Λονδίνο, 28 Ιούνη,2001.
Εκείνο το πρωινό ήταν αλλιώτικο.Δυο μέρες πριν είχα αγοράσει ένα αεροπορικό εισιτήριο,χωρίς επιστροφή για Αθήνα. Ένιωσα μετά από χρόνια απουσίας να επισκεφτώ την Ελλάδα για να μείνω μόνιμα. Ένας μαγνήτης με τραβούσε ανεξήγητα εκεί και δε μπορούσα να αντισταθώ.Δε το είχα ανακοινώσει βέβαια στους φίλους.
Το πανεπιστήμιο είχε κλείσει.Είχα ξεμπερδέψει.Στον επαγγελματικό τομέα δεν είχα πρόβλημα,γιατί ασχολούμουν εκείνη την περίοδο με ένα δημιουργικό πρότζεκτ εργαζόμενη από το σπίτι.Η πνευματική εργασία όσον αφορά τη γραφή δεν έχει τόπο και χρόνο,παρά ημερομηνίες παράδοσης του υλικού.Μπορούσα να συνεχίσω στην Ελλάδα.
Πακέταρα τα πράγματά μου.Τα βασικά.Ρούχα,βιβλία και λίγα αναμνηστικά.Δε δενόμουν εύκολα με αντικείμενα. Εξάλλου πάντα νοίκιαζα επιπλωμένα σπίτια. Μπορούσα να μεταφέρω τα απαραίτητα.
Τηλεφώνησα στους φίλους να έρθουν να με δουν επειγόντως. Ενημέρωσα τον ιδιοκτήτη του σπιτιού που νοίκιαζα,,πλήρωσα το ενοίκιο του επόμενου μήνα για να είμαι τυπική και ταχτοποίησα άμεσα όλα τα διαδικαστικά.Ανυπομονούσα.Θα έφτανα στην Αθήνα 9 το βράδυ ώρα Ελλάδος με την Ολυμπιακή.
Οι γονείς μου είχαν χρόνια να με δουν. Μιλούσαμε μόνο από το τηλέφωνο. Δεν ταξίδευα Ελλάδα τον ελεύθερό χρόνο μου ή την περίοδο των διακοπών.Σπούδαζα κι εργαζόμουν στο Λονδίνο. Οι διακοπές μου ήταν οπουδήποτε αλλού εκτός από την Ελλάδα.
Ετοιμάστηκα.Χάζεψα το σπίτι.Άναψα ένα τσιγάρο. Οι φίλοι μου με κοιτούσαν σιωπηλοί.
"Φεύγεις για πάντα;" ρώτησε ένας από αυτούς
"Το Λονδίνο είναι η δεύτερη πατρίδα μου.Τι χαζά είναι αυτά; Ταξιδάκι στους δικούς μου πηγαίνω για καλοκαιρινές διακοπές."
απάντησα
Σηκώθηκα από τον καναπέ.Οι φίλοι με βοήθησαν με τις βαλίτσες.Μπήκαν στα αυτοκίνητά τους και με περίμεναν στην είσοδο του σπιτιού.
"Αντίο" είπα στο σπίτι κι έκλεισα την πόρτα, χωρίς να φανεί η συγκίνηση στα μάτια μου.
Παρέδωσα τα κλειδιά του σπιτιού σε μία φίλη που έμενε στο διπλανό σπίτι.
"Θα περάσει να τα παραλάβει αύριο ο ιδιοκτήτης. Να πάρεις τα υπόλοιπα πράγματά μου για να νοικιάσει σε άλλους το σπίτι. Φύλαξέ τα στην αποθήκη σου" είπα
Φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Ήπιαμε καφεδάκι.Περάσαμε όμορφα.
Με συνόδευσαν στην πύλη εξόδου. Αγκαλιαστήκαμε.Φιληθήκαμε.Βουρκώσαμε.Υπήρχε μια στιγμή αμηχανίας.
"Έλα ρε παιδιά,πώς κάνετε έτσι; Τρεις μήνες θα λείψει το κορίτσι" είπε μια φίλη
"Δε βιάζω το χρόνο ποτέ. Δε κάνω πρόγραμμα. Αν δεν επιστρέψω σε τρεις μήνες, θέλω να μοιραστείτε τα πράγματά μου." απάντησα"
"Μπορεί να μείνεις περισσότερο δηλαδή:" ρώτησαν
"Θα δούμε μωρέ.Σας αγαπώ" απάντησα και γελάσαμε
Άγγιξα τις παλάμες τους, τους χάιδαψα στην πλάτη,,πήρα μια βαθιά ανάσα και κατευθύνθηκα με το διαβατήριο στην πύλη.
"Θα ξανάρθω για διακοπές" σκέφτηκα
Τα βήματά μου ήταν σταθερά κι αργά. Ήθελα να νιώσω τη γη.Κατευθύνθηκα στην πύλη. Έδειξα το διαβατήριο, Προχώρησα. Δε γύρισα πίσω. Δε κοντοστάθηκα. Αυτό ήταν το αντίο μου.Ήταν το αντίο στη χώρα αυτή,όχι στους φίλους μου.
"Μη κοιτάξεις πίσω. Μη σταματήσεις.Προχώρα.Η ζωή σου είναι στην Ελλάδα."είπε η διαίσθησή μου
Πέρασα την πύλη. Δε κοίταξα πίσω. Δεν ήθελα να δω τα πρόσωπά τους. Δε θα το άντεχα.
Μπήκα στην αίθουσα αναμονής.Εκεί κοίταξα γύρω μου. Κοίταξα πίσω μου.Δε μπορούσαν να με δουν οι φίλοι.
Την ώρα που μπήκα στο αεροπλάνο και κάθισα, κοίταξα από το παράθυρο.
"Αντίο Λονδίνο. Σε ευχαριστώ για όλα. Πέρασα υπέροχα χρόνια εδώ.Θα έρχομαι διακοπές." ψέλλισα
Έκλεισα τα μάτια. Αναστέναξα. Ένιωσα την απογείωση. Κοίταξα το έδαφος από ψηλά.
"Ελλάδα εσύ είσαι το κάρμα μου." βροντοφώναξα μέσα μου
"Παιδιά, η Σόφη φεύγει για πάντα. Δε κοίταξε πίσω. Δε κοντοστάθηκε.Προχώρησε." είπε η φίλη μου στους υπόλοιπους
Είχε δίκιο. Έτσι έλεγα αντίο. Χωρίς ένα δεύτερο βλέμμα ή μία μικρή στάση μπροστά από τα αγαπημένα μου πρόσωπα.
Σόφη Λύσσαρη
copyright 12-3-18
αυτοβιογραφικό
Εκείνο το πρωινό ήταν αλλιώτικο.Δυο μέρες πριν είχα αγοράσει ένα αεροπορικό εισιτήριο,χωρίς επιστροφή για Αθήνα. Ένιωσα μετά από χρόνια απουσίας να επισκεφτώ την Ελλάδα για να μείνω μόνιμα. Ένας μαγνήτης με τραβούσε ανεξήγητα εκεί και δε μπορούσα να αντισταθώ.Δε το είχα ανακοινώσει βέβαια στους φίλους.
Το πανεπιστήμιο είχε κλείσει.Είχα ξεμπερδέψει.Στον επαγγελματικό τομέα δεν είχα πρόβλημα,γιατί ασχολούμουν εκείνη την περίοδο με ένα δημιουργικό πρότζεκτ εργαζόμενη από το σπίτι.Η πνευματική εργασία όσον αφορά τη γραφή δεν έχει τόπο και χρόνο,παρά ημερομηνίες παράδοσης του υλικού.Μπορούσα να συνεχίσω στην Ελλάδα.
Πακέταρα τα πράγματά μου.Τα βασικά.Ρούχα,βιβλία και λίγα αναμνηστικά.Δε δενόμουν εύκολα με αντικείμενα. Εξάλλου πάντα νοίκιαζα επιπλωμένα σπίτια. Μπορούσα να μεταφέρω τα απαραίτητα.
Τηλεφώνησα στους φίλους να έρθουν να με δουν επειγόντως. Ενημέρωσα τον ιδιοκτήτη του σπιτιού που νοίκιαζα,,πλήρωσα το ενοίκιο του επόμενου μήνα για να είμαι τυπική και ταχτοποίησα άμεσα όλα τα διαδικαστικά.Ανυπομονούσα.Θα έφτανα στην Αθήνα 9 το βράδυ ώρα Ελλάδος με την Ολυμπιακή.
Οι γονείς μου είχαν χρόνια να με δουν. Μιλούσαμε μόνο από το τηλέφωνο. Δεν ταξίδευα Ελλάδα τον ελεύθερό χρόνο μου ή την περίοδο των διακοπών.Σπούδαζα κι εργαζόμουν στο Λονδίνο. Οι διακοπές μου ήταν οπουδήποτε αλλού εκτός από την Ελλάδα.
Ετοιμάστηκα.Χάζεψα το σπίτι.Άναψα ένα τσιγάρο. Οι φίλοι μου με κοιτούσαν σιωπηλοί.
"Φεύγεις για πάντα;" ρώτησε ένας από αυτούς
"Το Λονδίνο είναι η δεύτερη πατρίδα μου.Τι χαζά είναι αυτά; Ταξιδάκι στους δικούς μου πηγαίνω για καλοκαιρινές διακοπές."
απάντησα
Σηκώθηκα από τον καναπέ.Οι φίλοι με βοήθησαν με τις βαλίτσες.Μπήκαν στα αυτοκίνητά τους και με περίμεναν στην είσοδο του σπιτιού.
"Αντίο" είπα στο σπίτι κι έκλεισα την πόρτα, χωρίς να φανεί η συγκίνηση στα μάτια μου.
Παρέδωσα τα κλειδιά του σπιτιού σε μία φίλη που έμενε στο διπλανό σπίτι.
"Θα περάσει να τα παραλάβει αύριο ο ιδιοκτήτης. Να πάρεις τα υπόλοιπα πράγματά μου για να νοικιάσει σε άλλους το σπίτι. Φύλαξέ τα στην αποθήκη σου" είπα
Φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Ήπιαμε καφεδάκι.Περάσαμε όμορφα.
Με συνόδευσαν στην πύλη εξόδου. Αγκαλιαστήκαμε.Φιληθήκαμε.Βουρκώσαμε.Υπήρχε μια στιγμή αμηχανίας.
"Έλα ρε παιδιά,πώς κάνετε έτσι; Τρεις μήνες θα λείψει το κορίτσι" είπε μια φίλη
"Δε βιάζω το χρόνο ποτέ. Δε κάνω πρόγραμμα. Αν δεν επιστρέψω σε τρεις μήνες, θέλω να μοιραστείτε τα πράγματά μου." απάντησα"
"Μπορεί να μείνεις περισσότερο δηλαδή:" ρώτησαν
"Θα δούμε μωρέ.Σας αγαπώ" απάντησα και γελάσαμε
Άγγιξα τις παλάμες τους, τους χάιδαψα στην πλάτη,,πήρα μια βαθιά ανάσα και κατευθύνθηκα με το διαβατήριο στην πύλη.
"Θα ξανάρθω για διακοπές" σκέφτηκα
Τα βήματά μου ήταν σταθερά κι αργά. Ήθελα να νιώσω τη γη.Κατευθύνθηκα στην πύλη. Έδειξα το διαβατήριο, Προχώρησα. Δε γύρισα πίσω. Δε κοντοστάθηκα. Αυτό ήταν το αντίο μου.Ήταν το αντίο στη χώρα αυτή,όχι στους φίλους μου.
"Μη κοιτάξεις πίσω. Μη σταματήσεις.Προχώρα.Η ζωή σου είναι στην Ελλάδα."είπε η διαίσθησή μου
Πέρασα την πύλη. Δε κοίταξα πίσω. Δεν ήθελα να δω τα πρόσωπά τους. Δε θα το άντεχα.
Μπήκα στην αίθουσα αναμονής.Εκεί κοίταξα γύρω μου. Κοίταξα πίσω μου.Δε μπορούσαν να με δουν οι φίλοι.
Την ώρα που μπήκα στο αεροπλάνο και κάθισα, κοίταξα από το παράθυρο.
"Αντίο Λονδίνο. Σε ευχαριστώ για όλα. Πέρασα υπέροχα χρόνια εδώ.Θα έρχομαι διακοπές." ψέλλισα
Έκλεισα τα μάτια. Αναστέναξα. Ένιωσα την απογείωση. Κοίταξα το έδαφος από ψηλά.
"Ελλάδα εσύ είσαι το κάρμα μου." βροντοφώναξα μέσα μου
"Παιδιά, η Σόφη φεύγει για πάντα. Δε κοίταξε πίσω. Δε κοντοστάθηκε.Προχώρησε." είπε η φίλη μου στους υπόλοιπους
Είχε δίκιο. Έτσι έλεγα αντίο. Χωρίς ένα δεύτερο βλέμμα ή μία μικρή στάση μπροστά από τα αγαπημένα μου πρόσωπα.
Σόφη Λύσσαρη
copyright 12-3-18
αυτοβιογραφικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου