Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα 'Η Πένα της Αττικής' τεύχος Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου 2014)

Την πρώτη Οκτωβρίου γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων η οποία ορίστηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1990. Μία ημέρα αφιερωμένη στην τρίτη ηλικία "τους απόμαχους της ζωής" όπως κάποιοι λανθασμένα αποκαλούν.

Το 2020 το 24% του πληθυσμού της γης προβλέπεται να αποτελείται από ηλικιωμένους.Αυτό σημαίνει ότι απαρτίζουν ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας μας.

Στην Ελλάδα όμως η κατηγορία αυτή νιώθει αδικημένη και περιθωριοποιημένη.Ειδικά μετα το 2008, όταν η οικονομική κρίση άπλωσε τα πλοκάμια της στη χώρα μας, αυτή η μερίδα των ανθρώπων "χτυπήθηκε" βάναυσα.Οι άγριες περικοπές των συντάξεων, η ελλιπής ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε συνδυασμό με τις βάρβαρες αλλάγές του ασφαλιστικού τους οδήγησαν στην αφάνεια.Έπαψαν να νιώθουν λοιπόν πως η πολιτεία σέβεται την προσωπικότητα και το λειτουργικό ρόλο τους τον οποίο κάποιοι θέλησαν να ταυτίσουν με την έννοια της αχρηστίας.

Η ομάδα αυτή νιώθει άγχος και ανασφάλεια βλέποντας πως δεν υπάρχει ελπίδα.Δεν είναι λοιπόν λυπηρό τα τελευταία χρόνια να παρατηρούμε αύξηση στα ποσοστά αυτοκτονίας από ανθρώπους αυτών των ηλικιών;
Φυσικό κι επόμενο είναι όταν νιώθουν το τέλος πριν την ώρα τους, όταν βλέπουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους άνεργα, τα χρέη να τρέχουν και τις βασικές ανάγκες τους να μη μπορούν να εκτελεστούν ανθρώπινα.

Στην Ελλάδα πολλές οργάνώσεις έχουν αναλάβει ενισχυτική δράση για τους ηλικιωμένους όπως το SILVER ALERT, Βοήθεια για το σπίτι και η Γραμμή Ζωής.Χρειάζονται όμως πολλές ριζικές αλλαγές από την πλευρά της Πολιτείας για εκείνους...

Σημασία έχει πως ένας άνθρωπος άνω των 65 δεν είναι νεκρός, αφού μπορεί ακόμα να προσφέρει, αρκεί να μην τον πετάμε στο δρόμο εμείς ως τέκνα είτε η Πολιτεία ως μητριά!

Όταν ψυχορραγεί η Δημοκρατία...

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα 'Η Πένα της Αττικής' τεύχος Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου 2014)

Δημοκρατία! Μια έννοια τόσο ιερή και τόσο παρεξηγημένη! Όταν πρωτογεννήθηκε στην αρχαία Ελλάδα κατά τον πέμπτο αιώνα π.Χ με τις μεταρρυθμίσεις του Κλεισθένη κανείς δε φανταζόταν την πορεία της. Κανείς δε μπήκε ποτέ στον κόπο να αναρωτηθεί γιατί ο Ισοκράτης αργότερα στον Αρεοπαγίτικο λόγο του κάνοντας σύγκριση της Δημοκρατίας της εποχής του με εκείνη της εποχής του Κλεισθένη και του Σόλωνα κυριολεκτικά ήταν εξοργισμένος από την κατάντια της Δημοκρατίας της εποχής του.

Η μετάφραση του κειμένου το οποίο αναφέρεται σε τμήμα της αγόρευσης του Ισοκράτη ακολουθεί:

"Διότι εκείνοι που διοικούσαν την πόλη τότε (αναφέρεται στην εποχή του Σόλωνα και του Κλεισθένη), δεν δημιούργησαν ένα πολίτευμα το οποίο μόνο κατ’ όνομα να θεωρείται το πιο φιλελεύθερο και το πιο πράο από όλα, ενώ στην πράξη να εμφανίζεται διαφορετικό σε όσους το ζουν, ούτε ένα πολίτευμα που να εκπαιδεύει τους πολίτες έτσι ώστε να θεωρούν δημοκρατία την ασυδοσία, ελευθερία την παρανομία, ισονομία την αναίδεια και ευδαιμονία την εξουσία του καθενός να κάνει ό,τι θέλει, αλλά ένα πολίτευμα το οποίο, δείχνοντας την απέχθειά του για όσους τα έκαναν αυτά και τιμωρώντας τους, έκανε όλους τους πολίτες καλύτερους και πιο μυαλωμένους."

Πόσο δίκιο είχε ο σοφός Ισοκράτης! Πόσους αιώνες ψυχορραγεί η Δημοκρατία;Η Δημοκρατία φίλοι μου δε δημιουργήθηκε για να παραποιείται από διάφορα "τρωκτικά" οι οποίοι πατώντας πάνω της την οδήγησαν στην ασυδοσία,πλιάτσικο,ανισορροπία,τραμπουκισμό,παρανομία.Ο φόνος της μεσαίας τάξης ήταν το σχέδιο ιμπεριαλιστικής πολιτικής των "αιώνιων λύκων". Ακολούθησε η ανοχή και ο συμβιβασμός των πολιτών καθώς και η ατιμωρησία των ενόχων αφού δημιουργήθηκε ένα ολόκληρο κατεστημένο επηρεάζοντας τον τομέα της δικαιοσύνης. Ο πνευματικός κόσμος απορρίφτηκε, φιμώθηκε και θάφτηκε. Τα πάντα, ιδέες, αρχές, πιστεύω ξεπουλήθηκαν αφού οι εκπρόσωποι της "ολιγαρχίας"(της φαινομενικής όμως Δημοκρατίας) φρόντισαν να παζαρέψουν στο διεθνή οίκο εμπορίου...

15 Σεπτεμβρίου του 2014. Η Διεθνής Ημέρα Δημοκρατίας που επίσημα στην Ελλάδα γιορτάζουμε από το 2008. Όλα για τα μάτια του κόσμου τελικά;Τι να ευχηθώ; Περαστικά στη Δημοκρατία μας...

"ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΙ ΜΗ, ΕΡΕΥΝΑ!"

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα 'Η Πένα της Αττικής' τεύχος Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου 2014)

Φίλοι μου πόσοι από εσάς έχετε χρησιμοποιήσει αυτή τη φράση λανθασμένα; Πόσοι έχετε παρερμηνεύσει το νόημά της; Οι περισσότεροι από εσάς τη χρησιμοποιείτε ως "πίστευε και μη ερεύνα", δηλαδή πίστεψε αυτό που θα σου πουν χωρίς να ερευνάς.(μην ερευνάς)

Δυστυχώς η σωστή φράση είναι "Πίστευε και μη, Ερεύνα",δηλαδή πιστεύεις ή δε πιστεύεις κάτι, ερεύνησέ το.Ένα κόμμα κάνει τη διαφορά ή μία παύση στην καθομιλουμένη σε συνδυασμό με το ύφος του συνομιλητή κι όλα αλλάζουν...Εντυπωσιακό;

Εσείς τελικά ως άνθρωποι τι πιστεύετε πλέον; Έχετε άποψη τεκμηριωμένη, κρίση σε θέματα πολιτικά, οικονομικά, πολιτιστικά, θρησκευτικά, ηθικά ή απλά αναπαράγετε σα παπαγαλάκια απόψεις τρίτων που σας έπεισαν για την ορθότητά τους δίχως καν να μπείτε στον κόπο της αναζήτησης,της έρευνας,της αμφισβήτησης; Τελικά οι Έλληνες του 2014 ακολουθούν τυφλά τα "στημένα" διπλωματικά παιχνίδια κάποιων κυριολεκτικά άξιων προσηλυτιστών;

Ποιοι είναι αυτοί όμως; Από τη μία, αναφέρομαι στους πειστικούς "μαρκετίστες" πολιτικών απόψεων τους λεγόμενους "μπλαμπλάκηδες" οι οποίοι ξαφνικά εμφανίζονται από το πουθενά ως Σωτήρες του οικονομικού και πολιτικού μας συστήματος αποσκοπώντας στο ατομικό τους συμφέρον εις βάρος της μάζας.Από την άλλη αναφέρομαι στους ήδη υπάρχοντες καιροσκόπους που ενώ με τις πράξεις τους έχουν αποδείξει την καταστροφική τους στρατηγική, καταφέρνουν να σέρνουν τις μάζες σε πλατείες και σε κάλπες σκορπώντας την ελπίδα ή αναζητώντας μία δεύτερη ευκαιρία... Τα ήδη θύματα εν γνώσει τους ξαναγίνονται θύματά τους! Εύγε! Σκέφτομαι κάποιους στίχους τραγουδιών λοιπόν σε όλο αυτό:"Με πλημμύρισαν τυφλές ελπίδες..." αλλά "Σ'ακολουθώ...."

Μήπως τελικά ως Έλληνες έχουμε ανάγκη την επαναστατικότητα; Δε μιλώ για κάποιους δήθεν επαναστάτες συνδικαλιστές οι οποίοι ακολουθούν τη στρατηγική του Σωτήρα μέσα από την εικονική επανάσταση σε τηλεοπτικούς σταθμούς και από συμμετοχή τους σε πορείες στο Σύνταγμα.

Μιλώ για άρνηση αποδοχής αναμασημένης τροφής, για καλλιέργεια άποψης και κριτικού πνεύματος, μιλώ για την επανάσταση μέσα από το πνεύμα για το ΠΝΕΥΜΑ!

Τελικά πιστεύετε ή μη, ερευνάτε.... Μόνο έτσι η Δαρβινική θεωρία της εξέλιξης του ανθρώπου θα λάβει χώρα.Η υπαρξιακή μας εξέλιξη έρχεται μέσα από την ανάλυση και την αμφισβήτηση.

ΑΝΑΛφΑβηΤισμΟΣ

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα 'Η Πένα της Αττικής' τεύχος Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου 2014)

8 Σεπτεμβρίου 2014...Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη του Αναλφαβητισμού.Μια ημέρα που ορίστηκε από την UNESCO το 1965 και πρωτογιορτάστηκε το 1966.Σε μία έρευνα δική μου μεγάλο ποσοστό Ελλήνων απάντησε λάθος.Δεν ήξεραν δυστυχώς την έννοια του αναλφαβητισμού.Τι είναι ουσιαστικά φίλοι μου ο αναλφαβητισμός;Πόσοι αναλφάβητοι υπάρχουν στην Ελλάδα το 2014;

Δε θα μιλήσω με ποσοστά γιατί ίσως θεωρηθούν υπερβολικά.Η καθημερινή μας όμως επαφή με ανθρώπους πιστοποιεί πως όχι αδίκως 1 στους 5 Έλληνες είναι αγράμματος ολικά ή εν μέρει είτε με πλήρη άγνοια γραφής και ανάγνωσης ή με μερική ικανότητα ανάγνωσης αλλά όχι γραφής.(ολικός και μερικός αναλφαβητισμός αντίστοιχα).Οι οργανικά αναλφάβητοι δικαιολογημένα δε γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση καθώς δε φοίτησαν ποτέ στο σχολείο.Κι όμως το 2014 στην Ελλάδα ειδικά σε αγροτικές περιοχές μεγάλο ποσοστό παιδιών στερούνται την εκπαίδευση για να εργαστούν μαζί με τους γονείς τους, πολλοί εκ των οποίων πιστεύουν ότι είναι περιττό για τα παιδιά τους.Δεν είναι όμως μόνο οικονομικοί και κοινωνικοί οι λόγοι μη φοίτησης ενός παιδιού στο σχολείο.Καλές είναι οι δικαιολογίες περί χαμηλά οικονομικών και κοινωνικών τάξεων ανθρώπων οι οποίοι αποφασίζουν να μη στείλουν τα τέκνα τους σχολείο.Συνήθως αναφέρονται σε αυτές τις κατηγορίες παιδιά Ρομά, παλλινοστούντων, φτωχών, τοξικομανών, φυλακισμένων.

Ας δούμε τι συμβαίνει στην πραγματικότητα όμως.Η οικονομική κρίση καθιστά πλέον αδύνατη την εκπαίδευση ακόμα και σε παιδιά μεσοαστών ειδικά σε απομακρυσμένες περιοχές διότι απαιτούνται τα έξοδα μετακίνησής τους. Μήπως είναι ψέματα; Ο γονιός σκέφτεται τα έξοδα των σχολικών ειδών, του καθημερινού κολατσιού και επιλέγει συνειδητά το παιδί του να μάθει μια τέχνη ή να ακολουθήσει αγροτικές και κτηνοτροφικές δραστηριότητες διότι "ένα πτυχίο στην Ελλάδα δε θα του δώσει ψωμί".Εξάλλου και να περνούσε το παιδί στο Πανεπιστήμιο δε θα φοιτούσε διότι δε θα είχαν την οικονομική δυνατότητα να ολοκληρώσει τις σπουδές του.Επομένως για εκείνους τους γονείς για ποιο λόγο να χάνει χρόνο το παιδί σε μια εκπαίδευση που δε θα του χρειαστεί ποτε;Καλύτερα γι' αυτούς να "κοπούν" από νωρίς τα "φτερά" των παιδιών ειδικά των κοριτσιών, διότι η ισότητα φίλοι μου δεν υφίσταται σε κάποια μυαλά Ελλήνων γονιών οι οποίοι αναφέρουν πως έχουν 2 παιδιά και δύο κορίτσια...

Πέρα από όλα αυτά τα τραγικογελαφικά περιστατικά στους λειτουργικά αναλφάβητους ανήκει η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων.Τι κι αν διδάχτηκαν γραφή, ανάγνωση,ιστορία,τέχνες,μαθηματικά;Δώρον άδωρον.Όχι μόνο δεν έμαθαν να εφαρμόζουν τη στοιχειώδη γνώση στην καθημερινότητά τους αλλά πλάστηκαν ως θύματα του συστήματος εσκεμμένα ή μη σε σημείο ρομποτικής ανυπαρξίας κριτικού πνεύματος και βούλησης από πλευράς τους.

Θα συνεχίσω ως παρατηρητής την ύπαρξη του τεχνολογικού ή ψηφιακού αναλφαβητισμού στην Ελλάδα για τον οποίο γίνονται εκστρατείες ανώφελες κατά την προσωπική μου άποψη από μια άλλη κατηγορία αναλφαβήτων "τους πνευματικά αναλφάβητους".Αναφέρομαι σε εκείνους που πίσω από ένα Πτυχίο,Μεταπτυχιακό ή Διδακτωρικό στρουθοκαμηλίζονται και κράζουν τους αναλφάβητους ως αγράμματους.Δεν είναι φίλοι μου μόνο η εκπαίδευση σε γνωστικό επίπεδο.Είναι η παιδεία που καλλιεργεί ψυχικά,πολιτιστικά,ηθικά και ανθρωπιστικά ιδανικά.

Τελικά ο πιο "ανάλατος"αναλφαβητισμός είναι η ψευτοκουλτούρα, η ψευτονοοτροπία και οι δήθεν προσπάθειες εξάλειψης της αντικειμενικής έννοιας του αναλφαβητισμού;

Ληξη-τανίλ στη θανατική ποινή;

Δημοσιεύτηκε στο http://police-voice.blogspot.gr την 11/04/2014

Police-Voice blog ➤

Τον τελευταίο καιρό μετά από παγκόσμιες αποκαλύψεις στυγερών εγκλημάτων «δίποδων ζώων» πολλοί παρατηρητές όλων αυτών διχάστηκαν σε παρατάξεις υποστηρικτών και μη της θανατικής ποινής με βάση το Σαιξπηρικό σύνθημα «To be or not to be υποστηρικτής;». Πρέπει μήπως να ψηφιστεί η χρήση της θανατικής ποινής σε χώρες που δεν την αποδέχονται ως τώρα; Πρέπει να καταργηθεί η ποινή αυτή λόγω βαρβαρότητας κατά τους φιλο-ανθρωπιστές; Πρέπει να γίνει πιο αυστηρός ο Νόμος στα έτη φυλάκισης των ενόχων; Πρέπει να επανέρθει η θανατική ποινή στην Ελλάδα αφού ο δικαστικός και νομοθετικός τομέας θεωρείται από την πλειοψηφία των πολιτών παραπληγικός και λεξο-τανιλ-ικός;

Ας θυμηθούμε γενικά τι αφορούν οι υποθέσεις που έχουν συγκλονίσει το κοινό: βιασμοί ανηλίκων, περιπτώσεις μανιακών που διέπραξαν ομαδικούς φόνους παιδιών σε σχολεία, κλοπές σε συνδυασμό με βασανισμό, βιασμό και φόνο των θυμάτων ειδικά μικρών παιδιών και ηλικιωμένων, υποθέσεις απαγωγής νεαρών κοριτσιών με εγκλεισμό τους για χρόνια σε μπουντρούμια για αναπαραγωγή, ικανοποίηση σεξουαλικών διαστροφών του θύτη στα θύματα και στα τέκνα τους, τρομοκρατικά χτυπήματα με θύματα αθώους ανθρώπους λόγω πολιτικού και θρησκευτικού φανατισμού των θυτών, ομαδικές αυτοκτονίες λόγω προσηλυτισμού κ.τ.λ.π

Ας δούμε όμως τι είναι η θανατική ποινή. Σύμφωνα με τη wikipedia είναι γνωστή ως «η εσχάτη των ποινών», εννοώντας τη χειρότερη ποινή που μπορεί μία πολιτεία να επιβάλλει σε έναν εγκληματία για τις πράξεις του αφαιρώντας τη ζωή του με διαφορετικούς ως τώρα τρόπους. Στη Μεσοποταμία, τη 2η χιλιετία π.Χ αναφερόταν στον κώδικα του Χαμουραμπί. Στην αρχαία Ελλάδα οι νόμοι του Δράκοντα ανέφεραν τρόπους θανατικής ποινής τη σφαγή και τον αποκεφαλισμό. Γενικά έχουν εμφανιστεί η καύση, ο αποκεφαλισμός, η σταύρωση, ο κατασπαραγμός από ζώα, ο εντοιχισμός, ο λιθοβολισμός, ο ανασκολοπισμός, ο διαμελισμός, ο τυφεκισμός, η ηλεκτρική καρέκλα και η θανατηφόρος ένεση.

Στην Ελλάδα η θανατική ποινή καταργήθηκε το Δεκέμβριο του 1993 από την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου και επιβεβαιώθηκε στη συνταγματική αναθεώρηση του 2001.Η τελευταία εκτέλεση στη χώρα μας έγινε με τυφεκισμό την 25η Αυγούστου του 1972 στο Βασίλειο Λυμπέρη, διότι έκαψε ζωντανούς την πρώην σύζυγό του, την πεθερά του και τα δυο του παιδιά στο σπίτι του στο Χαλάνδρι. Οι χώρες που εφαρμόζουν τη θανατική ποινή μέχρι σήμερα είναι 58 αριθμητικά όπως η Κίνα, οι ΗΠΑ, το Ιράν, το Πακιστάν, η Σαουδική Αραβία και άλλα κρατίδια μουσουλμανικού πληθυσμού.

Πολλοί είναι οι υποστηρικτές της θανατικής ποινής. Πιστεύουν ότι αφού τα αποτρόπαια ειδεχθή εγκλήματα που ολοένα διαπράττονται το σωφρονιστικό σύστημα δεν είναι ικανό να τα περιορίσει, η ισχύς μιας τέτοιας ποινής ως τιμωρία θα πατάξει το μελλοντικό έγκλημα. Με την τιμωρία αυτή,( κατά τους αρχαίους Έλληνες γνωστή ως «τίσις») και όχι με τα λίγα χρόνια φυλάκισης που συνήθως η δικαιοσύνη αποδίδει, μελλοντικοί υποψήφιοι θύτες ίσως σκεφτούν σοβαρά για το αν θα διαπράξουν παράνομη ενέργεια και ίσως τελικά οπισθοχωρήσουν. Με αυτό τον τρόπο πιστεύουν πως προστατεύεται το αθώο κοινωνικό σύνολο μελλοντικά και πως οι θύτες «παίρνουν αυτό που τους αξίζει» για τις κτηνώδεις πράξεις τους. Χρησιμοποιούν δε ως επιχείρημα πως στα κράτη που καταργήθηκε η θανατική ποινή (Γαλλία, Αγγλία), το έγκλημα παρουσίασε ραγδαία αύξηση και επιμένουν πως αφορμή στάθηκε η κατάργηση της θανατικής ποινής.

Ταυτόχρονα, με την επιβολή στέρησης της ζωής ενός ανθρώπου, η ίδια η πολιτεία παραδέχεται έμμεσα την αξία της ίδιας της ζωής την οποία από τη μια προστατεύει και από την άλλη αφαιρεί ως ένδειξη τιμωρίας σε όσους δε τη σέβονται και τη στερούν από αθώους. Έτσι η πολιτεία θεμελιώνει έμπρακτα το δικαίωμα στη ζωή, επιβεβαιώνει την αξία της και παραδειγματικά την αφαιρεί σε όποιον δεν το αξίζει.

«Αξίζει να ζουν οι παιδεραστές; Αξίζει να φυλακίζονται λίγα χρόνια και αφού αποφυλακιστούν να διαπράττουν τα ίδια; Αξίζει να αντικρίζει ένα βιασμένο παιδί ως ενήλικας πια τον αποφυλακισμένο βιαστή του χρόνια μετά, χεράκι- χεράκι με το εγγονάκι του στο πάρκο, το οποίο του θυμίζει εκείνον ως παιδί και του φέρνει αναμνήσεις τραυματικές του παρελθόντος; Αξίζει εκείνο το εγγονάκι να έχει το γνωστό παγερό βλέμμα σιωπής που είχε εκείνος ο ενήλικας ως παιδί μα κανένας δε μπορούσε να το αποκωδικοποιήσει; Αξίζει να επιτρέπουμε τέτοια επαναλαμβανόμενα λάθη; Αξίζει να το παίζουμε ανθρωπιστές και πολιτισμένοι με το να τους αφήνουμε στα 20 χρόνια ελεύθερους; Αξίζει να μένουν αυτά τα κτήνη ελεύθερα όταν με την παραμικρή αφορμή θα το ξανακάνουν; Αξίζει να πιστεύουμε σε παραμύθια πως έβαλε τάχα μυαλό ο παιδεραστής στη φυλακή και αποφυλακίστηκε ως άγιος; Αξίζει να πιστεύουμε πως αλλάζουν οι άνθρωποι προς το καλύτερο και πως τα άγρια θηρία εν τέλει εξημερώνονται; Αξίζει;» ρωτούν οι υποστηρικτές της θανατικής ποινής.

Επιπλέον με την εφαρμογή της θανατικής ποινής είναι σίγουροι οι υποστηρικτές της ότι προκαλεί μία ηρεμία-νηνεμία στο φουρτουνιασμένο από οργή και ξεσηκωμένο πλήθος εξαιτίας της βιαιότητας που προκάλεσε κάποιο έγκλημα. Άρα προλαμβάνονται και άλλα εγκλήματα πάθους από το συγγενικό περιβάλλον του θύματος προς το θύτη και τον περίγυρό του, αποτρέπονται συγκρούσεις υποστηρικτών του θύματος με την πολιτεία και τους εκπροσώπους της (πχ αστυνομία) σε περίπτωση μη εφαρμογής της ποινής. Δε πρέπει κατ’ εκείνους να διστάσει η πολιτεία να στείλει στο θάνατο κτήνη που έχουν πάψει να είναι άνθρωποι ή που είναι κατ’ εικόνα μόνο άνθρωποι αλλά βράζουν από ζωώδη ένστικτα.

Όμως φίλοι μου προτού βγάλουμε συμπεράσματα και «κράξουμε» ως απάνθρωπους τους υποστηρικτές της θανατικής ποινής θα ήθελα να σκεφτείτε το εξής ενδεχόμενο: φανταστείτε αν ένα γιγάντιο ζώο-τέρας ξέφευγε από τον έλεγχο και σκότωνε αθώους πολίτες δε θα το πυροβολούσαμε για να προστατευθούν οι υπόλοιποι; Μήπως θα έμπαιναν μπροστά από το άγριο θηρίο φιλόζωοι και ανθρωπιστές προκειμένου να σταματήσουν τη διαδικασία εκτέλεσής του με το πρόσχημα πως αν ζήσει το ζώο και εκπαιδευτεί μπορεί να γίνει ήμερο μέσα στο κλουβί και πως κάποτε θα μπορέσει να κυκλοφορεί ελεύθερο όντας ακίνδυνο; Εσείς τι πιστεύετε; Θα τους αφήνατε σε αυτή την περίπτωση; Θα δείχνατε εμπιστοσύνη στο τέρας αυτό; Προσωπικά δεν έχω γνωρίσει κανέναν νοήμονα άνθρωπο που να έχει μια τίγρη στον καναπέ του και να παίζει με το βρέφος -τέκνο του. Γιατί αναρωτιέστε; Γιατί απλά ακόμα και μια «εξημερωμένη» τίγρης βλέπει ως λουκούλειο γεύμα ένα μωράκι και ….ακολουθώντας τα ένστικτά της μεμιάς το κατασπαράζει.

Αυτό πιστεύουν οι υποστηρικτές της θανατικής ποινής. Μας δίνουν λένε «λεξο-τανιλικές»…υποσχέσεις κάποιοι ψυχίατροι, ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί ναρκώνοντάς μας έτσι….με βεβαιώσεις γραπτές ότι ο θύτης-κτήνος μετανόησε και έγινε άνθρωπος…ΘΑΥΜΑ!!!! Περιμένει το κράτος οι υποστηρικτές της θανατικής ποινής που δε πείθονται εύκολα στην αλλαγή αυτή να πουν συγχαρητήρια και καλή πρόοδο στον πρώην πλέον θύτη; Μήπως να του δώσουν και ευχές του στιλ «καλά μυαλά!» και «πάντα σιδεροκέφαλος!»; Μήπως να του στρώσουν και κόκκινο χαλί; Μήπως να προσλάβουν έναν πρώην παιδεραστή για φύλαξη παιδιών προκειμένου να του δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία δείχνοντάς του τυφλή εμπιστοσύνη προκειμένου να μη περιθωριοποιηθεί και μας πάθει καμιά κατάθλιψη; Μήπως να του δοθεί και επίδομα αναπηρίας όπως συζητήθηκε πριν λίγο καιρό στην Ελλάδα (αν και δεν είμαι σίγουρη αν ψηφίστηκε ακόμα), γιατί ανήκει τάχα το «πάθος» του στην κατηγορία της πνευματικής αναπηρίας και οφείλει η πολιτεία με τον τρόπο αυτό να τον προστατεύσει μαζί με τον σαδομαζοχιστή και τον εμπρηστή;

Αναπάντητες ερωτήσεις θέτω και τρόπους σκέψεις των υποστηρικτών της θανατικής ποινής οι οποίοι θεωρούνται απαράδεκτοι και μη πειστικοί από άλλους. Μελέτες έχουν γίνει οι οποίες βεβαιώνουν πως αν όντως η θανατική ποινή ίσχυε για τόσους αιώνες «γιατί βρε υποστηρικτές», ερωτώνται κάποιοι, περίεργοι μάλλον, δεν έχουν σταματήσει να γίνονται εγκλήματα; Επομένως ακυρώνουν έτσι το επιχείρημά των υποστηρικτών περί καταστολής του εγκλήματος με την εφαρμογής της ποινής αυτής. Αντιθέτως με έμφαση τονίζουν οι ΜΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ της θανατικής ποινής πως κτήνη και εγκληματίες μετατρέπονται όσοι εμπλέκονται στη διαδικασία εφαρμογής της ποινής. Αποτελεί για αυτούς ΕΓΚΛΗΜΑ.

Βάσει της Παγκόσμιας Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αναγνωρίζεται σε κάθε άνθρωπο το δικαίωμα στη ζωή. Η θανατική ποινή παραβιάζει το δικαίωμα στη ζωή, είναι ένας βίαιος κι απάνθρωπος θάνατος διότι «κανείς δεν επιτρέπεται να υποβάλλεται σε βασανιστήρια ούτε σε ποινή ή μεταχείριση σκληρή, απάνθρωπη και ταπεινωτική». Οι καταδικασμένοι δε μελλοθάνατοι αλλά και οι οικογένειές τους υφίστανται τεράστια ψυχική οδύνη μέχρι την ημέρα της εκτέλεσης, καταντώντας έτσι η πολιτεία την κάθε μέρα ζωής του φυλακισμένου σε κόλαση.

Αξίζει να τονιστεί πως ότι η θανατική ποινή πολλές φορές εφαρμόζεται σε ένα ποσοστό της τάξης του 10% το οποίο λόγω διαταραγμένης προσωπικότητας όχι μόνο δεν έχουν κατανοήσει τα εγκλήματα που διέπραξαν αλλά δεν είναι σε θέση να καταλάβουν και τον επερχόμενο θάνατό τους. Ίσως πουν και ευχαριστώ και εκλάβουν ως δώρο την παράσταση μπροστά στο κοινό κάνοντας και υπόκλιση… Ίσως δώσουν χαμόγελα στο κοινό γιατί θεωρούν πως είναι βασιλιάδες καθισμένοι σε εκείνο το θρόνο…την ηλεκτρική καρέκλα…Επίσης πρέπει να μη παραλειφθεί να ειπωθεί ότι σε ορισμένες περιπτώσεις εσκεμμένα η θανατική ποινή χρησιμοποιείται ως εργαλείο πολιτικής καταπίεσης, ούτως ώστε να μην υπάρχουν επαναστάτες οι οποίοι καταδικάζονται άδικα λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων. Άδικα υποστηρίζουν μπορεί να καταδικαστεί κάποιος λόγω δικαστικής πλάνης, καθώς κανένα πολιτειακό σύστημα δεν είναι αλάθητο. Μη ξεχνάμε πως ο ίδιος ο Χριστός σταυρώθηκε λόγω δικαστικής πλάνης, ενώ ήταν αθώος! Φυσικά αν κάποιος θέλει να διαπράξει έγκλημα υποστηρίζουν κάποιοι θα το κάνει ανεξαρτήτως της εφαρμογής της θανατικής ποινής είτε λόγω της έντονης αποφασιστικότητάς του είτε γιατί πιστεύει πως δε θα συλληφθεί ποτέ. Άρα οι ΜΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ της θανατικής ποινής πιστεύουν ότι εκτελούνται αθώοι κάποιες φορές, πράξη ρατσιστική για εκείνους και άδικη, τη στιγμή που όσοι είναι αποφασισμένοι να διαπράξουν το έγκλημα δε τους σταματά η θανατική ποινή.

Οι ΜΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ βεβαίως της θανατικής ποινής επιμένουν στην ανηθικότητα της εφαρμογής της ποινής καθώς όλες οι θρησκείες διδάσκουν την αγάπη, την ειρήνη και τη συγχώρεση. Με την εφαρμογή της αντικρούει ο άνθρωπος το Θείο Θέλημα, καταργεί ανθρωπιστικές και θρησκευτικές αξίες και γίνεται απολίτιστο κτήνος. Η τιμωρία ενός ανθρώπου δε πρέπει να ορίζεται από έναν άλλο άνθρωπο, αλλά από τον ίδιο το Θεό μετά θάνατο. Δε πρέπει να ισχύει το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» εξαγριώνοντας την κατάσταση στην ανθρώπινη κοινωνία επειδή οι πολλοί πιστεύουν ότι σε αυτή τη ζωή πρέπει να πληρώνονται τα πάντα. Ας κριθεί κάποιος από το δημιουργό του κι όχι από το συνάνθρωπό του. Κατανοητό όλο αυτό ειδικά όταν ένας κρατούμενος έχει τη δυνατότητα μεταμέλειας και επιστροφής του στη Θεία Χάρη μέσω εξομολόγησης και ψυχολογικής στήριξης. Ως επιχείρημα σε αυτό είναι οι περιπτώσεις καλών ανθρώπων που εν βρασμώ προκάλεσαν έγκλημα αλλά το μετάνιωσαν ζητώντας συγγνώμη ή αυτοκτονώντας από τύψεις πριν ακόμα εκτελεστούν. Οι άνθρωποι αυτοί δε πρέπει να μπαίνουν στο ίδιο σακί με τους άλλους…Μπορούν να επανέρθουν στο δρόμο του Θεού αφού δεν ήταν γεννημένοι να διαπράξουν φόνο.

Τέλος, αναρωτιέμαι αν υπάρχει μια χρυσή τομή σε όλα αυτά. Αν ο Νόμος ήταν πιο αυστηρός στα χρόνια επιβολής μιας ποινής θα υπήρχε άραγε τελικό αποτέλεσμα; Αν δεν έπαιρναν άδειες εκτός φυλακής κάποια κακοποιά στοιχεία θα είχαν αποτραπεί κάποιες παράνομες ενέργειές τους; Αν το δικαστικό σύστημα δεν έκλινε υπέρ των «δυνατών» με κάποια νομοθετικά τρυπάκια, τα λεγόμενα ψιλά γράμματα, τα οποία ένας καλός και ακριβοπληρωμένος δικηγόρος έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει υπέρ του κατηγορουμένου, θα είχαν γίνει οι φυλακές πεντάστερα ξενοδοχεία λόγω του τεράστιου πληθυσμού των πλουσίων που θα φιλοξενούσαν εξαιτίας της ισότητας στην αντιμετώπιση; Θα έπαυε μήπως να υπάρχει ο πλούσιος κι ο φτωχός αφού οι πλούσιοι κλέφτες θα τιμωρούνταν και οι φτωχοί θα έπαιρναν πίσω τα κλοπιμαία; Θα υπήρχε μόνο η μεσαία τάξη; Θα υπήρχε άραγε ισότητα, αξιοκρατία, ήθος; Θα καταργούνταν άραγε οι μίζες, οι κρυφοί τραπεζικοί λογαριασμοί, το ξέπλυμα χρήματος, η ανεργία, η πορνεία, η οικονομική και πολιτική κρίση;

Τα πάντα μάλλον ξεκινούν από την πιστή εφαρμογή ενός σωστού Νόμου με αυστηρές, ισόβιες ποινές χωρίς απαραίτητα να ενισχύεται η επιβολή μιας θανατικής ποινής σε κάποιον άνθρωπο. Μια εκτέλεση είναι μια στιγμή, ενώ μια ισόβια ζωή σε μια φυλακή μακριά από το φως της ημέρας είναι αιώνια κόλαση. Όσοι φταίνε ζουν μέσα στη δική τους κόλαση καθημερινά. Η θανατική ποινή θα τους «διευκόλυνε» καθώς με μια στιγμή πόνου έρχεται η λύτρωση από το καθημερινό ισόβιο μαρτύριό τους… Τα καθίκια με τα καθίκια και οι καλοί με τους καλούς ζωντανοί, μακριά κι αγαπημένοι.

Σόφη Λύσσαρη(Sophie Lyssari)
καθ. αγγλικής φιλολογίας/δημιουργικής γραφής(Brunel University)
ποιήτρια/στιχουργός/συγγραφέας/writing coach
www.sophielyssari.blogspot.com
Sophie Lyssari (Σόφη Λύσσαρη)
sophielyssari.blogspot.com
Πηγή ➤ police-voice

Υπάρχει το παιδί μέσα μας; Έχουμε ελπίδα!

 

Δημοσιεύιηκε στο http://www.vres-agrinio.gr την 21/01/2014)

Παιδί…. Μια λέξη που όλοι ξέρουμε γιατί υπήρξαμε παιδιά κάποτε. Ίσως ο χρόνος έχει πλέον ξεθωριάσει τις γλυκές αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, σκεπάζοντάς τες με ένα πέπλο μυστηρίου κεντημένο με ερωτηματικά, αναζητήσεις και κρυφές επιθυμίες.

Ίσως μεγαλώνοντας μάθαμε να κουβαλάμε μόνο τις αρνητικές εμπειρίες, τις φοβίες, τις αποτυχίες, τις ανασφάλειες, τις πληγές, το θυμό, το κλάμα, αγνοώντας τη χαρά, την ανεμελιά, τον αυθορμητισμό, τη ζωηράδα, την αισιοδοξία, το παιδικό μας χαμόγελο και όλα εκείνα που μας γέμιζαν με ζεστασιά, ασφάλεια και ηρεμία. Γιατί;

Σε εσένα ενήλικα αναγνώστη απευθύνομαι. Γιατί; Γιατί ξέχασες το παιδί που υπάρχει μέσα σου; Γιατί το παγίδευσες; Γιατί το αγνόησες και μεγάλωσες ακολουθώντας το λεγόμενο «πρότυπο του ενήλικα»; Τι είναι όμως αλήθεια αυτό το πρότυπο;

Είναι ο κουστουμαρισμένος, σοβαρός, γεμάτος ευθύνες και άγχος άνθρωπος που παλεύει με την καθημερινότητά του, τις σκιές, τους αγγέλους και τους δαίμονες; Είναι ο «παντογνώστης» εγωϊστής, ο βαθιά «νυχτωμένος», ο παραπληγικός ιππότης αυτοεκτίμησης και αυτογνωσίας, ο φονιάς του ονείρου και των «θέλω» του που αρνείται να δει μέσα από την καρδιά και τη διαίσθηση ενός παιδιού, του παιδιού που έχει φυλακίσει, προκειμένου να φερθεί λογικά και δήθεν ώριμα; Είναι μήπως ο βιαστής της αυτοπεποίθησης, της αισιοδοξίας και του ρομαντισμού; Είναι μήπως το ρομποτάκι, το πιονάκι της οικονομικής και πολιτικής σκακιέρας; Είναι ο ιππότης με το αλουμινόχαρτο κι όχι ο ιππότης με πανοπλία όπως ένιωθε ως παιδί σε μάχες στις αλάνες; Είναι ο ύπουλος κατασκευαστής του έρωτα, του «βολικού» πλέον έρωτα ο οποίος αντικατέστησε το αγνό παιδικό ερωτικό χτυποκάρδι; Είναι ο υπονομευτής της αληθινής φιλίας αντικαθιστώντας την με ανούσιες, συμφεροντολογικές γνωριμίες;

Είναι μήπως ο δόλιος, ο επικίνδυνος πολλές φορές ενήλικας για τους οικείους και μη; Είναι μήπως ο επιφυλακτικός, φοβισμένος και ισοπεδωμένος από την καθημερινότητα βιοπαλαιστής; Είναι ο μη δημιουργικός, καταθλιπτικός, προδότης και προδωμένος των γύρω και του ίδιου του εαυτού; Είναι ο δειλός σκλάβος του συστήματος γεμάτος αγανάκτηση για το «τι μέλλει γενέσθαι»; Είναι ο σκληρά εργαζόμενος κι εξοντωμένος από τα υπερβολικά ωράρια ενήλικας γεμάτος απαισιοδοξία για το αύριο; Είναι ο ενήλικας εκείνος που ξεχνά να προσεύχεται γιατί δεν έχει ελπίδα και χρόνο; Είναι εκείνος ο ενήλικας που θα πουλήσει τα ψυχή του στο διάολο για μια άσπρη μέρα; Είναι ο ενήλικας εκείνος που τρέχει σε ψυχολόγους και ψυχιάτρους για το χάπι της ευτυχίας αν προλάβει να σώσει τα χαμένα κομμάτια του εαυτού του πριν αυτοκτονήσει; Είναι η «Μαίρη Παναγιωταρά» το κορίτσι του γνωστού τραγουδιού, η εκπρόσωπος πολλών γυναικών σήμερα; Πού είναι πλέον το παιδί σε όλους αυτούς τους τύπους ενηλίκων; Σας ρωτώ; Πουθενά….

Υπάρχει αυτό το παιδί αλήθεια; Υπάρχει. Τι κάνει μέσα από τη φυλακή που το «τοποθετήσαμε»; Ζει, ονειρεύεται, αγαπά, γελά, είναι πληγωμένο μα αισιόδοξο, πιστεύει, οραματίζεται, ερωτεύεται και είναι αυθόρμητο… Όσοι ενήλικες άφησαν το παιδί να δραπετεύσει από μέσα τους ηρέμησαν, ευτύχησαν, ζωήρευσαν, απόλαυσαν απλές καθημερινές στιγμές μέσα από το χαμόγελο και το παιχνίδι, μέσα από έρωτες και φιλίες, μέσα από δημιουργικές και ρομαντικές πινελιές στο δικό τους καμβά. Όσοι τόλμησαν να μη μπουν σε καλούπια αν και εκκεντρικοί για τους άλλους ή τρελοί ή παράλογοι είδαν το νόημα της ζωής. Έζησαν χωρίς απλά να υπάρχουν. Έζησαν κάθε μέρα σα να ήταν η τελευταία. Έμαθαν να σέβονται, να εκτιμούν, να ευχαριστούν, να ξεχνούν και να συγχωρούν. Αν βρείτε το παιδί μέσα σας λοιπόν υπάρχει ελπίδα… «Υπερασπίσου το παιδί…υπάρχει ελπίδα…»

Σας αφιερώνω το τραγούδι του Παύλου Σιδηρόπουλου «Κάποτε θα ’ρθουν».

Τα συμπεράσματα δικά σας…

Κάποτε θα 'ρθουν
Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πώς σε θένε

Έχε τον νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν

Έχε τον νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
θα σε πουλήσουν

Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα

Σόφη Λύσσαρη (Sophie Lyssari)
Ποιήτρια/στιχουργός/αρθρογράφος/συγγραφέας/καθ. αγγλικής φιλολογίας-δημιουργικής γραφής (Brunel University)/writing coach