Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2015

"Παιδιά της κρίσης" μια φανταστική σατιρική ιστορία

Δημοσιεύτηκε στην "Πένα της Αττικής" τεύχος 16, Δεκέμβριος 2014 - Ιανουάριος 2015
http://issuu.com/pena_ths_anatolikhs_attikhs/docs/teyxos_16_web_2 σελίδες 27 και 28


Κάποτε πίστευα ότι η ώρα της κρίσης είναι μετά θάνατον. Μετά όμως από μία  εμπειρία που έζησα την οποία θα σας περιγράψω, κατέληξα στο συμπέρασμα πως όλοι κρινόμαστε εδώ,  έστω κι αν αυτό μας συμβεί με περίεργο τρόπο.

Ονομάζομαι Τόνυ Ξεσαμάρωτος και είμαι πρωθυπουργός μιας άγνωστης σε εσάς χώρας, η οποία ονομάζεται Γελιάδα. Κάποτε από αυτή τη χώρα ξεκίνησαν ο πολιτισμός, οι τέχνες, τα γράμματα και οι επιστήμες,  αλλά βάλανε πολλοί το χεράκι τους προκειμένου να αφανιστεί η γλώσσα,  η θρησκεία,  τα ήθη και έθιμα, οι αρχές και οι παραδόσεις της, για να γίνει «κουλ» χώρα όπως όλες οι άλλες γύρω της. Μπήκε λοιπόν στη Ποπ-αλική Ένωση, ξέρετε εκεί όπου ανήκουν πολλές χώρες και χορεύουν το χορό του παραλόγου…σε ρυθμούς ποπ!

Το όνειρό μου από μικρό παιδί ήταν ένα: όταν μεγαλώσω να γίνω πρωθυπουργός. Τα κατάφερα. Ο Διάολος με λυπήθηκε και μου έκανε το χατίρι με έναν όρο. Να συνεχίσω να καταστρέφω τη Γελιάδα και τους κατοίκους της χώρας αυτής με συνεργούς όλους τους υπόλοιπους πολιτικούς με τους οποίους έχουμε συμφωνήσει νεννοηθεί τις ώρες που πίνουμε κρυφά τα τσίπουρά μας να δηλώνουμε τάχα κόντρες μεταξύ μας προκειμένου να αποπροσανατολίζουμε την κοινή γνώμη. Όποιος βγαίνει κάθε φορά πρωθυπουργός θα συνάπτει συμμαχίες με τα αντίπαλα κόμματα, ώστε να μη χάνει κανείς μας τα προνόμιά του…

Καλά ντε μη με καταδικάζετε! Αυτό είναι το σύστημα στη Γελιάδα. Αφού ο λαός  μας εκλέγει, άσε να φαίνεται εκείνος ο φταίχτης για την επιλογή του. Δημοκρατία πιστεύει ο κόσμος της Γελιάδας πως έχει και πάντα βρίσκουμε κάποια εξιλαστήρια θύματα να «πληρώνουν τη νύφη» όταν δεν έχουμε άλλη επιλογή.

Ένα βράδυ λοιπόν κι ενώ ήμουν στο Μέγαρο Ναζίμου εμφανίστηκε ένας άγγελος κι αφού με έπεισε να τον ακολουθήσω, πέταξα μαζί του και προσγειώθηκα σε μία αίθουσα χειρουργείου μίας μαιευτικής κλινικής.

«Γιατί ήρθαμε εδώ;» ρώτησα γεμάτος απορία.
«Τόνυ, βλέπεις εκείνο το μωρό που τώρα γεννιέται;» απάντησε ο άγγελος δείχνοντάς μου ένα νεογνό την ώρα που ξεπρόβαλε σε αυτό τον κόσμο.
«Ναι, το βλέπω… Αλλά τι δουλειά έχουμε εδώ;»
«Μη βιάζεσαι Τόνυ… Αυτό το μωρό εμείς οι άγγελοι το ονομάζουμε “παιδί της κρίσης”. Ξέρεις γιατί; Νιώθουμε κύριε πρωθυπουργέ μεγάλη πικρία όταν ένα μωρό γεννιέται σε μία χώρα όπου τα όνειρα έχουν πάψει να υπάρχουν, όπου τα χρώματα είναι μόνο γκρίζα, όπου η ελπίδα αιμορραγεί και η κατάληξη είναι η κατάθλιψη ή η επιλογή της αυτοκτονίας. Τρέμουμε από φόβο μήπως  αν αυτή η ψυχή  θα πάει στην κόλαση εξαιτίας δικών σας υπογραφών και επιλογών. Κλαίμε εμείς οι άγγελοι… Ναι, κλαίμε για την κατάντια της Γελιάδας. » «
«Μα…» τόλμησα να ψελλίσω διακόπτοντάς τον.
«Μη μιλάς Τόνυ. Τώρα ήρθε η σειρά σου να τα ακούσεις και να σκεφτείς τι ψυχή θα παραδώσεις εσύ κι όλοι εκείνοι που οδηγείτε το λαό της Γελιάδας στην πυρά… Βλέπεις,  ο Θεός δε ξέχασε τη Γελιάδα. Ο λαός έπαψε να πιστεύει στο Θεό γιατί εσύ και όλοι οι προκάτοχοί σου τον οδηγήσατε στην αμφισβήτηση της ύπαρξής Του αφού υποφέρει και ανάσταση δε βλέπει... Ο Δημιουργός όμως έδωσε την ελεύθερη βούληση προκειμένου να δει την ποιότητα και την αξία του ανθρώπου. Το αποτέλεσμα; Να ορίζουν κάποιοι το μέλλον των πολλών. Εσείς επιλέξατε να πεινάσει η Γελιάδα. Κόψατε μισθούς και συντάξεις, δώρα σε δημόοσιίους υπαλλήλους, βάλατε χαράτσια και ΕΝΦΙΑ, οδηγήσατε την ανεργία στα ύψη, αλλάξατε το ασφαλιστικό, φορολογικό και ιατροφαρμακευτικό σύστημα και έφτασαν οι αυτοκτονίες στο μέγιστο… Άδειασε ο Παράδεισος, το ξέρεις; Όσοι πεθαίνουν στη Γελιάδα αναθεματίζουν την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκαν. Κι όσοι ζουν διαολοστέλνουν τα «Θεία» κι έχουν καταλήξει σε παράνομες ενέργειες προκειμένου να ζήσουν. Κάνατε τους φτωχούς και έντιμους ανθρώπους, κλέφτες. Κάνατε τους πλούσιους πιο κλέφτες… Κάνατε τις μανάδες πόρνες,  προκειμένου με πέντε ευρώ να πάρουν γάλα στα παιδιά τους. Κάνατε τα γεροντάκια να ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό. Κάνατε το πλιάτσικο συνήθεια και την αξιοπρέπεια πολυτέλεια. Κάνατε την αναξιοκρατία θρησκεία και την ηθική την πετάξατε στον Καιάδα. Κάνατε και τους λίγους Χριστιανούς να φοβούνται να κάνουν το σταυρό τους. Σε λίγο θα τον αφαιρέσετε επίσημα και από τη σημαία τους. Κάνατε τα ιερά σύμβολα του λαού αυτού στάμπες και σλόγκαν των κομμάτων σας.  Φταίτε…. Την κρίση τη συνεχίζετε, αφού η Αφέντρα Γκρέτελ της Ερμα-νίας σας αναγκάζει με όρους να ΠΕΤΣΟΚΌΨΕΤΕ τη Γελιάδα… Μη τολμήσεις να μιλήσεις Τόνυ… Ήρθε η ώρα να μιλήσουν οι άγγελοι… Ξέρεις κάθε βράδυ πόσοι κλαίνε και προσεύχονται για τους ίδιους, τα παιδιά και τα εγγόνια τους κι εμείς δε μπορούμε να κάνουμε κάτι; Είμαστε αόρατοι από πίσω τους και δίνουμε απλά μία αγκαλιά… Ξέρεις πόσοι αυτοκτόνησαν μπροστά μας από απόγνωση και τους παρέλαβαν οι σκοτεινοί δαίμονες της Κόλασης κάνοντάς μας υποτιμητικές χειρονομίες για την ήττα μας; Ξέρεις; Τι κάνεις εσύ και όλοι οι άλλοι που κάθονται στα στρογγυλά τραπέζια μαζί σου ή στα έδρανα της ΒΟΛΗς; Ήρθε η ώρα να πάρω αυτό το μωρό μαζί μου πριν το κατασπαράξετε όλοι… Πριν χάσει την ψυχή του εξαιτίας της κατάστασης που θα βιώσει εδώ… »
Ο άγγελος γεμάτος δάκρυα έβαλε το χέρι του στο στήθος του νεογνού. Μία μπάλα φωτός αιωρήθηκε στον αέρα κι έγινε ένα με το δικό του φως… Ήταν το πιο ανατριχιαστικό θέαμα που είχα δει ποτέ! Ένιωσα δέος! Τον κοίταξα κι εκείνος ανταπέδωσε με βλέμμα επιβλητικό, άνοιξε τις γιγάντιες φτερούγες του και εξαφανίστηκε… Πρόλαβα και ξεχώρισα το σπαθί του… Ήταν ο Αρχάγγελος Μιχαήλ!

Έμεινα παγωμένος και άφωνος γεμάτος δάκρυα. Δε μπορούσα να κάνω κάτι… Ήταν πια αργά…πολύ αργά… Αύριο το πρωί θα έβαζα την υπογραφή μου για τα νέα μέτρα…

«Θεέ μου,  συγχώρεσέ με» ψέλλισα. «Φώτισέ με!» και… ξύπνησα απότομα από το χτύπημα στην πόρτα του γραφείου μου. Με είχε πάρει ο ύπνος…