(δημοσιεύθηκε στην Πένα της Αττικής, τεύχος 20, Μάιος 2015)
Μάνα…. Μια λέξη ιερή και χιλιοειπωμένη… Μάνα
φωνάζει το παιδί και σείεται ο τόπος… «Παιδί μου» κράζει η μάνα στο θυμό, στην
αγωνία, στον πόνο… Μάνα, μητέρα και μαμά οι λέξεις στην καρδιά μας, στο φόβο,
πόνο, σε χαρά μα και αρρώστια!
Δεύτερη Κυριακή του Μάη λοιπόν γιορτάζουμε τη
ΜΑΝΑ! Μια κινητή γιορτή που προέρχεται από το αμερικάνικο κίνημα των γυναικών Mothers’
Friendship’s Day το 1865, όταν η ιδρύτριά του η Αμερικανίδα Ann
Maria Reeves Jarvis, έκρινε σωστό να προτρέψει τις συναντήσεις μητέρων με σκοπό
την ανταλλαγή απόψεων και εμπειριών.
Τι είναι όμως η μάνα; Κατ’ εμέ είναι η ευλογημένη ολοκλήρωση της
γυναικείας φύσης. Η αληθινή μητέρα είναι ο φύλακας άγγελος του παιδιού της, μία
αγωνίστρια δίπλα στους δικούς του αγώνες. Είναι το χέρι που βοηθά να κάνεις τα
πρώτα σου βήματα, είναι η φωνή της καρδιάς σου, ο οδηγός και πλάστης του «είναι»
σου… Είναι τα μάτια και χέρια του Θεού όταν Εκείνος δεν μπορεί να βρίσκεται
παντού για πάντα. Είναι η φλόγα της ψυχής, η έντονη παρηγοριά κι η μεταφράστρια
της σιωπής σου. Είναι το μαντίλι που θα σκουπιστείς, η αγκαλιά που θα ζεσταθείς
και η ανάσα που θ’ ακούς συχνά στο προσκέφαλό σου…
Γι’ αυτό λοιπόν ας αναρωτηθούμε αυτή τη μέρα
μήπως τυχόν έχουμε υπάρξει αχάριστοι απέναντί της προσδοκώντας μία καλύτερη
εκδοχή της. Μήπως τυχόν δε συγχωρήσαμε τα λάθη της στην προσπάθειά της να γίνει
μία καλύτερη μητέρα; Μήπως κρατήσαμε μόνο το θυμό της και τον ερμηνεύσαμε ως
καταπίεση; Μήπως ξεχάσαμε τις θυσίες της υπενθυμίζοντας κάθε φορά σε κείνη τα
ανθρώπινα ελαττώματά της;
Ας επισκεφτείτε κάποιοι από εσάς τη μητέρα που
εγκαταλείψατε σε ένα γηροκομείο. Ας πάτε ένα λουλούδι στο χορταριασμένο τάφο
της… Ας δώσετε ένα φιλί και μια αγκαλιά σε κείνη αν ζει. Δε θέλει δώρα… Μόνο
αγάπη…
Σόφη Λύσσαρη
Καθ. αγγλικής φιλολογίας και δημιουργικής γραφής/συγγραφέας/ποιήτρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου