ΦΙΛΙ-ΑΠΕΙΛΗ (ακατάλληλο)

Άγγελος:

Υπάρχει φιλί-απειλή; Φυσικά υπάρχει. Υπάρχει για μένα, έναν άντρα μέσα σ’ όλα κι έξω απ’ όλα. Δε φιλούσα. Δεν ήθελα. Ένιωθα απειλή. Δε μιλάω για τα ματς μουτς πάνω στα χείλη. Τρίχες κατσαρές δηλαδή. Μιλάω για το παθιασμένο φιλί. Δεν υπήρχε για μένα τέτοιο φιλί όμως.

Το είχα διαγράψει στην ηλικία των τεσσάρων. Είχα ερωτευθεί στο νηπιαγωγείο τη Σταυρούλα. Με έφτιαχνε να την πειράζω, να την φλερτάρω, να την προκαλώ. Μια μέρα δεν άντεξα. Είχε αυτό το σεμνό βλέμμα, το άγουρο, το αθώο που λέμε κι ένιωσα κάτι γαργαλιστικό μέσα μου. Ένιωσα μια πρόκληση με μια ένταση. Ήθελα να την αρπάξω και με ύφος Αφέντη να τη φιλήσω σε σημείο που να της κοπεί η ανάσα! Το έκανα.Την έσκασα σχεδόν! Κι ένιωσα μια ανατριχίλα, μια τάση ηλεκτρικού ρεύματος να διαπερνά το κορμί μου σε σημείο που να χύνει ο εγκέφαλός μου!

Παίχτης έτσι; Μου κόπηκε η ανάσα και το απόλαυσα. Λες κι ήθελα να δω τα όριά μου. Ήθελα να δω τα όριά μου!

Η αντίδρασή της; Χαμόγελο αρχικά κι ύστερα ένα ένοχο βλέμμα λες και τη βίασα. Έτρεξε γρήγορα στην τάξη.

«Της άρεσε!» σκέφτηκα. Το λάτρεψα κι εγώ!

«Ου άου! Τέλειο!»

Δε κράτησε για πολύ αυτή η στιγμή. Την άλλη μέρα ήρθε με τη μαμά. Τη μαμά! Τη μαμά!

«Θεέ μου, τι μυξοπαρθένα!» ψέλλισα.

«Αυτός, αυτός μαμά με έσκασε χτες!» ξεφώνισε η Σταυρούλα.

«Μη το ξανακάνεις αυτό!» είπε η μάνα της με μια επιβλητική φωνή.

«Σιγά μωρή φακλάνα, φοβήθηκα!» σκέφτηκα. Το έπαιξα όμως ψόφιος κοριός…

«Ένα φιλάκι έδωσα ο καημένος κυρία Καλλιόπη μου. Δε θα ξαναγίνει!» σχολίασα διπλωματικά και κατευθύνθηκα στο προαύλιο.

Εκείνη τη στιγμή υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως καμία καριόλα δε θα έχει αυτό το παθιασμένο φιλί! Αυτή θα χάσει! Θα πρέπει να το αξίζει για να το έχει αν ποτέ το πάρει από μένα. Να είναι μαγκιόρα γυναίκα δηλαδή! Να είναι γυναίκα με πάθος, ένταση και διαστροφή. Να της το δώσω μέχρι να ματώσουν τα χείλη μας αν χρειαστεί. Στα άκρα! Δε θα συμβιβαζόμουν με παγωτό βανίλια. Θα ήταν σπέσιαλ το παγωτό ή τίποτα. Αν έβρισκα γυναίκα που θα με απελευθέρωνε στο φιλί, θα της έδινα θρόνο στην καρδιά μου!

Κάποια στιγμή στη ζωή μου ήρθε Εκείνη… Το απόλυτο σκοτάδι! Είχε όμως ένα κρυμμένο φως, τόσο μαγικό κι ιδιαίτερο που με έλκυε παρόλο το σκοτάδι της. Ένα βράδυ της έπιασα το σαγόνι κι άγγιξα τα χείλη της. Ήταν παγωμένη.

«Φίλα με!» «Φίλα με!» ξεστόμισα με έντονη επιθυμία να τη φιλήσω με πάθος…

«Δε φιλάω με διαταγές!» απάντησε κοφτά.

Ζόρικη η τύπισσα. Δεν είπα κάτι. Δε τη φίλησα. Ήθελα να της εξηγήσω πως η προστακτική είναι ερωτική με τη σημασία της έντονης επιθυμίας. «Θέλω να σε φιλήσω» με άλλα λόγια…

Πέρασε ένας μήνας μετά από αυτή τη στιγμή και βρέθηκα μαζί της έχοντας πάθος και πόθο. Αφέθηκα σε έντονες ερωτικές κι αδιανόητες μέχρι τότε σε μένα καταστάσεις, οι οποίες υπήρχαν μόνο ως εικόνες μέσα μου. Παρασύρθηκα από πόθο κι έγειρα να τη φιλήσω. Σταμάτησα όμως απότομα.

«Δε φιλάω» είπα επιβλητικά.

«Ούτε εγώ» απάντησε εκείνη και κορυφώθηκε η ένταση με παιχνίδια μυαλού, παιχνίδια κατάκτησης, υποταγής, διαστροφής, ρομαντισμού, ηρεμίας, έρωτα, λες κι η θάλασσα είχε τρικυμία και ηρεμία ταυτόχρονα. Παλίρροια με άμπωτη συνάμα!

«Εκπληκτικό και δίχως φιλί!» σκέφτηκα.

Με αυτή τη γυναίκα ένιωθα απειλή να δώσω αυτό το φιλί. Από την άλλη ένιωθα απειλή να μη το δώσω. Δε το έδωσα. Δε ξέρω αν ποτέ δώσω αυτό το φιλί σε κείνη ή σε κάποια άλλη… Απορία το έχω κι εγώ…Ο χρόνος θα δείξει, γιατί ο χρόνος σίγουρα αξίζει αυτό το φιλί!

Σόφη Λύσσαρη
Καθηγήτρια δημιουργικής γραφής- Brunel University
Πνευματικά δικαιώματα-copyright 8-11-17
Κατηγορία: δραματικός μονόλογος, ερωτικό