, η Τρόικα και χίλια δυο άλλα που σκαρφιζόμαστε. Το θέμα είναι για το πόσο ο καθένας ξεχωριστά ευθύνεται σε όλη αυτή την κατάσταση και πόσο λιγότερες θα ήταν κάποιες αυτοκτονίες αν από το υστέρημά μας συμβάλαμε αξιοπρεπώς σε έναν συνάνθρωπό μας.
Τελικά ένας καφές σε πλαστικό κάθε πρωί μας είναι πιο απαραίτητος από μία κονσέρβα γάλα για ένα παιδάκι με άνεργους γονείς; Τελικά μήπως ακόμα κάνουμε σπατάλες αιώνια παραπονούμενοι για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα; Η κρίση φίλε μου χτυπά όταν το παιδί σου δεν έχει να πιει γάλα, όταν δεν έχεις χρήματα για γιατρό, για ψωμί, για ρεύμα στο σπίτι, για θέρμανση, ρούχα, παπούτσια.
Όταν όλα αυτά όμως εμείς οι "τυχεροί" τα έχουμε ας βοηθήσουμε λίγο κάποιους που δεν έχουν τα απαραίτητα στην καθημερινή ζωή. Τότε ίσως πάψουμε να κλαιγόμαστε για τις μειώσεις και τα χαράτσια στη ζωή μας. Γιατί απλά θα έχουμε δει πολλά χειρότερα γύρω μας. Ίσως τότε να πούμε αυτό το "ευχαριστώ Θεέ μου" και εύχομαι να πάρουμε λίγο δύναμη μέσα μας για να αντέξουμε κι άλλες μειώσεις...
Το πιο βασικό είναι ότι θα αισθανθούμε την απληστία μας, αίτιο της γκρίνιας καθημερινά γιατί θέλουμε να έχουμε αυτά που είχαμε κι άλλα τόσα ακόμα!
Πάει φίλοι μου η εποχή των καλών αγελάδων! Με λυπεί που δεν έχει γίνει κατανοητό αυτό από αρκετούς ακόμα. Βλέπεις καλοπερνάνε... Εσύ μεγαλοκυρία με την τσάντα των τριακοσίων ευρώ δεν αισθάνεσαι ντροπή; Εσύ δεκαοχτάχρονή με το i-phone των 600 ευρώ τι αισθάνεσαι;Τρέντι; Ντροπή, ντροπή, ντροπή...
Πίνεις το καφέ σου στο Κολωνάκι κυρία μου... Ναι, ναι εσύ εκεί η μεσοαστή με το μισθό των χιλίων ευρώ για "γκλαμουριά" και "ίματζ"...Τον χρυσοπληρώνεις όμως τον καφέ σε εκείνη την περιοχή. Όταν λοιπόν διαβάσεις αυτό το άρθρο θα πεις: "Κι εγώ τι να κάνω με τα χίλια ευρώ; Τσίμα τσίμα τα βγάζω πέρα. Φιλανθρωπικό έργο θα κάνω;"
Κυρία μου όποιος δεν έχει, δε δίνει...Εσύ δίνεις επιλεκτικά για ένα καφεδάκι την ώρα που δίπλα σου κλαίει ένα μυξιάρικο, ξυπόλυτο, νηστικό παιδάκι. Καπνίζεις το τσιγαράκι σου την ώρα που ένας άνθρωπος πηδά στο κενό... Ποιος φταίει τελικά ΜΟΝΟ το ΚΡΑΤΟΣ;
Φταίει η απληστία, η αδιαφορία και το κτήνος μέσα μας. Εδώ η ζούγκλα κι εμείς τα άγρια θηρία...Συγχωρέστε με μόλις μου χύθηκε ο καφές από το πλαστικό ποτήρι....Κι εγώ ένα από τα θηρία...
Σόφη Λύσσαρη
Ποιήτρια / Στιχουργός / Αρθρογράφος / Συγγραφέας / Καθ.αγγλικής φιλολογίας και δημιουργικής γραφής (Brunel University) / Writing coach
www.sophielyssari.blogspot.com