"ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΚΛΗΣΗ"
Χτύπησε το κινητό του. Απόκρυψη. Το σήκωσε μηχανικά. Ακούστηκαν κάποιες παρεμβολές.
«Παρακαλώ; Ναι; Ποιος είναι;» ρώτησε
Ξαφνικά άκουσε ένα ηχογραφημένο μήνυμα σαν κι αυτά που έχουν πολλές εταιρίες. Μόνο που αυτό το μήνυμα ήταν τόσο διαφορετικό.
«Συνδεθήκατε με το σύμπαν. Για να συνδεθείτε με το Θεό πατήστε 1, για να συνδεθείτε με το Υιό του Θεού πατήστε 2, για να συνδεθείτε με το βασίλειο των αγγέλων πατήστε 3, για να συνδεθείτε με τον προσωπικό σας φύλακα άγγελο πατήστε 4, για οποιαδήποτε άλλη πληροφορία παρακαλώ πατήστε 0.»
Τα ‘χασε. "Τι κακόγουστο αστείο ήταν αυτό;" Γέλασε. Σκέφτηκε για λίγο.
«Καλό μάρκετιγκ κάνει η γραμμή προσωπικών προβλέψεων. Δε γαμιέται. Θα πατήσω το 4, τον προσωπικό μου άγγελο. Να δεις που θα μιλήσω με καμιά από αυτές τις μελλοντολόγους. Πάλι παπαριές θα ακούσω.» μουρμούρησε
Πάτησε το 4 κι άναψε ένα τσιγάρο. Ήθελε να ακούσει μία πρόβλεψη από αυτές τις πενηντάρες κυρίες με τα κόκκινα νύχια, τα Ανατολίτικα μάτια και τη σπαστή προφορά. Περίμενε υπομονετικά.
«Καλησπέρα» ακούστηκε από το βάθος της γραμμής μία γλυκιά γυνακεία φωνή.
«Καλησπέρα. Τι υπηρεσίες παρέχετε; Ταρώ, χαρτιά, κάτι άλλο;»
«χι, χι …Όχι δεν παρέχουμε εμείς εδώ τέτοιες υπηρεσίες. Συνδεθήκατε με τον προσωπικό σας φύλακα άγγελο.» απάντησε εκείνη γελώντας
«Καλά οκ. Καλά το πας το γράμμα. Τι θα μου πεις λοιπόν κοπελιά;»
«Λοιπόν, άκου προσεχτικά Γιαννάκη κι άσε το υφάκι. Κι εμείς εδώ τα μόρτικα τα μάθαμε από τους ανθρώπους. Μιλάμε όμως ευγενικά. Πάντα. Έχουμε τρόπους. Σε καλέσαμε για να επιλέξεις εσύ με ποιον θέλεις να μιλήσεις. Όλοι πατάνε το 1 και το 2. Εσύ όμως πάτησες το 4, το φύλακα άγγελό σου. Έκανες την καλύτερη επιλογή.»
«Γιατί;»
« Γιατί έχω ασχοληθεί προσωπικά με τη ζωή και την υπόθεσή σου. Έδωσα αγώνα για να γεννηθείς. Συνδεθήκαμε μαζί με έναν ιδιαίτερο ομφάλιο λώρο. Ανέλαβα πριν γεννηθείς να είμαι δίπλα σου. Σε συνόδευσα στη μήτρα της μητέρας σου. «Μητέρα σου» με αποκαλούν εδώ όμως. Ενεργειακή σου μητέρα. Κάποιες φορές λοιπόν με ένιωθες, κάποιες άλλες όχι. Σου φανερώθηκα τόσες φορές. Σου πέρασα εικόνες πριν τη γέννησή σου μέσα από όνειρα. Σου έδειξα τα μάτια μου. Σου έμαθα την αύρα μου. Ερχόμουν και σε χάιδευα κάθε φορά που φοβόσουν. Σε άγγιζα στον ώμο κάθε φορά που έπινες μόνος, γιατί ένιωθες μόνος. Κι όταν φοβόσουν τις σκιές, ήμουν εκεί και σου ψιθύριζα να κάνεις υπομονή. Γιατί εσύ δεν είσαι για να αυτοκτονήσεις, ούτε για να τρελαθείς, ούτε για να πάθεις κατάθλιψη. Εσύ δεν είσαι εκείνος που θα παρασύρει το σκοτάδι. Είσαι εκείνος που θα βρεις το φως σου. Κι εγώ είμαι εκείνη που κάποια στιγμή θα έρθω και θα γεννήσω αυτό το φως μέσα σου. Όταν όμως έρθω και με αναγνωρίσεις, πρέπει να μου μιλάς όμορφα. Πρέπει να είσαι ευγενής. Δε πρέπει να με πληγώσεις. Πρέπει να με εμπιστευτείς. Πρέπει να γίνεις και καλός μου φίλος. Πρέπει να με νιώσεις δικό σου πλάσμα. Πρέπει να μάθεις να ξεχωρίζεις τους γήινους γύρω σου από μένα. Πρέπει να με καταλάβεις. Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως κουβαλάω και το δικό σου φορτίο κι έχω όλες τις «τρελές» απαντήσεις μέσα από πολλές εικόνες. Πρέπει να καταλάβεις πως όλα γίνονται για το καλό σου. Άρα, δε πρέπει να φεύγεις μακριά μου ή να με διώχνεις με τον τρόπο σου. Πρέπει να συνεργαστείς.»
«Εντάξει. Παρακάτω. Δεν έχει πρόβλεψη;» σχολίασε εκείνος με μια δόση ειρωνείας.
«Πάλι ειρωνεία. Έμαθες με την ειρωνεία, την κακία, τον εγωισμό. Γιατί; Eσύ δεν ήσουν έτσι. Έπλασες μια πανοπλία άμυνας με αυτά τα στοιχεία. Είσαι καλός μέσα σου. Μη τρέφεις το σκοτάδι σου με αυτά τα χαρακτηριστικά. Ποτέ δε με απασχόλησε το σκοτάδι σου αλήθεια. Ήταν εύκολη υπόθεση για μένα. Το φως σου θέλω να ξαναβρείς. Κάποια μέρα θα ξυπνήσει ξαφνικά και θα είμαι δίπλα σου όλη τη νύχτα. Δούλεψε με τον εαυτό σου κι εσύ. Άνθρωπε αγάπα. Μάθε να αγαπάς και να δίνεσαι. Μάθε να εμπιστεύεσαι. Μάθε να είσαι ταπεινός. Μάθε να συγχωρείς. Μάθε να ζητάς συγγνώμη. Μάθε το φως σου από τη στιγμή που θα ενεργοποιηθεί. Μάθε τι πραγματικά είσαι…»
Η γραμμή έκλεισε απότομα. Εκείνος σοκαρισμένος έσβησε το τσιγάρο στο τασάκι. Κατευθύνθηκε προς τον καθρέφτη του μπάνιου. Κοίταξε τον εαυτό του.
«Να δεις που με ακούει αυτή, όποια κι αν είναι, μέσα από τον καθρέφτη... Με ξέρει καλά.»
Πλησίασε τον καθρέφτη και τον φίλησε με πάθος.
«Σε περιμένω κορίτσι» ψιθύρισε κι άνοιξε τα μάτια. Βρισκόταν στο κρεβάτι του. Άναψε το φως. Κοίταξε την ώρα. Ήταν πέντε το πρωί.
«Όνειρο ήταν» σκέφτηκε
Έσβησε το φως κι αποκοιμήθηκε… Αυτή τη φορά όμως είχε ένα χαμόγελο στα χείλη. Ένα χαμόγελο που του χάρισε εκείνη πάλι μέσα από ένα όνειρο…
Σόφη Λύσσαρη
Καθηγήτρια δημιουργικής γραφής Brunel University
Copyright 17-10-2017
Κατηγορία: μεταφυσικό, ρομαντικό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου