-Άλλαξαν όλα τη στιγμή που εμφανίστηκε εκείνη.
-Δηλαδή Δημήτρη ζούσες τόσα χρόνια σε ένα ψέμα;
-Πες το κι έτσι Γιώργο. Απορώ με μένα. Πώς μπόρεσα να μπερδέψω τα μάτια της με τα μάτια κάποιας άλλης; Πώς; Κι αφού τη βρήκα χρόνια μετά πώς συμπεριφερόμουν έτσι; Γιατί της έκανα πόλεμο; Γιατί της έκανα καψόνια; Γιατί έδειχνα ένα άλλο πρόσωπο σε κείνη; Την έδιωχνα με τον τρόπο μου. Ήθελα κι εκείνη, ήθελα και να είμαι μόνος. Δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ. Είχα φόβο; Ήμουν εγκλωβισμένος; Δε ξέρω, αλλά ποτέ δεν την πήρα με το καλό, με ένα γλυκό λόγο, με κάτι ρομαντικό.
Πάντα ήμουν και δεν ήμουν. Πάντα σιωπούσα. Πάντα περίμενα από εκείνη να κάνει το βήμα. Κι έκανε. Δεν έχω παράπονο. Συγχωρούσε και πάλεψε για μας. Εγώ μέχρι τότε φοβόμουν να αγγίξω το φως της. Εγώ μέχρι τότε πάλευα με τις δικές μου σκιές. Εγώ μέχρι τότε με θεωρούσα επικίνδυνο. Εγώ μέχρι τότε είχα μετανιώσει για όλα όσα είχα κάνει στη ζωή μου, γιατί άργησα να καταλάβω τι ήμουν.
Μόνο που δεν ήξερα πως αυτό που ένιωθα πως ήμουν και φοβόμουν ήταν κάτι που εκείνη θα σταματούσε. Δεν ήξερα ποια ήταν εκείνη στ’ αλήθεια. Δεν ήξερα την αλήθεια μου.Τόσα χρόνια άδικα στεναχωριόμουν...
Εκείνη δε μιλούσε πολύ σε μένα, γιατί δεν της έδωσα το περιθώριο. Μέχρι που ένα βράδυ δειλά δειλά μου μίλησε για μένα. Μίλησε γι’ αυτό που μόνο εγώ γνώριζα. Με ήξερε. Τόσο καιρό ήξερε. Μάλλον πάντα ήξερε.
Δε φοβόταν αυτή; Με αγκάλιαζε γνωρίζοντας το σκοτάδι μου. Κάποια στιγμή, όταν με αγκάλιασε για ώρα σα μωρό, τη ρώτησα αν της έλειψα τόσο πολύ. Κι αυτή απάντησε θετικά. Αλλά ο ηλίθιος δε γνώριζα πόσο καιρό της είχα λείψει…Δε γνώριζα για ποιο χρόνο μιλούσε. Δε καταλάβαινα ποια ήταν και πώς τα γνώριζε.
-Και τι έγινε Δημήτρη;
-Γιώργο, την είπα μάγισσα.
-Τι έκανε λέει; Την είπες μάγισσα;
-Μα ήταν λογικό να το πω. Με παρέσερνε ενώ την αρνιόμουν κι από την άλλη μόνο μια μάγισσα τα έχει καλά με το σκοτάδι. Δεν καταλάβαινα τότε.
-Μετά κατάλαβες;
-Ναι. Κατάλαβα πως οι άγγελοι δεν είναι χάρτινοι. Δε πρόλαβα να της το πω. Δε πρόλαβα να της πω όλα αυτά που ήθελα.
-Γιατί;
-Είχε ένα τροχαίο μία μέρα πριν τη συνάντησή μας.Μάλλον ήξερε πως ο χρόνος την πίεζε και έκανε τα πάντα γρήγορα με μας για μας…
Σόφη Λύσσαρη
καθηγήτρια δημιουργικής γραφής Brunel University
πνευματικά δικαιώματα -copyright Αύγουστος 2017
κατηγορία:δράμα-ρομαντικό
-Δηλαδή Δημήτρη ζούσες τόσα χρόνια σε ένα ψέμα;
-Πες το κι έτσι Γιώργο. Απορώ με μένα. Πώς μπόρεσα να μπερδέψω τα μάτια της με τα μάτια κάποιας άλλης; Πώς; Κι αφού τη βρήκα χρόνια μετά πώς συμπεριφερόμουν έτσι; Γιατί της έκανα πόλεμο; Γιατί της έκανα καψόνια; Γιατί έδειχνα ένα άλλο πρόσωπο σε κείνη; Την έδιωχνα με τον τρόπο μου. Ήθελα κι εκείνη, ήθελα και να είμαι μόνος. Δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ. Είχα φόβο; Ήμουν εγκλωβισμένος; Δε ξέρω, αλλά ποτέ δεν την πήρα με το καλό, με ένα γλυκό λόγο, με κάτι ρομαντικό.
Πάντα ήμουν και δεν ήμουν. Πάντα σιωπούσα. Πάντα περίμενα από εκείνη να κάνει το βήμα. Κι έκανε. Δεν έχω παράπονο. Συγχωρούσε και πάλεψε για μας. Εγώ μέχρι τότε φοβόμουν να αγγίξω το φως της. Εγώ μέχρι τότε πάλευα με τις δικές μου σκιές. Εγώ μέχρι τότε με θεωρούσα επικίνδυνο. Εγώ μέχρι τότε είχα μετανιώσει για όλα όσα είχα κάνει στη ζωή μου, γιατί άργησα να καταλάβω τι ήμουν.
Μόνο που δεν ήξερα πως αυτό που ένιωθα πως ήμουν και φοβόμουν ήταν κάτι που εκείνη θα σταματούσε. Δεν ήξερα ποια ήταν εκείνη στ’ αλήθεια. Δεν ήξερα την αλήθεια μου.Τόσα χρόνια άδικα στεναχωριόμουν...
Εκείνη δε μιλούσε πολύ σε μένα, γιατί δεν της έδωσα το περιθώριο. Μέχρι που ένα βράδυ δειλά δειλά μου μίλησε για μένα. Μίλησε γι’ αυτό που μόνο εγώ γνώριζα. Με ήξερε. Τόσο καιρό ήξερε. Μάλλον πάντα ήξερε.
Δε φοβόταν αυτή; Με αγκάλιαζε γνωρίζοντας το σκοτάδι μου. Κάποια στιγμή, όταν με αγκάλιασε για ώρα σα μωρό, τη ρώτησα αν της έλειψα τόσο πολύ. Κι αυτή απάντησε θετικά. Αλλά ο ηλίθιος δε γνώριζα πόσο καιρό της είχα λείψει…Δε γνώριζα για ποιο χρόνο μιλούσε. Δε καταλάβαινα ποια ήταν και πώς τα γνώριζε.
-Και τι έγινε Δημήτρη;
-Γιώργο, την είπα μάγισσα.
-Τι έκανε λέει; Την είπες μάγισσα;
-Μα ήταν λογικό να το πω. Με παρέσερνε ενώ την αρνιόμουν κι από την άλλη μόνο μια μάγισσα τα έχει καλά με το σκοτάδι. Δεν καταλάβαινα τότε.
-Μετά κατάλαβες;
-Ναι. Κατάλαβα πως οι άγγελοι δεν είναι χάρτινοι. Δε πρόλαβα να της το πω. Δε πρόλαβα να της πω όλα αυτά που ήθελα.
-Γιατί;
-Είχε ένα τροχαίο μία μέρα πριν τη συνάντησή μας.Μάλλον ήξερε πως ο χρόνος την πίεζε και έκανε τα πάντα γρήγορα με μας για μας…
Σόφη Λύσσαρη
καθηγήτρια δημιουργικής γραφής Brunel University
πνευματικά δικαιώματα -copyright Αύγουστος 2017
κατηγορία:δράμα-ρομαντικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου