Πέμπτη 30 Νοεμβρίου 2017
ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ
Εκείνο το βράδυ ήταν διαφορετικό από τα άλλα. Την είχε καλέσει για να τον βρει. Απίστευτο! Είχε τόσο θάρρος; Δεν το περίμενε από κείνον.
Μόνο κρυφτό ήξερε να παίζει κι αναζητούσε το κυνηγητό από εκείνη. Κουραστικός ένας μαραθώνιος χωρίς γραμμή τερματισμού!
Τον συνάντησε σε ένα προαύλιο εκκλησίας, δίπλα από μία βρύση.
-Καλώς τον.
-Γεια.
-Τι κάνεις; Χαθήκαμε.
-Ε, ε, ναι. Τώρα είμαι λίγο χαλαρός και βρήκα χρόνο να σε δω για λίγο. Είμαι πακεταρισμένος… Τρέχω κιόλας.
-Μάλιστα. Οκ. Φεύγω.
-Φεύγεις; Μα ακόμα δεν ήρθες.
-Πάλι τα ίδια. Άσε δεν ήταν καλή η ιδέα να βρεθούμε. Επέλεξε τον εγωισμό σου κι άσε με εμένα.
-Μα…
-Αντίο.
Άνοιξε τη τσάντα της κι έβγαλε ένα μαχαίρι.
-Τι είναι αυτό; ρώτησε εκείνος
-Πάρτο και βάλτο στην καρδιά μου. Θέλω να δεις τι κάνεις κάθε φορά. Πάρτο! Κάρφωσέ με! Σκότωσέ με! Θέλω να δεις τι κάνεις κάθε φορά. Θέλω να δεις πόσο φονιάς γίνεσαι. Κάντο! Θα το κάνεις εσύ ή εγώ; Θέλω να με δεις ν' αργοπεθαίνω. Θέλω να δεις το αίμα μου. Θέλω να πάρει ευχαρίστηση ο εγωισμός σου.
Θέλω να μισήσεις τον εαυτό σου. Μόνο αν δεις τι κάνεις θα τον μισήσεις. Με σκοτώνεις τόσο καιρό. Δε με νοιάζει αν γίνεται άθελά σου. Το αποτέλεσμα μετρά. Με σκοτώνεις και με φιλάς. Με αγγίζεις και με καρφώνεις στην καρδιά μετά. Αυτό κάνεις. Αυτό θέλεις να είσαι; Η μόνη σου τιμωρία είναι να με δεις νεκρή από τα δικά σου χέρια, γιατί μόνο εσύ μπορείς να με σκοτώσεις. Κάντο! Τώρα!
Τον κοίταξε στα μάτια κι έβαλε το μαχαίρι στη χούφτα του με τη μυτερή πλευρά προς το μέρος της. Έπεσε με φόρα προς το μέρος του να τον φιλήσει. Το έκανε με πάθος! Με τόσο πάθος! Κι εκείνος τη φίλησε με πάθος! Αυτό ήταν το παθιασμένο φιλί που περίμενε εκείνη τόσα χρόνια!
Ξαφνικά, έπεσε χάμω, ανήμπορη και σιωπηλή. Το μαχαίρι είχε καρφωθεί στην καρδιά της. Με ένα του φιλί… Η τελευταία της επιθυμία… Δεν άφησε να το κάνει εκείνος. Το έκανε εκείνη με το δικό του χέρι…
Σόφη Λύσσαρη
Καθηγήτρια δημιουργικής γραφής Brunel University
Copyright 30-11-17
Κατηγορία:ρομαντικό,δράμα,μυστήριο
Μόνο κρυφτό ήξερε να παίζει κι αναζητούσε το κυνηγητό από εκείνη. Κουραστικός ένας μαραθώνιος χωρίς γραμμή τερματισμού!
Τον συνάντησε σε ένα προαύλιο εκκλησίας, δίπλα από μία βρύση.
-Καλώς τον.
-Γεια.
-Τι κάνεις; Χαθήκαμε.
-Ε, ε, ναι. Τώρα είμαι λίγο χαλαρός και βρήκα χρόνο να σε δω για λίγο. Είμαι πακεταρισμένος… Τρέχω κιόλας.
-Μάλιστα. Οκ. Φεύγω.
-Φεύγεις; Μα ακόμα δεν ήρθες.
-Πάλι τα ίδια. Άσε δεν ήταν καλή η ιδέα να βρεθούμε. Επέλεξε τον εγωισμό σου κι άσε με εμένα.
-Μα…
-Αντίο.
Άνοιξε τη τσάντα της κι έβγαλε ένα μαχαίρι.
-Τι είναι αυτό; ρώτησε εκείνος
-Πάρτο και βάλτο στην καρδιά μου. Θέλω να δεις τι κάνεις κάθε φορά. Πάρτο! Κάρφωσέ με! Σκότωσέ με! Θέλω να δεις τι κάνεις κάθε φορά. Θέλω να δεις πόσο φονιάς γίνεσαι. Κάντο! Θα το κάνεις εσύ ή εγώ; Θέλω να με δεις ν' αργοπεθαίνω. Θέλω να δεις το αίμα μου. Θέλω να πάρει ευχαρίστηση ο εγωισμός σου.
Θέλω να μισήσεις τον εαυτό σου. Μόνο αν δεις τι κάνεις θα τον μισήσεις. Με σκοτώνεις τόσο καιρό. Δε με νοιάζει αν γίνεται άθελά σου. Το αποτέλεσμα μετρά. Με σκοτώνεις και με φιλάς. Με αγγίζεις και με καρφώνεις στην καρδιά μετά. Αυτό κάνεις. Αυτό θέλεις να είσαι; Η μόνη σου τιμωρία είναι να με δεις νεκρή από τα δικά σου χέρια, γιατί μόνο εσύ μπορείς να με σκοτώσεις. Κάντο! Τώρα!
Τον κοίταξε στα μάτια κι έβαλε το μαχαίρι στη χούφτα του με τη μυτερή πλευρά προς το μέρος της. Έπεσε με φόρα προς το μέρος του να τον φιλήσει. Το έκανε με πάθος! Με τόσο πάθος! Κι εκείνος τη φίλησε με πάθος! Αυτό ήταν το παθιασμένο φιλί που περίμενε εκείνη τόσα χρόνια!
Ξαφνικά, έπεσε χάμω, ανήμπορη και σιωπηλή. Το μαχαίρι είχε καρφωθεί στην καρδιά της. Με ένα του φιλί… Η τελευταία της επιθυμία… Δεν άφησε να το κάνει εκείνος. Το έκανε εκείνη με το δικό του χέρι…
Σόφη Λύσσαρη
Καθηγήτρια δημιουργικής γραφής Brunel University
Copyright 30-11-17
Κατηγορία:ρομαντικό,δράμα,μυστήριο
ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ
Μπαμ...ο ήχος...Η δημιουργία του σύμπαντος!
Ακολουθεί ο Λόγος,=η Έκφραση του Δημιουργού. Οι Λέξεις στο Λόγο Του ταυτίζονται με την έννοια Λογική Ο Λόγος Του= θεϊκή Έκφραση+ θεϊκή Λογική ταυτόχρονα.
Το παρά-Λογο στη νόηση του ανθρώπου είναι η ανάποδη εικόνα της Λογικής του σύμπαντος.σαν αντικατοπτρισμός σε υδάτινη επιφάνεια. (ανάποδο τοπίο)
Ο ανθρώπινος Λόγος=ανθρώπινη Έκφραση+ανθρώπινη Λογική είναι το παρα-Λογο για τη νόηση του σύμπαντος σαν αντικατοπτρισμός στην άυλη εντροπία αιθέρος του σύμπαντος επίσης.(ανάποδο τοπίο)
Όταν ταυτιστεί ο Λόγος του ανθρώπου=ανθρώπινη Έκφραση+ανθρώπινη Λογική με το θεϊκό Λόγο=θειϊκή Έκφραση +θεϊκή Λογική τότε υπάρχει ο απόλυτα ισορροπημένος Λόγος=ανθρωποθεϊκή Έκφραση+ ανθρωποθεϊκή Λογική.
Τότε ο άνθρωπος έχει ολοκληρωθεί και είναι κατ' εμέ σε κατάσταση ανεξαρτησίας.
Σόφη Λύσσαρη
καθηγήτρια δημιουργικής γραφής Brunel University
copyright 30-11-17
κατηγορία: φιλοσοφικό
Ακολουθεί ο Λόγος,=η Έκφραση του Δημιουργού. Οι Λέξεις στο Λόγο Του ταυτίζονται με την έννοια Λογική Ο Λόγος Του= θεϊκή Έκφραση+ θεϊκή Λογική ταυτόχρονα.
Το παρά-Λογο στη νόηση του ανθρώπου είναι η ανάποδη εικόνα της Λογικής του σύμπαντος.σαν αντικατοπτρισμός σε υδάτινη επιφάνεια. (ανάποδο τοπίο)
Ο ανθρώπινος Λόγος=ανθρώπινη Έκφραση+ανθρώπινη Λογική είναι το παρα-Λογο για τη νόηση του σύμπαντος σαν αντικατοπτρισμός στην άυλη εντροπία αιθέρος του σύμπαντος επίσης.(ανάποδο τοπίο)
Όταν ταυτιστεί ο Λόγος του ανθρώπου=ανθρώπινη Έκφραση+ανθρώπινη Λογική με το θεϊκό Λόγο=θειϊκή Έκφραση +θεϊκή Λογική τότε υπάρχει ο απόλυτα ισορροπημένος Λόγος=ανθρωποθεϊκή Έκφραση+ ανθρωποθεϊκή Λογική.
Τότε ο άνθρωπος έχει ολοκληρωθεί και είναι κατ' εμέ σε κατάσταση ανεξαρτησίας.
Σόφη Λύσσαρη
καθηγήτρια δημιουργικής γραφής Brunel University
copyright 30-11-17
κατηγορία: φιλοσοφικό
Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2017
Τρίτη 28 Νοεμβρίου 2017
Φύλακας άγγελος
Ο Dr David T αναλάμβανε περιπτώσεις χαρισματικών παιδιών και κατέγραφε τις ιστορίες τους.
Chris:
Καθόμουν στο γραφείο κι έγραφα μία εργασία για το Πανεπιστήμιο. Ήταν νύχτα, γύρω στις δέκα αν θυμάμαι καλά.
Ξαφνικά ένιωσα την έντονη επιθυμία να ντυθώ, να φύγω από το σπίτι και να κατευθυνθώ σε ένα συγκεκριμένο στίγμα. Δεν ήξερα το λόγο. Αργότερα, όταν εξελίχτηκα, γνώριζα όλες τις πληροφορίες κάθε «αποστολής» μου.
Ένιωσα σα ρομποτάκι. Την πληροφορία την είχα πάρει από το αγγελικό φως που με έλουζε και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων με κατεύθυνε. Δε φοβόμουν. Ένιωθα απλά μία ανατριχίλα σε όλο μου το κορμί.
Ετοιμάστηκα αμέσως. Περπάτησα γρήγορα. Ο προορισμός μου ήταν δύο τετράγωνα πιο κάτω. Μόνος μέσα στη νύχτα με τη σιωπή μίας θείας σοφίας που με καθοδηγούσε. Κατευθύνθηκα σε μία γέφυρα.
Τότε κατάλαβα το λόγο. Μία γυναίκα ήταν έτοιμη να αυτοκτονήσει. Πλησίασα διακριτικά για να μη τη φοβίσω.
Είχα μία αδυναμία στις περιπτώσεις αποτροπής αυτοκτονιών. Είχα αυτοκτονήσει στην προηγούμενη ζωή μου κι είχα μετανιώσει γι’ αυτό. Την ώρα που ξεψυχούσα κι όλοι οι αγαπημένοι μου έκλαιγαν πάνω από το άψυχο κορμί μου ήταν πια αργά. Ούτε συγγνώμη δε μπορούσα να ζητήσω. Δυστυχώς.
Η γυναίκα με είδε να πλησιάζω.
«Μη με πλησιάσεις. Θα πηδήξω! Δεν αστειεύομαι!»
Κλασική η αντίδραση δειλίας. Έβγαζε μία άμυνα. Χαμογέλασα.
«Καλησπέρα. Δε θα μου πεις μία καλησπέρα;»
Η γυναίκα απόρησε. Χαμογέλασε.
«Καλησπέρα»
«Τώρα νιώθω καλύτερα. Με λένε Chriς και είμαι ο φύλακας άγγελός σου απόψε. Θα ήθελες να μου πεις γιατί θέλεις να αυτοκτονήσεις; Να ξέρει κάποιος το λόγο βρε παιδί μου. Μα να φύγεις με σιωπή; Δεν είναι ωραίο. Ούτε στις ταινίες παίζει αυτό το σενάριο. Πάντα κάποιος αφήνει ένα σημείωμα. Έχεις γράψει κάτι; Ή κάνεις κάτι σωστά ή δε το κάνεις. Είσαι κι όμορφη κοπέλα σα drama queen. Δε θα σου ταίριαζε μία αυτοκτονία μέσα στη νύχτα και στη σιωπή. Σωστά;»
«Μα τι βλακείες είναι αυτές; Δε θέλω να σου πω. Πολύ περίεργος τύπος είσαι βρε παιδάκι μου. Μένεις εδώ κοντά;»
«Ναι, λίγο πιο κάτω. Ήρθα να πάρω λίγο αέρα για να σκεφτώ τα προβλήματά μου.»
« Τι προβλήματα έχεις;» ρώτησε η γυναίκα.
« Έχω να προτείνω κάτι. Θέλεις να περπατήσουμε, να ανταλλάξουμε τα προβλήματά μας και να σε συνοδεύσω μέχρι το σπίτι σου; Έχεις κάποιον να σε περιμένει εκεί;»
«Έχω το γιο μου.»
«Πόσο χρονών είναι ο γιος σου;»
« Δέκα.»
« Τέλεια. Η καλύτερη ηλικία για να έχει στήριγμα και φίλη τη μητέρα του. Σε ποιον θα λέει τα γκομενικά του αν πάθεις κάτι; Με ποιον θα διαβάζει; Ποιος θα του μαγειρεύει το αγαπημένο του φαγητό; Ποιος θα τον αγκαλιάζει όταν φοβάται; Ποιος θα νιώσει ενοχή για το θάνατό σου; Ποιος θα του κρατά το χέρι όταν είναι άρρωστος; Με ποιον θα λέει αστεία; Με ποιον θα τσακώνεται; Έχεις καταλάβει ότι είσαι μητέρα κι ο Θεός σου χάρισε αυτό το παιδί για να είσαι ο φύλακας άγγελός του; Έλα κατέβα. Θα σε πάω σπίτι. Θα πάρουμε και παγωτό στο δρόμο. Ένα και για κείνον Να του κάνεις έκπληξη και να δικαιολογήσεις την απουσία σου! Κερνάω!»
«Έτσι απλά; Μα δε σε ξέρω καν. Ποιος είσαι; Πώς σε λένε;» ρώτησε σαστισμένη η γυναίκα
«Σου είπα πριν ,αλλά είχες το νου σου στην αυτοκτονία, γαμώ το μπέλά μου.Chris με λένε. Εσένα;»
«Julie.Χάρηκα.»
«Εγώ θα χαρώ αν κατέβεις από τη γέφυρα. Είσαι καλή ακροβάτης. Να, δες και κάποιο ταλέντο σου.»
«χι,χι… Πλάκα έχεις. Μπορείς να μου δώσεις το χέρι σου να κατέβω;»
Άπλωσα το χέρι μου ψύχραιμα. Η καρδιά μου φτερούγισε. Τη σταθεροποίησα στο έδαφος.
«Αυτό ήταν το χέρι του Θεού» της είπα κι εκείνη με αγκάλιασε βουρκωμένη
«Σε ευχαριστώ πολύ Chris.»
«Εκείνον ευχαρίστησε. Ξεκινά μία νέα ζωή από σήμερα βράδυ. Δε θα σε αφήναμε να πεθάνεις. Όχι απόψε.»
« Ποιοι δε θα με αφήνατε;»
«Εμείς οι άγγελοι…» ψιθύρισα και την έπιασα αγκαζέ.
Μιλήσαμε για τα προβλήματά μας καθ’ οδόν. Αγοράσαμε παγωτό. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα.
Όταν φτάσαμε έξω από το σπίτι της, την κοίταξα στα μάτια.
«Την επόμενη φορά που θα σκεφτείς να αυτοκτονήσεις, κοίτα το παιδί σου στα μάτια και πες το. Πες πως θέλεις να αυτοκτονήσεις. Κι αν έχεις τα κότσια να το κάνεις μετά από αυτό, θα με απογοητεύσεις.»
Με αγκάλιασε.
«Έλα για φαγητό αύριο το μεσημέρι. Θέλω να γνωρίσεις το παιδί μου.»
«Με μεγάλη μου χαρά! Θα τηλεφωνηθούμε για την ώρα. Άντε τρέχα σπίτι σου. Μη λιώσει το παγωτό! » σχολίασα γελώντας.
Όταν έφτασα σπίτι,άνοιξα ένα τετράδιο και σημείωσα το όνομα Julie. Αυτό ήταν το τετράδιο με τα ονόματα ανθρώπων που είχα βοηθήσει μέχρι τότε και προσευχόμουν γι' αυτούς κάθε βράδυ...
Σόφη Λύσσαρη
καθ.δημιουργικής γραφής Brunel University
copyright 28-11-17
κατηγορία:μεταφυσικό,μυστήριο
Chris:
Καθόμουν στο γραφείο κι έγραφα μία εργασία για το Πανεπιστήμιο. Ήταν νύχτα, γύρω στις δέκα αν θυμάμαι καλά.
Ξαφνικά ένιωσα την έντονη επιθυμία να ντυθώ, να φύγω από το σπίτι και να κατευθυνθώ σε ένα συγκεκριμένο στίγμα. Δεν ήξερα το λόγο. Αργότερα, όταν εξελίχτηκα, γνώριζα όλες τις πληροφορίες κάθε «αποστολής» μου.
Ένιωσα σα ρομποτάκι. Την πληροφορία την είχα πάρει από το αγγελικό φως που με έλουζε και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων με κατεύθυνε. Δε φοβόμουν. Ένιωθα απλά μία ανατριχίλα σε όλο μου το κορμί.
Ετοιμάστηκα αμέσως. Περπάτησα γρήγορα. Ο προορισμός μου ήταν δύο τετράγωνα πιο κάτω. Μόνος μέσα στη νύχτα με τη σιωπή μίας θείας σοφίας που με καθοδηγούσε. Κατευθύνθηκα σε μία γέφυρα.
Τότε κατάλαβα το λόγο. Μία γυναίκα ήταν έτοιμη να αυτοκτονήσει. Πλησίασα διακριτικά για να μη τη φοβίσω.
Είχα μία αδυναμία στις περιπτώσεις αποτροπής αυτοκτονιών. Είχα αυτοκτονήσει στην προηγούμενη ζωή μου κι είχα μετανιώσει γι’ αυτό. Την ώρα που ξεψυχούσα κι όλοι οι αγαπημένοι μου έκλαιγαν πάνω από το άψυχο κορμί μου ήταν πια αργά. Ούτε συγγνώμη δε μπορούσα να ζητήσω. Δυστυχώς.
Η γυναίκα με είδε να πλησιάζω.
«Μη με πλησιάσεις. Θα πηδήξω! Δεν αστειεύομαι!»
Κλασική η αντίδραση δειλίας. Έβγαζε μία άμυνα. Χαμογέλασα.
«Καλησπέρα. Δε θα μου πεις μία καλησπέρα;»
Η γυναίκα απόρησε. Χαμογέλασε.
«Καλησπέρα»
«Τώρα νιώθω καλύτερα. Με λένε Chriς και είμαι ο φύλακας άγγελός σου απόψε. Θα ήθελες να μου πεις γιατί θέλεις να αυτοκτονήσεις; Να ξέρει κάποιος το λόγο βρε παιδί μου. Μα να φύγεις με σιωπή; Δεν είναι ωραίο. Ούτε στις ταινίες παίζει αυτό το σενάριο. Πάντα κάποιος αφήνει ένα σημείωμα. Έχεις γράψει κάτι; Ή κάνεις κάτι σωστά ή δε το κάνεις. Είσαι κι όμορφη κοπέλα σα drama queen. Δε θα σου ταίριαζε μία αυτοκτονία μέσα στη νύχτα και στη σιωπή. Σωστά;»
«Μα τι βλακείες είναι αυτές; Δε θέλω να σου πω. Πολύ περίεργος τύπος είσαι βρε παιδάκι μου. Μένεις εδώ κοντά;»
«Ναι, λίγο πιο κάτω. Ήρθα να πάρω λίγο αέρα για να σκεφτώ τα προβλήματά μου.»
« Τι προβλήματα έχεις;» ρώτησε η γυναίκα.
« Έχω να προτείνω κάτι. Θέλεις να περπατήσουμε, να ανταλλάξουμε τα προβλήματά μας και να σε συνοδεύσω μέχρι το σπίτι σου; Έχεις κάποιον να σε περιμένει εκεί;»
«Έχω το γιο μου.»
«Πόσο χρονών είναι ο γιος σου;»
« Δέκα.»
« Τέλεια. Η καλύτερη ηλικία για να έχει στήριγμα και φίλη τη μητέρα του. Σε ποιον θα λέει τα γκομενικά του αν πάθεις κάτι; Με ποιον θα διαβάζει; Ποιος θα του μαγειρεύει το αγαπημένο του φαγητό; Ποιος θα τον αγκαλιάζει όταν φοβάται; Ποιος θα νιώσει ενοχή για το θάνατό σου; Ποιος θα του κρατά το χέρι όταν είναι άρρωστος; Με ποιον θα λέει αστεία; Με ποιον θα τσακώνεται; Έχεις καταλάβει ότι είσαι μητέρα κι ο Θεός σου χάρισε αυτό το παιδί για να είσαι ο φύλακας άγγελός του; Έλα κατέβα. Θα σε πάω σπίτι. Θα πάρουμε και παγωτό στο δρόμο. Ένα και για κείνον Να του κάνεις έκπληξη και να δικαιολογήσεις την απουσία σου! Κερνάω!»
«Έτσι απλά; Μα δε σε ξέρω καν. Ποιος είσαι; Πώς σε λένε;» ρώτησε σαστισμένη η γυναίκα
«Σου είπα πριν ,αλλά είχες το νου σου στην αυτοκτονία, γαμώ το μπέλά μου.Chris με λένε. Εσένα;»
«Julie.Χάρηκα.»
«Εγώ θα χαρώ αν κατέβεις από τη γέφυρα. Είσαι καλή ακροβάτης. Να, δες και κάποιο ταλέντο σου.»
«χι,χι… Πλάκα έχεις. Μπορείς να μου δώσεις το χέρι σου να κατέβω;»
Άπλωσα το χέρι μου ψύχραιμα. Η καρδιά μου φτερούγισε. Τη σταθεροποίησα στο έδαφος.
«Αυτό ήταν το χέρι του Θεού» της είπα κι εκείνη με αγκάλιασε βουρκωμένη
«Σε ευχαριστώ πολύ Chris.»
«Εκείνον ευχαρίστησε. Ξεκινά μία νέα ζωή από σήμερα βράδυ. Δε θα σε αφήναμε να πεθάνεις. Όχι απόψε.»
« Ποιοι δε θα με αφήνατε;»
«Εμείς οι άγγελοι…» ψιθύρισα και την έπιασα αγκαζέ.
Μιλήσαμε για τα προβλήματά μας καθ’ οδόν. Αγοράσαμε παγωτό. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα.
Όταν φτάσαμε έξω από το σπίτι της, την κοίταξα στα μάτια.
«Την επόμενη φορά που θα σκεφτείς να αυτοκτονήσεις, κοίτα το παιδί σου στα μάτια και πες το. Πες πως θέλεις να αυτοκτονήσεις. Κι αν έχεις τα κότσια να το κάνεις μετά από αυτό, θα με απογοητεύσεις.»
Με αγκάλιασε.
«Έλα για φαγητό αύριο το μεσημέρι. Θέλω να γνωρίσεις το παιδί μου.»
«Με μεγάλη μου χαρά! Θα τηλεφωνηθούμε για την ώρα. Άντε τρέχα σπίτι σου. Μη λιώσει το παγωτό! » σχολίασα γελώντας.
Όταν έφτασα σπίτι,άνοιξα ένα τετράδιο και σημείωσα το όνομα Julie. Αυτό ήταν το τετράδιο με τα ονόματα ανθρώπων που είχα βοηθήσει μέχρι τότε και προσευχόμουν γι' αυτούς κάθε βράδυ...
Σόφη Λύσσαρη
καθ.δημιουργικής γραφής Brunel University
copyright 28-11-17
κατηγορία:μεταφυσικό,μυστήριο
Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017
Πρώτη συνάντηση μετά από αιώνες
{αυστηρά ακατάλληλο)
Τον κάλεσε τηλεπαθητικά λίγες μέρες πριν την πρώτη τους συνάντηση.Είχε μιλήσει στο κρυμμένο του φως. Είχε συνεννοηθεί με μια πλευρά του σκοταδιού του που ήταν σύμμαχός της. Ζήτησε να τον φέρουν σε κείνη.Υπήρχε λόγος!
Ήταν σίγουρη πως είχε λάβει το μήνυμά της.Το φως του δεν είχε δύναμη,αλλά ο λύκος μέσα του την είχε λατρέψει σε μια άλλη ζωή και βασιζόταν σε κείνον! Πόσο της είχε λείψει κι αυτός!
Την προηγούμενη μέρα περπατούσε στον Πειραιά,όταν χτύπησε το τηλέφωνό της. Ήταν εκείνος! Η φωνή του αναλλοίωτη μέσα στους αιώνες... Μιλούσε ελληνικά αυτή τη φορά.Πόσα χρόνια είχαν περάσει από τότε που μίλησε μαζί της την ελληνική γλώσσα... Αιώνες... Τότε που τον διόρθωνε να πει σωστά το όνομά της. "Όχι Μανταλένα, Μαγκνταλένα!" επέμενε γελώντας και χάιδευε την πλάτη του.
Θυμήθηκε τη ζωή τους στην Ελλάδα.Θυμήθηκε τον έρωτά τους. Τότε εκείνος είχε μόνο φως... Πόσο ευγενικός,τρυφερός,ρομαντικός και υπέροχος άντρας ήταν! Πόσο πολύ τη λάτρευε! Πώς είχε καταφέρει να αφεθεί στα ερωτικά της διαστροφικά θέλω;
Εκείνη τον λάτρευε! Ήθελε να ζήσει το απόλυτο μαζί με τον άντρα της. Ήθελε να πειραματιστεί σε επικίνδυνα ερωτικά μονοπάτια. Εκείνος κοκκίνιζε αρχικά και δεν της επέτρεπε αυτά τα μονοπάτια από σεβασμό επειδή ήταν η γυναίκα του. Η "μάγισσά" του όμως έβρισκε τον τρόπο να γίνεται πόρνη κι εκείνος να γίνεται ο εραστής της. Πρωτόγνωρες καταστάσεις εκείνη την εποχή από δύο νέους που δεν είχαν εμπειρία με άλλους εραστές.
Η γυναίκα του είχε μία δροσιά, μία ομορφιά, ένα νάζι, μία διαστροφή, μία γλύκα, έναν αυθορμητισμό, μία τρέλα και πολλά ερωτικά ένστικτα που τον σκλάβωναν.Τον επιθυμούσε διαρκώς στο κορμί της. Τον ποθούσε συνέχεια! Εκείνος έβγαζε τον ξύλινο σταυρό του για να αμαρτήσει. Γιατί αυτά που ζητούσε να της κάνει κι αυτά που του έκανε εκείνη ήταν κολάσιμα.
Κάποτε ψιθύρισε στο αυτί του "Θα ήθελα να δεις να με κάνει μπάνιο μία από τις υπηρέτριές μας... Θα ήθελα να την αφήσω να με αγγίξει ερωτικά... Θα ήθελα να πάρω το χέρι της και να το κατευθύνω σε σημεία που θα μου δώσουν οργασμό. Κι εσύ εκεί στη γωνία να παρακολουθείς σιωπηλός κι έπειτα να με πάρεις γυμνή στο δωμάτιό μας..."
Έπαιζε με το μυαλό του. Προκαλούσε! Κι εκείνος από φόβο ή ζήλια μη την αγγίξει κάποιος άλλος ή άλλη της προσέφερε μία ηδονή άλλου τύπου. Όταν ήταν ατίθαση κι ανυπάκουη τον εκνεύριζε και την τιμωρούσε γλυκά. Εκείνος ένιωθε πως την τιμωρούσε! Ουσιαστικά όμως το προκαλούσε εκείνη,γιατί ήθελε να ζήσει κι αυτή την πλευρά του. Δεν άντεχε να είναι μόνο το καλό κι υπακουο παιδί.Τον ήθελε και άγριο,βάρβαρο!
Όλοι συζητούσαν για το πόσο ερωτευμένο ζευγάρι ήταν! Τους ζήλευαν! Ακόμη και τα αδέρφια του! Μια μέρα όταν αρνήθηκε να κάνει έρωτα μαζί της γιατί ήταν κουρασμένος, εκείνη πρόστυχα τον προκάλεσε λέγοντάς του πως θα βγει γυμνή τη νύχτα και θα γαμηθεί με τον αντίζηλο αδερφό του! Τη χαστούκισε, την έπιασε σφιχτά από το λαιμό για να την πνίξει,έβγαλε τον ξύλινο σταυρό του,τη σήκωσε αγκαλιά κι έγινε πάλη στο κρεβάτι.
Της άρεσε να αντιστέκεται. Ήταν τόσο γυμνασμένος κι αρρενωπός! Εκείνη είχε ένα τρόπο να γλιστρά μέσα από τα χέρια του, να τρέχει γυμνή στα δωμάτια του σπιτιού μέχρι να υποκύψει και να τον νιώσει μέσα της.
Εκείνο το χαστούκι δε το ξέχασε ποτε! Το ανταπέδωσε! Τον αιφνιδίασε κάποια νύχτα,όταν της ζήτησε να του χορέψει.Τον τρέλαινε ο χορός της,ειδικά όταν ήταν μισοντυμένη,πετώντας διακριτκά κι αισθησιακά κάθετί από πάνω της. Του χόρεψε λοιπόν, αφού του ζήτησε να καθίσει στο πάτωμα. Του έδεσε τα χέρια με χοντρό σκοινί. Περνούσε δίπλα του σαν αερικό, αλλά δεν επέτρεπε να την αγγίξει. Κι όταν εκείνος τεντώθηκε να χουφτώσει το στήθος της λύνοντας τα δεσμά του,τον χαστούκισε δυνατά!
"Τιμωρία για την ανυπακοή σου!" σχολίασε και τον ξανάδεσε.
"Ξέρεις ποιος είμαι εγώ μικρή μου;" της είπε με επιβλητικό ύφος.
" Ο άντρας που με χαστούκισε είσαι άχρηστε!" απάντησε εκέινη χαμογελώντας.
Τον πλησίασε, τον φίλησε έντονα και τον θήλασε.
"Είσαι μπέμπης και σε συγχωρώ." συμπλήρωσε και τον έκανε να κοκκινισει. Δεν αντιστάθηκε.Ποθούσε τις ρώγες της.
Όταν λοιπόν αυτή η γυναίκα αιώνες μετά τον είδε να την πλησιάζει, η καρδιά της χτύπησε έντονα... Αναμνήσεις,ένταση,θάνατοι... Τι όμορφος που ήταν στο νέο του σώμα! Τα μάτια του ίδια! Το σώμα του λίγο πιο αδύνατο. Το πρόσωπό του σχεδόν ίδιο! Τα χείλη, μύτη, ζυγωματικά ίδια! Το χαμόγελό του ένας ήλιος!
"Πρέπει να εξοικειωθώ με το νέο σώμα του" σκέφτηκε τη στιγμή που άπλωσε το χέρι της να συστηθεί.
- Ο Χάρης; Λίζα. Χάρηκα...
Σόφη Λύσσαρη
καθηγήτρια δημιουργικής γραφής Brunel University
copyright 26--11-17
κατηγορία:ερωτικό,μεταφυσικό
Τον κάλεσε τηλεπαθητικά λίγες μέρες πριν την πρώτη τους συνάντηση.Είχε μιλήσει στο κρυμμένο του φως. Είχε συνεννοηθεί με μια πλευρά του σκοταδιού του που ήταν σύμμαχός της. Ζήτησε να τον φέρουν σε κείνη.Υπήρχε λόγος!
Ήταν σίγουρη πως είχε λάβει το μήνυμά της.Το φως του δεν είχε δύναμη,αλλά ο λύκος μέσα του την είχε λατρέψει σε μια άλλη ζωή και βασιζόταν σε κείνον! Πόσο της είχε λείψει κι αυτός!
Την προηγούμενη μέρα περπατούσε στον Πειραιά,όταν χτύπησε το τηλέφωνό της. Ήταν εκείνος! Η φωνή του αναλλοίωτη μέσα στους αιώνες... Μιλούσε ελληνικά αυτή τη φορά.Πόσα χρόνια είχαν περάσει από τότε που μίλησε μαζί της την ελληνική γλώσσα... Αιώνες... Τότε που τον διόρθωνε να πει σωστά το όνομά της. "Όχι Μανταλένα, Μαγκνταλένα!" επέμενε γελώντας και χάιδευε την πλάτη του.
Θυμήθηκε τη ζωή τους στην Ελλάδα.Θυμήθηκε τον έρωτά τους. Τότε εκείνος είχε μόνο φως... Πόσο ευγενικός,τρυφερός,ρομαντικός και υπέροχος άντρας ήταν! Πόσο πολύ τη λάτρευε! Πώς είχε καταφέρει να αφεθεί στα ερωτικά της διαστροφικά θέλω;
Εκείνη τον λάτρευε! Ήθελε να ζήσει το απόλυτο μαζί με τον άντρα της. Ήθελε να πειραματιστεί σε επικίνδυνα ερωτικά μονοπάτια. Εκείνος κοκκίνιζε αρχικά και δεν της επέτρεπε αυτά τα μονοπάτια από σεβασμό επειδή ήταν η γυναίκα του. Η "μάγισσά" του όμως έβρισκε τον τρόπο να γίνεται πόρνη κι εκείνος να γίνεται ο εραστής της. Πρωτόγνωρες καταστάσεις εκείνη την εποχή από δύο νέους που δεν είχαν εμπειρία με άλλους εραστές.
Η γυναίκα του είχε μία δροσιά, μία ομορφιά, ένα νάζι, μία διαστροφή, μία γλύκα, έναν αυθορμητισμό, μία τρέλα και πολλά ερωτικά ένστικτα που τον σκλάβωναν.Τον επιθυμούσε διαρκώς στο κορμί της. Τον ποθούσε συνέχεια! Εκείνος έβγαζε τον ξύλινο σταυρό του για να αμαρτήσει. Γιατί αυτά που ζητούσε να της κάνει κι αυτά που του έκανε εκείνη ήταν κολάσιμα.
Κάποτε ψιθύρισε στο αυτί του "Θα ήθελα να δεις να με κάνει μπάνιο μία από τις υπηρέτριές μας... Θα ήθελα να την αφήσω να με αγγίξει ερωτικά... Θα ήθελα να πάρω το χέρι της και να το κατευθύνω σε σημεία που θα μου δώσουν οργασμό. Κι εσύ εκεί στη γωνία να παρακολουθείς σιωπηλός κι έπειτα να με πάρεις γυμνή στο δωμάτιό μας..."
Έπαιζε με το μυαλό του. Προκαλούσε! Κι εκείνος από φόβο ή ζήλια μη την αγγίξει κάποιος άλλος ή άλλη της προσέφερε μία ηδονή άλλου τύπου. Όταν ήταν ατίθαση κι ανυπάκουη τον εκνεύριζε και την τιμωρούσε γλυκά. Εκείνος ένιωθε πως την τιμωρούσε! Ουσιαστικά όμως το προκαλούσε εκείνη,γιατί ήθελε να ζήσει κι αυτή την πλευρά του. Δεν άντεχε να είναι μόνο το καλό κι υπακουο παιδί.Τον ήθελε και άγριο,βάρβαρο!
Όλοι συζητούσαν για το πόσο ερωτευμένο ζευγάρι ήταν! Τους ζήλευαν! Ακόμη και τα αδέρφια του! Μια μέρα όταν αρνήθηκε να κάνει έρωτα μαζί της γιατί ήταν κουρασμένος, εκείνη πρόστυχα τον προκάλεσε λέγοντάς του πως θα βγει γυμνή τη νύχτα και θα γαμηθεί με τον αντίζηλο αδερφό του! Τη χαστούκισε, την έπιασε σφιχτά από το λαιμό για να την πνίξει,έβγαλε τον ξύλινο σταυρό του,τη σήκωσε αγκαλιά κι έγινε πάλη στο κρεβάτι.
Της άρεσε να αντιστέκεται. Ήταν τόσο γυμνασμένος κι αρρενωπός! Εκείνη είχε ένα τρόπο να γλιστρά μέσα από τα χέρια του, να τρέχει γυμνή στα δωμάτια του σπιτιού μέχρι να υποκύψει και να τον νιώσει μέσα της.
Εκείνο το χαστούκι δε το ξέχασε ποτε! Το ανταπέδωσε! Τον αιφνιδίασε κάποια νύχτα,όταν της ζήτησε να του χορέψει.Τον τρέλαινε ο χορός της,ειδικά όταν ήταν μισοντυμένη,πετώντας διακριτκά κι αισθησιακά κάθετί από πάνω της. Του χόρεψε λοιπόν, αφού του ζήτησε να καθίσει στο πάτωμα. Του έδεσε τα χέρια με χοντρό σκοινί. Περνούσε δίπλα του σαν αερικό, αλλά δεν επέτρεπε να την αγγίξει. Κι όταν εκείνος τεντώθηκε να χουφτώσει το στήθος της λύνοντας τα δεσμά του,τον χαστούκισε δυνατά!
"Τιμωρία για την ανυπακοή σου!" σχολίασε και τον ξανάδεσε.
"Ξέρεις ποιος είμαι εγώ μικρή μου;" της είπε με επιβλητικό ύφος.
" Ο άντρας που με χαστούκισε είσαι άχρηστε!" απάντησε εκέινη χαμογελώντας.
Τον πλησίασε, τον φίλησε έντονα και τον θήλασε.
"Είσαι μπέμπης και σε συγχωρώ." συμπλήρωσε και τον έκανε να κοκκινισει. Δεν αντιστάθηκε.Ποθούσε τις ρώγες της.
Όταν λοιπόν αυτή η γυναίκα αιώνες μετά τον είδε να την πλησιάζει, η καρδιά της χτύπησε έντονα... Αναμνήσεις,ένταση,θάνατοι... Τι όμορφος που ήταν στο νέο του σώμα! Τα μάτια του ίδια! Το σώμα του λίγο πιο αδύνατο. Το πρόσωπό του σχεδόν ίδιο! Τα χείλη, μύτη, ζυγωματικά ίδια! Το χαμόγελό του ένας ήλιος!
"Πρέπει να εξοικειωθώ με το νέο σώμα του" σκέφτηκε τη στιγμή που άπλωσε το χέρι της να συστηθεί.
- Ο Χάρης; Λίζα. Χάρηκα...
Σόφη Λύσσαρη
καθηγήτρια δημιουργικής γραφής Brunel University
copyright 26--11-17
κατηγορία:ερωτικό,μεταφυσικό
Σάββατο 25 Νοεμβρίου 2017
Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2017
ΣΙΩΠΗ
Tο ζήτημα είναι να ξέρεις πότε να αποχωρείς και να κρατάς μία στάση σιωπής. Καλύτερα να είσαι παρατηρητής, παρά ένα τίποτα. Καλύτερα να κρατάς το συναίσθημα της αγάπης μέσα σου αγνό, παρά να επιτρέψεις στο θυμό να στο καταστρέψει.Όταν τα έχεις πει όλα άνθρωπε, δεν υπάρχουν άλλα. Μόνο η σιωπή. Έτσι δεν είναι;
Σόφη Λύσσαρη
24-11-17
Σόφη Λύσσαρη
24-11-17
Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2017
ΟΙ 10 εντολές του έρωτα
1) Όταν γίνεσαι Αφέντης και σκλάβος ταυτόχρονα.
2) Όταν νιώθεις τρελός.
3) Όταν δε βγάζεις άμυνες.
4) Όταν σκοτώνεις τον εγωισμό σου.
5) Όταν ξυπνά το παιδί μέσα σου.
6)Όταν ξυπνά ένα άγριο ζώο μέσα σου.
7)Όταν έχεις αρετή, τόλμη κι ελευθερία.
8)Όταν σε ενδιαφέρει να μη πληγώσεις.
9) Όταν εκφράζεσαι.
10) Όταν δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου.(λάμπεις)
Σόφη Λύσσαρη 23-11-17
Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2017
Η Ανεξάρτητη
Δε δραπέτευσε κρυφά από το σπίτι της τότε. Έφυγε μια μέρα με τον έρωτα μαζί της. Πήρε ευχές από όλους, οι οποίοι είχαν μείνει με το στόμα ανοιχτό. Αυτή η γυναίκα είχε ένα χαρακτήρα που τους τρέλαινε, ειδικά τον πατέρα της που τα μάθαινε τελευταίος από τρίτους. Ανεξάρτητη γυναίκα! Ειδικά όταν επρόκειτο για ταξίδι μαζί με κείνον... Τον άρπαξε στην αγκαλιά της κι έφυγαν! Εκείνος δεν ήξερε καν τον προορισμό!
Σόφη Λύσσαρη
copyright 22-11-17
κατηγορία:ρομαντικό
Σόφη Λύσσαρη
copyright 22-11-17
κατηγορία:ρομαντικό
Medicine Girl
- Γιατί επέστρεψες medicine girl;
- Αρχικά ήθελα να του υπενθυμίσω πως ήταν πάντα δικός μου κι ήμουν πάντα δική του.Άμα δε το πίστευε, σκασίλα μου. Με ήξερε και τον ήξερα από την καλή και την ανάποδη. Εκείνος είχε τον εγωισμό κι εγώ το πείσμα.
Επιπλέον, δεν υπήρχε περίπτωση λόγο του φορτίου που κουβαλούσε να τον χάσω στην αιωνιότητα επειδή βρισκόμασταν σε αντίπαλα στρατόπεδα. Απέκτησε το φορτίο κατα λάθος; Θα το φρόντιζα εγώ. Δε φοβόμουν.Ήμουν τολμηρή,αποφασισμένη.και άψογα εκπαιδευμένη. Τι να εξηγούσα σε αυτόν; Τα παράλογα; Καλύτερα να κρατούσα συμβολικά δύο γαρύφαλλα και να τραγουδούσα επαναστατικά τραγουδάκια.Ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Δε χρειαζόταν να τα ξέρει όλα εκείνος!
Η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα να γίνει η αιτία για μία μελλοντική αρνητική εξέλιξη της ανθρωπότητας μέσα στο χρόνο.Ήθελα να βρει πάλι τον εαυτό του, να θυμηθεί ποιος ήταν, ποια ήμουν και να μη φοβάται την πλευρά του φορτίου που έβλεπε ότι κουβαλούσε. Δεν έβλεπε τα πάντα! Ευτυχώς! Τα έβλεπα εγώ όμως και ήξερα τι είχα να αντιμετωπίσω.Ούτε πρόκειται να του πω.
Αυτό που φοβόταν ήταν η πιο συμπαθητική και άκακη πλέον πλευρά του σκοταδιού του.Εκείνος όμως το αγνοούσε, γιατί δεν ήξερε τι προεργασία είχα κάνει.Αυτός το φοβόταν κι εγώ είχα σύμμαχο εκείνο το σκοτάδι. Είχα ζήσει με το σκοτάδι του αρκετά χρόνια κάποτε και υπήρχε οικειότητα.Είχα τον τρόπο να δίνω τροφή και στο σκοτάδι του.Ταυτόχρονα έδινα τροφή και στο φως του.
Τα δύσκολα τα ανέλαβα με το δικό μου τρόπο.Μπορώ να κοιμάμαι ήσυχη πια.Θα δει τη διαφορά με την πάροδο του χρόνου, όχι άμεσα βέβαια. Το φως όταν λάμπει, έχει τον τρόπο να το δείχνει.
- Πανηγύρισες;
- Σήμερα ναι. Τραγούδησα .Βέβαια οι δικοί μου γιόρτασαν τη στιγμή που είδαν να πραγματοποιείται το όνειρο του Θεού! Είναι συγκινητικό να περιμένει ο Δημιουργός το θαύμα από ένα παιδί του.Συνήθως όλα τα θαύματα τα περιμένουμε εμείς από Εκείνον.Στη δική μας περίπτωση, Εκείνος περίμενε το θαύμα!
Σόφη Λύσσαρη
καθηγήτρια δημιουργικής γραφής Brunel University
πνευματικά δικαιώματα 21-11-17
κατηγορία:μεταφυσικό
- Αρχικά ήθελα να του υπενθυμίσω πως ήταν πάντα δικός μου κι ήμουν πάντα δική του.Άμα δε το πίστευε, σκασίλα μου. Με ήξερε και τον ήξερα από την καλή και την ανάποδη. Εκείνος είχε τον εγωισμό κι εγώ το πείσμα.
Επιπλέον, δεν υπήρχε περίπτωση λόγο του φορτίου που κουβαλούσε να τον χάσω στην αιωνιότητα επειδή βρισκόμασταν σε αντίπαλα στρατόπεδα. Απέκτησε το φορτίο κατα λάθος; Θα το φρόντιζα εγώ. Δε φοβόμουν.Ήμουν τολμηρή,αποφασισμένη.και άψογα εκπαιδευμένη. Τι να εξηγούσα σε αυτόν; Τα παράλογα; Καλύτερα να κρατούσα συμβολικά δύο γαρύφαλλα και να τραγουδούσα επαναστατικά τραγουδάκια.Ήξερα τι έπρεπε να κάνω. Δε χρειαζόταν να τα ξέρει όλα εκείνος!
Η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα να γίνει η αιτία για μία μελλοντική αρνητική εξέλιξη της ανθρωπότητας μέσα στο χρόνο.Ήθελα να βρει πάλι τον εαυτό του, να θυμηθεί ποιος ήταν, ποια ήμουν και να μη φοβάται την πλευρά του φορτίου που έβλεπε ότι κουβαλούσε. Δεν έβλεπε τα πάντα! Ευτυχώς! Τα έβλεπα εγώ όμως και ήξερα τι είχα να αντιμετωπίσω.Ούτε πρόκειται να του πω.
Αυτό που φοβόταν ήταν η πιο συμπαθητική και άκακη πλέον πλευρά του σκοταδιού του.Εκείνος όμως το αγνοούσε, γιατί δεν ήξερε τι προεργασία είχα κάνει.Αυτός το φοβόταν κι εγώ είχα σύμμαχο εκείνο το σκοτάδι. Είχα ζήσει με το σκοτάδι του αρκετά χρόνια κάποτε και υπήρχε οικειότητα.Είχα τον τρόπο να δίνω τροφή και στο σκοτάδι του.Ταυτόχρονα έδινα τροφή και στο φως του.
Τα δύσκολα τα ανέλαβα με το δικό μου τρόπο.Μπορώ να κοιμάμαι ήσυχη πια.Θα δει τη διαφορά με την πάροδο του χρόνου, όχι άμεσα βέβαια. Το φως όταν λάμπει, έχει τον τρόπο να το δείχνει.
- Πανηγύρισες;
- Σήμερα ναι. Τραγούδησα .Βέβαια οι δικοί μου γιόρτασαν τη στιγμή που είδαν να πραγματοποιείται το όνειρο του Θεού! Είναι συγκινητικό να περιμένει ο Δημιουργός το θαύμα από ένα παιδί του.Συνήθως όλα τα θαύματα τα περιμένουμε εμείς από Εκείνον.Στη δική μας περίπτωση, Εκείνος περίμενε το θαύμα!
Σόφη Λύσσαρη
καθηγήτρια δημιουργικής γραφής Brunel University
πνευματικά δικαιώματα 21-11-17
κατηγορία:μεταφυσικό
Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2017
ΧΡΟΝΟΣ
Ποτέ μην αρνηθείτε τα δώρα που σας φέρνει ο χρόνος.
Φανταστείτε το χρόνο σα μια γυναίκα με ένα μακρύ κόκκινο φόρεμα.Το φόρεμα έχει μια τεράστια ουρα. Όταν κρατάτε αυτή την ουρά, ο χρόνος σας πηγαίνει με ροή στη σωστή κατεύθυνση. Αν όμως τραβάτε το φόρεμα αυτό στην κατεύθυνση που επιθυμείτε εσείς, σκίζετε απλά την ουρά του φορέματος. Ο χρόνος-γυναίκα ακολουθεί την πορεία που είχε προγραμματίσει εξαρχής.Εσείς μένετε με το σκισμένο ρούχο στο χέρι και απορείτε.
Μη τα βάζετε λοιπόν με το χρόνο. Να τα έχετε καλά μαζί του. Κι αν ο χρόνος κυλά και μείνατε με το σχισμένο φόρεμα στο χέρι σας, βρείτε τρόπο να ξαναεντοπίσετε τη γυναίκα-χρόνο προκειμένου να πιάσετε την σχισμένη ουρά του φορέματός της. Θα σας κατευθύνει ο χρόνος σωστά. Ο χρόνος είναι αντιληπτός σε κείνους που κατανοούν την έννοιά του.
Σόφη Λύσσαρη
copyright 19-11-17
Φανταστείτε το χρόνο σα μια γυναίκα με ένα μακρύ κόκκινο φόρεμα.Το φόρεμα έχει μια τεράστια ουρα. Όταν κρατάτε αυτή την ουρά, ο χρόνος σας πηγαίνει με ροή στη σωστή κατεύθυνση. Αν όμως τραβάτε το φόρεμα αυτό στην κατεύθυνση που επιθυμείτε εσείς, σκίζετε απλά την ουρά του φορέματος. Ο χρόνος-γυναίκα ακολουθεί την πορεία που είχε προγραμματίσει εξαρχής.Εσείς μένετε με το σκισμένο ρούχο στο χέρι και απορείτε.
Μη τα βάζετε λοιπόν με το χρόνο. Να τα έχετε καλά μαζί του. Κι αν ο χρόνος κυλά και μείνατε με το σχισμένο φόρεμα στο χέρι σας, βρείτε τρόπο να ξαναεντοπίσετε τη γυναίκα-χρόνο προκειμένου να πιάσετε την σχισμένη ουρά του φορέματός της. Θα σας κατευθύνει ο χρόνος σωστά. Ο χρόνος είναι αντιληπτός σε κείνους που κατανοούν την έννοιά του.
Σόφη Λύσσαρη
copyright 19-11-17
Παρασκευή 17 Νοεμβρίου 2017
ΜΥΣΤΙΚΟ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ
" Η ευγένεια πάντα σκλαβώνει.Η ευγένεια με την καλοσύνη μαζί σε κάνουν αθάνατο.Αυτό είναι το μυστικό της αθανασίας!!!!!!"
Σόφη Λύσσαρη
copyright
18-11-17
Σόφη Λύσσαρη
copyright
18-11-17
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ ΜΕ ΟΥΣΙΑ
"Επαναστάτης είναι για μένα εκείνος που δε βολεύεται μέσα σε συστήματα και καταστάσεις Δεν εξυπηρετεί τα προσωπικά συμφέροντά του και δε παίρνει μισθό για να εκφράσει το επαναστατικό του πνεύμα.
Η επανάσταση δίνει ηθική ικανοποίηση κι όχι υλική. Άρα όποιος εκπροσωπεί άλλους επαναστάτες και αμείβεται είναι υποκριτής και μούφας.
Μην επιτρέπετε σε κανέναν ηγέτη να σας πιπιλά το μυαλό ότι αμείβεται για να τρέχει για όλα τα δικά σας επαναστατικά πιστεύω. Ο αληθινός επαναστάτης παραμένει φτωχός και σε πολλές περιπτώσεις ανώνυμος. Ο αληθινός επαναστάτης δεν αναφέρειται σε λίστες και βιβλία.Ο αλιθινός επαναστάτης είναι εκείνος που πέρασε έξω από τη Βουλή των Ελλήνων, ενιωσε ρίγος κι έβαλε το χέρι στην τσέπη να μετρήσει τα λιγοστά ευρώ του. Ο αληθινός επαναστάτης δεν είναι πολιτικός, ενώ ασκεί πολιτική ήθους.
Ο αληθινός επαναστάτης δε λέγεται ήρωας,γιατί τον τίτλο του ήρωα τον κλέβουν πάντα άλλοι. Ο αληθινός επαναστάτης έχει την τέχνη μέσα του κι όχι την αντιποιητική συμπεριφορά.Ο αληθινός επαναστάτης πεθαίνει για ιδανικά. Δε θέλει στεφάνια.Δε θέλει μνημόσυνα. Δε θέλει πανηγύρια.Ο αληθινός επαναστάτης θέλει επανάσταση ποιοτική δίχως όφελος.".
Σόφη Λύσσαρη 17-11-17
Η επανάσταση δίνει ηθική ικανοποίηση κι όχι υλική. Άρα όποιος εκπροσωπεί άλλους επαναστάτες και αμείβεται είναι υποκριτής και μούφας.
Μην επιτρέπετε σε κανέναν ηγέτη να σας πιπιλά το μυαλό ότι αμείβεται για να τρέχει για όλα τα δικά σας επαναστατικά πιστεύω. Ο αληθινός επαναστάτης παραμένει φτωχός και σε πολλές περιπτώσεις ανώνυμος. Ο αληθινός επαναστάτης δεν αναφέρειται σε λίστες και βιβλία.Ο αλιθινός επαναστάτης είναι εκείνος που πέρασε έξω από τη Βουλή των Ελλήνων, ενιωσε ρίγος κι έβαλε το χέρι στην τσέπη να μετρήσει τα λιγοστά ευρώ του. Ο αληθινός επαναστάτης δεν είναι πολιτικός, ενώ ασκεί πολιτική ήθους.
Ο αληθινός επαναστάτης δε λέγεται ήρωας,γιατί τον τίτλο του ήρωα τον κλέβουν πάντα άλλοι. Ο αληθινός επαναστάτης έχει την τέχνη μέσα του κι όχι την αντιποιητική συμπεριφορά.Ο αληθινός επαναστάτης πεθαίνει για ιδανικά. Δε θέλει στεφάνια.Δε θέλει μνημόσυνα. Δε θέλει πανηγύρια.Ο αληθινός επαναστάτης θέλει επανάσταση ποιοτική δίχως όφελος.".
Σόφη Λύσσαρη 17-11-17
Μόνιμο, περιστασιακό ή τίποτα
"Εμείς αποφασίζουμε με τη συμπεριφορά μας πότε θα είμαστε μόνιμοι ή περιστασιακοί στη ζωή κάποιου άλλου.Πρέπει να παλέψουμε να δείξουμε τι θέλουμε. Όταν δείξουμε τι θέλουμε και δε γίνει αντιληπτό,η καλύτερη επιλογή είναι το τίποτα. Χρειαζεται αμοιβαία προσπάθεια για το μόνιμο. Το τίποτα,αναγκαστικά γίνεται αμοιβαίο, όταν η κάθε προσπάθεια έστω και για το περιστασιακό είναι εμπράκτως μονόπλευρη."
Σόφη Λύσσαρη
copyright 17-11-17
καθ.δημιουργικής γραφής
Σόφη Λύσσαρη
copyright 17-11-17
καθ.δημιουργικής γραφής
Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2017
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Έκφραση
Λύτρωση
Ευχαρίστηση
Υπευθυνότητα
Θάρρος
Εκτόνωση
Ροή
Ισορροπία
Ανδρεία
Σόφη Λύσσαρη
κατηγορία: ακροστιχίδα
16-11-17
Λύτρωση
Ευχαρίστηση
Υπευθυνότητα
Θάρρος
Εκτόνωση
Ροή
Ισορροπία
Ανδρεία
Σόφη Λύσσαρη
κατηγορία: ακροστιχίδα
16-11-17
Τετάρτη 15 Νοεμβρίου 2017
ΧΑΣΤΟΥΚΙ ΣΕ ΜΑΦΙΟΖΟ
Δεν ήταν κοριτσάκι η Λίζα παρά τα δεκαεννιά της έτη. Φαινόταν όμως μεγαλύτερη από την ηλικία της. Ατίθαση, παιχνιδιάρα, δυναμική και μοιραία! Περπατούσε στη Νέα Υόρκη και τη σταματούσαν στο δρόμο δίνοντας κάρτες για να μπει στο χώρο του μόντελιγκ για διαφημιστικά στην τηλεόραση ή στην πορνογραφία. Έσχιζε τις κάρτες επιδεικτικά μπροστά στους ατζέντηδες. Δεν την ενδιέφεραν αυτά Ένιωθε λες κι έπρεπε με το κορμί της να αποδείξει κάτι, ενώ εκείνη είχε πυγμή και πνεύμα. Πνεύμα θα πουλούσε αν χρειαζόταν κι όχι σάρκα. Την εκνεύριζαν αυτά.
Τα μαλλιά της ήταν κατάμαυρα και μακριά μέχρι τη μέση. Όλοι τη ρωτούσαν αν φορά τρέσα. Το σιτόχρουν δέρμα και τα καστανοπράσινα μάτια της σε συνδυασμό με το κατάμαυρο μαλλί της έδιναν ένα αποτέλεσμα εξωτικό κι ιδιαίτερο. Δεν πίστευαν ότι ήταν Ελληνίδα. Έμοιαζε περισσότερο με Ανατολίτισσα ή κάτι απροσδιόριστο. Είχε πολλές προτάσεις, αλλά δεν την ενδιέφερε μία σχέση. Δεν την ενδιέφερε το σεξ.
Ήταν πάντα αεράτη και άνετη με τους άντρες παρόλο που δεν είχε κάνει σεξ με κάποιον μέχρι τότε. Δεν ήταν όμως ντροπαλή στην επικοινωνία μαζί τους. Το πρόβλημα θα το είχε αν βρισκόταν μόνη της με έναν άντρα σε κάποιο δωμάτιο, κάτι που δεν επιδίωξε και προτίμησε να μείνει αγνή από επιλογή.
Ένα βράδυ, ενώ δειπνούσε σε ένα ακριβό εστιατόριο με άλλες φίλες, παρατήρησε πως ένας άντρας δεν είχε πάρει τα μάτια του από πάνω της, Ήταν όμορφος, μελαμψός στο δέρμα, καρέ μαλλί μέχρι τον ώμο, κουστούμι, πούρο, ακριβό ρολόι και πόρνες πολυτελείας στο τραπέζι του. Πίσω του στέκονταν τρεις τεράστιοι άντρες, οι οποίοι έκαναν μπαμ πως ήταν μπράβοι του.
Δεν έδωσε σημασία. «Γυναικάς!» σκέφτηκε και χαμογέλασε.
Κάποια στιγμή σηκώθηκε από το τραπέζι της για να κατευθυνθεί στις γυναικείες τουαλέτες. Πέρασε δίπλα του.
Ξαφνικά, εκείνος την τράβηξε από το χέρι και την ακινητοποίησε. Δε φοβήθηκε η Λίζα. Τον κοίταξε έντονα στα μάτια και τον χαστούκισε με το άλλο χέρι της.
Όλοι πάγωσαν. Οι μπράβοι έβγαλαν όπλα μπροστά σε όλους. Μάλλον έτσι είχαν μάθει. Μόλις κάποιος ενοχλούσε το αφεντικό έμπαιναν στον αυτόματο πιλότο!
Η Λίζα απευθύνθηκε σε κείνους με ύφος γενναίο και βλέμμα τολμηρό.
« Βγάζετε όπλα σε μια γυναίκα που υπερασπίζεται την τιμή και την αξιοπρέπειά της; Ντροπή. Ρίξτε λοιπόν. Εδώ είμαι! Κι αν έπρεπε να χαστουκίσω πάλι τον ίδιο άντρα για τον ίδιο λόγο θα το έκανα. Τι περιμένετε; Περιμένετε εντολή από το αφεντικο;»
Έστρεψε τα μάτια της σ’ εκείνον..
«Δώσε εντολή να με πυροβολήσουν. Δε φοβάμαι κανέναν. Είμαι Ελληνίδα κι έχω μάθει να μη με αγγίζει κανένας άντρας αν δε το επιτρέπω εγώ. Κατάλαβες;»
Ο μαφιόζος έκανε νόημα στους μπράβους να κρύψουν τα όπλα. Όλοι παρακολουθούσαν σιωπηλοί τη σκηνή σα θεατές σε ταινία!
«Συγγνώμη. Δε θα ήθελα να χάσω μια τέτοια γυναίκα. Θα μπορούσα να επανορθώσω με ένα δείπνο;» σχολίασε
«Όχι» απάντησε κοφτά εκείνη «Μου επιτρέπεις τώρα να αποχωρήσω ,γιατί έχω μία δουλίτσα.»
«Τι δουλίτσα;» ρώτησε εκείνος γεμάτος απορία
«Επειδή είμαι πάντα πολύ ειλικρινής θα σου πω και θα γελάσεις. Κατουριέμαι!»
Ο μαφιόζος έσκασε στα γέλια.
« Θα μάθω ποια είσαι... » μουρμούρισε.
Σόφη Λύσσαρη
καθηγήτρια δημιουργικής γραφής Brunel University
copyright 14-11-17
σύντομη ιστορία/μυστήριο,σατιρικό
Τα μαλλιά της ήταν κατάμαυρα και μακριά μέχρι τη μέση. Όλοι τη ρωτούσαν αν φορά τρέσα. Το σιτόχρουν δέρμα και τα καστανοπράσινα μάτια της σε συνδυασμό με το κατάμαυρο μαλλί της έδιναν ένα αποτέλεσμα εξωτικό κι ιδιαίτερο. Δεν πίστευαν ότι ήταν Ελληνίδα. Έμοιαζε περισσότερο με Ανατολίτισσα ή κάτι απροσδιόριστο. Είχε πολλές προτάσεις, αλλά δεν την ενδιέφερε μία σχέση. Δεν την ενδιέφερε το σεξ.
Ήταν πάντα αεράτη και άνετη με τους άντρες παρόλο που δεν είχε κάνει σεξ με κάποιον μέχρι τότε. Δεν ήταν όμως ντροπαλή στην επικοινωνία μαζί τους. Το πρόβλημα θα το είχε αν βρισκόταν μόνη της με έναν άντρα σε κάποιο δωμάτιο, κάτι που δεν επιδίωξε και προτίμησε να μείνει αγνή από επιλογή.
Ένα βράδυ, ενώ δειπνούσε σε ένα ακριβό εστιατόριο με άλλες φίλες, παρατήρησε πως ένας άντρας δεν είχε πάρει τα μάτια του από πάνω της, Ήταν όμορφος, μελαμψός στο δέρμα, καρέ μαλλί μέχρι τον ώμο, κουστούμι, πούρο, ακριβό ρολόι και πόρνες πολυτελείας στο τραπέζι του. Πίσω του στέκονταν τρεις τεράστιοι άντρες, οι οποίοι έκαναν μπαμ πως ήταν μπράβοι του.
Δεν έδωσε σημασία. «Γυναικάς!» σκέφτηκε και χαμογέλασε.
Κάποια στιγμή σηκώθηκε από το τραπέζι της για να κατευθυνθεί στις γυναικείες τουαλέτες. Πέρασε δίπλα του.
Ξαφνικά, εκείνος την τράβηξε από το χέρι και την ακινητοποίησε. Δε φοβήθηκε η Λίζα. Τον κοίταξε έντονα στα μάτια και τον χαστούκισε με το άλλο χέρι της.
Όλοι πάγωσαν. Οι μπράβοι έβγαλαν όπλα μπροστά σε όλους. Μάλλον έτσι είχαν μάθει. Μόλις κάποιος ενοχλούσε το αφεντικό έμπαιναν στον αυτόματο πιλότο!
Η Λίζα απευθύνθηκε σε κείνους με ύφος γενναίο και βλέμμα τολμηρό.
« Βγάζετε όπλα σε μια γυναίκα που υπερασπίζεται την τιμή και την αξιοπρέπειά της; Ντροπή. Ρίξτε λοιπόν. Εδώ είμαι! Κι αν έπρεπε να χαστουκίσω πάλι τον ίδιο άντρα για τον ίδιο λόγο θα το έκανα. Τι περιμένετε; Περιμένετε εντολή από το αφεντικο;»
Έστρεψε τα μάτια της σ’ εκείνον..
«Δώσε εντολή να με πυροβολήσουν. Δε φοβάμαι κανέναν. Είμαι Ελληνίδα κι έχω μάθει να μη με αγγίζει κανένας άντρας αν δε το επιτρέπω εγώ. Κατάλαβες;»
Ο μαφιόζος έκανε νόημα στους μπράβους να κρύψουν τα όπλα. Όλοι παρακολουθούσαν σιωπηλοί τη σκηνή σα θεατές σε ταινία!
«Συγγνώμη. Δε θα ήθελα να χάσω μια τέτοια γυναίκα. Θα μπορούσα να επανορθώσω με ένα δείπνο;» σχολίασε
«Όχι» απάντησε κοφτά εκείνη «Μου επιτρέπεις τώρα να αποχωρήσω ,γιατί έχω μία δουλίτσα.»
«Τι δουλίτσα;» ρώτησε εκείνος γεμάτος απορία
«Επειδή είμαι πάντα πολύ ειλικρινής θα σου πω και θα γελάσεις. Κατουριέμαι!»
Ο μαφιόζος έσκασε στα γέλια.
« Θα μάθω ποια είσαι... » μουρμούρισε.
Σόφη Λύσσαρη
καθηγήτρια δημιουργικής γραφής Brunel University
copyright 14-11-17
σύντομη ιστορία/μυστήριο,σατιρικό
Ο φόβος είναι ένοχος
Ένοχος είναι αυτός που αρνείται όσα λαχταρά.Τα κρύβει μόνο μέσα του. Δε θέλει να τα βλέπει. Ό,τι κι αν κάνει είναι πάντα εκεί όμως,γιατί πάντα υπήρχαν εκεί.
Φοβάται ο άνθρωπος σα ξαναθυμηθεί;
Φοβάται ο άνθρωπος το δρόμο με τ' αδιέξοδο; Ο φόβος αυτός αλλάζει κάτι; Σβήνει μνήμες; Σβήνει στιγμές; Γιατί ο άνθρωπος πρέπει να αρνείται να δει αυτά που λαχταρα; Γιατί να φοβάται; Εγώ δε φοβήθηκα ποτε. Δεν αρνήθηκα ποτέ και θέλω να τα δω όλα.
Σόφη Λύσσαρη
καθ.δημιουργικής γραφής
copyright 15-11-17
Φοβάται ο άνθρωπος σα ξαναθυμηθεί;
Φοβάται ο άνθρωπος το δρόμο με τ' αδιέξοδο; Ο φόβος αυτός αλλάζει κάτι; Σβήνει μνήμες; Σβήνει στιγμές; Γιατί ο άνθρωπος πρέπει να αρνείται να δει αυτά που λαχταρα; Γιατί να φοβάται; Εγώ δε φοβήθηκα ποτε. Δεν αρνήθηκα ποτέ και θέλω να τα δω όλα.
Σόφη Λύσσαρη
καθ.δημιουργικής γραφής
copyright 15-11-17
Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2017
ΕΡΩΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ
Στέφανος:
(ακατάλληλο)
Όταν την είδα μπροστά μου έλαμψα ολόκληρος! Δε το περίμενα! Ήταν λες κι έβλεπα ένα δικό μου άνθρωπο! Την ένιωθα δικό μου άνθρωπο, άσχετα από τη συμπεριφορά μου μέχρι τότε απέναντί της. Ένιωθα αγάπη κι εκτίμηση γι’ αυτήν. Πρώτη φορά της το είπα εκείνο το βράδυ.
Με άγγιξε με αγάπη στην πλάτη και στον ώμο. Με χάιδεψε διακριτικά κι ένιωσα ανατριχίλα. Η δική μου συμπεριφορά της έδωσε αφορμή για να χαμογελάσει, να χορέψει, να εκτονωθεί. Μα όταν είπε πως θα φύγει, δεν υπήρχε περίπτωση να την αφήσω. Την ήθελα! Μίλησα εκείνο το βράδυ, κάτι που δεν είχα κάνει τόσο καιρό. Ξεκάθαρα της είπα να πάει να γαμηθεί κι ότι την ήθελα γυμνή στο κρεβάτι μου.
Χαμογέλασε! Αυτό ήθελε να ακούσει ίσως λίγο πιο ευγενικά. Είχε μία διαστροφή κι εκείνη! Μάλλον περίμενε μία στιγμή θάρρους από μένα. Μάλλον την ερέθισε η αποφασιστικότητά μου. Την ερέθισε η αρρενωπότητά μου. Την ερέθισε η διεκδίκηση! Δε μπορούμε να έχουμε κάτι αν δε το ζητήσουμε τελικά. Χρειάζεται ρίσκο στη ζωή και τόλμη.
Την ερέθιζε λοιπόν η τόλμη, η γενναία συμπεριφορά, η αποφασιστικότητα, χαρακτηριστικά δηλαδή ενός πολεμιστή. Αυτή η συμπεριφορά σε συνδυασμό με την εκφραστικότητα, το χιούμορ και την ευγένεια ήταν τα κουμπιά της. Έχυνε ο εγκέφαλός της έτσι. Με ήθελε θαρραλέο και δυνατό. Δε με ήθελε σιωπηλό κι εγωιστή.Εκείνο το βράδυ το κατάλαβα.
Τόσο απλά ήταν τα πράγματα κι εγώ τα έκανα όλα περίπλοκα. Ήταν μια γυναίκα που με ποθούσε και δεν της προσέφερα συναισθηματική ασφάλεια κι εμπιστοσύνη.Δεν έκανε σεξ αυτή η γυναίκα έτσι απλά.Ήταν επιλεκτική.Δε την απασχολούσε το αντρικό στοιχείο γενικά.Μπορούσε να ζήσει και αγάμητη.
Πολλές φορές με τη συμπεριφορά μου την πάγωνα κι έκανε βήματα προς τα πίσω. Έγινε όμως εκείνο το βράδυ τόσο ζεστή, ερωτική κι απελευθερωμένη σε σημείο που να πιστεύω πως ζω όνειρο. Δε μπορεί! Ήμουν σε μια όαση! Δε το ζούσα αυτό! Δε μπορούσα να το πιστέψω! Τόσο πολύ με ποθούσε και το κρατούσε μέσα της! Πώς άντεχε αλήθεια τόσο καιρό;
Ντρεπόταν κι έκλεινε τα μάτια. Μα ένιωθε κάθε ανάσα,ψίθυρο και άγγιγμά μου.Ταξίδευε μέσα από τα κορμιά μας. Είχε μεταμορφωθεί σε μια άλλη γυναίκα! Ήταν λες κι είχα στα χέρια μου το φεγγάρι, τη θάλασσα, κάτι μαγικό, εξωτικά μη γήινο … Ήταν ένα εξωτικό χαρμάνι αισθήσεων με μυρουδιά άγριου γιασεμιού, αλμύρας και φρούτων του πάθους.
Ένιωσα ταυτόχρονα μία γυναίκα τίγρη να κάνει ερωτικά παιχνίδια με έναν άντρα λύκο! Κι εκείνη ζήτησε να δει τα όριά της μαζί μου. Δεν ήθελε να σταματήσω! Ήθελε να χορτάσει την έννοια άντρας μέσα από μένα! Ήθελε να απελευθερώσει όλο το φως και το σκοτάδι της μόνο μαζί μου.
Γιατί μαζί μου; Δε το καταλάβαινα.Είχε πάθος για μένα κι ένιωθε αυτά που δε μπορούσα να κατανοήσω μέχρι τότε. Με λάτρευε κι αποφασισμένη αφέθηκε σε μένα. Δεν είχε αφήσει τον εαυτό της τόσο ελεύθερο μέχρι τότε.Εμένα περίμενε για να αφεθεί τελικά.Με είχε επιλέξει απ' όλους.
Έπρεπε όμως ως άντρας να είχα ασχοληθεί με τα ερωτικά της κουμπιά. Έπρεπε να είμαι τρυφερός. Έπρεπε να είμαι εκφραστικός κι όχι απόμακρος.Αυτά δε τα είχα κάνει μέχρι τότε.
Όταν ανέλαβα το ρόλο μου σωστά κι αντρίκια την είχα στο κρεβάτι μου και διαπέρασε ένα ρίγος την ψυχή μου! Ήθελε τελικά να έχει το ρόλο της ποθητής γυναίκας κι όχι της γυναίκας που τρέχει για έναν άντρα. Ήταν γλυκιά, πολύ ερωτική και δεν άντεχε να καταπνίγει όλο αυτά που φαντασιωνόταν για μας μέσα από την άρνηση και τη ντροπή.
Σόφη Λύσσαρη
καθηγήτρια δημιουργικής γραφής Brunel University
copyright 12-11-17
κατηγορία:ερωτικό
(ακατάλληλο)
Όταν την είδα μπροστά μου έλαμψα ολόκληρος! Δε το περίμενα! Ήταν λες κι έβλεπα ένα δικό μου άνθρωπο! Την ένιωθα δικό μου άνθρωπο, άσχετα από τη συμπεριφορά μου μέχρι τότε απέναντί της. Ένιωθα αγάπη κι εκτίμηση γι’ αυτήν. Πρώτη φορά της το είπα εκείνο το βράδυ.
Με άγγιξε με αγάπη στην πλάτη και στον ώμο. Με χάιδεψε διακριτικά κι ένιωσα ανατριχίλα. Η δική μου συμπεριφορά της έδωσε αφορμή για να χαμογελάσει, να χορέψει, να εκτονωθεί. Μα όταν είπε πως θα φύγει, δεν υπήρχε περίπτωση να την αφήσω. Την ήθελα! Μίλησα εκείνο το βράδυ, κάτι που δεν είχα κάνει τόσο καιρό. Ξεκάθαρα της είπα να πάει να γαμηθεί κι ότι την ήθελα γυμνή στο κρεβάτι μου.
Χαμογέλασε! Αυτό ήθελε να ακούσει ίσως λίγο πιο ευγενικά. Είχε μία διαστροφή κι εκείνη! Μάλλον περίμενε μία στιγμή θάρρους από μένα. Μάλλον την ερέθισε η αποφασιστικότητά μου. Την ερέθισε η αρρενωπότητά μου. Την ερέθισε η διεκδίκηση! Δε μπορούμε να έχουμε κάτι αν δε το ζητήσουμε τελικά. Χρειάζεται ρίσκο στη ζωή και τόλμη.
Την ερέθιζε λοιπόν η τόλμη, η γενναία συμπεριφορά, η αποφασιστικότητα, χαρακτηριστικά δηλαδή ενός πολεμιστή. Αυτή η συμπεριφορά σε συνδυασμό με την εκφραστικότητα, το χιούμορ και την ευγένεια ήταν τα κουμπιά της. Έχυνε ο εγκέφαλός της έτσι. Με ήθελε θαρραλέο και δυνατό. Δε με ήθελε σιωπηλό κι εγωιστή.Εκείνο το βράδυ το κατάλαβα.
Τόσο απλά ήταν τα πράγματα κι εγώ τα έκανα όλα περίπλοκα. Ήταν μια γυναίκα που με ποθούσε και δεν της προσέφερα συναισθηματική ασφάλεια κι εμπιστοσύνη.Δεν έκανε σεξ αυτή η γυναίκα έτσι απλά.Ήταν επιλεκτική.Δε την απασχολούσε το αντρικό στοιχείο γενικά.Μπορούσε να ζήσει και αγάμητη.
Πολλές φορές με τη συμπεριφορά μου την πάγωνα κι έκανε βήματα προς τα πίσω. Έγινε όμως εκείνο το βράδυ τόσο ζεστή, ερωτική κι απελευθερωμένη σε σημείο που να πιστεύω πως ζω όνειρο. Δε μπορεί! Ήμουν σε μια όαση! Δε το ζούσα αυτό! Δε μπορούσα να το πιστέψω! Τόσο πολύ με ποθούσε και το κρατούσε μέσα της! Πώς άντεχε αλήθεια τόσο καιρό;
Ντρεπόταν κι έκλεινε τα μάτια. Μα ένιωθε κάθε ανάσα,ψίθυρο και άγγιγμά μου.Ταξίδευε μέσα από τα κορμιά μας. Είχε μεταμορφωθεί σε μια άλλη γυναίκα! Ήταν λες κι είχα στα χέρια μου το φεγγάρι, τη θάλασσα, κάτι μαγικό, εξωτικά μη γήινο … Ήταν ένα εξωτικό χαρμάνι αισθήσεων με μυρουδιά άγριου γιασεμιού, αλμύρας και φρούτων του πάθους.
Ένιωσα ταυτόχρονα μία γυναίκα τίγρη να κάνει ερωτικά παιχνίδια με έναν άντρα λύκο! Κι εκείνη ζήτησε να δει τα όριά της μαζί μου. Δεν ήθελε να σταματήσω! Ήθελε να χορτάσει την έννοια άντρας μέσα από μένα! Ήθελε να απελευθερώσει όλο το φως και το σκοτάδι της μόνο μαζί μου.
Γιατί μαζί μου; Δε το καταλάβαινα.Είχε πάθος για μένα κι ένιωθε αυτά που δε μπορούσα να κατανοήσω μέχρι τότε. Με λάτρευε κι αποφασισμένη αφέθηκε σε μένα. Δεν είχε αφήσει τον εαυτό της τόσο ελεύθερο μέχρι τότε.Εμένα περίμενε για να αφεθεί τελικά.Με είχε επιλέξει απ' όλους.
Έπρεπε όμως ως άντρας να είχα ασχοληθεί με τα ερωτικά της κουμπιά. Έπρεπε να είμαι τρυφερός. Έπρεπε να είμαι εκφραστικός κι όχι απόμακρος.Αυτά δε τα είχα κάνει μέχρι τότε.
Όταν ανέλαβα το ρόλο μου σωστά κι αντρίκια την είχα στο κρεβάτι μου και διαπέρασε ένα ρίγος την ψυχή μου! Ήθελε τελικά να έχει το ρόλο της ποθητής γυναίκας κι όχι της γυναίκας που τρέχει για έναν άντρα. Ήταν γλυκιά, πολύ ερωτική και δεν άντεχε να καταπνίγει όλο αυτά που φαντασιωνόταν για μας μέσα από την άρνηση και τη ντροπή.
Σόφη Λύσσαρη
καθηγήτρια δημιουργικής γραφής Brunel University
copyright 12-11-17
κατηγορία:ερωτικό
ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ
-Γιατρέ μου είδα ένα όνειρο. Κοιμόμουν βαθιά και κάποιος άγγιξε με την παλάμη του το κεφάλι μου. Ξαφνικά ξύπνησα από το βαθύ αυτό ύπνο που έμοιαζε με θάνατο. Δεν ήξερα πού βρισκόμουν. Μπροστά μου όμως είδα εκείνη. Κάποια μου θύμιζε, αλλά δεν ήξερα ποια. Κάποια που αγαπούσα κι εμπιστευόμουν. Αυτό ένιωσα…
Ένας φωτεινός άντρας άγγιξε τα χέρια της. Δε ξέρω γιατί. Τον αναγνώρισα, Ω Χριστέ μου...Δεν είναι δυνατόν...Εκείνη χαμογέλασε στο φωτεινό άντρα, τον άγγιξε φιλικά στον ώμο κι έκανε υπόκλιση. Γιατί; Μα τόση οικειότητα με Κείνον; Πώς; Τι συνέβαινε; Πού ήμουν;
Τα ‘χασα ...Εκείνη ήρθε από πίσω μου. Με άρπαξε σφιχτά από τη μέση τυλίγοντας τα δυο της χέρια γύρω από αυτήν.Ένιωσα τη μυρωδιά της. Ήταν μια μυρωδιά γιασεμιού, ροδόνερου, άγριου εξωτικού λουλουδιού... Με μάγεψε...Μου θύμισε κάτι, αλλά δε ξέρω τι. Η ανάσα της καυτή.. κι ο αέρας της αναπνοής της διαπέρασε τα σωθικά μου. Ανατριχίλα με πάθος…Ένιωσα το στήθος της πάνω στην πλάτη μου. Είχε γίνει ένα με το κορμί μου. Δε φοβόμουν, αλλά η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Γιατί;
Σε κλάσματα δευτερολέπτου συνειδητοποίησα πως πέφταμε από ψηλά. Ακουγόταν ένα έντονο βουητό. Λες και σφύριζε έντονα αέρας πίσω της. Κάτι σα φτερούγισμα. Σαν έλικας. Σαν...σαν...σαν...Φτερά; Μα είναι δυνατόν; Ο έντονος ήχος ήταν από τα τεράστια φτερά της.
Πέφταμε προς τα κάτω με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Πίσω της τη συνόδευε κάποιος άλλος. Τον ένιωσα μα τον είδα φευγαλέα με την άκρη του ματιού μου. Δε ξέρω ποιος ήταν. Τον αποχαιρέτησε σε κάποιο σημείο και τράβηξε ξαφνικά με το δεξί της χέρι ένα τεράστιο ξίφος.. Πού το είχε κρυμμένο αυτό;
«Κλείσε τα μάτια και μη φοβάσαι. Κρατήσου καλά πάνω μου» ψιθύρισε κι εγώ έκανα αυτό που με πρόσταξε.
Με μετέφερε προσεχτικά γεμάτη στοργή λες και ήμουν μωρό στην αριστερή της πλευρά. Με έσφιξε κάτω από την αριστερή της μασχάλη. Στο δεξί της χέρι κρατούσε μόνο το ξίφος της κι έκανε έντονους ελιγμούς. Απωθούσε κάτι. Έκανε αυτά τα ζικ ζακ που λέμε. Ένιωσα την καρδιά της να χτυπά δυνατά. Έκανε ξιφομαχία. Ίδρωνε…Σε κάθε της κίνηση το σπαθί της πήγαινε αστραπιαία πάνω κάτω. Έδινε μάχη με κάτι. Δε ξέρω τι αλλά ήταν πολλοί αυτοί κι αυτή μία. Δεχόταν επίθεση…
«Μην ανοίξεις τα μάτια. Φτάνουμε.» είπε με ύφος έντονο.
Συνεχίσαμε να πέφτουμε, μειώθηκαν οι κινήσεις απόκρουσης και ηρέμησε η ίδια. Το ξίφος όμως δε το έκρυψε. Το κρατούσε στο δεξί της χέρι.
«Τώρα μπορείς να ανοίξεις τα μάτια» ψιθύρισε γλυκά και τρυφερά.
Κι είδα από ψηλά ένα νησί, μια θάλασσα βαθιά κι απέραντη…Ήμουν σε έδαφος ελληνικό…
«Κρατήσου θα πέσουμε μέσα στη θάλασσα της Ζακύνθου» είπε και μπλουμ πέσαμε και οι δύο μέσα στο νερό.
Εκείνη βγήκε αμέσως από το νερό πετώντας…ΚΙ είδα μια ιπτάμενη γλυκιά και όμορφη γυναίκα να στέκεται στον αέρα πάνω από μένα.Βρισκόμουν ήδη μέσα στη θάλασσα. Το κεφάλι μου ήταν έξω από το νερό. Ανέπνεα… Το νερό της θάλασσας είχε στροβιλιστεί και οι σταγόνες νερού είχαν στολίσει το κορμί της. Είχαν κολλήσει σχεδόν πάνω της. Οι σταγόνες μαγεμένες κατευθύνονταν προς τα κείνη…και την έντυναν…Κοίταξα τα μάτια της. Κι εκείνη κοίταξε τα δικά μου με τόση αγάπη…Ένιωσα αγάπη …Τόση αγάπη για αυτή τη γυναίκα.. για αυτά τα υπέροχα μάτια…
Eκείνη άρχισε να γελά …Γελούσε…Γελούσε…κι εγώ έμεινα αποσβολωμένος να την κοιτώ. Γιατί γελούσε; Γελούσε μαζί μου; Γιατί;
Άπλωσε το χέρι της μπροστά. Τέντωσε την παλάμη της. Τα δάχτυλα της ήταν ανοιχτά προς το μέρος μου. Κι ένιωσα τη θάλασσα να με τραβά προς τα μέσα…λες και υπάκουε στο χέρι της…
«Μη φοβάσαι. Έρχονται για σένα. Θα μείνω πίσω να αποκρούσω. Θα έρθω να σε βρω. Σε αγαπώ. Σε λατρεύω. Μη ξεχάσεις τα μάτια μου…καλέ μου…Ίσως με πιάσουν…αλλά θα έρθουν οι δικοί μου να με σώσουν…Μην ανησυχείς για μένα»
Τέντωσα τότε το δεξί μου χέρι προκειμένου να την αγγίξω, να την αγγίξω, να την αγγίξω…Κι άγγιξα με το δείχτη μου το δεξί της πόδι κι έμεινε ένα σημάδι εκεί σα δαχτυλικό αποτύπωμα…Το είδα. Το ένιωσε…και χαμογέλασε…
Τότε το νερό ξεκίνησε μια διαδικασία στροβιλισμού προς το εσωτερικό της θάλασσας. Με τραβούσε δηλαδή προς τα μέσα. Εκείνη πέταξε ακριβώς απέναντί μου.. Κατευθυνόταν σε μια σπηλιά που είχε ένα βράχο σα παράθυρο. Ναι, ναι, θυμήθηκα τη σπηλιά…Ήμασταν στο Κορακονήσι Ζακύνθου…
Μετά ξύπνησα γιατρέ μου…και χάθηκε το όνειρο…Η νάρκωση της επέμβασης ήταν δυνατή…Τι ωραίο όνειρο γιατρέ…Θέλω να ξαναμπώ χειρουργείο μήπως και ξαναδώ εκείνη….Γιατί μόνο με εκείνη ένιωσα αγάπη, ασφάλεια και σιγουριά…
Τίτλος:ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ
Συγγραφέας: Σόφη Λύσσαρη /Sophie Lyssari καθηγήτρια δημιουργικής γραφής Brunel University
πνευματικά δικαιώματα στην ελληνική γλώσσα-copyright 2017
μεταφρασμένο κείμενο από εργασία μου στη δημιουργική γραφή γραμμένο στα αγγλικά το έτος 1999 ως φοιτήτρια στο Brunel University-βαθμολογήθηκε με άριστα
Ένας φωτεινός άντρας άγγιξε τα χέρια της. Δε ξέρω γιατί. Τον αναγνώρισα, Ω Χριστέ μου...Δεν είναι δυνατόν...Εκείνη χαμογέλασε στο φωτεινό άντρα, τον άγγιξε φιλικά στον ώμο κι έκανε υπόκλιση. Γιατί; Μα τόση οικειότητα με Κείνον; Πώς; Τι συνέβαινε; Πού ήμουν;
Τα ‘χασα ...Εκείνη ήρθε από πίσω μου. Με άρπαξε σφιχτά από τη μέση τυλίγοντας τα δυο της χέρια γύρω από αυτήν.Ένιωσα τη μυρωδιά της. Ήταν μια μυρωδιά γιασεμιού, ροδόνερου, άγριου εξωτικού λουλουδιού... Με μάγεψε...Μου θύμισε κάτι, αλλά δε ξέρω τι. Η ανάσα της καυτή.. κι ο αέρας της αναπνοής της διαπέρασε τα σωθικά μου. Ανατριχίλα με πάθος…Ένιωσα το στήθος της πάνω στην πλάτη μου. Είχε γίνει ένα με το κορμί μου. Δε φοβόμουν, αλλά η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Γιατί;
Σε κλάσματα δευτερολέπτου συνειδητοποίησα πως πέφταμε από ψηλά. Ακουγόταν ένα έντονο βουητό. Λες και σφύριζε έντονα αέρας πίσω της. Κάτι σα φτερούγισμα. Σαν έλικας. Σαν...σαν...σαν...Φτερά; Μα είναι δυνατόν; Ο έντονος ήχος ήταν από τα τεράστια φτερά της.
Πέφταμε προς τα κάτω με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Πίσω της τη συνόδευε κάποιος άλλος. Τον ένιωσα μα τον είδα φευγαλέα με την άκρη του ματιού μου. Δε ξέρω ποιος ήταν. Τον αποχαιρέτησε σε κάποιο σημείο και τράβηξε ξαφνικά με το δεξί της χέρι ένα τεράστιο ξίφος.. Πού το είχε κρυμμένο αυτό;
«Κλείσε τα μάτια και μη φοβάσαι. Κρατήσου καλά πάνω μου» ψιθύρισε κι εγώ έκανα αυτό που με πρόσταξε.
Με μετέφερε προσεχτικά γεμάτη στοργή λες και ήμουν μωρό στην αριστερή της πλευρά. Με έσφιξε κάτω από την αριστερή της μασχάλη. Στο δεξί της χέρι κρατούσε μόνο το ξίφος της κι έκανε έντονους ελιγμούς. Απωθούσε κάτι. Έκανε αυτά τα ζικ ζακ που λέμε. Ένιωσα την καρδιά της να χτυπά δυνατά. Έκανε ξιφομαχία. Ίδρωνε…Σε κάθε της κίνηση το σπαθί της πήγαινε αστραπιαία πάνω κάτω. Έδινε μάχη με κάτι. Δε ξέρω τι αλλά ήταν πολλοί αυτοί κι αυτή μία. Δεχόταν επίθεση…
«Μην ανοίξεις τα μάτια. Φτάνουμε.» είπε με ύφος έντονο.
Συνεχίσαμε να πέφτουμε, μειώθηκαν οι κινήσεις απόκρουσης και ηρέμησε η ίδια. Το ξίφος όμως δε το έκρυψε. Το κρατούσε στο δεξί της χέρι.
«Τώρα μπορείς να ανοίξεις τα μάτια» ψιθύρισε γλυκά και τρυφερά.
Κι είδα από ψηλά ένα νησί, μια θάλασσα βαθιά κι απέραντη…Ήμουν σε έδαφος ελληνικό…
«Κρατήσου θα πέσουμε μέσα στη θάλασσα της Ζακύνθου» είπε και μπλουμ πέσαμε και οι δύο μέσα στο νερό.
Εκείνη βγήκε αμέσως από το νερό πετώντας…ΚΙ είδα μια ιπτάμενη γλυκιά και όμορφη γυναίκα να στέκεται στον αέρα πάνω από μένα.Βρισκόμουν ήδη μέσα στη θάλασσα. Το κεφάλι μου ήταν έξω από το νερό. Ανέπνεα… Το νερό της θάλασσας είχε στροβιλιστεί και οι σταγόνες νερού είχαν στολίσει το κορμί της. Είχαν κολλήσει σχεδόν πάνω της. Οι σταγόνες μαγεμένες κατευθύνονταν προς τα κείνη…και την έντυναν…Κοίταξα τα μάτια της. Κι εκείνη κοίταξε τα δικά μου με τόση αγάπη…Ένιωσα αγάπη …Τόση αγάπη για αυτή τη γυναίκα.. για αυτά τα υπέροχα μάτια…
Eκείνη άρχισε να γελά …Γελούσε…Γελούσε…κι εγώ έμεινα αποσβολωμένος να την κοιτώ. Γιατί γελούσε; Γελούσε μαζί μου; Γιατί;
Άπλωσε το χέρι της μπροστά. Τέντωσε την παλάμη της. Τα δάχτυλα της ήταν ανοιχτά προς το μέρος μου. Κι ένιωσα τη θάλασσα να με τραβά προς τα μέσα…λες και υπάκουε στο χέρι της…
«Μη φοβάσαι. Έρχονται για σένα. Θα μείνω πίσω να αποκρούσω. Θα έρθω να σε βρω. Σε αγαπώ. Σε λατρεύω. Μη ξεχάσεις τα μάτια μου…καλέ μου…Ίσως με πιάσουν…αλλά θα έρθουν οι δικοί μου να με σώσουν…Μην ανησυχείς για μένα»
Τέντωσα τότε το δεξί μου χέρι προκειμένου να την αγγίξω, να την αγγίξω, να την αγγίξω…Κι άγγιξα με το δείχτη μου το δεξί της πόδι κι έμεινε ένα σημάδι εκεί σα δαχτυλικό αποτύπωμα…Το είδα. Το ένιωσε…και χαμογέλασε…
Τότε το νερό ξεκίνησε μια διαδικασία στροβιλισμού προς το εσωτερικό της θάλασσας. Με τραβούσε δηλαδή προς τα μέσα. Εκείνη πέταξε ακριβώς απέναντί μου.. Κατευθυνόταν σε μια σπηλιά που είχε ένα βράχο σα παράθυρο. Ναι, ναι, θυμήθηκα τη σπηλιά…Ήμασταν στο Κορακονήσι Ζακύνθου…
Μετά ξύπνησα γιατρέ μου…και χάθηκε το όνειρο…Η νάρκωση της επέμβασης ήταν δυνατή…Τι ωραίο όνειρο γιατρέ…Θέλω να ξαναμπώ χειρουργείο μήπως και ξαναδώ εκείνη….Γιατί μόνο με εκείνη ένιωσα αγάπη, ασφάλεια και σιγουριά…
Τίτλος:ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ
Συγγραφέας: Σόφη Λύσσαρη /Sophie Lyssari καθηγήτρια δημιουργικής γραφής Brunel University
πνευματικά δικαιώματα στην ελληνική γλώσσα-copyright 2017
μεταφρασμένο κείμενο από εργασία μου στη δημιουργική γραφή γραμμένο στα αγγλικά το έτος 1999 ως φοιτήτρια στο Brunel University-βαθμολογήθηκε με άριστα
Η ΣΠΗΛΙΑ
«Θα μου πεις τι συνέβη σ’ εκείνη τη σπηλιά;» ρώτησε η συγγραφέας τη φτερωτή γυναίκα
« Έχω τις πιο άσχημες αναμνήσεις. Θα σου πω πράγματα που θα τα θεωρήσεις παράλογα,
αλλά συνέβησαν. Δε θα μπορέσεις να με καταλάβεις ,γιατί είσαι άνθρωπος και ζεις σε έναν ψεύτικο κόσμο.»
« Θέλω να μάθω τι συνέβη. Μίλα!»
«Μόλις ήμουν σίγουρη πως ο άντρας είχε χαθεί μέσα στο νερό, κατευθύνθηκα χαρούμενη μέσα σε μια σπηλιά στην οποία πήγαινα μαζί του πολλά χρόνια πριν. Ήταν το ερωτικό κρησφύγετό μας.»
«Γιατί πήγες εκεί και δεν επέστρεψες στη βάση σου; Γιατί δεν έπεσες μαζί του;»
«Πήγα να κρυφτώ στη σπηλιά. Δε προλάβαινα να πέσω μαζί του. Χρειαζόταν άλλη διαδικασία κι εγώ δεν είχα περιθώρια πια.»
«Γιατί,»
«Γιατί σκοτεινές υπάρξεις μας εντόπισαν. Έρχονταν για κείνον. Αλλά δε τους έκανα τη χάρη. Κρύφτηκα στη σπηλιά και προσπάθησα να επικοινωνήσω με τους δικούς μου. Κι είδα να καταφθάνουν οι σκοτεινές υπάρξεις και να στέκονται πάνω από το σημείο εκείνο. Η θάλασσα ήταν πλέον γαλήνια. Είχαν αργήσει. Δε πρόλαβαν να τον αρπάξουν.»
«Να τον αρπάξουν; Γιατί;»
«Μα για το φως του γίνονταν όλα. Για το φως του. Ήθελαν να βρουν τρόπο να πάρουν το κρυμμένο κι αγνό φως του. Δεν είχαν καταφέρει τόσο καιρό τίποτα και η μόνη επιλογή τους ήταν τα πειράματα με κείνον στο βασίλειό τους. Χρειάζονταν το σώμα του για να ανακαλύψουν τον τρόπο ένωσης φωτός και σκότους. Ήθελαν αυτή την ένωση, αλλά το φως του είχε σφραγίσει μέσα του και δε μπορούσαν να το παραβιάσουν όσα χρόνια κι αν είχαν κάνει κατάληψη στο κορμί του. Το σκοτάδι είχε περικυκλώσει το φως μέσα στο σώμα του, δεν το είχε παραβιάσει .»
«Τι ιδιαίτερο είχε αυτό το φως;»
« Αυτό δε μπορώ να σου το αποκαλύψω. Μοναδικό…απλά.»
«Δε μπορώ να αντιληφθώ τον τρόπο σκέψης σου, αλλά προσπαθώ να καταλάβω όσο πιο απλά γίνεται την ιστορία. Χάνομαι σε κάποια σημεία, αλλά για συνέχισε…»
«Έψαξαν για μένα αλλά δε με είδαν. Φθηνά τη γλίτωσα. Ήταν πολλοί και δυνατοί. Είχα πολεμήσει με κάποιους από αυτούς στο παρελθόν και γνώριζα τα ευαίσθητα και δυνατά σημεία τους. Κι εκεί που περίμενα να φύγουν όλοι από το σημείο αυτό, έμειναν κάποιοι εκεί ως φύλακες, γιατί ίσως κατάλαβαν πως δεν είχα πέσει στο νερό και πως αναγκαστικά θα επέστρεφα εκεί κάποια στιγμή. Η λύση λοιπόν για μένα ήταν μέσα από το νερό της σπηλιάς να κολυμπήσω και να φτάσω στο σημείο εκείνο κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Είχα όμως σοβαρά προβλήματα εκείνη τη στιγμή..»
« Δηλαδή;»
«Δεν είχα επαφή με τους δικούς μου, γιατί παρέμβαινε η συχνότητα των σκοτεινών. Βλέπεις ο άντρας με είχε αγγίξει στο πόδι κατά την πτώση του από αγάπη και αυτό το σκοτάδι ήταν αρκετό πάνω μου για να με μπλοκάρει. Προφανώς για τους δικούς μου ήμουν αγνοούμενη…αλλά δεν ήξεραν πού είχα κατευθυνθεί για να με αναζητήσουν. Δεν είχα πει σε κανέναν. Ανοησία μου…Μεγάλη ανοησία…Το μόνο που γνώριζαν ήταν η χώρα κατεύθυνσής μου, όχι το σημείο. Άρα χωρίς το GPS μου έπρεπε να ψάξουν όλη την Ελλάδα…»
«GPS; »
«Ναι. Όλοι είμαστε κατά κάποιο τρόπο συνδεδεμένοι με τη βάση μας για να γνωρίζουν το στίγμα μας. Είναι δύσκολο να καταλάβεις τη δική μας τεχνολογία. Τέλος πάντων, δεν απελπίστηκα, αλλά δε θα έχανα χρόνο. Πήρα λοιπόν το ξίφος μου κι άρχισα να πριονίζω τα φτερά μου. Λυπήθηκα που έπρεπε να το υποστώ αυτό. Δεν είχα επιλογή. Με σκότωνα…»
«Δηλαδή;»
«Φαντάσου μία γυναίκα που αναγκάζεται να χάσει το στήθος της με μια επέμβαση. Πώς νιώθει; Αναγκάζεται να το υποστεί για να επιβιώσει. Μόνο που η αποκατάσταση στήθους για μία γήινη είναι απλή υπόθεση, ενώ για μας χρειάζεται ολόκληρη ανάρρωση. Αφού λοιπόν έκοψα τα φτερά μου, έβγαλα το μενταγιόν –καρδιά από το λαιμό μου και φύσηξα μέσα του.»
«Γιατί;»
«Έπρεπε να βγάλω το γαλάζιο φως μου και να το τοποθετήσω μέσα σε κάποιο δοχείο ή αντικείμενο προκειμένου να μπορώ να κολυμπήσω μέσα στο νερό σα ψάρι. Το μόνο αντικείμενο που έφερα μαζί μου ήταν το μενταγιόν μου και σφράγισα μέσα στο γαλάζιο κρύσταλλο την αγγελική πνοή μου. Η αγγελική μας πνοή δε πρέπει να αλλοιώνεται από το αλάτι ξέρεις.»
«Και μετά;»
«Άφησα το ξίφος μου στην άκρη, κράτησα το μενταγιόν στα χέρια και βούτηξα. Ήθελα να βρουν το ξίφος μου οι δικοί μου για να ξέρουν το τελευταίο στίγμα μου»
«Έβγαλες ουρά όπως οι γοργόνες που βλέπουμε σε ταινίες δηλαδή;»
«χαχαχαχα χαχαχαχαχα Είναι ό,τι πιο αστείο έχω ακούσει σήμερα. Δε κατάλαβες τι είμαι. Δε χρειαζόμουν ουρά. Μπορούσα να κολυμπήσω και να αναπνεύσω σα ψάρι κάτω από το νερό και να κάνω κολύμπι με το σώμα μου καλύτερα από τις γοργόνες. Το πρόβλημα είναι ότι με έπιασαν αιχμάλωτη τρεις μάγισσες κάτω από το νερό και με βασάνισαν όσο δε πάει.»
«Ωχ, υπάρχουν μάγισσες;»
«Έλα ντε. Δεν ήξερα ότι υπάρχουν μάγισσες κάτω από το νερό και μάλιστα χωρίς να είναι γοργόνες. Το εμπέδωσα για τα καλά όμως. Μόλις με έπιασαν, διακριτικά πέταξα στο βυθό το μενταγιόν μου, την πνοή μου, τη δύναμή μου. Δε θα το έβρισκαν ποτέ το μενταγιόν, γιατί έπεσε ανάμεσα σε κάποια κοράλλια. Έπειτα ξεκίνησε η αιχμαλωσία μου και η τάση τους να κάνουν μαζί μου πειράματα. Αλλά αποτέλεσμα δεν είχαν, αφού δεν είχα το φως μου μαζί. Πήραν μόνο ό,τι υπόλοιπο φτερών είχε απομείνει πάνω στην πλάτη μου, προκειμένου να κάνουν να μαντζούνια τους.»
«Πόσο καιρό έμεινες αιχμάλωτη εκεί, πριν έρθει να σε σώσει ο αρχηγός σου;»
«Αυτό θέλω να μάθω από εκείνον τον άντρα. Δεν είχα αντίληψη του γήινου χρόνου. Υπολογίζω γύρω στα δύο έτη, αλλά θέλω να μάθω όταν τον συναντήσω. Δε θέλω να μιλήσω όμως άλλο για την τραυματική αιχμαλωσία μου εκεί. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως όταν τον βρω και ενεργοποιήσω το φως του, θα επισκεφτώ τη σπηλιά δίχως να αγγίξω το νερό. Θα σου πω και τι άλλο υποσχέθηκα σε μένα.»
«Τι;»
«Μη γελάσεις. Όταν θα επισκεφτώ πάλι αυτό το μέρος, θα πω ένα -fuck you bitches- ,θα κάνω χειρονομία σα γήινη αλήτισσα, θα ρίξω μια χλέπα στο νερό και θα εξαφανιστώ..χαχαχαχα»
«Υπέροχη ιστορία. Θα γράψω την ιστορία σου. Έχω εργασία στο Πανεπιστήμιο.Σε ευχαριστώ.»
Σόφη Λύσσαρη
Καθηγήτρια δημιουργικής γραφής Brunel University-πνευματικά δικαιώματα στην ελληνική γλώσσα 2017
Κείμενο μεταφρασμένο από την αγγλική γλώσσα –έτος γραφής στην αγγλική 1999-εργασία μου στη δημιουργική γραφή-
κατηγορία: μεταφυσικό-φανταστικό
« Έχω τις πιο άσχημες αναμνήσεις. Θα σου πω πράγματα που θα τα θεωρήσεις παράλογα,
αλλά συνέβησαν. Δε θα μπορέσεις να με καταλάβεις ,γιατί είσαι άνθρωπος και ζεις σε έναν ψεύτικο κόσμο.»
« Θέλω να μάθω τι συνέβη. Μίλα!»
«Μόλις ήμουν σίγουρη πως ο άντρας είχε χαθεί μέσα στο νερό, κατευθύνθηκα χαρούμενη μέσα σε μια σπηλιά στην οποία πήγαινα μαζί του πολλά χρόνια πριν. Ήταν το ερωτικό κρησφύγετό μας.»
«Γιατί πήγες εκεί και δεν επέστρεψες στη βάση σου; Γιατί δεν έπεσες μαζί του;»
«Πήγα να κρυφτώ στη σπηλιά. Δε προλάβαινα να πέσω μαζί του. Χρειαζόταν άλλη διαδικασία κι εγώ δεν είχα περιθώρια πια.»
«Γιατί,»
«Γιατί σκοτεινές υπάρξεις μας εντόπισαν. Έρχονταν για κείνον. Αλλά δε τους έκανα τη χάρη. Κρύφτηκα στη σπηλιά και προσπάθησα να επικοινωνήσω με τους δικούς μου. Κι είδα να καταφθάνουν οι σκοτεινές υπάρξεις και να στέκονται πάνω από το σημείο εκείνο. Η θάλασσα ήταν πλέον γαλήνια. Είχαν αργήσει. Δε πρόλαβαν να τον αρπάξουν.»
«Να τον αρπάξουν; Γιατί;»
«Μα για το φως του γίνονταν όλα. Για το φως του. Ήθελαν να βρουν τρόπο να πάρουν το κρυμμένο κι αγνό φως του. Δεν είχαν καταφέρει τόσο καιρό τίποτα και η μόνη επιλογή τους ήταν τα πειράματα με κείνον στο βασίλειό τους. Χρειάζονταν το σώμα του για να ανακαλύψουν τον τρόπο ένωσης φωτός και σκότους. Ήθελαν αυτή την ένωση, αλλά το φως του είχε σφραγίσει μέσα του και δε μπορούσαν να το παραβιάσουν όσα χρόνια κι αν είχαν κάνει κατάληψη στο κορμί του. Το σκοτάδι είχε περικυκλώσει το φως μέσα στο σώμα του, δεν το είχε παραβιάσει .»
«Τι ιδιαίτερο είχε αυτό το φως;»
« Αυτό δε μπορώ να σου το αποκαλύψω. Μοναδικό…απλά.»
«Δε μπορώ να αντιληφθώ τον τρόπο σκέψης σου, αλλά προσπαθώ να καταλάβω όσο πιο απλά γίνεται την ιστορία. Χάνομαι σε κάποια σημεία, αλλά για συνέχισε…»
«Έψαξαν για μένα αλλά δε με είδαν. Φθηνά τη γλίτωσα. Ήταν πολλοί και δυνατοί. Είχα πολεμήσει με κάποιους από αυτούς στο παρελθόν και γνώριζα τα ευαίσθητα και δυνατά σημεία τους. Κι εκεί που περίμενα να φύγουν όλοι από το σημείο αυτό, έμειναν κάποιοι εκεί ως φύλακες, γιατί ίσως κατάλαβαν πως δεν είχα πέσει στο νερό και πως αναγκαστικά θα επέστρεφα εκεί κάποια στιγμή. Η λύση λοιπόν για μένα ήταν μέσα από το νερό της σπηλιάς να κολυμπήσω και να φτάσω στο σημείο εκείνο κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας. Είχα όμως σοβαρά προβλήματα εκείνη τη στιγμή..»
« Δηλαδή;»
«Δεν είχα επαφή με τους δικούς μου, γιατί παρέμβαινε η συχνότητα των σκοτεινών. Βλέπεις ο άντρας με είχε αγγίξει στο πόδι κατά την πτώση του από αγάπη και αυτό το σκοτάδι ήταν αρκετό πάνω μου για να με μπλοκάρει. Προφανώς για τους δικούς μου ήμουν αγνοούμενη…αλλά δεν ήξεραν πού είχα κατευθυνθεί για να με αναζητήσουν. Δεν είχα πει σε κανέναν. Ανοησία μου…Μεγάλη ανοησία…Το μόνο που γνώριζαν ήταν η χώρα κατεύθυνσής μου, όχι το σημείο. Άρα χωρίς το GPS μου έπρεπε να ψάξουν όλη την Ελλάδα…»
«GPS; »
«Ναι. Όλοι είμαστε κατά κάποιο τρόπο συνδεδεμένοι με τη βάση μας για να γνωρίζουν το στίγμα μας. Είναι δύσκολο να καταλάβεις τη δική μας τεχνολογία. Τέλος πάντων, δεν απελπίστηκα, αλλά δε θα έχανα χρόνο. Πήρα λοιπόν το ξίφος μου κι άρχισα να πριονίζω τα φτερά μου. Λυπήθηκα που έπρεπε να το υποστώ αυτό. Δεν είχα επιλογή. Με σκότωνα…»
«Δηλαδή;»
«Φαντάσου μία γυναίκα που αναγκάζεται να χάσει το στήθος της με μια επέμβαση. Πώς νιώθει; Αναγκάζεται να το υποστεί για να επιβιώσει. Μόνο που η αποκατάσταση στήθους για μία γήινη είναι απλή υπόθεση, ενώ για μας χρειάζεται ολόκληρη ανάρρωση. Αφού λοιπόν έκοψα τα φτερά μου, έβγαλα το μενταγιόν –καρδιά από το λαιμό μου και φύσηξα μέσα του.»
«Γιατί;»
«Έπρεπε να βγάλω το γαλάζιο φως μου και να το τοποθετήσω μέσα σε κάποιο δοχείο ή αντικείμενο προκειμένου να μπορώ να κολυμπήσω μέσα στο νερό σα ψάρι. Το μόνο αντικείμενο που έφερα μαζί μου ήταν το μενταγιόν μου και σφράγισα μέσα στο γαλάζιο κρύσταλλο την αγγελική πνοή μου. Η αγγελική μας πνοή δε πρέπει να αλλοιώνεται από το αλάτι ξέρεις.»
«Και μετά;»
«Άφησα το ξίφος μου στην άκρη, κράτησα το μενταγιόν στα χέρια και βούτηξα. Ήθελα να βρουν το ξίφος μου οι δικοί μου για να ξέρουν το τελευταίο στίγμα μου»
«Έβγαλες ουρά όπως οι γοργόνες που βλέπουμε σε ταινίες δηλαδή;»
«χαχαχαχα χαχαχαχαχα Είναι ό,τι πιο αστείο έχω ακούσει σήμερα. Δε κατάλαβες τι είμαι. Δε χρειαζόμουν ουρά. Μπορούσα να κολυμπήσω και να αναπνεύσω σα ψάρι κάτω από το νερό και να κάνω κολύμπι με το σώμα μου καλύτερα από τις γοργόνες. Το πρόβλημα είναι ότι με έπιασαν αιχμάλωτη τρεις μάγισσες κάτω από το νερό και με βασάνισαν όσο δε πάει.»
«Ωχ, υπάρχουν μάγισσες;»
«Έλα ντε. Δεν ήξερα ότι υπάρχουν μάγισσες κάτω από το νερό και μάλιστα χωρίς να είναι γοργόνες. Το εμπέδωσα για τα καλά όμως. Μόλις με έπιασαν, διακριτικά πέταξα στο βυθό το μενταγιόν μου, την πνοή μου, τη δύναμή μου. Δε θα το έβρισκαν ποτέ το μενταγιόν, γιατί έπεσε ανάμεσα σε κάποια κοράλλια. Έπειτα ξεκίνησε η αιχμαλωσία μου και η τάση τους να κάνουν μαζί μου πειράματα. Αλλά αποτέλεσμα δεν είχαν, αφού δεν είχα το φως μου μαζί. Πήραν μόνο ό,τι υπόλοιπο φτερών είχε απομείνει πάνω στην πλάτη μου, προκειμένου να κάνουν να μαντζούνια τους.»
«Πόσο καιρό έμεινες αιχμάλωτη εκεί, πριν έρθει να σε σώσει ο αρχηγός σου;»
«Αυτό θέλω να μάθω από εκείνον τον άντρα. Δεν είχα αντίληψη του γήινου χρόνου. Υπολογίζω γύρω στα δύο έτη, αλλά θέλω να μάθω όταν τον συναντήσω. Δε θέλω να μιλήσω όμως άλλο για την τραυματική αιχμαλωσία μου εκεί. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως όταν τον βρω και ενεργοποιήσω το φως του, θα επισκεφτώ τη σπηλιά δίχως να αγγίξω το νερό. Θα σου πω και τι άλλο υποσχέθηκα σε μένα.»
«Τι;»
«Μη γελάσεις. Όταν θα επισκεφτώ πάλι αυτό το μέρος, θα πω ένα -fuck you bitches- ,θα κάνω χειρονομία σα γήινη αλήτισσα, θα ρίξω μια χλέπα στο νερό και θα εξαφανιστώ..χαχαχαχα»
«Υπέροχη ιστορία. Θα γράψω την ιστορία σου. Έχω εργασία στο Πανεπιστήμιο.Σε ευχαριστώ.»
Σόφη Λύσσαρη
Καθηγήτρια δημιουργικής γραφής Brunel University-πνευματικά δικαιώματα στην ελληνική γλώσσα 2017
Κείμενο μεταφρασμένο από την αγγλική γλώσσα –έτος γραφής στην αγγλική 1999-εργασία μου στη δημιουργική γραφή-
κατηγορία: μεταφυσικό-φανταστικό
ΑΠΟΠΛΑΝΗΣΗ
-Μου αρέσουν τα γυαλιά σου. Σου πάνε πολύ!
-Μα, αλλάζουν το στιλ μου Άννα. Βέβαια... τα χρειάζομαι όταν διαβάζω.
-Κι όμως Δημήτρη σου δίνουν μία σεμνότητα, μία σοβαρότητα, μία επιβλητικότητα δίχως μυστήριο. Φαίνεσαι πιο προσιτός έτσι. Φαίνεσαι ένα καλό παιδί!
-Μα εσένα σου αρέσω με κολλητό τζιν, αμάνικη φανέλα χωρίς γυαλιά κι αρβυλάκι.
-Όχι μόνο αυτό. Μου αρέσεις και με πουκάμισο ,γραβάτα κι υφασμάτινο παντελόνι. Μου αρέσεις με μακρύ δερμάτινο, και τραγιάσκα ή απλή φόρμα με αθλητικό. Δεν έχεις καταλάβει πως όλα σου πάνε ανάλογα τις διαθέσεις μου.
-Κι όταν οι διαθέσεις σου περιλαμβάνουν τα γυαλιά μου τι να περιμένω;
-Αποπλάνηση σε σημείο που να κοκκινίζεις!
Σόφη Λύσσαρη
copyright 7-11-17
Κατηγορία:ερωτικό
-Μα, αλλάζουν το στιλ μου Άννα. Βέβαια... τα χρειάζομαι όταν διαβάζω.
-Κι όμως Δημήτρη σου δίνουν μία σεμνότητα, μία σοβαρότητα, μία επιβλητικότητα δίχως μυστήριο. Φαίνεσαι πιο προσιτός έτσι. Φαίνεσαι ένα καλό παιδί!
-Μα εσένα σου αρέσω με κολλητό τζιν, αμάνικη φανέλα χωρίς γυαλιά κι αρβυλάκι.
-Όχι μόνο αυτό. Μου αρέσεις και με πουκάμισο ,γραβάτα κι υφασμάτινο παντελόνι. Μου αρέσεις με μακρύ δερμάτινο, και τραγιάσκα ή απλή φόρμα με αθλητικό. Δεν έχεις καταλάβει πως όλα σου πάνε ανάλογα τις διαθέσεις μου.
-Κι όταν οι διαθέσεις σου περιλαμβάνουν τα γυαλιά μου τι να περιμένω;
-Αποπλάνηση σε σημείο που να κοκκινίζεις!
Σόφη Λύσσαρη
copyright 7-11-17
Κατηγορία:ερωτικό
Ο ΛΥΚΟΣ
"Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας άντρας σε μια χώρα μακρινή, ο οποίος είχε ως κατοικίδιο ένα μαύρο λυκάκι.Παντρεύτηκε μία όμορφη κοπέλα που είχε τον τρόπο να κάνει αυτό το λύκο να την αγαπήσει.Ο άντρας και ο λύκος είχαν γίνει αχώριστοι σε σημείο που ο λύκος έφτασε να κυκλοφορεί ανενόχλητος μέσα στο σπίτι τους.Κοιμόταν όπως ο σκύλος μαζί τους στο κρεβάτι τους.
Μια μέρα ο άντρας κατέβασε αυτό τον λύκο στο υπόγειο του σπιτιού του και τον έκλεισε σε ένα κλουβί.Τα κλειδιά πάντα τα έφερε μαζί του.
"Γιατί αγάπη μου κλείδωσες το λύκο σε κλουβί;' ρώτησε η αγαπημένη του γυναίκα.
"Αγάπη μου,ο λύκος είναι λύκος κι αν εγώ ποτέ απουσιάσω ή πιω και δε μπορώ να τον ελέγχω, μπορεί να σε βλάψει. Μη ξεχνάς δεν παύει να είναι λύκος.Κι ο λύκος αυτός μεγάλωσε πια δεν είναι μωρό."απάντησε εκείνος
Της απαγόρευσε λοιπόν να επισκέφτεται το λύκο.
Πέρασαν χρόνια. Ο λύκος δε ξαναείδε αυτή τη γυναίκα.Ήταν κλεισμένος μέσα στο κλουβί του.Μεγάλωνε...Το αφεντικό του,καθόταν δίπλα του κάποια βράδια με ένα μπουκάλι αλκοόλ και αποκοιμιόταν.
Τότε ο λύκος έπαιρνε τα κλειδιά από την τσέπη του αφεντικού του,άνοιγε το κλουβί και χανόταν στο σκοτάδι.Γυρνούσε χορτάτος το πρωί και ξανάμπαινε στο κλουβί του.Έβρισκε φαγητό στη φύση.
Το αφεντικό του δεν είχε καταλάβει τίποτα.περί νυχτερινών εξόδων του λύκου.Ξυπνούσε το πρωί με το μπουκάλι στο χέρι και δε θυμόταν πώς είχε αποκοιμηθεί στο σημείο εκέινο.
Μια μέρα το αφεντικό συνειδητοποίησε πως ο λύκος κάνει νυχτερινές εξόδους τα βράδια και πως είναι όντως επικίνδυνος.Προσπάθησε να μην πίνει και να μην αποκοιμιέται δίπλα στο κλουβί του.
Ένα βράδυ το αφεντικό ξεχάστηκε πάλι.Ήπιε.Ο λύκος έκλεψε τα κλειδιά και βγήκε από το κλουβί.Μπροστά του είδε εκείνη τη γυναίκα.
Εκείνη έτρεξε να τον αγκαλιάσει, να τον χαιδέψει,να τον φιλήσει.Έδειξε την αγάπη της σε κείνον.Της είχε λείψει κι αυτός.Ο λύκος γύρισε ανάσκελα με τα πόδια προς τα πάνω,όπως κάνουν τα χαριτωμένα σκυλάκια κι άρχισε τα γλυκά δαγκώματα στο πρόσωπό της από χαρα. Δεν πίστευε πως την συναντούσε πάλι.
Πέρασε όλο το βράδυ αγκαλιά της δίπλα στο αφεντικό του που κοιμόταν.
Το πρωί,εκείνη τον έβαλε στο κλουβί του, τον φίλησε κι άφησε την πόρτα ανοιχτή. Άφησε ένα σημείωμα στον άντρα της.
"Μη φοβάσαι αυτό τον λύκο.Δε μπορεί να βλάψει εμένα, γιατί αγαπιόμαστε."
Όταν ξύπνησε ο άντρας και συνειδητοποίησε πως όχι μόνο ο λύκος είχε βγει από το κλουβί του,αλλά είχε κοιμηθεί στη αγκαλιά της αγαπημένης του, αναρωτήθηκε γιατί τον φοβόταν τόσο.
"Να φοβάσαι αγάπη μου μη βλάψει άλλους,όχι εμάς.Αυτός ο λύκος ήταν πάντα στη ζωή μας και μας αγαπά. Ξεπέρασε τις φοβίες σου, αγάπη μου. Να είσαι σίγουρος πως αν ξεφύγει από τον έλεγχο αυτός ο λύκος, εγώ η ίδια θα τον βλάψω."σχολίασε εκείνη.
Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
παραμύθι -παραβολή
Σόφη Λύσσαρη καθ.δημιουργικής γραφής πνευματικά δικαιώματα (copyright) 6-10-17
Μια μέρα ο άντρας κατέβασε αυτό τον λύκο στο υπόγειο του σπιτιού του και τον έκλεισε σε ένα κλουβί.Τα κλειδιά πάντα τα έφερε μαζί του.
"Γιατί αγάπη μου κλείδωσες το λύκο σε κλουβί;' ρώτησε η αγαπημένη του γυναίκα.
"Αγάπη μου,ο λύκος είναι λύκος κι αν εγώ ποτέ απουσιάσω ή πιω και δε μπορώ να τον ελέγχω, μπορεί να σε βλάψει. Μη ξεχνάς δεν παύει να είναι λύκος.Κι ο λύκος αυτός μεγάλωσε πια δεν είναι μωρό."απάντησε εκείνος
Της απαγόρευσε λοιπόν να επισκέφτεται το λύκο.
Πέρασαν χρόνια. Ο λύκος δε ξαναείδε αυτή τη γυναίκα.Ήταν κλεισμένος μέσα στο κλουβί του.Μεγάλωνε...Το αφεντικό του,καθόταν δίπλα του κάποια βράδια με ένα μπουκάλι αλκοόλ και αποκοιμιόταν.
Τότε ο λύκος έπαιρνε τα κλειδιά από την τσέπη του αφεντικού του,άνοιγε το κλουβί και χανόταν στο σκοτάδι.Γυρνούσε χορτάτος το πρωί και ξανάμπαινε στο κλουβί του.Έβρισκε φαγητό στη φύση.
Το αφεντικό του δεν είχε καταλάβει τίποτα.περί νυχτερινών εξόδων του λύκου.Ξυπνούσε το πρωί με το μπουκάλι στο χέρι και δε θυμόταν πώς είχε αποκοιμηθεί στο σημείο εκέινο.
Μια μέρα το αφεντικό συνειδητοποίησε πως ο λύκος κάνει νυχτερινές εξόδους τα βράδια και πως είναι όντως επικίνδυνος.Προσπάθησε να μην πίνει και να μην αποκοιμιέται δίπλα στο κλουβί του.
Ένα βράδυ το αφεντικό ξεχάστηκε πάλι.Ήπιε.Ο λύκος έκλεψε τα κλειδιά και βγήκε από το κλουβί.Μπροστά του είδε εκείνη τη γυναίκα.
Εκείνη έτρεξε να τον αγκαλιάσει, να τον χαιδέψει,να τον φιλήσει.Έδειξε την αγάπη της σε κείνον.Της είχε λείψει κι αυτός.Ο λύκος γύρισε ανάσκελα με τα πόδια προς τα πάνω,όπως κάνουν τα χαριτωμένα σκυλάκια κι άρχισε τα γλυκά δαγκώματα στο πρόσωπό της από χαρα. Δεν πίστευε πως την συναντούσε πάλι.
Πέρασε όλο το βράδυ αγκαλιά της δίπλα στο αφεντικό του που κοιμόταν.
Το πρωί,εκείνη τον έβαλε στο κλουβί του, τον φίλησε κι άφησε την πόρτα ανοιχτή. Άφησε ένα σημείωμα στον άντρα της.
"Μη φοβάσαι αυτό τον λύκο.Δε μπορεί να βλάψει εμένα, γιατί αγαπιόμαστε."
Όταν ξύπνησε ο άντρας και συνειδητοποίησε πως όχι μόνο ο λύκος είχε βγει από το κλουβί του,αλλά είχε κοιμηθεί στη αγκαλιά της αγαπημένης του, αναρωτήθηκε γιατί τον φοβόταν τόσο.
"Να φοβάσαι αγάπη μου μη βλάψει άλλους,όχι εμάς.Αυτός ο λύκος ήταν πάντα στη ζωή μας και μας αγαπά. Ξεπέρασε τις φοβίες σου, αγάπη μου. Να είσαι σίγουρος πως αν ξεφύγει από τον έλεγχο αυτός ο λύκος, εγώ η ίδια θα τον βλάψω."σχολίασε εκείνη.
Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
παραμύθι -παραβολή
Σόφη Λύσσαρη καθ.δημιουργικής γραφής πνευματικά δικαιώματα (copyright) 6-10-17
ΦΛΟΥ ή FLU;
-Τόνυ ξέρεις τι είναι φλου;
-Βαγγελάρα η γρίπη είναι.
-Λάθος. Σκέφτεσαι αγγλικά ρε φιλαράκο στο μυαλό σου. Φλου είναι μια φάση-αφασία. Δε ξέρεις αν είσαι ή δεν είσαι, έχεις ή δεν έχεις. Γκέγκε;
-Βαγγελάρα έτσι είναι κι η γρίπη. Τα ίδια λέμε. Όταν έχεις γρίπη είσαι στο φλου και δε ξέρεις αν είσαι καλά, αν θα γίνεις καλά και πότε θα σου περάσει. Επομένως κάθε φλου-flu θέλει το φάρμακό της. Γκέγκε too;
-Πάω πάσο...πσσσσσ με 'στειλες μπαμπέσικα μόρτη Αμερικάνε.
-Ελληνάρας στην καρδιά Βαγγέλη και flu-φλυ ξέρω τι πάει να πει. Καίει και σπάει το θερμόμετρο.
-Ρε συ,τα μιλάς τα μόρτικα καλά.
-Τα θυμάμαι, όταν θυμώνω. Σιγά μια μπανανόΦΛΟΥδα μπροστά. Μη γλιστρήσουμε και κάνουμε μπουμ.
-Κάτω θα πέσουμε ρε Τόνυ.
-Μη πετάξεις πιο χαμηλά απ' τα γλαρόπουλα, θα γίνεις σούπα.
-Εγώ ξέρω τα σού 'πα και δε μου 'πες Τόνυ.
-Σού 'πα, μου 'πες και δε ξανασούπα και δε ξαναμούπες ξέρω εγώ Βαγγελάκο.
-Ώπα,Τόνυ θα δώσω έλεγχο με άριστα στα μόρτικα.
-Μωρέ δώσε και μηδέν.
-Γιατί μηδέν;
-Για να παίρνω άριστα σ' άλλα μαθήματα.
-Ποια άλλα; Στου έρωτα κουτάλα;
-Α,γεια σου.Σούπα με κουτάλα να χορτάσει ο Τόνυ. Να φύγει η flu που με 'χει στο παρκόμετρο και δεν έχω να ρίξω άλλα ευρώπουλα.Θα 'ρθει ο γερανός να μαζέψει το όχημα σε λίγο.
-Εμένα το όχημα το ζούγκλιασε* μια χοντρή απ' τα νεύρα της. Έσκασε με τον κώλο πάνω στο καπό ρε φίλε.Στο φλου και τ' αμάξι. Δεν έχω φράγκο να το φτιάξω κι η χοντρή πληρώνει, αλλά ψυχικά δε κάνω.
- Εμένα κορμάρα είναι αλλά μούγκα στη στρούγκα η δουλειά.
-Τόνυ ό,τι δε μιλάει άστο να πετάει.Μιλάς τη γλώσσα των πουλιών;
-Κορακίστικα μόνο.Κρα Σα κρα Γα κρα Πώ.
-Κάνε το λιανά, γιατί κόρακας δεν είμαι.Είχα παλιά γραφείο κηδειών.Με φάγανε οι χήρες και ξόφλισαν τα τάλιρα.
-Σ' αγαπώ σημαίνει Βαγγελάρα.
*ζούγκλιασε=βούλιαξε,έκανε βαθούλωμα
Σόφη Λύσσαρη
καθ.δημιουργικής γραφής Brunel University
κατηγορία: σατιρικό
copyright 12-11-17
-Βαγγελάρα η γρίπη είναι.
-Λάθος. Σκέφτεσαι αγγλικά ρε φιλαράκο στο μυαλό σου. Φλου είναι μια φάση-αφασία. Δε ξέρεις αν είσαι ή δεν είσαι, έχεις ή δεν έχεις. Γκέγκε;
-Βαγγελάρα έτσι είναι κι η γρίπη. Τα ίδια λέμε. Όταν έχεις γρίπη είσαι στο φλου και δε ξέρεις αν είσαι καλά, αν θα γίνεις καλά και πότε θα σου περάσει. Επομένως κάθε φλου-flu θέλει το φάρμακό της. Γκέγκε too;
-Πάω πάσο...πσσσσσ με 'στειλες μπαμπέσικα μόρτη Αμερικάνε.
-Ελληνάρας στην καρδιά Βαγγέλη και flu-φλυ ξέρω τι πάει να πει. Καίει και σπάει το θερμόμετρο.
-Ρε συ,τα μιλάς τα μόρτικα καλά.
-Τα θυμάμαι, όταν θυμώνω. Σιγά μια μπανανόΦΛΟΥδα μπροστά. Μη γλιστρήσουμε και κάνουμε μπουμ.
-Κάτω θα πέσουμε ρε Τόνυ.
-Μη πετάξεις πιο χαμηλά απ' τα γλαρόπουλα, θα γίνεις σούπα.
-Εγώ ξέρω τα σού 'πα και δε μου 'πες Τόνυ.
-Σού 'πα, μου 'πες και δε ξανασούπα και δε ξαναμούπες ξέρω εγώ Βαγγελάκο.
-Ώπα,Τόνυ θα δώσω έλεγχο με άριστα στα μόρτικα.
-Μωρέ δώσε και μηδέν.
-Γιατί μηδέν;
-Για να παίρνω άριστα σ' άλλα μαθήματα.
-Ποια άλλα; Στου έρωτα κουτάλα;
-Α,γεια σου.Σούπα με κουτάλα να χορτάσει ο Τόνυ. Να φύγει η flu που με 'χει στο παρκόμετρο και δεν έχω να ρίξω άλλα ευρώπουλα.Θα 'ρθει ο γερανός να μαζέψει το όχημα σε λίγο.
-Εμένα το όχημα το ζούγκλιασε* μια χοντρή απ' τα νεύρα της. Έσκασε με τον κώλο πάνω στο καπό ρε φίλε.Στο φλου και τ' αμάξι. Δεν έχω φράγκο να το φτιάξω κι η χοντρή πληρώνει, αλλά ψυχικά δε κάνω.
- Εμένα κορμάρα είναι αλλά μούγκα στη στρούγκα η δουλειά.
-Τόνυ ό,τι δε μιλάει άστο να πετάει.Μιλάς τη γλώσσα των πουλιών;
-Κορακίστικα μόνο.Κρα Σα κρα Γα κρα Πώ.
-Κάνε το λιανά, γιατί κόρακας δεν είμαι.Είχα παλιά γραφείο κηδειών.Με φάγανε οι χήρες και ξόφλισαν τα τάλιρα.
-Σ' αγαπώ σημαίνει Βαγγελάρα.
*ζούγκλιασε=βούλιαξε,έκανε βαθούλωμα
Σόφη Λύσσαρη
καθ.δημιουργικής γραφής Brunel University
κατηγορία: σατιρικό
copyright 12-11-17
Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017
"DRESS & ADDRESS or UNDRESS ΆΝΤΡΕΣ;" (αυστηρά ακατάλληλο)
Δε μπορούσε να τη τιθασεύσει κανείς. Ούτε εκείνος. Δε το είχε καταφέρει. Ίσως τον ερέθιζε όλο αυτό. Σκλάβα είχε ήδη στο σπίτι. Γονάτιζε μπροστά του και της φιλούσε το χέρι. Η άλλη όχθη τους κοιτούσε και γελούσε. Αναρωτιόταν αν έπρεπε να ζητήσει την άδειά του για να δανειστεί το κτήμα του ή να την αρπάξει επιτόπου για να του δείξει πώς κατακτιέται μια γυναίκα. Ήθελε να δοκιμάσει αυτό που εκείνος δοκίμαζε τόσα χρόνια όχι από πόθο για κείνη, αλλά απλή περιέργεια. Με έναν ερεθιστικό όμως τρόπο. Να βλέπει χωρίς να μπορεί να τις αγγίζει.
Για να την είχε σκλάβα του, δύο σενάρια ήταν πιθανά. Είτε εκείνος ήταν καταπληκτικός εραστής, είτε εκείνη ήταν καλή στην υπακοή. Μάλλον το πρώτο. Την είχε μαγέψει σε σημείο που να μη θέλει να τον χάσει, άρα τον ανεχόταν.
Η άλλη όχθη όμως ήταν ατίθαση και δεν ανεχόταν. Δεν ήταν σκλάβα. Το αντίθετο! Είχε όμως μια δυναμική απόλυτου ελέγχου ακόμα και σε στιγμές φαινομενικά απόλυτης υποταγής της. Αυτό ήταν το μαγικό στο παιχνίδι. Ήξερε να ελίσσεται και να επανέρχεται στην αρχική της κατάσταση. Κι αυτό μπορούσε να το διακρίνει κανείς από τις κόρες των ματιών της. Η αλλαγή περιβάλλοντος και συνθήκης,γινόταν αισθητή με την άμεση αλλαγή χρώματος στα μάτια της.
Ήταν από αλλού φερμένη; Ήξερε να παίζει στα δάχτυλα το φως και το σκοτάδι χωρίς να χάνει το φως της; Έκλεινε τα μάτια για να μη βλέπει το απόλυτο σκοτάδι; Προτιμούσε να το νιώθει; Εστίαζε στο μαγικό φως και των δύο ταυτόχρονα;
G-ίνιους!
Σόφη Λύσσαρη
καθ.δημιουργικής γραφής Brunel University
copyright 9-11-2017
κατηγορία: ερωτικό
Για να την είχε σκλάβα του, δύο σενάρια ήταν πιθανά. Είτε εκείνος ήταν καταπληκτικός εραστής, είτε εκείνη ήταν καλή στην υπακοή. Μάλλον το πρώτο. Την είχε μαγέψει σε σημείο που να μη θέλει να τον χάσει, άρα τον ανεχόταν.
Η άλλη όχθη όμως ήταν ατίθαση και δεν ανεχόταν. Δεν ήταν σκλάβα. Το αντίθετο! Είχε όμως μια δυναμική απόλυτου ελέγχου ακόμα και σε στιγμές φαινομενικά απόλυτης υποταγής της. Αυτό ήταν το μαγικό στο παιχνίδι. Ήξερε να ελίσσεται και να επανέρχεται στην αρχική της κατάσταση. Κι αυτό μπορούσε να το διακρίνει κανείς από τις κόρες των ματιών της. Η αλλαγή περιβάλλοντος και συνθήκης,γινόταν αισθητή με την άμεση αλλαγή χρώματος στα μάτια της.
Ήταν από αλλού φερμένη; Ήξερε να παίζει στα δάχτυλα το φως και το σκοτάδι χωρίς να χάνει το φως της; Έκλεινε τα μάτια για να μη βλέπει το απόλυτο σκοτάδι; Προτιμούσε να το νιώθει; Εστίαζε στο μαγικό φως και των δύο ταυτόχρονα;
G-ίνιους!
Σόφη Λύσσαρη
καθ.δημιουργικής γραφής Brunel University
copyright 9-11-2017
κατηγορία: ερωτικό
Τρίτη 7 Νοεμβρίου 2017
ΦΙΛΙ-ΑΠΕΙΛΗ (ακατάλληλο)
Άγγελος:
Υπάρχει φιλί-απειλή; Φυσικά υπάρχει. Υπάρχει για μένα, έναν άντρα μέσα σ’ όλα κι έξω απ’ όλα. Δε φιλούσα. Δεν ήθελα. Ένιωθα απειλή. Δε μιλάω για τα ματς μουτς πάνω στα χείλη. Τρίχες κατσαρές δηλαδή. Μιλάω για το παθιασμένο φιλί. Δεν υπήρχε για μένα τέτοιο φιλί όμως.
Υπάρχει φιλί-απειλή; Φυσικά υπάρχει. Υπάρχει για μένα, έναν άντρα μέσα σ’ όλα κι έξω απ’ όλα. Δε φιλούσα. Δεν ήθελα. Ένιωθα απειλή. Δε μιλάω για τα ματς μουτς πάνω στα χείλη. Τρίχες κατσαρές δηλαδή. Μιλάω για το παθιασμένο φιλί. Δεν υπήρχε για μένα τέτοιο φιλί όμως.
Το είχα διαγράψει στην ηλικία των τεσσάρων. Είχα ερωτευθεί στο νηπιαγωγείο τη Σταυρούλα. Με έφτιαχνε να την πειράζω, να την φλερτάρω, να την προκαλώ. Μια μέρα δεν άντεξα. Είχε αυτό το σεμνό βλέμμα, το άγουρο, το αθώο που λέμε κι ένιωσα κάτι γαργαλιστικό μέσα μου. Ένιωσα μια πρόκληση με μια ένταση. Ήθελα να την αρπάξω και με ύφος Αφέντη να τη φιλήσω σε σημείο που να της κοπεί η ανάσα! Το έκανα.Την έσκασα σχεδόν! Κι ένιωσα μια ανατριχίλα, μια τάση ηλεκτρικού ρεύματος να διαπερνά το κορμί μου σε σημείο που να χύνει ο εγκέφαλός μου!
Παίχτης έτσι; Μου κόπηκε η ανάσα και το απόλαυσα. Λες κι ήθελα να δω τα όριά μου. Ήθελα να δω τα όριά μου!
Η αντίδρασή της; Χαμόγελο αρχικά κι ύστερα ένα ένοχο βλέμμα λες και τη βίασα. Έτρεξε γρήγορα στην τάξη.
«Της άρεσε!» σκέφτηκα. Το λάτρεψα κι εγώ!
«Ου άου! Τέλειο!»
Δε κράτησε για πολύ αυτή η στιγμή. Την άλλη μέρα ήρθε με τη μαμά. Τη μαμά! Τη μαμά!
«Θεέ μου, τι μυξοπαρθένα!» ψέλλισα.
«Αυτός, αυτός μαμά με έσκασε χτες!» ξεφώνισε η Σταυρούλα.
«Μη το ξανακάνεις αυτό!» είπε η μάνα της με μια επιβλητική φωνή.
«Σιγά μωρή φακλάνα, φοβήθηκα!» σκέφτηκα. Το έπαιξα όμως ψόφιος κοριός…
«Ένα φιλάκι έδωσα ο καημένος κυρία Καλλιόπη μου. Δε θα ξαναγίνει!» σχολίασα διπλωματικά και κατευθύνθηκα στο προαύλιο.
Εκείνη τη στιγμή υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως καμία καριόλα δε θα έχει αυτό το παθιασμένο φιλί! Αυτή θα χάσει! Θα πρέπει να το αξίζει για να το έχει αν ποτέ το πάρει από μένα. Να είναι μαγκιόρα γυναίκα δηλαδή! Να είναι γυναίκα με πάθος, ένταση και διαστροφή. Να της το δώσω μέχρι να ματώσουν τα χείλη μας αν χρειαστεί. Στα άκρα! Δε θα συμβιβαζόμουν με παγωτό βανίλια. Θα ήταν σπέσιαλ το παγωτό ή τίποτα. Αν έβρισκα γυναίκα που θα με απελευθέρωνε στο φιλί, θα της έδινα θρόνο στην καρδιά μου!
Κάποια στιγμή στη ζωή μου ήρθε Εκείνη… Το απόλυτο σκοτάδι! Είχε όμως ένα κρυμμένο φως, τόσο μαγικό κι ιδιαίτερο που με έλκυε παρόλο το σκοτάδι της. Ένα βράδυ της έπιασα το σαγόνι κι άγγιξα τα χείλη της. Ήταν παγωμένη.
«Φίλα με!» «Φίλα με!» ξεστόμισα με έντονη επιθυμία να τη φιλήσω με πάθος…
«Δε φιλάω με διαταγές!» απάντησε κοφτά.
Ζόρικη η τύπισσα. Δεν είπα κάτι. Δε τη φίλησα. Ήθελα να της εξηγήσω πως η προστακτική είναι ερωτική με τη σημασία της έντονης επιθυμίας. «Θέλω να σε φιλήσω» με άλλα λόγια…
Πέρασε ένας μήνας μετά από αυτή τη στιγμή και βρέθηκα μαζί της έχοντας πάθος και πόθο. Αφέθηκα σε έντονες ερωτικές κι αδιανόητες μέχρι τότε σε μένα καταστάσεις, οι οποίες υπήρχαν μόνο ως εικόνες μέσα μου. Παρασύρθηκα από πόθο κι έγειρα να τη φιλήσω. Σταμάτησα όμως απότομα.
«Δε φιλάω» είπα επιβλητικά.
«Ούτε εγώ» απάντησε εκείνη και κορυφώθηκε η ένταση με παιχνίδια μυαλού, παιχνίδια κατάκτησης, υποταγής, διαστροφής, ρομαντισμού, ηρεμίας, έρωτα, λες κι η θάλασσα είχε τρικυμία και ηρεμία ταυτόχρονα. Παλίρροια με άμπωτη συνάμα!
«Εκπληκτικό και δίχως φιλί!» σκέφτηκα.
Με αυτή τη γυναίκα ένιωθα απειλή να δώσω αυτό το φιλί. Από την άλλη ένιωθα απειλή να μη το δώσω. Δε το έδωσα. Δε ξέρω αν ποτέ δώσω αυτό το φιλί σε κείνη ή σε κάποια άλλη… Απορία το έχω κι εγώ…Ο χρόνος θα δείξει, γιατί ο χρόνος σίγουρα αξίζει αυτό το φιλί!
Σόφη Λύσσαρη
Καθηγήτρια δημιουργικής γραφής- Brunel University
Πνευματικά δικαιώματα-copyright 8-11-17
Κατηγορία: δραματικός μονόλογος, ερωτικό
Δευτέρα 6 Νοεμβρίου 2017
ΦΟΡΕΜΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ
Σόφη:
Δε μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να αγοράσεις ένα φόρεμα μόνο για συγκεκριμένες περιστάσεις. Γιατί πρέπει να ψάξεις να αγοράσεις ένα φόρεμα προκειμένου να το φορέσεις κάπου συγκεκριμένα; Τι σημαίνει συγκεκριμένα;
Γιατί να μην έχεις κοπελιά την ελευθερία να αγοράσεις κάτι, επειδή απλά σου αρέσει; Γιατί πρέπει να χαλάσεις τη στιγμή σκεπτόμενη λογικά, ακυρώνοντας έτσι την προτίμησή σου; Να πεις μια φορά «αγόρασα αυτό το φόρεμα γιατί μου αρέσει!» Να το πεις, να ακούσεις να το λες και να χαρείς, γιατί έτσι είσαι ελεύθερο πνεύμα!
Στη γυναικεία λογική υπάρχει η φράση ”πού θα φορέσω αυτό το φόρεμα αλήθεια;” Μπες κοπελιά στο κατάστημα, νιώσε το φόρεμα στο κορμί σου, δοκίμασε αν σου πηγαίνει κι αγόρασέ το. Εκείνο το φόρεμα πάντα περiμένει εκεί για κάθε τολμηρή. Δεν υπάρχουν τολμηρές γυναίκες; Δεν υπάρχουν ελεύθερα μυαλά; Πρέπει κοπελιά να αγοράσεις ένα φόρεμα για να αρέσεις στους άλλους ή σε κείνον;
Λάθος. Αγόρασέ το, για να αρέσεις σε σένα την ώρα που το φοράς. Αγόρασέ το, γιατί το ερωτεύθηκες. Αγόρασέ το, γιατί το φόρεμα σου μίλησε.
Πώς μιλά ένα φόρεμα; Μιλά. Σου δίνει την αίσθηση πως σε θέλει. Θέλει το φόρεμα να τυλίξει το κορμί σου . Θέλει το φόρεμα να σε κατακτήσει και να δεις αυτή την κατάκτηση μπροστά στον καθρέφτη.
Γιατί θέλεις ουσιαστικά να σε αγκαλιάσει κάτι που επέλεξες εσύ κι όχι η περίσταση με τον περιορισμό στο μήκος ή στο άνοιγμα του ντεκολτέ. Γιατί θέλεις να νιώσεις ξεχωριστή στα δικά σου μάτια κι όχι απαραίτητα στα μάτια των άλλων. Γιατί κοπελιά μπορεί να μην αντέχεις τα κοινωνικά «πρέπει» και «μη», αλλά σου δίνεται η ευκαιρία να χαρείς αυτό το φόρεμα μόνη σε ένα δωμάτιο. Να το χαρείς. Να το χαρείς. Ναι, να το χαρείς, γιατί επέλεξες εσύ να το χαρείς. Γιατί λάτρεψες αυτό το φόρεμα κι ας μη μπορείς να το φορέσεις εκτός σπιτιού. Γιατί μπορείς να χορέψεις ελεύθερη φορώντας το κι ο καθρέφτης να σου δείξει πως είσαι θηλυκό!
Αυτά τα φορέματα τελικά είναι τα πιο ιδιαίτερα! Λατρεύεις την επιλογή σου, χωρίς να ακολουθείς κανόνες και συγκεκριμένα πρότυπα. Φορέματα σε ιδιαίτερα χρώματα, αέρινα, σέξι, τολμηρά, σκισμένα, πρόστυχα ή μη. Είναι για τη δική σου στιγμή μπροστά στο δικό σου καθρέφτη. Είναι αυτά τα φορέματα που κάποια στιγμή της ζωής σου θα ανοίξεις την ντουλάπα και θα ξέρεις πως θα τα φορέσεις σε συγκεκριμένες για σένα περιστάσεις έχοντας ήδη δεθεί μαζί τους.
Δε θα ψάχνεις σε βιτρίνες πια. Τα έχεις ήδη στη συλλογή σου. Τα έχεις αγαπήσει κοπελιά. Κι αφού τα αγάπησες, απέκτησες οικειότητα και δε θα ντρέπεσαι να τα φορέσεις εκτός σπιτιού. Την επόμενη φορά που θα σε ρωτήσει λοιπόν η φίλη σου «πού θα φορέσεις αυτό το φόρεμα;” απάντησε «στο κορμί μου…».
Σόφη Λύσσαρη
Καθηγήτρια δημιουργικής γραφής Brunel University
Copyright 6-11-17
Κατηγορία: δραματικός μονόλογος
Δε μπορώ να καταλάβω γιατί πρέπει να αγοράσεις ένα φόρεμα μόνο για συγκεκριμένες περιστάσεις. Γιατί πρέπει να ψάξεις να αγοράσεις ένα φόρεμα προκειμένου να το φορέσεις κάπου συγκεκριμένα; Τι σημαίνει συγκεκριμένα;
Γιατί να μην έχεις κοπελιά την ελευθερία να αγοράσεις κάτι, επειδή απλά σου αρέσει; Γιατί πρέπει να χαλάσεις τη στιγμή σκεπτόμενη λογικά, ακυρώνοντας έτσι την προτίμησή σου; Να πεις μια φορά «αγόρασα αυτό το φόρεμα γιατί μου αρέσει!» Να το πεις, να ακούσεις να το λες και να χαρείς, γιατί έτσι είσαι ελεύθερο πνεύμα!
Στη γυναικεία λογική υπάρχει η φράση ”πού θα φορέσω αυτό το φόρεμα αλήθεια;” Μπες κοπελιά στο κατάστημα, νιώσε το φόρεμα στο κορμί σου, δοκίμασε αν σου πηγαίνει κι αγόρασέ το. Εκείνο το φόρεμα πάντα περiμένει εκεί για κάθε τολμηρή. Δεν υπάρχουν τολμηρές γυναίκες; Δεν υπάρχουν ελεύθερα μυαλά; Πρέπει κοπελιά να αγοράσεις ένα φόρεμα για να αρέσεις στους άλλους ή σε κείνον;
Λάθος. Αγόρασέ το, για να αρέσεις σε σένα την ώρα που το φοράς. Αγόρασέ το, γιατί το ερωτεύθηκες. Αγόρασέ το, γιατί το φόρεμα σου μίλησε.
Πώς μιλά ένα φόρεμα; Μιλά. Σου δίνει την αίσθηση πως σε θέλει. Θέλει το φόρεμα να τυλίξει το κορμί σου . Θέλει το φόρεμα να σε κατακτήσει και να δεις αυτή την κατάκτηση μπροστά στον καθρέφτη.
Γιατί θέλεις ουσιαστικά να σε αγκαλιάσει κάτι που επέλεξες εσύ κι όχι η περίσταση με τον περιορισμό στο μήκος ή στο άνοιγμα του ντεκολτέ. Γιατί θέλεις να νιώσεις ξεχωριστή στα δικά σου μάτια κι όχι απαραίτητα στα μάτια των άλλων. Γιατί κοπελιά μπορεί να μην αντέχεις τα κοινωνικά «πρέπει» και «μη», αλλά σου δίνεται η ευκαιρία να χαρείς αυτό το φόρεμα μόνη σε ένα δωμάτιο. Να το χαρείς. Να το χαρείς. Ναι, να το χαρείς, γιατί επέλεξες εσύ να το χαρείς. Γιατί λάτρεψες αυτό το φόρεμα κι ας μη μπορείς να το φορέσεις εκτός σπιτιού. Γιατί μπορείς να χορέψεις ελεύθερη φορώντας το κι ο καθρέφτης να σου δείξει πως είσαι θηλυκό!
Αυτά τα φορέματα τελικά είναι τα πιο ιδιαίτερα! Λατρεύεις την επιλογή σου, χωρίς να ακολουθείς κανόνες και συγκεκριμένα πρότυπα. Φορέματα σε ιδιαίτερα χρώματα, αέρινα, σέξι, τολμηρά, σκισμένα, πρόστυχα ή μη. Είναι για τη δική σου στιγμή μπροστά στο δικό σου καθρέφτη. Είναι αυτά τα φορέματα που κάποια στιγμή της ζωής σου θα ανοίξεις την ντουλάπα και θα ξέρεις πως θα τα φορέσεις σε συγκεκριμένες για σένα περιστάσεις έχοντας ήδη δεθεί μαζί τους.
Δε θα ψάχνεις σε βιτρίνες πια. Τα έχεις ήδη στη συλλογή σου. Τα έχεις αγαπήσει κοπελιά. Κι αφού τα αγάπησες, απέκτησες οικειότητα και δε θα ντρέπεσαι να τα φορέσεις εκτός σπιτιού. Την επόμενη φορά που θα σε ρωτήσει λοιπόν η φίλη σου «πού θα φορέσεις αυτό το φόρεμα;” απάντησε «στο κορμί μου…».
Σόφη Λύσσαρη
Καθηγήτρια δημιουργικής γραφής Brunel University
Copyright 6-11-17
Κατηγορία: δραματικός μονόλογος
Κυριακή 5 Νοεμβρίου 2017
ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΙΟ ΜΕ ΕΜΠΝΕΥΣΗ! (ακατάλληλο)
-Λουκά γιατί είσαι στεναχωρημένος;
-Χρήστο μου,έχουν γίνει πολλά με τη Μαρία.
-Δηλαδή;
-Αρχικά με μπλόκαρε στο βάιμπερ. Γέλασα. Μπέμπα… Θέλει θηλασμό μάλλον…Τι να πω; Δεν έδωσα σημασία και ταξίδεψα για να τη δω. Δεν ήρθε. Την πήρα τηλέφωνο και δεν απάντησε. Της έστειλα μηνύματα και αδιαφόρησε…
-Ώπα, ώπα, τι έγινε λέει;
-Περίμενε έχει και συνέχεια Χρήστο μου. Μπλέχτηκαν στη μέση τρίτα άτομα. Οι άντρες φίλοι της ήταν όλοι κύριοι, με κάπα κεφαλαίο. Το χειρίστηκαν πολύ μαγικά κι εξωτικά όλο το θέμα. Οι γυναίκες φίλες της το χειρίστηκαν όμως με πουτανιά. Μία από αυτές με αποκάλεσε, αν και είμαι άντρας βέβαια, «Εύα»… Λες και παρέσυρα το κορίτσι! Κι όχι μόνο αυτό Χρήστο μου. Έκραξε και τη Μαρία ταυτόχρονα.
-Πώς την έκραξε;
-Σχολίασε πως και σερβιέτα να κατεβάσω στο φέισμπουκ, η Μαρία θα κάνει λάικ! Έλεος δηλαδή! Εμετικό κουτσομπολιό.
- Θεέ μου! Τι επίπεδο!
-Έχει και συνέχεια το πράγμα. Μια φίλη της, ανυπομονεί να μάθει τη συνέχεια της ιστορίας μας, γιατί θέλει να γράψει βιβλίο! Λες κι αν θέλαμε εμείς δε θα γράφαμε βιβλίο, αυτή τη γελοία θα περιμέναμε!
-Γελάω φίλε.. Σόρυ κιόλας.
-Χρήστο έχει κι άλλο το μενού. Μία από τις φίλες της ειρωνικά συζητούσε με μια άλλη πως θα στείλουν τη Μαρία πακέτο σε μένα, σε μεγάλο κουτί με κόκκινη κορδέλα την 24η Δεκεμβρίου…
-χα, χα Κλαίω από το σχόλιο! Καλό ε;
-Ρε μαλάκα σοβαρέψου! Η άλλη η ψώλα είπε ακριβώς την εξής φράση:
“ Αχ, μωρέ.. Είναι τόσο ερωτευμένο το αγόρι μας. Κρίμα ρε παιδιά!»
-Λουκά μην ασχολείσαι. Λάθος που μπλέχτηκαν τρίτοι. Έχεις αξιοπρέπεια, ήθος, ειλικρίνεια και φως. Μη σκοτεινιάζεις από το σκοτάδι των άλλων. Ενημέρωσε όμως τη Μαρία για την ποιότητα των φίλων της.
-Γιατί να την ενημερώσω;
-Γιατί εσύ φίλε ξέρεις να αγαπάς.
Σόφη Λύσσαρη
Καθηγήτρια δημιουργικής γραφής
Copyright 2017
Κατηγορία: σατιρικό
-Χρήστο μου,έχουν γίνει πολλά με τη Μαρία.
-Δηλαδή;
-Αρχικά με μπλόκαρε στο βάιμπερ. Γέλασα. Μπέμπα… Θέλει θηλασμό μάλλον…Τι να πω; Δεν έδωσα σημασία και ταξίδεψα για να τη δω. Δεν ήρθε. Την πήρα τηλέφωνο και δεν απάντησε. Της έστειλα μηνύματα και αδιαφόρησε…
-Ώπα, ώπα, τι έγινε λέει;
-Περίμενε έχει και συνέχεια Χρήστο μου. Μπλέχτηκαν στη μέση τρίτα άτομα. Οι άντρες φίλοι της ήταν όλοι κύριοι, με κάπα κεφαλαίο. Το χειρίστηκαν πολύ μαγικά κι εξωτικά όλο το θέμα. Οι γυναίκες φίλες της το χειρίστηκαν όμως με πουτανιά. Μία από αυτές με αποκάλεσε, αν και είμαι άντρας βέβαια, «Εύα»… Λες και παρέσυρα το κορίτσι! Κι όχι μόνο αυτό Χρήστο μου. Έκραξε και τη Μαρία ταυτόχρονα.
-Πώς την έκραξε;
-Σχολίασε πως και σερβιέτα να κατεβάσω στο φέισμπουκ, η Μαρία θα κάνει λάικ! Έλεος δηλαδή! Εμετικό κουτσομπολιό.
- Θεέ μου! Τι επίπεδο!
-Έχει και συνέχεια το πράγμα. Μια φίλη της, ανυπομονεί να μάθει τη συνέχεια της ιστορίας μας, γιατί θέλει να γράψει βιβλίο! Λες κι αν θέλαμε εμείς δε θα γράφαμε βιβλίο, αυτή τη γελοία θα περιμέναμε!
-Γελάω φίλε.. Σόρυ κιόλας.
-Χρήστο έχει κι άλλο το μενού. Μία από τις φίλες της ειρωνικά συζητούσε με μια άλλη πως θα στείλουν τη Μαρία πακέτο σε μένα, σε μεγάλο κουτί με κόκκινη κορδέλα την 24η Δεκεμβρίου…
-χα, χα Κλαίω από το σχόλιο! Καλό ε;
-Ρε μαλάκα σοβαρέψου! Η άλλη η ψώλα είπε ακριβώς την εξής φράση:
“ Αχ, μωρέ.. Είναι τόσο ερωτευμένο το αγόρι μας. Κρίμα ρε παιδιά!»
-Λουκά μην ασχολείσαι. Λάθος που μπλέχτηκαν τρίτοι. Έχεις αξιοπρέπεια, ήθος, ειλικρίνεια και φως. Μη σκοτεινιάζεις από το σκοτάδι των άλλων. Ενημέρωσε όμως τη Μαρία για την ποιότητα των φίλων της.
-Γιατί να την ενημερώσω;
-Γιατί εσύ φίλε ξέρεις να αγαπάς.
Σόφη Λύσσαρη
Καθηγήτρια δημιουργικής γραφής
Copyright 2017
Κατηγορία: σατιρικό
Ο ΓΑΡΥΦΑΛΛΟΣ
ΑΥΣΤΗΡΑ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΑΝΗΛΙΚΟΥΣ
ΓΑΡΥΦΑΛΛΟΣ :
Κατάλαβα πως ζούσα μια ζωή μες στο ψέμα. Κρυβόμουν μέσα στο πλήθος σαν ηθοποιός, ενώ ήξερα πως ήμουν κάποιος άλλος. Δεν ανήκα εδώ. Τι έκανα εδώ; Τι περίμενα; Ποιον; Ποια; Tι; Ποια σωτηρία; Ποια αλλαγή; Εγκλωβισμένος σε δήθεν ευτυχισμένες στιγμές σε λάθος χρόνο με λάθος πρόσωπα. Όχι με αυτά που θυμόμουν ως δικά μου πρόσωπα.
Συναντούσα καθημερινά ανούσια πρόσωπα και βίωνα καταστάσεις. Δεμένος με αντιφάσεις σε λάθος φάσεις και στιγμές. Γερασμένος μέσα στο χρόνο, δίπλα σε ανθρώπους που μετρούσαν τα έτη στην πλάτη τους, σβήνοντας αυτά τα ηλίθια κεράκια τούρτας.
Δε γιόρταζα εγώ τα χρόνια μου. Είχα ξεχάσει να μετρώ. Κι ήθελα να ουρλιάξω. Με εκνεύριζαν οι καθωσπρεπισμοί και τα συστήματα.
Τα πάντα γύρω μου χαοτικά, γεμάτα άγχος. Όλοι σκυφτοί κοιτούσαν τα ρολόγια τους. Δε φορούσα ρολόι εγώ. Δεν μετρούσα έτσι το χρόνο. Ο χρόνος για μένα κυλούσε αλλιώς.
Η αίσθηση του χρόνου ήταν αλλιώτικη τη νύχτα. Τη νύχτα γινόμουν ο εαυτός μου. Είχα χρόνο για μένα και νοσταλγούσα τα παιδικά μου χρόνια. Ονειρευόμουν αυτή την αλλαγή, μα ένιωθα μόνος. Περίμενα αυτό το θαύμα, αλλά τα θαύματα δεν ήταν για μένα. Κάθε νύχτα κι άλλη μια νύχτα με τα όνειρά μου και τη σιωπή.
Πόσες φορές έμπαινα στο αυτοκίνητο και οδηγούσα στο πουθενά. Γιατί; Ποια ήθελα να βρω; Καμία. Τη νύχτα ή τη μοναξιά ως ερωμένη. Και πολύ μου ήταν.
Είχα κουραστεί με τα χαζο-γκομενάκια και τις μηχανικές πίπες τους. Κανένα χάδι, απλά πήδημα. Πουθενά ρομαντισμός. Παντού έβλεπα μια ψεύτικη μουνίλα, μια ηδονή χωρίς συναίσθημα. Μια ευκολία στη σάρκα. Ένα ξεπούλημα στο χρήμα. ΚΙ είχα κουραστεί να πηδάω και να μη ξέρω γιατί το κάνω. Είχα φτάσει σε μηχανικούς οργασμούς. Τα αυτιά μου άκουγαν προσποιητά ουρλιαχτά γυναικών τάχαμ από κάβλα.
Καμία αλήθεια. Όλα ψεύτικα. Ακόμα και στο σεξ. Γυμνά κορμιά χωρίς πάθος. Γυναίκες χωρίς άρωμα. Κι εγώ γινόμουν ένα άγριο θηρίο, ένας λύκος που έβγαινε τα βράδια να ψωνίσει δήθεν έρωτα.
Μια αγκαλιά ήθελα μωρέ. Πού να τη βρεις; Το σύστημα είχε απαγορεύσει και το θηλασμό. Ήταν κατακριτέος ή παλιομοδίτικος.
Οι οθόνες των τηλεοράσεων γεμάτες μπλα, μπλα, φαφλατομαλακολογίες και ψευτοφιλοσοφίες δήθεν διανοούμενων που υπηρετούσαν ένα σύστημα. Σκλάβοι παντού. Πολιτική και θρησκεία είχαν καταντήσει ένα πανηγυράκι. Όλα άλλαζαν. Όλα τα άλλαζαν κάποιοι για να αλλάζουν τους πάντες. Κι όλοι έπρεπε να πολεμούν τους άλλους με τα διαφορετικά πιστεύω κι αντιλήψεις.
Πόλεμοι και συμφέροντα. Πάσαραν στον κόσμο το δήθεν θρησκευτικό πόλεμο για να περάσει ο οικονομικός.
Τα πάντα ήταν πουλημένα σε κάποιους που ρύθμιζαν τους πάντες. Κι εμείς έπρεπε με σκυφτό το κεφάλι να ακολουθούμε. Να μας πηδάνε και να λέμε ευχαριστώ. Να φοράμε αόρατες χειροπέδες και φίμωτρα και να νομίζουμε πως είμαστε ελεύθεροι.
Το πιστέψαμε. Πιστέψαμε στη δημοκρατία, στην αξιοκρατία και στην ελευθερία.
Ποια είναι η ελευθερία αλήθεια; Ποια η δημοκρατία; Ποια η ηθική;
Κι ένιωθα τρελός μέσα στους λογικούς αρχικά. Με έλεγαν απροσάρμοστο κι επαναστάτη. Κι έφτασα να λέω εγώ εκείνους τρελούς και σκλάβους. Δεν ένιωθα σκλάβος εγώ. Ήμουν ελεύθερο πνεύμα. Είχα καταντήσει παρατηρητής ενός συστήματος που δεν ανήκα. Κι έλεγα ξυπνήστε! Σας αλλάζουν!
Κι άκουγα την ηχώ της φωνής μου. Καμία απάντηση σε τέτοιες συζητήσεις. Όλοι βιασμένοι από κούνια και δε το γνωρίζαμε. Ήμασταν αριθμοί για κάποιους που προκαλούσαν πυρηνικές εκρήξεις, πολέμους, δήθεν εμβόλια σωτηρίας, σεισμούς ή τσουνάμια για να μας αφανίσουν.
Οι ελάχιστοι «τρελοί», απλοί και φτωχοί παίρναμε μια πένα και γράφαμε στίχους κι επαναστατικά συνθήματα. Μας έδινε δύναμη αυτό. Γιατί είχαμε ψυχή ρε. Δε μπορούσαν να την πηδήξουν κι αυτή.
Έφτασα να κάνω δύο και τρεις δουλειές ταυτόχρονα για να μπορώ να καλύπτω τα βασικά. Άντε και για να ξεχνιέμαι καμιά φορά πήγαινα κάποια ταξίδια αναψυχής μακριά. Κι εκεί έβλεπα χειρότερα από όσα φανταζόμουν. Σκλάβοι, σκλάβες κι εκεί. Πορνεία, διαφθορά, ψεύτικο χρήμα κι ασχήμια.
Η φύση βιάστηκε. Τα ζώα κατάντησαν μόδα στα λουράκια τους. Τα ζώα κατάντησαν να εργάζονται νόμιμα σε οίκους ανοχής και να προσφέρουν ηδονή σε κτηνοβάτες.
Τα παιδιά έφτασαν να πωλούνται για σεξ ή όργανα.
Οι νόμοι σχεδόν ανύπαρκτοι.
Τι θα γινόταν άραγε αν για μία ώρα στον κόσμο υπήρχε κατάργηση κάθε δήθεν νόμου;
Η απόλυτη διαστροφή, το απόλυτο έγκλημα.
Κι όλα αυτά γιατί οι σκλάβοι όταν θέλουν να ξεσηκωθούν δε τα βάζουν με τα Αφεντικά τους. Τα βάζουν με τους άλλους σκλάβους. Τρέμουν τον Αφέντη πάντα. Τρέμουν
Κι επέλεξα μέσα σε όλο αυτό το χάος μία μορφή ανεξαρτησίας.
Τον έρωτα!
Σόφη Λύσσαρη
καθηγήτρια δημιουργικής γραφής Brunel University
copyright 18-10-17
ΓΑΡΥΦΑΛΛΟΣ :
Κατάλαβα πως ζούσα μια ζωή μες στο ψέμα. Κρυβόμουν μέσα στο πλήθος σαν ηθοποιός, ενώ ήξερα πως ήμουν κάποιος άλλος. Δεν ανήκα εδώ. Τι έκανα εδώ; Τι περίμενα; Ποιον; Ποια; Tι; Ποια σωτηρία; Ποια αλλαγή; Εγκλωβισμένος σε δήθεν ευτυχισμένες στιγμές σε λάθος χρόνο με λάθος πρόσωπα. Όχι με αυτά που θυμόμουν ως δικά μου πρόσωπα.
Συναντούσα καθημερινά ανούσια πρόσωπα και βίωνα καταστάσεις. Δεμένος με αντιφάσεις σε λάθος φάσεις και στιγμές. Γερασμένος μέσα στο χρόνο, δίπλα σε ανθρώπους που μετρούσαν τα έτη στην πλάτη τους, σβήνοντας αυτά τα ηλίθια κεράκια τούρτας.
Δε γιόρταζα εγώ τα χρόνια μου. Είχα ξεχάσει να μετρώ. Κι ήθελα να ουρλιάξω. Με εκνεύριζαν οι καθωσπρεπισμοί και τα συστήματα.
Τα πάντα γύρω μου χαοτικά, γεμάτα άγχος. Όλοι σκυφτοί κοιτούσαν τα ρολόγια τους. Δε φορούσα ρολόι εγώ. Δεν μετρούσα έτσι το χρόνο. Ο χρόνος για μένα κυλούσε αλλιώς.
Η αίσθηση του χρόνου ήταν αλλιώτικη τη νύχτα. Τη νύχτα γινόμουν ο εαυτός μου. Είχα χρόνο για μένα και νοσταλγούσα τα παιδικά μου χρόνια. Ονειρευόμουν αυτή την αλλαγή, μα ένιωθα μόνος. Περίμενα αυτό το θαύμα, αλλά τα θαύματα δεν ήταν για μένα. Κάθε νύχτα κι άλλη μια νύχτα με τα όνειρά μου και τη σιωπή.
Πόσες φορές έμπαινα στο αυτοκίνητο και οδηγούσα στο πουθενά. Γιατί; Ποια ήθελα να βρω; Καμία. Τη νύχτα ή τη μοναξιά ως ερωμένη. Και πολύ μου ήταν.
Είχα κουραστεί με τα χαζο-γκομενάκια και τις μηχανικές πίπες τους. Κανένα χάδι, απλά πήδημα. Πουθενά ρομαντισμός. Παντού έβλεπα μια ψεύτικη μουνίλα, μια ηδονή χωρίς συναίσθημα. Μια ευκολία στη σάρκα. Ένα ξεπούλημα στο χρήμα. ΚΙ είχα κουραστεί να πηδάω και να μη ξέρω γιατί το κάνω. Είχα φτάσει σε μηχανικούς οργασμούς. Τα αυτιά μου άκουγαν προσποιητά ουρλιαχτά γυναικών τάχαμ από κάβλα.
Καμία αλήθεια. Όλα ψεύτικα. Ακόμα και στο σεξ. Γυμνά κορμιά χωρίς πάθος. Γυναίκες χωρίς άρωμα. Κι εγώ γινόμουν ένα άγριο θηρίο, ένας λύκος που έβγαινε τα βράδια να ψωνίσει δήθεν έρωτα.
Μια αγκαλιά ήθελα μωρέ. Πού να τη βρεις; Το σύστημα είχε απαγορεύσει και το θηλασμό. Ήταν κατακριτέος ή παλιομοδίτικος.
Οι οθόνες των τηλεοράσεων γεμάτες μπλα, μπλα, φαφλατομαλακολογίες και ψευτοφιλοσοφίες δήθεν διανοούμενων που υπηρετούσαν ένα σύστημα. Σκλάβοι παντού. Πολιτική και θρησκεία είχαν καταντήσει ένα πανηγυράκι. Όλα άλλαζαν. Όλα τα άλλαζαν κάποιοι για να αλλάζουν τους πάντες. Κι όλοι έπρεπε να πολεμούν τους άλλους με τα διαφορετικά πιστεύω κι αντιλήψεις.
Πόλεμοι και συμφέροντα. Πάσαραν στον κόσμο το δήθεν θρησκευτικό πόλεμο για να περάσει ο οικονομικός.
Τα πάντα ήταν πουλημένα σε κάποιους που ρύθμιζαν τους πάντες. Κι εμείς έπρεπε με σκυφτό το κεφάλι να ακολουθούμε. Να μας πηδάνε και να λέμε ευχαριστώ. Να φοράμε αόρατες χειροπέδες και φίμωτρα και να νομίζουμε πως είμαστε ελεύθεροι.
Το πιστέψαμε. Πιστέψαμε στη δημοκρατία, στην αξιοκρατία και στην ελευθερία.
Ποια είναι η ελευθερία αλήθεια; Ποια η δημοκρατία; Ποια η ηθική;
Κι ένιωθα τρελός μέσα στους λογικούς αρχικά. Με έλεγαν απροσάρμοστο κι επαναστάτη. Κι έφτασα να λέω εγώ εκείνους τρελούς και σκλάβους. Δεν ένιωθα σκλάβος εγώ. Ήμουν ελεύθερο πνεύμα. Είχα καταντήσει παρατηρητής ενός συστήματος που δεν ανήκα. Κι έλεγα ξυπνήστε! Σας αλλάζουν!
Κι άκουγα την ηχώ της φωνής μου. Καμία απάντηση σε τέτοιες συζητήσεις. Όλοι βιασμένοι από κούνια και δε το γνωρίζαμε. Ήμασταν αριθμοί για κάποιους που προκαλούσαν πυρηνικές εκρήξεις, πολέμους, δήθεν εμβόλια σωτηρίας, σεισμούς ή τσουνάμια για να μας αφανίσουν.
Οι ελάχιστοι «τρελοί», απλοί και φτωχοί παίρναμε μια πένα και γράφαμε στίχους κι επαναστατικά συνθήματα. Μας έδινε δύναμη αυτό. Γιατί είχαμε ψυχή ρε. Δε μπορούσαν να την πηδήξουν κι αυτή.
Έφτασα να κάνω δύο και τρεις δουλειές ταυτόχρονα για να μπορώ να καλύπτω τα βασικά. Άντε και για να ξεχνιέμαι καμιά φορά πήγαινα κάποια ταξίδια αναψυχής μακριά. Κι εκεί έβλεπα χειρότερα από όσα φανταζόμουν. Σκλάβοι, σκλάβες κι εκεί. Πορνεία, διαφθορά, ψεύτικο χρήμα κι ασχήμια.
Η φύση βιάστηκε. Τα ζώα κατάντησαν μόδα στα λουράκια τους. Τα ζώα κατάντησαν να εργάζονται νόμιμα σε οίκους ανοχής και να προσφέρουν ηδονή σε κτηνοβάτες.
Τα παιδιά έφτασαν να πωλούνται για σεξ ή όργανα.
Οι νόμοι σχεδόν ανύπαρκτοι.
Τι θα γινόταν άραγε αν για μία ώρα στον κόσμο υπήρχε κατάργηση κάθε δήθεν νόμου;
Η απόλυτη διαστροφή, το απόλυτο έγκλημα.
Κι όλα αυτά γιατί οι σκλάβοι όταν θέλουν να ξεσηκωθούν δε τα βάζουν με τα Αφεντικά τους. Τα βάζουν με τους άλλους σκλάβους. Τρέμουν τον Αφέντη πάντα. Τρέμουν
Κι επέλεξα μέσα σε όλο αυτό το χάος μία μορφή ανεξαρτησίας.
Τον έρωτα!
Σόφη Λύσσαρη
καθηγήτρια δημιουργικής γραφής Brunel University
copyright 18-10-17
ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ
-Γιατί είσαι σιωπηλός;
-Κουράστηκα να με πληγώνει,να με ακυρώνει και να μου στερεί το χαμόγελο.
-Και τώρα τι;
-Θέλω να την κοιτάξω κατάματα και να της πω πολλά.Θέλω να σκεφτεί ποιος έπαιρνε το αυτοκίνητο μες στη νύχτα κι έκανε χιλιόμετρα για κείνη.Ποιος παρατούσε τα πάντα και κρυβόταν από όλους;Ποιος έδειχνε υπομονή με τα καπρίτσια της τόσο καιρό; Ποιος δεχόταν τις σιωπές της κι όταν έκείνη αποφάσιζε να μιλήσει,έτρεχε για κείνη; Ποιος ήταν ο μαλάκας που έστελνε μηνύματα κι εκείνη τα αγνοούσε; Ποιος ήταν ο μαλάκας που έπαιρνε τηλέφωνο και δεν του απαντούσε; Ποιος ήταν ο μαλάκας που προσπαθούσε;Ποιος ήταν ο μαλάκας που πήγαινε σε ραντεβού κι εκείνη δεν ερχόταν;Ποιος ήταν ο μαλάκας;Εγώ
-Γούσταρε να τρέχεις από πίσω της μάλλον.
-Να περάσουμε όμορφα και ήρεμα ήθελα.Να ζήσουμε τον έρωτά μας.
-Έρωτά σας; Με αυτά που σου έκανε μόνο έρωτα δεν είχε για σένα.
-Λάθος.Τα μάτια και το άγγιγμά της έρωτα έδειχναν.
-Τότε γιατί τα έκανε όλα αυτα;
-Γιατί ήταν μπέμπα.
-Την αγαπάς;
-Φυσικά.Γιατί πάντα υποστηρίζα αυτή την επιλογή μου.Λάτρευα αυτή τη γυναίκα με το φως και το σκοτάδι της.Παράπονο έχω και καημό για κείνη.
-Τώρα τι περιμένεις;
-Θέλω απλά να ξέρει πως ήμουν αληθινός κι ειλικρινής απέναντί της και πως δεν τελειώσαμε εμείς.Ποτέ δεν τελειώνουμε μέσα στους αιώνες εμείς,από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
-Θα τα ξεχνούσες όλα;
-Ναι.
-Πώς;
-Με ένα της τηλεφώνημα για μία νέα αρχή.
-Φίλε,έχεις δαγκώσει την λαμαρίνα.
-Ναι, γεννήθηκα ερωτευμένος με τα μάτια της.Πάντα ήμουν δικός της κι εκείνη πάντα ήταν δική μου.Πάντα θα έχει το θρόνο της στον ουρανό της καρδιάς μου.Πάντα!
Σόφη Λύσσαρη
καθ.δημιουργικής γραφής Brunel University
κατηγορία:ερωτικό-κοινωνικό για την πλευρά του έρωτα που πονά
-Κουράστηκα να με πληγώνει,να με ακυρώνει και να μου στερεί το χαμόγελο.
-Και τώρα τι;
-Θέλω να την κοιτάξω κατάματα και να της πω πολλά.Θέλω να σκεφτεί ποιος έπαιρνε το αυτοκίνητο μες στη νύχτα κι έκανε χιλιόμετρα για κείνη.Ποιος παρατούσε τα πάντα και κρυβόταν από όλους;Ποιος έδειχνε υπομονή με τα καπρίτσια της τόσο καιρό; Ποιος δεχόταν τις σιωπές της κι όταν έκείνη αποφάσιζε να μιλήσει,έτρεχε για κείνη; Ποιος ήταν ο μαλάκας που έστελνε μηνύματα κι εκείνη τα αγνοούσε; Ποιος ήταν ο μαλάκας που έπαιρνε τηλέφωνο και δεν του απαντούσε; Ποιος ήταν ο μαλάκας που προσπαθούσε;Ποιος ήταν ο μαλάκας που πήγαινε σε ραντεβού κι εκείνη δεν ερχόταν;Ποιος ήταν ο μαλάκας;Εγώ
-Γούσταρε να τρέχεις από πίσω της μάλλον.
-Να περάσουμε όμορφα και ήρεμα ήθελα.Να ζήσουμε τον έρωτά μας.
-Έρωτά σας; Με αυτά που σου έκανε μόνο έρωτα δεν είχε για σένα.
-Λάθος.Τα μάτια και το άγγιγμά της έρωτα έδειχναν.
-Τότε γιατί τα έκανε όλα αυτα;
-Γιατί ήταν μπέμπα.
-Την αγαπάς;
-Φυσικά.Γιατί πάντα υποστηρίζα αυτή την επιλογή μου.Λάτρευα αυτή τη γυναίκα με το φως και το σκοτάδι της.Παράπονο έχω και καημό για κείνη.
-Τώρα τι περιμένεις;
-Θέλω απλά να ξέρει πως ήμουν αληθινός κι ειλικρινής απέναντί της και πως δεν τελειώσαμε εμείς.Ποτέ δεν τελειώνουμε μέσα στους αιώνες εμείς,από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα.
-Θα τα ξεχνούσες όλα;
-Ναι.
-Πώς;
-Με ένα της τηλεφώνημα για μία νέα αρχή.
-Φίλε,έχεις δαγκώσει την λαμαρίνα.
-Ναι, γεννήθηκα ερωτευμένος με τα μάτια της.Πάντα ήμουν δικός της κι εκείνη πάντα ήταν δική μου.Πάντα θα έχει το θρόνο της στον ουρανό της καρδιάς μου.Πάντα!
Σόφη Λύσσαρη
καθ.δημιουργικής γραφής Brunel University
κατηγορία:ερωτικό-κοινωνικό για την πλευρά του έρωτα που πονά
Η Γαλλίδα η Μαρί
«Η Γαλλίδα η Μαρί»
-Κορίτσι μου με αυτό το νυφικό τολμώ να σε αποκαλέσω «Γαλλίδα Μαρί». Θα λάμψεις απόψε! Είσαι η πιο όμορφη νύφη!
-Τελικά θα μου πεις γιαγιά ποια ήταν η Γαλλίδα η Μαρί (Μαγί);Συνέχεια το λες όταν φορώ μακριά φορέματα και χορεύω στη σκηνή. Χορεύτρια ήταν σαν κι εμένα;
-Θα σου πω. Ήταν μια φράση η οποία λεγόταν στις Αυστριακές από τους άντρες τους σε κάποια άλλη εποχή.
-Ποια εποχή; Τι εννοείς;
-Θα σου πω πώς είχε βγει αυτή η φράση και πώς έχει ξεχαστεί σήμερα. Στην Αυστρία του 1800 και μετά κυκλοφορούσε η φράση «η Γαλλίδα η Μαρί» και λεγόταν στα κορίτσια της εποχής εκείνης, οι οποίες προσπαθούσαν να μιμηθούν στην εμφάνιση την Αυστριακή πριγκίπισσα Μαρία Αντουανέτα . Η Μαρία- Αντουανέτα όπως γνωρίζεις, παντρεύτηκε το Λουδοβίκο στη Γαλλία και οι Αυστριακοί την ονόμασαν τότε «Γαλλίδα Μαρί (Μαγί)», επειδή από Αυστριακή έγινε Γαλλίδα.
Η Μαρία-Αντουανέτα είχε γίνει σύμβολο ομορφιάς κι εξουσίας για τις γυναίκες της Αυστρίας. Το ντύσιμο, η κόμη, το μακιγιάζ, η ομορφιά ήταν παράδειγμα προς μίμηση γι αυτές. Μετά το θάνατο της Πριγκίπισσας, οι πλούσιες κοπέλες της εποχής εκείνης ,από το 1800 και μετά, ακολούθησαν το ίδιο στιλ στην εμφάνισή τους.
Οι άντρες κάθε φορά που οι γυναίκες τους φορούσαν αυτά τα υπέροχα φορέματα κι έκαναν στροφές χορεύοντας για να φουσκώσει το φόρεμά τους, γελούσαν κι έκαναν πείραγμα σε κείνες χρησιμοποιώντας τη φράση «η Γαλλίδα η Μαρί».
-Ω, ω υπέροχο!
-Μάλιστα αν κάποια Αυστριακή της εποχής εκείνης ήταν πολύ ναζιάρα, παιχνιδιάρα και λάτρευε τους καθρέφτες χορεύοντας μπροστά από αυτούς φορώντας υπέροχα φορέματα σαν κι αυτά της Αυστριακής πριγκίπισσας, ο σύζυγός της χρησιμοποιούσε συνέχεια τη φράση αυτή, σε σημείο που να μείνει ως παρατσούκλι.
-Γιαγιά πού τα ξέρεις όλα αυτά;
-Η γιαγιά Σόφη είναι και σοφή! Χιχιχι
Σόφη Λύσσαρη
Καθ. δημιουργικής γραφής Brunel University
Copyright 2017
Κατηγορία:ιστορικό-κοινωνικό
-Κορίτσι μου με αυτό το νυφικό τολμώ να σε αποκαλέσω «Γαλλίδα Μαρί». Θα λάμψεις απόψε! Είσαι η πιο όμορφη νύφη!
-Τελικά θα μου πεις γιαγιά ποια ήταν η Γαλλίδα η Μαρί (Μαγί);Συνέχεια το λες όταν φορώ μακριά φορέματα και χορεύω στη σκηνή. Χορεύτρια ήταν σαν κι εμένα;
-Θα σου πω. Ήταν μια φράση η οποία λεγόταν στις Αυστριακές από τους άντρες τους σε κάποια άλλη εποχή.
-Ποια εποχή; Τι εννοείς;
-Θα σου πω πώς είχε βγει αυτή η φράση και πώς έχει ξεχαστεί σήμερα. Στην Αυστρία του 1800 και μετά κυκλοφορούσε η φράση «η Γαλλίδα η Μαρί» και λεγόταν στα κορίτσια της εποχής εκείνης, οι οποίες προσπαθούσαν να μιμηθούν στην εμφάνιση την Αυστριακή πριγκίπισσα Μαρία Αντουανέτα . Η Μαρία- Αντουανέτα όπως γνωρίζεις, παντρεύτηκε το Λουδοβίκο στη Γαλλία και οι Αυστριακοί την ονόμασαν τότε «Γαλλίδα Μαρί (Μαγί)», επειδή από Αυστριακή έγινε Γαλλίδα.
Η Μαρία-Αντουανέτα είχε γίνει σύμβολο ομορφιάς κι εξουσίας για τις γυναίκες της Αυστρίας. Το ντύσιμο, η κόμη, το μακιγιάζ, η ομορφιά ήταν παράδειγμα προς μίμηση γι αυτές. Μετά το θάνατο της Πριγκίπισσας, οι πλούσιες κοπέλες της εποχής εκείνης ,από το 1800 και μετά, ακολούθησαν το ίδιο στιλ στην εμφάνισή τους.
Οι άντρες κάθε φορά που οι γυναίκες τους φορούσαν αυτά τα υπέροχα φορέματα κι έκαναν στροφές χορεύοντας για να φουσκώσει το φόρεμά τους, γελούσαν κι έκαναν πείραγμα σε κείνες χρησιμοποιώντας τη φράση «η Γαλλίδα η Μαρί».
-Ω, ω υπέροχο!
-Μάλιστα αν κάποια Αυστριακή της εποχής εκείνης ήταν πολύ ναζιάρα, παιχνιδιάρα και λάτρευε τους καθρέφτες χορεύοντας μπροστά από αυτούς φορώντας υπέροχα φορέματα σαν κι αυτά της Αυστριακής πριγκίπισσας, ο σύζυγός της χρησιμοποιούσε συνέχεια τη φράση αυτή, σε σημείο που να μείνει ως παρατσούκλι.
-Γιαγιά πού τα ξέρεις όλα αυτά;
-Η γιαγιά Σόφη είναι και σοφή! Χιχιχι
Σόφη Λύσσαρη
Καθ. δημιουργικής γραφής Brunel University
Copyright 2017
Κατηγορία:ιστορικό-κοινωνικό
Έρωτας ή γ-ΈΡΩ(ν)ΤΑΣ;
Ο έρωτας είναι για τολμηρούς κι εκφραστικούς.Γίνεται γ- ΕΡΩ- ν-ΤΑΣ αλλιώς.Ξεχνιέται μέσα στο χρόνο και στη σιωπή.Γερνά ξεχασμένος (ο έρωτας) και πεθαίνει αβοήθητος όπως το μοναχικό γεροντάκι που παράτησαν τα παιδιά του. Μια μέρα ξεψυχά και κανείς δεν το ξέρει.Μετά τα παιδιά του γέροντα νιώθουν τύψεις γιατί δεν έκαναν κάτι, αλλά είναι αργά.Ο έρωτας πεθαίνει μόνος κι αβοήθητος.Κι ο γέροντας πάντα έτρεχε για τα παιδιά του όπως ο έρωτας..
Σόφη Λύσσαρη
Σόφη Λύσσαρη
Διάλογος ενοχής
-Άλλαξαν όλα τη στιγμή που εμφανίστηκε εκείνη.
-Δηλαδή Δημήτρη ζούσες τόσα χρόνια σε ένα ψέμα;
-Πες το κι έτσι Γιώργο. Απορώ με μένα. Πώς μπόρεσα να μπερδέψω τα μάτια της με τα μάτια κάποιας άλλης; Πώς; Κι αφού τη βρήκα χρόνια μετά πώς συμπεριφερόμουν έτσι; Γιατί της έκανα πόλεμο; Γιατί της έκανα καψόνια; Γιατί έδειχνα ένα άλλο πρόσωπο σε κείνη; Την έδιωχνα με τον τρόπο μου. Ήθελα κι εκείνη, ήθελα και να είμαι μόνος. Δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ. Είχα φόβο; Ήμουν εγκλωβισμένος; Δε ξέρω, αλλά ποτέ δεν την πήρα με το καλό, με ένα γλυκό λόγο, με κάτι ρομαντικό.
Πάντα ήμουν και δεν ήμουν. Πάντα σιωπούσα. Πάντα περίμενα από εκείνη να κάνει το βήμα. Κι έκανε. Δεν έχω παράπονο. Συγχωρούσε και πάλεψε για μας. Εγώ μέχρι τότε φοβόμουν να αγγίξω το φως της. Εγώ μέχρι τότε πάλευα με τις δικές μου σκιές. Εγώ μέχρι τότε με θεωρούσα επικίνδυνο. Εγώ μέχρι τότε είχα μετανιώσει για όλα όσα είχα κάνει στη ζωή μου, γιατί άργησα να καταλάβω τι ήμουν.
Μόνο που δεν ήξερα πως αυτό που ένιωθα πως ήμουν και φοβόμουν ήταν κάτι που εκείνη θα σταματούσε. Δεν ήξερα ποια ήταν εκείνη στ’ αλήθεια. Δεν ήξερα την αλήθεια μου.Τόσα χρόνια άδικα στεναχωριόμουν...
Εκείνη δε μιλούσε πολύ σε μένα, γιατί δεν της έδωσα το περιθώριο. Μέχρι που ένα βράδυ δειλά δειλά μου μίλησε για μένα. Μίλησε γι’ αυτό που μόνο εγώ γνώριζα. Με ήξερε. Τόσο καιρό ήξερε. Μάλλον πάντα ήξερε.
Δε φοβόταν αυτή; Με αγκάλιαζε γνωρίζοντας το σκοτάδι μου. Κάποια στιγμή, όταν με αγκάλιασε για ώρα σα μωρό, τη ρώτησα αν της έλειψα τόσο πολύ. Κι αυτή απάντησε θετικά. Αλλά ο ηλίθιος δε γνώριζα πόσο καιρό της είχα λείψει…Δε γνώριζα για ποιο χρόνο μιλούσε. Δε καταλάβαινα ποια ήταν και πώς τα γνώριζε.
-Και τι έγινε Δημήτρη;
-Γιώργο, την είπα μάγισσα.
-Τι έκανε λέει; Την είπες μάγισσα;
-Μα ήταν λογικό να το πω. Με παρέσερνε ενώ την αρνιόμουν κι από την άλλη μόνο μια μάγισσα τα έχει καλά με το σκοτάδι. Δεν καταλάβαινα τότε.
-Μετά κατάλαβες;
-Ναι. Κατάλαβα πως οι άγγελοι δεν είναι χάρτινοι. Δε πρόλαβα να της το πω. Δε πρόλαβα να της πω όλα αυτά που ήθελα.
-Γιατί;
-Είχε ένα τροχαίο μία μέρα πριν τη συνάντησή μας.Μάλλον ήξερε πως ο χρόνος την πίεζε και έκανε τα πάντα γρήγορα με μας για μας…
Σόφη Λύσσαρη
καθηγήτρια δημιουργικής γραφής Brunel University
πνευματικά δικαιώματα -copyright Αύγουστος 2017
κατηγορία:δράμα-ρομαντικό
-Δηλαδή Δημήτρη ζούσες τόσα χρόνια σε ένα ψέμα;
-Πες το κι έτσι Γιώργο. Απορώ με μένα. Πώς μπόρεσα να μπερδέψω τα μάτια της με τα μάτια κάποιας άλλης; Πώς; Κι αφού τη βρήκα χρόνια μετά πώς συμπεριφερόμουν έτσι; Γιατί της έκανα πόλεμο; Γιατί της έκανα καψόνια; Γιατί έδειχνα ένα άλλο πρόσωπο σε κείνη; Την έδιωχνα με τον τρόπο μου. Ήθελα κι εκείνη, ήθελα και να είμαι μόνος. Δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ. Είχα φόβο; Ήμουν εγκλωβισμένος; Δε ξέρω, αλλά ποτέ δεν την πήρα με το καλό, με ένα γλυκό λόγο, με κάτι ρομαντικό.
Πάντα ήμουν και δεν ήμουν. Πάντα σιωπούσα. Πάντα περίμενα από εκείνη να κάνει το βήμα. Κι έκανε. Δεν έχω παράπονο. Συγχωρούσε και πάλεψε για μας. Εγώ μέχρι τότε φοβόμουν να αγγίξω το φως της. Εγώ μέχρι τότε πάλευα με τις δικές μου σκιές. Εγώ μέχρι τότε με θεωρούσα επικίνδυνο. Εγώ μέχρι τότε είχα μετανιώσει για όλα όσα είχα κάνει στη ζωή μου, γιατί άργησα να καταλάβω τι ήμουν.
Μόνο που δεν ήξερα πως αυτό που ένιωθα πως ήμουν και φοβόμουν ήταν κάτι που εκείνη θα σταματούσε. Δεν ήξερα ποια ήταν εκείνη στ’ αλήθεια. Δεν ήξερα την αλήθεια μου.Τόσα χρόνια άδικα στεναχωριόμουν...
Εκείνη δε μιλούσε πολύ σε μένα, γιατί δεν της έδωσα το περιθώριο. Μέχρι που ένα βράδυ δειλά δειλά μου μίλησε για μένα. Μίλησε γι’ αυτό που μόνο εγώ γνώριζα. Με ήξερε. Τόσο καιρό ήξερε. Μάλλον πάντα ήξερε.
Δε φοβόταν αυτή; Με αγκάλιαζε γνωρίζοντας το σκοτάδι μου. Κάποια στιγμή, όταν με αγκάλιασε για ώρα σα μωρό, τη ρώτησα αν της έλειψα τόσο πολύ. Κι αυτή απάντησε θετικά. Αλλά ο ηλίθιος δε γνώριζα πόσο καιρό της είχα λείψει…Δε γνώριζα για ποιο χρόνο μιλούσε. Δε καταλάβαινα ποια ήταν και πώς τα γνώριζε.
-Και τι έγινε Δημήτρη;
-Γιώργο, την είπα μάγισσα.
-Τι έκανε λέει; Την είπες μάγισσα;
-Μα ήταν λογικό να το πω. Με παρέσερνε ενώ την αρνιόμουν κι από την άλλη μόνο μια μάγισσα τα έχει καλά με το σκοτάδι. Δεν καταλάβαινα τότε.
-Μετά κατάλαβες;
-Ναι. Κατάλαβα πως οι άγγελοι δεν είναι χάρτινοι. Δε πρόλαβα να της το πω. Δε πρόλαβα να της πω όλα αυτά που ήθελα.
-Γιατί;
-Είχε ένα τροχαίο μία μέρα πριν τη συνάντησή μας.Μάλλον ήξερε πως ο χρόνος την πίεζε και έκανε τα πάντα γρήγορα με μας για μας…
Σόφη Λύσσαρη
καθηγήτρια δημιουργικής γραφής Brunel University
πνευματικά δικαιώματα -copyright Αύγουστος 2017
κατηγορία:δράμα-ρομαντικό
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)