Άρθρα

ΔΙΕΘΝΗΣ ΗΜΕΡΑ ΦΙΛΙΑΣ

(δημοσιεύθηκε στην Πένα της Αττικής, τεύχος 22, Ιούλιος 2015)

Η Διεθνής Ημέρα Φιλίας καθιερώθηκε το 2011 με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και γιορτάζεται κάθε χρόνο την 30ή Ιουλίου. Βασικό κίνητρο αυτής της καθιέρωσης είναι η γεφύρωση των διαφορών ανάμεσα στους λαούς.

Τι είναι όμως η φιλία; Είναι η ανιδιοτελής σχέση αγάπης, αφοσίωσης, συμπαράστασης και κατανόησης. Δεν αρκεί απλά η αγάπη ως ερμηνεία της φιλίας. Η φιλία συμπληρώνεται από την ανιδιοτέλεια, την ειλικρίνεια και την εμπιστοσύνη. Η φιλία δεν έχει ερωτική προσέγγιση, γιατί τότε παύει να ισχύει ως έννοια. Η φιλία είναι πλατωνική αμοιβαία αγάπη.

Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος ενός φίλου και ποιος είναι άραγε ο σωστός φίλος; Μήπως η σωστή φιλία οδηγεί σε μια υγιή και ισορροπημένη κοινωνία ως σύνολο;

Ο ρόλος ενός αληθινού φίλου είναι πολυδιάστατος. Η συμμετοχή του στις καλές αλλά και στις δύσκολες στιγμές είναι αναπόφευκτη. Δεν αρκεί απλά η ανταλλαγή απόψεων και αστείων, ούτε η απλή συνύπαρξη σε κοινωνικές εκδηλώσεις. Αυτό είναι η «παρέα» κι όχι η πραγματική φιλία. Η φιλία δε περιλαμβάνει μόνο τις αμοιβαίες γνωστικές συναλλαγές. Περιλαμβάνει τις ηθικές και συναισθηματικές συναλλαγές και  δε διέπεται από ιεραρχία. Δεν είναι σχέση επαγγελματική, οικονομική ή ερωτική. Οφείλει να είναι αγνή κι αξιοπρεπής για να επιδράσει θετικά στο άτομο αλλά και στην κοινωνία γενικότερα.

Παρόλο που οι γυναίκες δίνουν μεγαλύτερη έμφαση στα κοινωνικά τους δίκτυα, η ιστορία έχει αποδείξει πως οι άντρες κρατούν χρόνιες κι αγνές φιλίες σε σχέση με το γυναικείο φύλο. Συνήθως τα κριτήρια φιλίας και στα δύο φύλα έχουν να κάνουν με το κοινωνικό, ηλικιακό, οικονομικό και μορφωτικό επίπεδο αν και υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις.

Τελικά, πόση αλλοτρίωση υπάρχει στην έννοια της φιλίας; Πόσοι είναι οι αληθινοί φίλοι μας; Υπάρχουν άραγε κι αν όχι ποιος φταίει γι’ αυτό; Μήπως τελικά αποξενωθήκαμε κι αντικαταστήσαμε το φίλο με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή και ειδικότερα το φατσοβιβλίο (facebook); Γίναμε ρομποτικοί και ά-φιλοι; Γίναμε απρόσωποι και απρόσιτοι; Ξεπουληθήκαμε κάποιοι στο βωμό του χρήματος; Κάναμε λυκοφιλίες; Γίναμε υποκριτές φίλοι; Γίναμε ψεύτικοι; Σκοτώσαμε τη φιλία; Αναγκαστήκαμε προκειμένου να  μη μείνουμε μόνοι να υποστούμε λάθος φίλους;

Καιρός να προσαρμόσουμε τις φιλίες μας στα δικά μας μέτρα και σταθμά. Αρκούν λίγοι και καλοί φίλοι, αρκετοί να χωρέσουν στην αγκαλιά μας… Όλοι οι άλλοι περισσεύουν… Στο καλάθι της ανακύκλωσης λοιπόν…

Σόφη Λύσσαρη

καθ.δημιουργικής γραφής/αρθρογράφος/συγγραφέας

Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ηπατίτιδας

Η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ηπατίτιδας εορτάζεται κάθε χρόνο την 28η Ιουλίου, μία μέρα που καθιερώθηκε το 2004 από την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας με σκοπό την ενημέρωση, πρόληψη αλλά και την ευαισθητοποίηση πολιτών και κυβερνήσεων σχετικά με την Ηπατίτιδα, ειδικά εκείνη του τύπου C, η οποία αποτελεί μία μάστιγα της εποχής μας. Ονομάζεται δε και «σιωπηλή νόσος» από τους επιστήμονες.

Σε αντίθεση με την ηπατίτιδα Β, η τύπου C εξελίσσεται σε ποσοστό 80%. Η χρόνια ηπατίτιδα C μπορεί να εξελιχθεί σε κίρρωση ή καρκίνο του ήπατος. Δυστυχώς 8 στους 10 δε γνωρίζουν ότι πάσχουν από αυτή την ασθένεια. Υπολογίζεται ότι το 2% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει μολυνθεί από ηπατίτιδα τύπου C. Οι άνθρωποι κολλούν ηπατίτιδα C εξαιτίας ενδοφλέβιας χρήσης ναρκωτικών, μη αποστειρωμένου (ιατρικού) εξοπλισμού και μεταγγίσεων αίματος.
Περίπου 130-170 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο έχουν ηπατίτιδα C. Στην Ελλάδα, το 1,5% - 2% του πληθυσμού πάσχει από ηπατίτιδα Β, το 2% - 3% από ηπατίτιδα C, ενώ στους τοξικομανείς το ποσοστό αγγίζει το 90%. Τα συμπτώματα της ηπατίτιδας C είναι ανορεξία, κόπωση, κατάθλιψη και πόνοι στην κοιλιά, στους μυς και στις αρθρώσεις.

Η αντιμετώπιση του ιού HCV γίνεται με τις ουσίες πεγκιντερφερόνη και ριμπαβιρίνη, με αποτέλεσμα την πλήρη θεραπεία 50-80% των ασθενών. Για την ηπατίτιδα C δεν υπάρχει εμβόλιο. Ας ελπίσουμε πως το νέο φάρμακο με δραστική ουσία τη σοφοσμουβίρη που έχει αρχίσει να εφαρμόζεται στις ΗΠΑ από τον Ιανουάριο του 2014 θα συντελέσει στη θεραπεία μεγαλύτερου ποσοστού ασθενών.
Μεγάλες είναι οι αντιδράσεις ασθενών, ιατρών και συλλόγων σχετικά με το κόστος των φαρμάκων (χάπι των 1000 δολαρίων ανά ημέρα).Στην Ελλάδα το νέο φάρμακο δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμη παρά τα αιτήματα ασθενών στον ΕΟΠΥΥ. Στην Ελλάδα δραστηριοποιείται ο σύλλογος «Προμηθέας» http://helpa-prometheus.gr που στηρίζει ανθρώπους οι οποίοι ζουν με ιογενείς ηπατίτιδες Β και C. Μεγάλη προσοχή θα συνιστούσα σε όσους πρόκειται να προβούν σε κάποιο τατουάζ. Επιβάλλεται πάντοτε η κάθε βελόνα να είναι πλήρως αποστειρωμένη. Επίσης καλό είναι να αποφεύγει κανείς την κοινή χρήση οδοντόβουρτσας και μεταλλικών λεπίδων ξυρίσματος.

Ας ελπίσουμε πως το μέλλον θα μας αποφέρει αισιόδοξα νέα για τη θεραπεία της Ηπατίτιδας C!

Σόφη Λύσσαρη

καθ.δημιουργικής γραφής/αρθρογράφος/επιμελήτρια βιβλίων/συγγραφέας

4 Ιουνίου :Διεθνής Ημέρα κατά της Επιθετικότητας εναντίον των Παιδιών

(δημοσιεύθηκε στην Πένα της Αττικής, τεύχος 21, Ιούνιος 2015)

Η 4η Ιουνίου καθιερώθηκε ως Διεθνής Ημέρα κατά της Επιθετικότητας εναντίον των Παιδιών το 1983 με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ εξαιτίας της επιθετικότητας του ισραηλινού κράτους κατά μεγάλου αριθμού παιδιών παλαιστινιακής καταγωγής. Η ημέρα αυτή συμβολικά εορτάζεται προκειμένου να θυμόμαστε πόσα παιδιά σε όλο τον κόσμο υποφέρουν φυσικά, συναισθηματικά και ψυχικά από κάθε είδος κακής μεταχείρισης.
Το πρόσφατο θύμα στην Ελλάδα είναι η μικρή Άννυ, ένα κοριτσάκι που φονεύθηκε, κατακρεουργήθηκε, μαγειρεύτηκε και σκορπίστηκαν τα κομμάτια της ως φαγητό σε διάφορους κάδους από τον θύτη- πατέρα της… Τι τραγικό, αλήθεια!.

Οι στατιστικές τρομάζουν όταν δύο εκατομμύρια παιδιά έχουν σκοτωθεί σε πολεμικές αναμετρήσεις κατά την τελευταία εικοσαετία, είκοσι εκατομμύρια έχουν ζήσει σε στρατόπεδα περίθαλψης προσφύγων κι όταν ογδόντα χιλιάδες πέφτουν θύματα ενδοοικογενειακής βίας κάθε χρόνο στη Νότιο Αμερική και την Καραϊβική.

Καιρός είναι όχι μόνο να ευαισθητοποιηθούμε μια τέτοια μέρα αλλά να κινητοποιηθούμε ως πολίτες προκειμένου να ΜΗ ΣΙΩΠΟΥΜΕ παρατηρώντας κι αγνοώντας καταστάσεις κακοποίησης παιδιών ώστε να ΠΡΟΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ σε κοινωνικό, πολιτικό και πολιτισμικό επίπεδο φαινόμενα επιθετικότητας στα παιδιά. Αγώνας χρειάζεται ενάντια στη στέρηση των βασικών αγαθών των παιδιών όσον αφορά την τροφή, εκπαίδευση, αγάπη, ιατρική περίθαλψη, ένδυση. Αγώνας κατά του καθεστώτος αφαίρεσης και εμπορίας ζωτικών οργάνων των παιδιών. Αγώνας κατά της παιδικής εργασίας. Αγώνας κατά της παιδικής πορνείας. Αγώνας κατά της παιδεραστίας. Αγώνας ενάντια στον ξυλοδαρμό παιδιών. Αγώνας κατά της χρησιμοποίησης παιδιών στην επαιτεία, πώληση και διακίνηση ναρκωτικών. Αγώνας κατά της εκπαίδευσης των παιδιών υπέρ του πολέμου και του θρησκευτικού φανατισμού.

Τα παιδιά είναι το μέλλον μας. Ας μη ξεσπάμε κάθε ένστικτό μας σε αυτά. Αυτό δείχνει τη μικρότητά μας όταν οι όροι είναι άνισοι και προσπαθούμε να επιβληθούμε. Αυτό είναι μία συμβουλή για κάθε γονιό στην καθημερινότητά του. Έτσι ξεκινάμε την πάταξη του φαινομένου της επιθετικότητας απέναντι στα παιδιά. Μέσα από το δικό μας σπίτι…
Στη μικρή Άννυ….

Σόφη Λύσσαρη

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ TOY ΠΑΤΕΡΑ

(δημοσιεύθηκε στην Πένα της Αττικής, τεύχος 21, Ιούνιος 2015)

Πατέρας… Μια λέξη τόσο ιερή όσο η λέξη μητέρα…. « Ένας πατέρας αξίζει περισσότερο από εκατό δασκάλους.» Τζόρτζ Χέρμπερτ Ο σωστός πατέρας είναι ο στυλοβάτης και ο ισορροπιστής μέσα στην οικογένεια. Σε πολλές περιπτώσεις ο μοναδικός «κουβαλητής», όταν η μάνα αναλαμβάνει όλα τα υπόλοιπα.

Ποιος όμως δίνει την πρέπουσα προσοχή στο σημαντικό ρόλο του μέσα στην κοινωνία και στην ανατροφή των παιδιών, όταν η κοινωνία μας έχει καθαρά τάσεις φεμινιστικές σε σημείο που να θεωρούν κάποιοι ανύπαρκτο ή αδιάφορο το ρόλο του ειδικά μετά από ένα διαζύγιο;

Ο Θεός δεν είναι ΜΟΝΟ φεμινιστής φίλοι μου. Έπλασε με ισότητα τα δύο φύλα. Επομένως το ένα φύλο αλληλοσυμπληρώνει το άλλο. Ακόμα και σε περιπτώσεις διαζυγίου ο ΡΟΛΟΣ του ΠΑΤΕΡΑ συνεχίζει να υπάρχει, γιατί το παιδί έχει ανάγκη από συμπλήρωση του «είναι» του μέσα από το αρρενωπό πρότυπο. Ας μην αποκόβουν λοιπόν τους δεσμούς του με τα τέκνα οι διαζευγμένες μητέρες. Αρκετά υποφέρει ένα παιδί μέσα από ένα διαζύγιο. Η σωστή μάνα οφείλει να μη ζητά συμμάχους ενάντια στον πρώην σύζυγο χρησιμοποιώντας τα παιδιά της. Οφείλει να παροτρύνει το παιδί σε μια υγιή σχέση με τον πατέρα του.

Η Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα γιορτάστηκε στις 19 Ιουνίου1910. Εμπνεύστρια της Παγκόσμιας Ημέρας του Πατέρα ήταν η Αμερικανίδα Σονόρα Σμάρτ Ντόντ προκειμένου να τιμήσει τον πατέρα της Γουίλιαμ Τζάκσον Σμάρτ, βετεράνο του Αμερικανικού Εμφυλίου, ο οποίος άξια ανέθρεψε μόνος του τα έξι παιδιά της οικογένειας. Ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον οριστικοποίησε τη γιορτή ως μόνιμη εθνική εορτή των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής κάθε τρίτη Κυριακή του Ιουνίου.

Στην Ελλάδα ως μέρα του πατέρα καθιερώθηκε η ΔΕΥΤΕΡΗ Κυριακή του Ιουνίου μέσω του Συλλόγου για την Ανδρική και Πατρική Αξιοπρέπεια (ΣΥ.Γ.Α.Π.Α.) από τον ιδρυτή Νίκο Σπιτάλα, εξαιτίας της μεταχείρισης του πατέρα από τη δικαιοσύνη σε περιπτώσεις διαζυγίου. Η Ευρώπη τιμά τον πατέρα τη δεύτερη Κυριακή του Ιούνη επίσης.

Φέτος, 14 Ιούνη ας πούμε χρόνια πολλά στους πατεράδες μας. Δυστυχώς ο δικός μου πατέρας Ιωάννης αυτή τη χρονιά δε βρίσκεται μαζί μου. Σημασία έχει πως άφησε το στίγμα του στην προσωπικότητά μου αλλά και μέσα στην καρδιά μου. ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ! ΠΑΝΤΑ ΑΞΙΟΙ!

Σόφη Λύσσαρη

καθ. δημιουργικής γραφής/επιμελήτρια βιβλίων/συγγραφέας

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΚΛΗΡΥΝΣΗΣ ΚΑΤΑ ΠΛΑΚΑΣ

(δημοσιεύθηκε στην Πένα της Αττικής, τεύχος 20, Μάιος 2015)

Η Σκλήρυνση Κατά Πλάκας είναι η νέα μάστιγα του αιώνα μας, μία αυτοάνοση ασθένεια δίχως ακριβή αίτια και δυστυχώς δίχως θεραπεία (ΑΚΟΜΗ) που πλήττει νεαρό πληθυσμό, ιδίως γυναίκες από την ηλικία των 20 έως 50 ετών. Η Παγκόσμια Ημέρας Σκλήρυνσης κατά Πλάκας (World Multiple Sclerosis Day) καθιερώθηκε το 2009 με πρωτοβουλία της Διεθνούς Ομοσπονδίας Σκλήρυνσης κατά Πλάκας (MSIF) και διοργανώνεται κάθε χρόνο την τελευταία Τετάρτη του Μαΐου.

Φέτος, εορτάζεται την 27^η Μαΐου.

Η πάθηση ονομάζεται και Πολλαπλή Σκλήρυνση (MS). Είναι μία φλεγμονώδης ασθένεια του κεντρικού νευρικού συστήματος που καταστρέφει τα μονωτικά καλύμματα των νευρικών κυττάρων στον εγκέφαλο και στη σπονδυλική στήλη με αποτέλεσμα τη μερική ή την πλήρη αναπηρία του ασθενούς.

Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν ανάμεσά μας οι οποίοι ζουν χρόνια με τη Σκλήρυνση παλεύοντας καθημερινά με τα έντονα συμπτώματα της πάθησης αλλά και τις παρενέργειες των φαρμάκων. Οι άνθρωποι αυτοί όμως αν δε βαδίζουν με ένα μπαστούνι, αν δεν κυκλοφορούν με αναπηρικό καροτσάκι ή αν δεν είναι τυφλοί δε γίνονται πιστευτοί από το φιλικό και εργασιακό τους περίγυρο με αποτέλεσμα την απομόνωσή τους. Άλλοι πάλι ασθενείς αντιμετωπίζουν ρατσισμό λόγω της εμφανούς αναπηρίας τους, δυσκολεύονται στις μετακινήσεις αλλά και στη  χορήγηση επιδομάτων λόγω του ΠΑΡΑΠΛΗΓΙΚΟΥ μας συστήματος!

Η έγκαιρη διάγνωση είναι το ΚΛΕΙΔΙ. Αν κάποιος λοιπόν έχει θόλωση στην όραση, διπλωπία, μούδιασμα στο χέρι ή στο πόδι, συμπτώματα δηλαδή που διαρκούν πάνω από 48 ώρες θα πρέπει να επισκεφτεί το νευρολόγο για να υποβληθεί σε εξετάσεις (μαγνητική τομογραφία). Σήμερα 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι σ' όλο τον κόσμο πάσχουν από Σκλήρυνση κατά πλάκας, ενώ στην Ελλάδα ο αριθμός των ασθενών ανέρχεται στις 12.000. Ο σύλλογος Σκλήρυνσης Κατά Πλάκας έχει ιδρυθεί στη Θεσσαλονίκη και στοχεύει στη σωστή ενημέρωση των πασχόντων αλλά και των οικείων τους.

Ας ελπίσουμε ότι στο άμεσο μέλλον θα βρεθεί το ΜΑΓΙΚΟ ΦΑΡΜΑΚΟ για την αντιμετώπισή της.

Σόφη Λύσσαρη

συγγραφέας/αρθρογράφος/ποιήτρια

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΗΤΕΡΑΣ : 10 Μάη 2015

(δημοσιεύθηκε στην Πένα της Αττικής, τεύχος 20, Μάιος 2015)

Μάνα…. Μια λέξη ιερή και χιλιοειπωμένη… Μάνα φωνάζει το παιδί και σείεται ο τόπος… «Παιδί μου» κράζει η μάνα στο θυμό, στην αγωνία, στον πόνο… Μάνα, μητέρα και μαμά οι λέξεις στην καρδιά μας, στο φόβο, πόνο, σε χαρά μα και αρρώστια!

Δεύτερη Κυριακή του Μάη λοιπόν γιορτάζουμε τη ΜΑΝΑ! Μια κινητή γιορτή που προέρχεται από το αμερικάνικο κίνημα των γυναικών Mothers’ Friendship’s Day  το 1865, όταν η ιδρύτριά του η Αμερικανίδα Ann Maria Reeves Jarvis, έκρινε σωστό να προτρέψει τις συναντήσεις μητέρων με σκοπό την ανταλλαγή απόψεων και εμπειριών.

Τι είναι όμως η μάνα;  Κατ’ εμέ είναι η ευλογημένη ολοκλήρωση της γυναικείας φύσης. Η αληθινή μητέρα είναι ο φύλακας άγγελος του παιδιού της, μία αγωνίστρια δίπλα στους δικούς του αγώνες. Είναι το χέρι που βοηθά να κάνεις τα πρώτα σου βήματα, είναι η φωνή της καρδιάς σου, ο οδηγός και πλάστης του «είναι» σου… Είναι τα μάτια και χέρια του Θεού όταν Εκείνος δεν μπορεί να βρίσκεται παντού για πάντα. Είναι η φλόγα της ψυχής, η έντονη παρηγοριά κι η μεταφράστρια της σιωπής σου. Είναι το μαντίλι που θα σκουπιστείς, η αγκαλιά που θα ζεσταθείς και η ανάσα που θ’ ακούς συχνά στο προσκέφαλό σου…

Γι’ αυτό λοιπόν ας αναρωτηθούμε αυτή τη μέρα μήπως τυχόν έχουμε υπάρξει αχάριστοι απέναντί της προσδοκώντας μία καλύτερη εκδοχή της. Μήπως τυχόν δε συγχωρήσαμε τα λάθη της στην προσπάθειά της να γίνει μία καλύτερη μητέρα; Μήπως κρατήσαμε μόνο το θυμό της και τον ερμηνεύσαμε ως καταπίεση; Μήπως ξεχάσαμε τις θυσίες της υπενθυμίζοντας κάθε φορά σε κείνη τα ανθρώπινα ελαττώματά της;

Ας επισκεφτείτε κάποιοι από εσάς τη μητέρα που εγκαταλείψατε σε ένα γηροκομείο. Ας πάτε ένα λουλούδι στο χορταριασμένο τάφο της… Ας δώσετε ένα φιλί και μια αγκαλιά σε κείνη αν ζει. Δε θέλει δώρα… Μόνο αγάπη…

Σόφη Λύσσαρη

Καθ. αγγλικής φιλολογίας και δημιουργικής γραφής/συγγραφέας/ποιήτρια

(δημοσιεύθηκε στην Πένα της Αττικής, τεύχος 19, Απρίλιος 2015)

Αγαπάμε αλήθεια; Τι αγαπάμε; Μήπως αγαπάμε μόνο ό,τι μας αγαπά; Μήπως αγαπάμε μόνο τον εαυτό μας; Αγαπάμε τη φύση, τα ζώα, το περιβάλλον, τον άγνωστο συνοδοιπόρο; Αγαπάμε τον άνθρωπο;

Τελικά, μήπως όταν μαθαίνουμε να αγαπάμε τον εαυτό μας μέσα από τα αρνητικά και τα θετικά του, φτάνουμε στην αυτογνωσία; Μήπως τότε ο άνθρωπος διεισδύει σε αναζητήσεις πνευματικές άλλου είδους; Μήπως μαθαίνει ο άνθρωπος να αγαπά τον άνθρωπο; Μήπως οδηγείται έτσι στην πληρότητα μέσα από την έννοια της προσφοράς; Μήπως αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος το λόγο για τον οποίο πλάστηκε;

Όταν αγαπά κανείς τον άνθρωπο προσφέρει και μπορεί. Πάντα θέλει να προσφέρει και πάντα θα βρίσκει τον τρόπο… Η θέληση για προσφορά οδηγεί στην ευρηματικότητα με άπειρους τρόπους…

Ο άνθρωπος δεν πλάστηκε για να αδιαφορεί, ούτε για να καταστρέφει. Δε πλάστηκε για να αυτοκτονεί, ούτε να φονεύει. Δε πλάστηκε για να είναι ηθικός αυτουργός σε αυτοκτονίες συνανθρώπων μας. Ο άνθρωπος δε πλάστηκε για να πεινά, αλλά ούτε και να κλέβει. Ο άνθρωπος δε πλάστηκε για να βιάζει και να χειραγωγεί. Δε δημιουργήθηκε αυτό το πλάσμα για να κάνει πολέμους. Αυτό δε λέγεται άνθρωπος αλλά ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΣ! Ο απάνθρωπος δε γνωρίζει την έννοια της προσφοράς, δεν αγαπά το συνάνθρωπο και πάντα προβαίνει σε πράξεις εις βάρος του, είτε αυτό λέγεται κλοπή, εκμετάλλευση, φόνος, συκοφαντία, bullying…

 Όσοι άνθρωποι έχουν απομείνει ας βρουν την αγάπη μέσα τους. Ας δώσουν ένα χέρι βοήθειας σε έναν πεινασμένο, βασανισμένο ή άρρωστο συνάνθρωπο. Ας γίνουν καλοί ακροατές στο πρόβλημα ενός τυχαίου περαστικού. Ας μοιραστούν το κουλουράκι τους. Ας δώσουν τη θέση τους σε  έναν ηλικιωμένο ή σε μία έγκυο. Ας δώσουν ένα μπουκάλι γάλα σε μία πολύτεκνη οικογένεια. Ας μοιράσουν τα ρούχα που δε χρησιμοποιούν πια. Ας κάνουν μία προσευχή για όλα τα παιδιά που υποφέρουν, όπως η Χριστίνα και η Μαρία- Γεωργία που πάσχουν από καρκίνο των ματιών…

Έτσι ο κόσμος μας γίνεται ανθρώπινος. Όταν αγαπάμε το συνάνθρωπο πάντα προσφέρουμε! Αυτό είναι λεβεντιά…

Σόφη Λύσσαρη

καθ. αγγλικής φιλολογίας-δημιουργικής γραφής (Brunel University)                       

συγγραφέας- αρθρογράφος

ΕΥΡΕΣΙΤΕΧΝΙΕΣ

(δημοσιεύθηκε στην Πένα της Αττικής, τεύχος 19, Απρίλιος 2015)

Πίνοντας ανυποψίαστη φίλοι μου ένα φρέντο καπουτσίνο σε ένα μικρό καφέ στην οδό Πραξιτέλους, συνειδητοποίησα πως δίκαια οι Έλληνες κατέχουν υψηλή θέση στο χώρο των ευρεσιτεχνιών…  Ο χρόνος κυλούσε και ο καφές δε «νέρωνε», πράγμα που μου προξένησε τεράστια εντύπωση ώστε να ρωτήσω τον ιδιοκτήτη για το μυστικό παρασκευής του.

Το συγκλονιστικό στην όλη υπόθεση ήταν ο ειδικός ΠΑΓΟΣ ΦΤΙΑΓΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΚΑΦΕ, ο οποίος ενώ δεν επιτρέπει να νερώνει ο καφές, δεν ενισχύει επιπλέον τη γεύση του κάνοντάς τον πιο «δυνατό»! Προς έκπληξή μου η πληροφορία αυτή μου αναφέρθηκε από τον ίδιο τον «εφευρέτη» του πάγου από καφέ, κύριο Βαλτζή Ιωάννη, ο οποίος μάλιστα πρόθυμα μου επέδειξε και το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας του από τον Οργανισμό Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας.(αρ.1008422 για του λόγου το αληθές)

Τελικά φίλοι μου ο Έλληνας είναι ευφυής! Ο Οργανισμός Βιομηχανικής Ιδιοκτησίας (ΟΒΙ) με αφορμή τον πλούτο ιδεών των Ελλήνων στηρίζει την εφευρετικότητα και τις καινοτομίες, βραβεύοντας πολλές από αυτές. Ο ΟΒΙ ενημερωτικά είναι αποκλειστικά ο αρμόδιος φορέας στην Ελλάδα για την κατοχύρωση ευρεσιτεχνιών και βιομηχανικών σχεδίων, όσον αφορά προϊόντα, μεθόδους ή βιομηχανικές εφαρμογές. Από το 1997 ισχύει νομοθετική ρύθμιση με την οποία ο δημιουργός μπορεί να αποκτήσει το αποκλειστικό δικαίωμα εμπορικής εκμετάλλευσης ενός βιομηχανικού σχεδίου π.χ σε ένα είδος ένδυσης, καλλωπισμού, συσκευασίας, παιχνιδιού.

Πολλοί από εμάς έχουμε ακούσει πολλές ευρεσιτεχνίες από Έλληνες. Μία εντυπωσιακή εφεύρεση από Έλληνα μαθητή τον κύριο Ιωάννου με αφορμή την αναπηρία της γιαγιάς του, είναι το «εξωσκελετικό γάντι», μία συσκευή από μεταλλικό σκελετό σε σχήμα χεριού με αισθητήρες που στηρίζει την κίνηση της παλάμης σε όσους πάσχουν από αναπηρία στο άνω μέρος του χεριού. Ταυτόχρονα ο κύριος Βάιος Παναγιώτου από τη Λάρισα κατασκεύασε δεινόσαυρους δεκάδων μέτρων που κινούνται υποστηριζόμενοι από την επιστήμη της ρομποτικής και μηχανικής!

Τελικά ο Έλληνας ανεξαρτήτου ηλικίας έχει επινοητικότητα και δημιουργικό πνεύμα. Κάθε μέρα κάπου στη γη ένας άγνωστος Έλληνας «Οδυσσέας» επινοεί έναν «Δούρειο Ίππο». Δικαιωματικά θα κερδίζουμε έδαφος σε κάθε κρίση και «ΤΡΟΪΚΑΝΟ» πόλεμο!

Σόφη Λύσσαρη

καθ. αγγλικής φιλολογίας-δημιουργικής γραφής (Brunel University)                       
συγγραφέας- αρθρογράφος

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Η Πένα της Αττικής", Τεύχος 18, Μάρτιος 2015)

8 Μαρτίου, μία ημέρα σύμβολο… Μία μέρα που θυμίζει τη μεγάλη εκδήλωση διαμαρτυρίας την 8η Μαρτίου 1857 από τις εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες διαδήλωσαν ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας.

Θεσμοθετήθηκε το 1977 από τον ΟΗΕ, ο οποίος κάλεσε όλες τις χώρες του κόσμου να γιορτάσουν την ημέρα για τα δικαιώματα των γυναικών.

 Αλήθεια πόσες γνωρίζουν τι γιορτάζουμε εκείνη η μέρα; Μήπως τιμάται ο αγώνας των γυναικών για ισότητα σε πνεύμα, σε ανθρώπινα δικαιώματα συνθηκών ζωής, σε ευκαιρίες κοινωνικές, μορφωτικές, οικονομικές;  Μήπως η μέρα αυτή θυμίζει πως οι γυναίκες είναι ανθρώπινα όντα με ίσα δικαιώματα με το αντρικό φύλο; Μήπως τη μέρα αυτή να προβληματιστούμε για την πορεία της ισότητας αυτής λαμβάνοντας υπόψη τραγικές φιγούρες γυναικών σε κάθε γωνιά της γης;

Από τη μία πλευρά βλέπουμε  την γυναίκα καριέρας, μία «ερμαφρόδιτη» γυναίκα που ζει ανεξάρτητη κι ελεύθερη μακριά από το ζυγό κάποιας πατρικής ή συζυγικής φιγούρας δίχως καν να έχει μητρικό ένστικτο και δίχως καν να χρειάζεται έναν άντρα δίπλα της…  Από την άλλη βλέπουμε την ανήλικη Μαίνέ που στα 11 διέκοψε το σχολείο για να παντρευτεί και να γίνει μητέρα. Βλέπουμε συνεχώς πλήθος γυναικών να βιάζονται και να κακοποιούνται σεξουαλικά από κυκλώματα ή την ίδια τους την οικογένεια εν γνώσει πολλές φορές της Πολιτείας. Αλήθεια πόσο ντροπή είναι καθημερινά 6000 γυναίκες στην Αφρική να αναγκάζονται σε βασανιστική κλειτοριδεκτομή;

Πόσο κακό θεωρείται σε κάποιες χώρες η γέννηση και μόνο μίας κόρης; Φταίει η γυναίκα τελικά που έχει πρόσωπο, μαλλιά και μάτια σε σημείο που να φορά μία μπούργκα; Πόσο κολάσιμο ον κάποιοι τη θεωρούν; Πόσο αντικείμενο ηδονής έχει καταντήσει και πόσο σκλάβα ακόμη είναι;

Χρόνια πολλά στη γυναίκα αγωνίστρια η οποία τιμά το ρόλο της ως μάνα, σύζυγος, εργαζόμενη. Χρόνια πολλά σε όλες τις βασανισμένες ψυχές που ακόμα αναζητούν τα δικαιώματά τους. Γυναίκες η ισότητα με τους άνδρες δε σημαίνει υπερβολή και αντιστροφή των ρόλων… Γι’ αυτό πρέπει να πάψει η υπερβολή και από τα δύο φύλα. Η 8^η Μαρτίου λοιπόν δεν είναι για «μπουζουκοκαταστάσεις»…

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Η Πένα της Αττικής", Τεύχος 18, Μάρτιος 2015)

Φίλε αναγνώστη, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Καταναλωτή την 15^η Μαρτίου έκανα μία έρευνα σχετικά με τα deals, τις προσφορές δηλαδή, οι οποίες διαδικτυακά τον τελευταίο καιρό έχουν μεγάλη απήχηση. Τι πρέπει λοιπόν να προσέχει κανείς;

Tα περισσότερα παράπονα καταναλωτών σχετίζονται με προσφορές σε κέντρα αισθητικής-αδυνατίσματος, Τα κουπόνια με τις υπέροχες προσφορές κρύβουν πολλές παγίδες… Κάποια κέντρα αισθητικής ουσιαστικά αυτοπροβάλλονται μέσω των deals προκειμένου να «ψαρέψουν» νέους πελάτες. Ήδη από την πρώτη συνάντηση οι υπεύθυνες του κέντρου προκειμένου να πείσουν τις πελάτισσές τους να αγοράσουν πανάκριβα προγράμματα, ισχυρίζονται πως οι μισάωρες συνεδρίες των deals είναι οι ΑΠΛΕΣ και όχι οι ΙΑΤΡΙΚΕΣ, οι οποίες γίνονται από άλλο μηχάνημα και φέρνουν αποτέλεσμα.

Παρά το γεγονός άρνησης των καταναλωτών για νέα προγράμματα, οι υπεύθυνες του κέντρου δεν παραιτούνται και σe κάθε εφαρμογή συνεδρίας deal, εισβάλλουν στο χώρο και πάνω από τη μισόγυμνη πελάτισσα ξεκινούν επιχειρηματολογία προώθησης νέων προγραμμάτων … Δεν το πίστευα μέχρι που μπήκα στη διαδικασία να το ζήσω από κοντά με το επιπλέον σχόλιο από πλευράς μου πως οι υπεύθυνες χρειάζονταν επειγόντως λιποαναρρόφηση και δίαιτα!

Άλλα παράπονα σχετίζονται με κομμωτήρια και υπηρεσίες πεντικιούρ-μανικιούρ. Οι χρήστες κουπονιού μέσω των διαδικτυακών deals κλείνουν με πολύ δυσκολία κάποιο ραντεβού κι έπειτα από πολύ καιρό με αρκετή αναμονή τη μέρα προσέλευσής τους.

Ουσιαστικά οι πιο ικανοποιημένοι καταναλωτές είναι οι χρήστες κουπονιού διαμονής σε διάφορα ξενοδοχεία και ξενώνες. Δεν έχουν προσδοκίες πέρα από τη φθηνή διαμονή. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχουν αναφερθεί και ευτράπελα σε σχέση με αυτό που παρουσιάζουν στην προσφορά, τα δήθεν πεντάστερα δηλαδή να είναι χαμόσπιτα!

Τέλος, συνιστώ μεγάλη προσοχή στα «ψιλά γράμματα» των προσφορών σε κουπόνια παιδότοπων, εστιατορίων και μαθημάτων για τις ημέρες και ώρες χρήσης της προσφοράς. Ενδέχεται να καταλήξετε μόνοι σας σε άδειο εστιατόριο Δευτέρα βράδυ με θέα τον ταβερνιάρη!

Σόφη Λύσσαρη

καθ. αγγλικής φιλολογίας-δημιουργικής γραφής (Brunel University)

συγγραφέας - αρθρογράφος

ΑΠΟΚΡΙΕΣ

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Η Πένα της Αττικής", Τεύχος 17, Φεβρουάριος 2015)

Η Αποκριά διαρκεί τρεις εβδομάδες και ξεκινά εξήντα ημέρες πριν το Πάσχα Ονομάζεται Τριώδιο. Ξεκινά με την Κυριακή «Τελώνη και Φαρισαίου», ακολουθεί  «του Ασώτου Υιού», στη συνέχεια «της Απόκρεω» και τελευταία η Κυριακή της «Τυρινής», κατά την οποία γίνονται όλοι οι εορτασμοί. Η επόμενη μέρα είναι η πρώτη μέρα της Σαρακοστής και ονομάζεται Καθαρά Δευτέρα.

Οι Αποκριές συνδέονται με τη γιορτή του Διονύσου. Όλες οι εορτές με τα λεγόμενα «μασκαρέματα»,τις μεταμφιέσεις δηλαδή, προέρχονται από την Αρχαία Ελλάδα, όπου οι Αρχαίοι Έλληνες προς τιμή του Θεού Διονύσου έπιναν κρασί, ξεχύνονταν με μάσκες στους δρόμους και συμπεριφέρονταν προκλητικά και ερωτικά άνευ περιορισμού, Το παγανιστικό αυτό έθιμο έδινε την ελευθερία να προβούν σε κολάσιμες σεξουαλικές πράξεις άνευ ταυτότητας.

Στην Ελλάδα τηρείται το έθιμο της μεταμφίεσης σε δρόμους, πλατείες και γειτονιές. Τα αστεία κουστούμια, οι σερπαντίνες, το κομφετί, η δυνατή λάτιν μουσική κλιμακώνουν την ατμόσφαιρα. Πολλά καρναβάλια όπως της Πάτρας και του Ρίο ντε Τζανέιρο τραβούν την προσοχή! Η Καθαρή Δευτέρα συνοδεύεται με λαγάνα, χαλβά, τουρσί, ταραμά και το πέταγμα του χαρταετού. Πόσο φαντασμαγορικό είναι το θέαμα πολύχρωμων χαρταετών στον ουρανό κάθε μικρού χωριού αλλά και της Αθήνας! Στην Αθήνα μυριάδες άνθρωποι κατακλύζουν τους λόφους Φιλοπάππου και Λυκαβηττού. Οι διάφοροι Δήμοι διοργανώνουν μουσικές παραστάσεις με δωρεάν φαγοπότι.

Ωραία ακούγονται όλα αυτά. Νιώθω όμως πως τελικά οι μάσκες πρέπει να πέσουν επιτέλους .Αλήθεια, πόσοι περιμένουν αυτές τις μέρες για να ξεσαλώσουν αχαλίνωτα με ποτό, σεξ και κολάσιμες πράξεις; Θυμάμαι πέρυσι πόσο σοκαρίστηκα όταν διάβασα μία αγγελία στην οποία Πατρινός προσέφερε δωρεάν διαμονή και έξοδα σε γυναίκες απ’ όλη την Ελλάδα για όλο το διάστημα των εορτών, με ανταλλαγή σεξουαλικές περιπτύξεις μαζί του… Πόσο φτηνοί έχουν γίνει κάποιοι χρησιμοποιώντας έθιμα τέτοιου τύπου; Μήπως η γιορτή αυτή δεν είναι τόσο αθώα τελικά; Μήπως η γιορτή αυτή δε γίνεται μόνο για τα παιδιά; Μήπως γίνεται για πολλούς δειλούς κι απρόσωπους θύτες; Μήπως γίνεται για όσους δεν έχουν την τόλμη να πράξουν ελεύθερα όσα επιθυμούν με το πρόσωπό τους, φορώντας έτσι μία μάσκα; Τελικά η δειλία αυτή είναι πιο ανήθικη από κάθε κολάσιμη πράξη που γίνεται με πρόσωπο καθαρό και δίχως μία μάσκα μαϊμούς…

Σόφη Λύσσαρη

καθ. αγγλικής φιλολογίας –δημιουργικής γραφής (Brunel University)

συγγραφέας/αρθρογράφος

Ημέρα των Ερωτευμένων (Αγίου Βαλεντίνου)

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Η Πένα της Αττικής", Τεύχος 17, Φεβρουάριος 2015)

Θα ξεκινήσουμε φίλοι μου με μία ιστορική αναδρομή για την καθιέρωση αυτής της εορτής.

Η ταύτιση του εορτασμού της μνήμης του Αγίου Βαλεντίνου με την Ημέρα των Ερωτευμένων ξεκίνησε από την Αγγλία του Μεσαίωνα. Στα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, γιόρταζαν τα Λουπερκάλια προς τιμή του θεού Φαύνου,

του Πάνα των Ελλήνων. Η γιορτή καταργήθηκε από την Εκκλησία τον 5ο αιώνα μ.Χ. ως ειδωλολατρική. Στη θέση της μπήκε ο εορτασμός της μνήμης του Αγίου Βαλεντίνου.

Πολλοί ύμνησαν τον Έρωτα!

Την πρώτη όμως γραπτή αναφορά στον Άγιο Βαλεντίνο την έχουμε το 1382, στο ποίημα «Το Κοινοβούλιο των πουλιών» του Βρετανού Τζέφρι Τσόσερ. Οι 699 στίχοι αναφέρουν πως κάθε τέτοια μέρα τα πουλιά συγκεντρώνονταν μπροστά στη θεά της φύσης για να διαλέξουν ερωτικούς συντρόφους. Μα κι ο Σαίξπηρ στο τραγούδι της Οphelia στο έργο «Άμλετ» αναφέρεται στον έρωτα με τη γιορτή του Αγίου.

Πλέον, η γιορτή του έρωτα έχει εμπορευματοποιηθεί στο μέγιστο. Ξαφνικά στην Αμερική αυξήθηκαν οι πωλήσεις των ερωτικών καρτών με παγκόσμιο αποκορύφωμα την αγορά λουλουδιών, κοσμημάτων, σοκολατένιων γλυκισμάτων. Μήπως τελικά όλο αυτό είναι ένα «παζαράκι» καλά στημένο; Μήπως όλο αυτό είναι μία έμπνευση της βιομηχανίας η οποία αποκομίζει κέρδη χρησιμοποιώντας τον έρωτα ως εξιλαστήριο θύμα;

Μήπως πάλι εμείς «χαμένοι» μέσα στην καθημερινότητά μας και στις ενοχές από τη μη εκδήλωση ενδιαφέροντος στο/η Βαλεντίνο/α μας «αφηνόμαστε» μία ημέρα του έτους σε κάτι διαφορετικό; Αλήθεια, αυτό αξίζει ο έρωτας; Μία ημέρα το χρόνο; Θέλοντας και μη, ο στολισμός των καταστημάτων, οι καρδούλες και τα «φρου-φρου» θα μας υπενθυμίσουν την ύπαρξη του ανθρώπου μας. Στιγμιαία δηλαδή θα θυμηθούμε πως ερωτευθήκαμε κάποτε κι αυτό αποκαλώ «κατάντια».

Ας δώσουμε ένα επιπλέον χρώμα στη μέρα αυτή ο καθένας μας με αναζωπύρωση του έρωτα και αναβάθμιση της καθημερινότητάς του. Το πιο υπέροχο συναίσθημα είναι ο έρωτας κι αυτός πεθαίνει μόνο όταν εμείς «πατήσουμε τη σκανδάλη».

Σας αφιερώνω τέσσερις στίχους από το ποίημά μου «Ξαφνικός Έρωτας», ποιητική συλλογή «Κατάθεση Ψυχής» (2012).

« Έρωτας ξαφνικός σου κάρφωσε τα βέλη

κι εσύ επαναστατείς όπως οι έκπτωτοι αγγέλοι»

Σόφη Λύσσαρη

καθ. αγγλικής φιλολογίας και δημιουργικής γραφής(Brunel University)

συγγραφέας/αρθρογράφος/ποιήτρια/writing coach

"Παιδιά της κρίσης" μια φανταστική σατιρική ιστορία

Δημοσιεύτηκε στην "Πένα της Αττικής" τεύχος 16, Δεκέμβριος 2014 - Ιανουάριος 2015
http://issuu.com/pena_ths_anatolikhs_attikhs/docs/teyxos_16_web_2 σελίδες 27 και 28

Κάποτε πίστευα ότι η ώρα της κρίσης είναι μετά θάνατον. Μετά όμως από μία  εμπειρία που έζησα την οποία θα σας περιγράψω, κατέληξα στο συμπέρασμα πως όλοι κρινόμαστε εδώ,  έστω κι αν αυτό μας συμβεί με περίεργο τρόπο.

Ονομάζομαι Τόνυ Ξεσαμάρωτος και είμαι πρωθυπουργός μιας άγνωστης σε εσάς χώρας, η οποία ονομάζεται Γελιάδα. Κάποτε από αυτή τη χώρα ξεκίνησαν ο πολιτισμός, οι τέχνες, τα γράμματα και οι επιστήμες,  αλλά βάλανε πολλοί το χεράκι τους προκειμένου να αφανιστεί η γλώσσα,  η θρησκεία,  τα ήθη και έθιμα, οι αρχές και οι παραδόσεις της, για να γίνει «κουλ» χώρα όπως όλες οι άλλες γύρω της. Μπήκε λοιπόν στη Ποπ-αλική Ένωση, ξέρετε εκεί όπου ανήκουν πολλές χώρες και χορεύουν το χορό του παραλόγου…σε ρυθμούς ποπ!

Το όνειρό μου από μικρό παιδί ήταν ένα: όταν μεγαλώσω να γίνω πρωθυπουργός. Τα κατάφερα. Ο Διάολος με λυπήθηκε και μου έκανε το χατίρι με έναν όρο. Να συνεχίσω να καταστρέφω τη Γελιάδα και τους κατοίκους της χώρας αυτής με συνεργούς όλους τους υπόλοιπους πολιτικούς με τους οποίους έχουμε συμφωνήσει νεννοηθεί τις ώρες που πίνουμε κρυφά τα τσίπουρά μας να δηλώνουμε τάχα κόντρες μεταξύ μας προκειμένου να αποπροσανατολίζουμε την κοινή γνώμη. Όποιος βγαίνει κάθε φορά πρωθυπουργός θα συνάπτει συμμαχίες με τα αντίπαλα κόμματα, ώστε να μη χάνει κανείς μας τα προνόμιά του…

Καλά ντε μη με καταδικάζετε! Αυτό είναι το σύστημα στη Γελιάδα. Αφού ο λαός  μας εκλέγει, άσε να φαίνεται εκείνος ο φταίχτης για την επιλογή του. Δημοκρατία πιστεύει ο κόσμος της Γελιάδας πως έχει και πάντα βρίσκουμε κάποια εξιλαστήρια θύματα να «πληρώνουν τη νύφη» όταν δεν έχουμε άλλη επιλογή.

Ένα βράδυ λοιπόν κι ενώ ήμουν στο Μέγαρο Ναζίμου εμφανίστηκε ένας άγγελος κι αφού με έπεισε να τον ακολουθήσω, πέταξα μαζί του και προσγειώθηκα σε μία αίθουσα χειρουργείου μίας μαιευτικής κλινικής.

«Γιατί ήρθαμε εδώ;» ρώτησα γεμάτος απορία.

«Τόνυ, βλέπεις εκείνο το μωρό που τώρα γεννιέται;» απάντησε ο άγγελος δείχνοντάς μου ένα νεογνό την ώρα που ξεπρόβαλε σε αυτό τον κόσμο.

«Ναι, το βλέπω… Αλλά τι δουλειά έχουμε εδώ;»

«Μη βιάζεσαι Τόνυ… Αυτό το μωρό εμείς οι άγγελοι το ονομάζουμε “παιδί της κρίσης”. Ξέρεις γιατί; Νιώθουμε κύριε πρωθυπουργέ μεγάλη πικρία όταν ένα μωρό γεννιέται σε μία χώρα όπου τα όνειρα έχουν πάψει να υπάρχουν, όπου τα χρώματα είναι μόνο γκρίζα, όπου η ελπίδα αιμορραγεί και η κατάληξη είναι η κατάθλιψη ή η επιλογή της αυτοκτονίας. Τρέμουμε από φόβο μήπως  αν αυτή η ψυχή  θα πάει στην κόλαση εξαιτίας δικών σας υπογραφών και επιλογών. Κλαίμε εμείς οι άγγελοι… Ναι, κλαίμε για την κατάντια της Γελιάδας. » «

«Μα…» τόλμησα να ψελλίσω διακόπτοντάς τον.

«Μη μιλάς Τόνυ. Τώρα ήρθε η σειρά σου να τα ακούσεις και να σκεφτείς τι ψυχή θα παραδώσεις εσύ κι όλοι εκείνοι που οδηγείτε το λαό της Γελιάδας στην πυρά… Βλέπεις,  ο Θεός δε ξέχασε τη Γελιάδα. Ο λαός έπαψε να πιστεύει στο Θεό γιατί εσύ και όλοι οι προκάτοχοί σου τον οδηγήσατε στην αμφισβήτηση της ύπαρξής Του αφού υποφέρει και ανάσταση δε βλέπει... Ο Δημιουργός όμως έδωσε την ελεύθερη βούληση προκειμένου να δει την ποιότητα και την αξία του ανθρώπου. Το αποτέλεσμα; Να ορίζουν κάποιοι το μέλλον των πολλών. Εσείς επιλέξατε να πεινάσει η Γελιάδα. Κόψατε μισθούς και συντάξεις, δώρα σε δημόοσιίους υπαλλήλους, βάλατε χαράτσια και ΕΝΦΙΑ, οδηγήσατε την ανεργία στα ύψη, αλλάξατε το ασφαλιστικό, φορολογικό και ιατροφαρμακευτικό σύστημα και έφτασαν οι αυτοκτονίες στο μέγιστο… Άδειασε ο Παράδεισος, το ξέρεις; Όσοι πεθαίνουν στη Γελιάδα αναθεματίζουν την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκαν. Κι όσοι ζουν διαολοστέλνουν τα «Θεία» κι έχουν καταλήξει σε παράνομες ενέργειες προκειμένου να ζήσουν. Κάνατε τους φτωχούς και έντιμους ανθρώπους, κλέφτες. Κάνατε τους πλούσιους πιο κλέφτες… Κάνατε τις μανάδες πόρνες,  προκειμένου με πέντε ευρώ να πάρουν γάλα στα παιδιά τους. Κάνατε τα γεροντάκια να ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό. Κάνατε το πλιάτσικο συνήθεια και την αξιοπρέπεια πολυτέλεια. Κάνατε την αναξιοκρατία θρησκεία και την ηθική την πετάξατε στον Καιάδα. Κάνατε και τους λίγους Χριστιανούς να φοβούνται να κάνουν το σταυρό τους. Σε λίγο θα τον αφαιρέσετε επίσημα και από τη σημαία τους. Κάνατε τα ιερά σύμβολα του λαού αυτού στάμπες και σλόγκαν των κομμάτων σας.  Φταίτε…. Την κρίση τη συνεχίζετε, αφού η Αφέντρα Γκρέτελ της Ερμα-νίας σας αναγκάζει με όρους να ΠΕΤΣΟΚΌΨΕΤΕ τη Γελιάδα… Μη τολμήσεις να μιλήσεις Τόνυ… Ήρθε η ώρα να μιλήσουν οι άγγελοι… Ξέρεις κάθε βράδυ πόσοι κλαίνε και προσεύχονται για τους ίδιους, τα παιδιά και τα εγγόνια τους κι εμείς δε μπορούμε να κάνουμε κάτι; Είμαστε αόρατοι από πίσω τους και δίνουμε απλά μία αγκαλιά… Ξέρεις πόσοι αυτοκτόνησαν μπροστά μας από απόγνωση και τους παρέλαβαν οι σκοτεινοί δαίμονες της Κόλασης κάνοντάς μας υποτιμητικές χειρονομίες για την ήττα μας; Ξέρεις; Τι κάνεις εσύ και όλοι οι άλλοι που κάθονται στα στρογγυλά τραπέζια μαζί σου ή στα έδρανα της ΒΟΛΗς; Ήρθε η ώρα να πάρω αυτό το μωρό μαζί μου πριν το κατασπαράξετε όλοι… Πριν χάσει την ψυχή του εξαιτίας της κατάστασης που θα βιώσει εδώ… »

Ο άγγελος γεμάτος δάκρυα έβαλε το χέρι του στο στήθος του νεογνού. Μία μπάλα φωτός αιωρήθηκε στον αέρα κι έγινε ένα με το δικό του φως… Ήταν το πιο ανατριχιαστικό θέαμα που είχα δει ποτέ! Ένιωσα δέος! Τον κοίταξα κι εκείνος ανταπέδωσε με βλέμμα επιβλητικό, άνοιξε τις γιγάντιες φτερούγες του και εξαφανίστηκε… Πρόλαβα και ξεχώρισα το σπαθί του… Ήταν ο Αρχάγγελος Μιχαήλ!

Έμεινα παγωμένος και άφωνος γεμάτος δάκρυα. Δε μπορούσα να κάνω κάτι… Ήταν πια αργά…πολύ αργά… Αύριο το πρωί θα έβαζα την υπογραφή μου για τα νέα μέτρα…

«Θεέ μου,  συγχώρεσέ με» ψέλλισα. «Φώτισέ με!» και… ξύπνησα απότομα από το χτύπημα στην πόρτα του γραφείου μου. Με είχε πάρει ο ύπνος…

 Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα 'Η Πένα της Αττικής' τεύχος Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου 2014)

Την πρώτη Οκτωβρίου γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Ηλικιωμένων η οποία ορίστηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1990. Μία ημέρα αφιερωμένη στην τρίτη ηλικία "τους απόμαχους της ζωής" όπως κάποιοι λανθασμένα αποκαλούν.

Το 2020 το 24% του πληθυσμού της γης προβλέπεται να αποτελείται από ηλικιωμένους.Αυτό σημαίνει ότι απαρτίζουν ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας μας.

Στην Ελλάδα όμως η κατηγορία αυτή νιώθει αδικημένη και περιθωριοποιημένη.Ειδικά μετα το 2008, όταν η οικονομική κρίση άπλωσε τα πλοκάμια της στη χώρα μας, αυτή η μερίδα των ανθρώπων "χτυπήθηκε" βάναυσα.Οι άγριες περικοπές των συντάξεων, η ελλιπής ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε συνδυασμό με τις βάρβαρες αλλάγές του ασφαλιστικού τους οδήγησαν στην αφάνεια.Έπαψαν να νιώθουν λοιπόν πως η πολιτεία σέβεται την προσωπικότητα και το λειτουργικό ρόλο τους τον οποίο κάποιοι θέλησαν να ταυτίσουν με την έννοια της αχρηστίας.

Η ομάδα αυτή νιώθει άγχος και ανασφάλεια βλέποντας πως δεν υπάρχει ελπίδα.Δεν είναι λοιπόν λυπηρό τα τελευταία χρόνια να παρατηρούμε αύξηση στα ποσοστά αυτοκτονίας από ανθρώπους αυτών των ηλικιών;
Φυσικό κι επόμενο είναι όταν νιώθουν το τέλος πριν την ώρα τους, όταν βλέπουν τα παιδιά και τα εγγόνια τους άνεργα, τα χρέη να τρέχουν και τις βασικές ανάγκες τους να μη μπορούν να εκτελεστούν ανθρώπινα.

Στην Ελλάδα πολλές οργάνώσεις έχουν αναλάβει ενισχυτική δράση για τους ηλικιωμένους όπως το SILVER ALERT, Βοήθεια για το σπίτι και η Γραμμή Ζωής.Χρειάζονται όμως πολλές ριζικές αλλαγές από την πλευρά της Πολιτείας για εκείνους...

Σημασία έχει πως ένας άνθρωπος άνω των 65 δεν είναι νεκρός, αφού μπορεί ακόμα να προσφέρει, αρκεί να μην τον πετάμε στο δρόμο εμείς ως τέκνα είτε η Πολιτεία ως μητριά!

 Όταν ψυχορραγεί η Δημοκρατία...

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα 'Η Πένα της Αττικής' τεύχος Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου 2014)

Δημοκρατία! Μια έννοια τόσο ιερή και τόσο παρεξηγημένη! Όταν πρωτογεννήθηκε στην αρχαία Ελλάδα κατά τον πέμπτο αιώνα π.Χ με τις μεταρρυθμίσεις του Κλεισθένη κανείς δε φανταζόταν την πορεία της. Κανείς δε μπήκε ποτέ στον κόπο να αναρωτηθεί γιατί ο Ισοκράτης αργότερα στον Αρεοπαγίτικο λόγο του κάνοντας σύγκριση της Δημοκρατίας της εποχής του με εκείνη της εποχής του Κλεισθένη και του Σόλωνα κυριολεκτικά ήταν εξοργισμένος από την κατάντια της Δημοκρατίας της εποχής του.

Η μετάφραση του κειμένου το οποίο αναφέρεται σε τμήμα της αγόρευσης του Ισοκράτη ακολουθεί:

"Διότι εκείνοι που διοικούσαν την πόλη τότε (αναφέρεται στην εποχή του Σόλωνα και του Κλεισθένη), δεν δημιούργησαν ένα πολίτευμα το οποίο μόνο κατ’ όνομα να θεωρείται το πιο φιλελεύθερο και το πιο πράο από όλα, ενώ στην πράξη να εμφανίζεται διαφορετικό σε όσους το ζουν, ούτε ένα πολίτευμα που να εκπαιδεύει τους πολίτες έτσι ώστε να θεωρούν δημοκρατία την ασυδοσία, ελευθερία την παρανομία, ισονομία την αναίδεια και ευδαιμονία την εξουσία του καθενός να κάνει ό,τι θέλει, αλλά ένα πολίτευμα το οποίο, δείχνοντας την απέχθειά του για όσους τα έκαναν αυτά και τιμωρώντας τους, έκανε όλους τους πολίτες καλύτερους και πιο μυαλωμένους."

Πόσο δίκιο είχε ο σοφός Ισοκράτης! Πόσους αιώνες ψυχορραγεί η Δημοκρατία;Η Δημοκρατία φίλοι μου δε δημιουργήθηκε για να παραποιείται από διάφορα "τρωκτικά" οι οποίοι πατώντας πάνω της την οδήγησαν στην ασυδοσία,πλιάτσικο,ανισορροπία,τραμπουκισμό,παρανομία.Ο φόνος της μεσαίας τάξης ήταν το σχέδιο ιμπεριαλιστικής πολιτικής των "αιώνιων λύκων". Ακολούθησε η ανοχή και ο συμβιβασμός των πολιτών καθώς και η ατιμωρησία των ενόχων αφού δημιουργήθηκε ένα ολόκληρο κατεστημένο επηρεάζοντας τον τομέα της δικαιοσύνης. Ο πνευματικός κόσμος απορρίφτηκε, φιμώθηκε και θάφτηκε. Τα πάντα, ιδέες, αρχές, πιστεύω ξεπουλήθηκαν αφού οι εκπρόσωποι της "ολιγαρχίας"(της φαινομενικής όμως Δημοκρατίας) φρόντισαν να παζαρέψουν στο διεθνή οίκο εμπορίου...

15 Σεπτεμβρίου του 2014. Η Διεθνής Ημέρα Δημοκρατίας που επίσημα στην Ελλάδα γιορτάζουμε από το 2008. Όλα για τα μάτια του κόσμου τελικά;Τι να ευχηθώ; Περαστικά στη Δημοκρατία μας...

 'ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΙ ΜΗ, ΕΡΕΥΝΑ'

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα 'Η Πένα της Αττικής' τεύχος Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου 2014)

Φίλοι μου πόσοι από εσάς έχετε χρησιμοποιήσει αυτή τη φράση λανθασμένα; Πόσοι έχετε παρερμηνεύσει το νόημά της; Οι περισσότεροι από εσάς τη χρησιμοποιείτε ως "πίστευε και μη ερεύνα", δηλαδή πίστεψε αυτό που θα σου πουν χωρίς να ερευνάς.(μην ερευνάς)

Δυστυχώς η σωστή φράση είναι "Πίστευε και μη, Ερεύνα",δηλαδή πιστεύεις ή δε πιστεύεις κάτι, ερεύνησέ το.Ένα κόμμα κάνει τη διαφορά ή μία παύση στην καθομιλουμένη σε συνδυασμό με το ύφος του συνομιλητή κι όλα αλλάζουν...Εντυπωσιακό;

Εσείς τελικά ως άνθρωποι τι πιστεύετε πλέον; Έχετε άποψη τεκμηριωμένη, κρίση σε θέματα πολιτικά, οικονομικά, πολιτιστικά, θρησκευτικά, ηθικά ή απλά αναπαράγετε σα παπαγαλάκια απόψεις τρίτων που σας έπεισαν για την ορθότητά τους δίχως καν να μπείτε στον κόπο της αναζήτησης,της έρευνας,της αμφισβήτησης; Τελικά οι Έλληνες του 2014 ακολουθούν τυφλά τα "στημένα" διπλωματικά παιχνίδια κάποιων κυριολεκτικά άξιων προσηλυτιστών;

Ποιοι είναι αυτοί όμως; Από τη μία, αναφέρομαι στους πειστικούς "μαρκετίστες" πολιτικών απόψεων τους λεγόμενους "μπλαμπλάκηδες" οι οποίοι ξαφνικά εμφανίζονται από το πουθενά ως Σωτήρες του οικονομικού και πολιτικού μας συστήματος αποσκοπώντας στο ατομικό τους συμφέρον εις βάρος της μάζας.Από την άλλη αναφέρομαι στους ήδη υπάρχοντες καιροσκόπους που ενώ με τις πράξεις τους έχουν αποδείξει την καταστροφική τους στρατηγική, καταφέρνουν να σέρνουν τις μάζες σε πλατείες και σε κάλπες σκορπώντας την ελπίδα ή αναζητώντας μία δεύτερη ευκαιρία... Τα ήδη θύματα εν γνώσει τους ξαναγίνονται θύματά τους! Εύγε! Σκέφτομαι κάποιους στίχους τραγουδιών λοιπόν σε όλο αυτό:"Με πλημμύρισαν τυφλές ελπίδες..." αλλά "Σ'ακολουθώ...."

Μήπως τελικά ως Έλληνες έχουμε ανάγκη την επαναστατικότητα; Δε μιλώ για κάποιους δήθεν επαναστάτες συνδικαλιστές οι οποίοι ακολουθούν τη στρατηγική του Σωτήρα μέσα από την εικονική επανάσταση σε τηλεοπτικούς σταθμούς και από συμμετοχή τους σε πορείες στο Σύνταγμα.

Μιλώ για άρνηση αποδοχής αναμασημένης τροφής, για καλλιέργεια άποψης και κριτικού πνεύματος, μιλώ για την επανάσταση μέσα από το πνεύμα για το ΠΝΕΥΜΑ!

Τελικά πιστεύετε ή μη, ερευνάτε.... Μόνο έτσι η Δαρβινική θεωρία της εξέλιξης του ανθρώπου θα λάβει χώρα.Η υπαρξιακή μας εξέλιξη έρχεται μέσα από την ανάλυση και την αμφισβήτηση.

ΑΝΑΛφΑβιΤισμΟΣ

(Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα 'Η Πένα της Αττικής' τεύχος Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου 2014)

8 Σεπτεμβρίου 2014...Διεθνής Ημέρα για την Εξάλειψη του Αναλφαβητισμού.Μια ημέρα που ορίστηκε από την UNESCO το 1965 και πρωτογιορτάστηκε το 1966.Σε μία έρευνα δική μου μεγάλο ποσοστό Ελλήνων απάντησε λάθος.Δεν ήξεραν δυστυχώς την έννοια του αναλφαβητισμού.Τι είναι ουσιαστικά φίλοι μου ο αναλφαβητισμός;Πόσοι αναλφάβητοι υπάρχουν στην Ελλάδα το 2014;

Δε θα μιλήσω με ποσοστά γιατί ίσως θεωρηθούν υπερβολικά.Η καθημερινή μας όμως επαφή με ανθρώπους πιστοποιεί πως όχι αδίκως 1 στους 5 Έλληνες είναι αγράμματος ολικά ή εν μέρει είτε με πλήρη άγνοια γραφής και ανάγνωσης ή με μερική ικανότητα ανάγνωσης αλλά όχι γραφής.(ολικός και μερικός αναλφαβητισμός αντίστοιχα).Οι οργανικά αναλφάβητοι δικαιολογημένα δε γνωρίζουν γραφή και ανάγνωση καθώς δε φοίτησαν ποτέ στο σχολείο.Κι όμως το 2014 στην Ελλάδα ειδικά σε αγροτικές περιοχές μεγάλο ποσοστό παιδιών στερούνται την εκπαίδευση για να εργαστούν μαζί με τους γονείς τους, πολλοί εκ των οποίων πιστεύουν ότι είναι περιττό για τα παιδιά τους.Δεν είναι όμως μόνο οικονομικοί και κοινωνικοί οι λόγοι μη φοίτησης ενός παιδιού στο σχολείο.Καλές είναι οι δικαιολογίες περί χαμηλά οικονομικών και κοινωνικών τάξεων ανθρώπων οι οποίοι αποφασίζουν να μη στείλουν τα τέκνα τους σχολείο.Συνήθως αναφέρονται σε αυτές τις κατηγορίες παιδιά Ρομά, παλλινοστούντων, φτωχών, τοξικομανών, φυλακισμένων.

Ας δούμε τι συμβαίνει στην πραγματικότητα όμως.Η οικονομική κρίση καθιστά πλέον αδύνατη την εκπαίδευση ακόμα και σε παιδιά μεσοαστών ειδικά σε απομακρυσμένες περιοχές διότι απαιτούνται τα έξοδα μετακίνησής τους. Μήπως είναι ψέματα; Ο γονιός σκέφτεται τα έξοδα των σχολικών ειδών, του καθημερινού κολατσιού και επιλέγει συνειδητά το παιδί του να μάθει μια τέχνη ή να ακολουθήσει αγροτικές και κτηνοτροφικές δραστηριότητες διότι "ένα πτυχίο στην Ελλάδα δε θα του δώσει ψωμί".Εξάλλου και να περνούσε το παιδί στο Πανεπιστήμιο δε θα φοιτούσε διότι δε θα είχαν την οικονομική δυνατότητα να ολοκληρώσει τις σπουδές του.Επομένως για εκείνους τους γονείς για ποιο λόγο να χάνει χρόνο το παιδί σε μια εκπαίδευση που δε θα του χρειαστεί ποτε;Καλύτερα γι' αυτούς να "κοπούν" από νωρίς τα "φτερά" των παιδιών ειδικά των κοριτσιών, διότι η ισότητα φίλοι μου δεν υφίσταται σε κάποια μυαλά Ελλήνων γονιών οι οποίοι αναφέρουν πως έχουν 2 παιδιά και δύο κορίτσια...

Πέρα από όλα αυτά τα τραγικογελαφικά περιστατικά στους λειτουργικά αναλφάβητους ανήκει η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων.Τι κι αν διδάχτηκαν γραφή, ανάγνωση,ιστορία,τέχνες,μαθηματικά;Δώρον άδωρον.Όχι μόνο δεν έμαθαν να εφαρμόζουν τη στοιχειώδη γνώση στην καθημερινότητά τους αλλά πλάστηκαν ως θύματα του συστήματος εσκεμμένα ή μη σε σημείο ρομποτικής ανυπαρξίας κριτικού πνεύματος και βούλησης από πλευράς τους.

Θα συνεχίσω ως παρατηρητής την ύπαρξη του τεχνολογικού ή ψηφιακού αναλφαβητισμού στην Ελλάδα για τον οποίο γίνονται εκστρατείες ανώφελες κατά την προσωπική μου άποψη από μια άλλη κατηγορία αναλφαβήτων "τους πνευματικά αναλφάβητους".Αναφέρομαι σε εκείνους που πίσω από ένα Πτυχίο,Μεταπτυχιακό ή Διδακτωρικό στρουθοκαμηλίζονται και κράζουν τους αναλφάβητους ως αγράμματους.Δεν είναι φίλοι μου μόνο η εκπαίδευση σε γνωστικό επίπεδο.Είναι η παιδεία που καλλιεργεί ψυχικά,πολιτιστικά,ηθικά και ανθρωπιστικά ιδανικά.

Τελικά ο πιο "ανάλατος"αναλφαβητισμός είναι η ψευτοκουλτούρα, η ψευτονοοτροπία και οι δήθεν προσπάθειες εξάλειψης της αντικειμενικής έννοιας του αναλφαβητισμού;

Ληξη-τανίλ στη θανατική ποινή; «η εσχάτη των ποινών», ? ?

Δημοσιεύτηκε στο http://police-voice.blogspot.gr την 11/04/2014

Police-Voice blog ➤

Τον τελευταίο καιρό μετά από παγκόσμιες αποκαλύψεις στυγερών εγκλημάτων «δίποδων ζώων» πολλοί παρατηρητές όλων αυτών διχάστηκαν σε παρατάξεις υποστηρικτών και μη της θανατικής ποινής με βάση το Σαιξπηρικό σύνθημα «To be or not to be υποστηρικτής;». Πρέπει μήπως να ψηφιστεί η χρήση της θανατικής ποινής σε χώρες που δεν την αποδέχονται ως τώρα; Πρέπει να καταργηθεί η ποινή αυτή λόγω βαρβαρότητας κατά τους φιλο-ανθρωπιστές; Πρέπει να γίνει πιο αυστηρός ο Νόμος στα έτη φυλάκισης των ενόχων; Πρέπει να επανέρθει η θανατική ποινή στην Ελλάδα αφού ο δικαστικός και νομοθετικός τομέας θεωρείται από την πλειοψηφία των πολιτών παραπληγικός και λεξο-τανιλ-ικός;

Ας θυμηθούμε γενικά τι αφορούν οι υποθέσεις που έχουν συγκλονίσει το κοινό: βιασμοί ανηλίκων, περιπτώσεις μανιακών που διέπραξαν ομαδικούς φόνους παιδιών σε σχολεία, κλοπές σε συνδυασμό με βασανισμό, βιασμό και φόνο των θυμάτων ειδικά μικρών παιδιών και ηλικιωμένων, υποθέσεις απαγωγής νεαρών κοριτσιών με εγκλεισμό τους για χρόνια σε μπουντρούμια για αναπαραγωγή, ικανοποίηση σεξουαλικών διαστροφών του θύτη στα θύματα και στα τέκνα τους, τρομοκρατικά χτυπήματα με θύματα αθώους ανθρώπους λόγω πολιτικού και θρησκευτικού φανατισμού των θυτών, ομαδικές αυτοκτονίες λόγω προσηλυτισμού κ.τ.λ.π

Ας δούμε όμως τι είναι η θανατική ποινή. Σύμφωνα με τη wikipedia είναι γνωστή ως «η εσχάτη των ποινών», εννοώντας τη χειρότερη ποινή που μπορεί μία πολιτεία να επιβάλλει σε έναν εγκληματία για τις πράξεις του αφαιρώντας τη ζωή του με διαφορετικούς ως τώρα τρόπους. Στη Μεσοποταμία, τη 2η χιλιετία π.Χ αναφερόταν στον κώδικα του Χαμουραμπί. Στην αρχαία Ελλάδα οι νόμοι του Δράκοντα ανέφεραν τρόπους θανατικής ποινής τη σφαγή και τον αποκεφαλισμό. Γενικά έχουν εμφανιστεί η καύση, ο αποκεφαλισμός, η σταύρωση, ο κατασπαραγμός από ζώα, ο εντοιχισμός, ο λιθοβολισμός, ο ανασκολοπισμός, ο διαμελισμός, ο τυφεκισμός, η ηλεκτρική καρέκλα και η θανατηφόρος ένεση.

Στην Ελλάδα η θανατική ποινή καταργήθηκε το Δεκέμβριο του 1993 από την κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου και επιβεβαιώθηκε στη συνταγματική αναθεώρηση του 2001.Η τελευταία εκτέλεση στη χώρα μας έγινε με τυφεκισμό την 25η Αυγούστου του 1972 στο Βασίλειο Λυμπέρη, διότι έκαψε ζωντανούς την πρώην σύζυγό του, την πεθερά του και τα δυο του παιδιά στο σπίτι του στο Χαλάνδρι. Οι χώρες που εφαρμόζουν τη θανατική ποινή μέχρι σήμερα είναι 58 αριθμητικά όπως η Κίνα, οι ΗΠΑ, το Ιράν, το Πακιστάν, η Σαουδική Αραβία και άλλα κρατίδια μουσουλμανικού πληθυσμού.

Πολλοί είναι οι υποστηρικτές της θανατικής ποινής. Πιστεύουν ότι αφού τα αποτρόπαια ειδεχθή εγκλήματα που ολοένα διαπράττονται το σωφρονιστικό σύστημα δεν είναι ικανό να τα περιορίσει, η ισχύς μιας τέτοιας ποινής ως τιμωρία θα πατάξει το μελλοντικό έγκλημα. Με την τιμωρία αυτή,( κατά τους αρχαίους Έλληνες γνωστή ως «τίσις») και όχι με τα λίγα χρόνια φυλάκισης που συνήθως η δικαιοσύνη αποδίδει, μελλοντικοί υποψήφιοι θύτες ίσως σκεφτούν σοβαρά για το αν θα διαπράξουν παράνομη ενέργεια και ίσως τελικά οπισθοχωρήσουν. Με αυτό τον τρόπο πιστεύουν πως προστατεύεται το αθώο κοινωνικό σύνολο μελλοντικά και πως οι θύτες «παίρνουν αυτό που τους αξίζει» για τις κτηνώδεις πράξεις τους. Χρησιμοποιούν δε ως επιχείρημα πως στα κράτη που καταργήθηκε η θανατική ποινή (Γαλλία, Αγγλία), το έγκλημα παρουσίασε ραγδαία αύξηση και επιμένουν πως αφορμή στάθηκε η κατάργηση της θανατικής ποινής.

Ταυτόχρονα, με την επιβολή στέρησης της ζωής ενός ανθρώπου, η ίδια η πολιτεία παραδέχεται έμμεσα την αξία της ίδιας της ζωής την οποία από τη μια προστατεύει και από την άλλη αφαιρεί ως ένδειξη τιμωρίας σε όσους δε τη σέβονται και τη στερούν από αθώους. Έτσι η πολιτεία θεμελιώνει έμπρακτα το δικαίωμα στη ζωή, επιβεβαιώνει την αξία της και παραδειγματικά την αφαιρεί σε όποιον δεν το αξίζει.

«Αξίζει να ζουν οι παιδεραστές; Αξίζει να φυλακίζονται λίγα χρόνια και αφού αποφυλακιστούν να διαπράττουν τα ίδια; Αξίζει να αντικρίζει ένα βιασμένο παιδί ως ενήλικας πια τον αποφυλακισμένο βιαστή του χρόνια μετά, χεράκι- χεράκι με το εγγονάκι του στο πάρκο, το οποίο του θυμίζει εκείνον ως παιδί και του φέρνει αναμνήσεις τραυματικές του παρελθόντος; Αξίζει εκείνο το εγγονάκι να έχει το γνωστό παγερό βλέμμα σιωπής που είχε εκείνος ο ενήλικας ως παιδί μα κανένας δε μπορούσε να το αποκωδικοποιήσει; Αξίζει να επιτρέπουμε τέτοια επαναλαμβανόμενα λάθη; Αξίζει να το παίζουμε ανθρωπιστές και πολιτισμένοι με το να τους αφήνουμε στα 20 χρόνια ελεύθερους; Αξίζει να μένουν αυτά τα κτήνη ελεύθερα όταν με την παραμικρή αφορμή θα το ξανακάνουν; Αξίζει να πιστεύουμε σε παραμύθια πως έβαλε τάχα μυαλό ο παιδεραστής στη φυλακή και αποφυλακίστηκε ως άγιος; Αξίζει να πιστεύουμε πως αλλάζουν οι άνθρωποι προς το καλύτερο και πως τα άγρια θηρία εν τέλει εξημερώνονται; Αξίζει;» ρωτούν οι υποστηρικτές της θανατικής ποινής.

Επιπλέον με την εφαρμογή της θανατικής ποινής είναι σίγουροι οι υποστηρικτές της ότι προκαλεί μία ηρεμία-νηνεμία στο φουρτουνιασμένο από οργή και ξεσηκωμένο πλήθος εξαιτίας της βιαιότητας που προκάλεσε κάποιο έγκλημα. Άρα προλαμβάνονται και άλλα εγκλήματα πάθους από το συγγενικό περιβάλλον του θύματος προς το θύτη και τον περίγυρό του, αποτρέπονται συγκρούσεις υποστηρικτών του θύματος με την πολιτεία και τους εκπροσώπους της (πχ αστυνομία) σε περίπτωση μη εφαρμογής της ποινής. Δε πρέπει κατ’ εκείνους να διστάσει η πολιτεία να στείλει στο θάνατο κτήνη που έχουν πάψει να είναι άνθρωποι ή που είναι κατ’ εικόνα μόνο άνθρωποι αλλά βράζουν από ζωώδη ένστικτα.

Όμως φίλοι μου προτού βγάλουμε συμπεράσματα και «κράξουμε» ως απάνθρωπους τους υποστηρικτές της θανατικής ποινής θα ήθελα να σκεφτείτε το εξής ενδεχόμενο: φανταστείτε αν ένα γιγάντιο ζώο-τέρας ξέφευγε από τον έλεγχο και σκότωνε αθώους πολίτες δε θα το πυροβολούσαμε για να προστατευθούν οι υπόλοιποι; Μήπως θα έμπαιναν μπροστά από το άγριο θηρίο φιλόζωοι και ανθρωπιστές προκειμένου να σταματήσουν τη διαδικασία εκτέλεσής του με το πρόσχημα πως αν ζήσει το ζώο και εκπαιδευτεί μπορεί να γίνει ήμερο μέσα στο κλουβί και πως κάποτε θα μπορέσει να κυκλοφορεί ελεύθερο όντας ακίνδυνο; Εσείς τι πιστεύετε; Θα τους αφήνατε σε αυτή την περίπτωση; Θα δείχνατε εμπιστοσύνη στο τέρας αυτό; Προσωπικά δεν έχω γνωρίσει κανέναν νοήμονα άνθρωπο που να έχει μια τίγρη στον καναπέ του και να παίζει με το βρέφος -τέκνο του. Γιατί αναρωτιέστε; Γιατί απλά ακόμα και μια «εξημερωμένη» τίγρης βλέπει ως λουκούλειο γεύμα ένα μωράκι και ….ακολουθώντας τα ένστικτά της μεμιάς το κατασπαράζει.

Αυτό πιστεύουν οι υποστηρικτές της θανατικής ποινής. Μας δίνουν λένε «λεξο-τανιλικές»…υποσχέσεις κάποιοι ψυχίατροι, ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί ναρκώνοντάς μας έτσι….με βεβαιώσεις γραπτές ότι ο θύτης-κτήνος μετανόησε και έγινε άνθρωπος…ΘΑΥΜΑ!!!! Περιμένει το κράτος οι υποστηρικτές της θανατικής ποινής που δε πείθονται εύκολα στην αλλαγή αυτή να πουν συγχαρητήρια και καλή πρόοδο στον πρώην πλέον θύτη; Μήπως να του δώσουν και ευχές του στιλ «καλά μυαλά!» και «πάντα σιδεροκέφαλος!»; Μήπως να του στρώσουν και κόκκινο χαλί; Μήπως να προσλάβουν έναν πρώην παιδεραστή για φύλαξη παιδιών προκειμένου να του δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία δείχνοντάς του τυφλή εμπιστοσύνη προκειμένου να μη περιθωριοποιηθεί και μας πάθει καμιά κατάθλιψη; Μήπως να του δοθεί και επίδομα αναπηρίας όπως συζητήθηκε πριν λίγο καιρό στην Ελλάδα (αν και δεν είμαι σίγουρη αν ψηφίστηκε ακόμα), γιατί ανήκει τάχα το «πάθος» του στην κατηγορία της πνευματικής αναπηρίας και οφείλει η πολιτεία με τον τρόπο αυτό να τον προστατεύσει μαζί με τον σαδομαζοχιστή και τον εμπρηστή;

Αναπάντητες ερωτήσεις θέτω και τρόπους σκέψεις των υποστηρικτών της θανατικής ποινής οι οποίοι θεωρούνται απαράδεκτοι και μη πειστικοί από άλλους. Μελέτες έχουν γίνει οι οποίες βεβαιώνουν πως αν όντως η θανατική ποινή ίσχυε για τόσους αιώνες «γιατί βρε υποστηρικτές», ερωτώνται κάποιοι, περίεργοι μάλλον, δεν έχουν σταματήσει να γίνονται εγκλήματα; Επομένως ακυρώνουν έτσι το επιχείρημά των υποστηρικτών περί καταστολής του εγκλήματος με την εφαρμογής της ποινής αυτής. Αντιθέτως με έμφαση τονίζουν οι ΜΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ της θανατικής ποινής πως κτήνη και εγκληματίες μετατρέπονται όσοι εμπλέκονται στη διαδικασία εφαρμογής της ποινής. Αποτελεί για αυτούς ΕΓΚΛΗΜΑ.

Βάσει της Παγκόσμιας Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αναγνωρίζεται σε κάθε άνθρωπο το δικαίωμα στη ζωή. Η θανατική ποινή παραβιάζει το δικαίωμα στη ζωή, είναι ένας βίαιος κι απάνθρωπος θάνατος διότι «κανείς δεν επιτρέπεται να υποβάλλεται σε βασανιστήρια ούτε σε ποινή ή μεταχείριση σκληρή, απάνθρωπη και ταπεινωτική». Οι καταδικασμένοι δε μελλοθάνατοι αλλά και οι οικογένειές τους υφίστανται τεράστια ψυχική οδύνη μέχρι την ημέρα της εκτέλεσης, καταντώντας έτσι η πολιτεία την κάθε μέρα ζωής του φυλακισμένου σε κόλαση.

Αξίζει να τονιστεί πως ότι η θανατική ποινή πολλές φορές εφαρμόζεται σε ένα ποσοστό της τάξης του 10% το οποίο λόγω διαταραγμένης προσωπικότητας όχι μόνο δεν έχουν κατανοήσει τα εγκλήματα που διέπραξαν αλλά δεν είναι σε θέση να καταλάβουν και τον επερχόμενο θάνατό τους. Ίσως πουν και ευχαριστώ και εκλάβουν ως δώρο την παράσταση μπροστά στο κοινό κάνοντας και υπόκλιση… Ίσως δώσουν χαμόγελα στο κοινό γιατί θεωρούν πως είναι βασιλιάδες καθισμένοι σε εκείνο το θρόνο…την ηλεκτρική καρέκλα…Επίσης πρέπει να μη παραλειφθεί να ειπωθεί ότι σε ορισμένες περιπτώσεις εσκεμμένα η θανατική ποινή χρησιμοποιείται ως εργαλείο πολιτικής καταπίεσης, ούτως ώστε να μην υπάρχουν επαναστάτες οι οποίοι καταδικάζονται άδικα λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων. Άδικα υποστηρίζουν μπορεί να καταδικαστεί κάποιος λόγω δικαστικής πλάνης, καθώς κανένα πολιτειακό σύστημα δεν είναι αλάθητο. Μη ξεχνάμε πως ο ίδιος ο Χριστός σταυρώθηκε λόγω δικαστικής πλάνης, ενώ ήταν αθώος! Φυσικά αν κάποιος θέλει να διαπράξει έγκλημα υποστηρίζουν κάποιοι θα το κάνει ανεξαρτήτως της εφαρμογής της θανατικής ποινής είτε λόγω της έντονης αποφασιστικότητάς του είτε γιατί πιστεύει πως δε θα συλληφθεί ποτέ. Άρα οι ΜΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ της θανατικής ποινής πιστεύουν ότι εκτελούνται αθώοι κάποιες φορές, πράξη ρατσιστική για εκείνους και άδικη, τη στιγμή που όσοι είναι αποφασισμένοι να διαπράξουν το έγκλημα δε τους σταματά η θανατική ποινή.

Οι ΜΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ βεβαίως της θανατικής ποινής επιμένουν στην ανηθικότητα της εφαρμογής της ποινής καθώς όλες οι θρησκείες διδάσκουν την αγάπη, την ειρήνη και τη συγχώρεση. Με την εφαρμογή της αντικρούει ο άνθρωπος το Θείο Θέλημα, καταργεί ανθρωπιστικές και θρησκευτικές αξίες και γίνεται απολίτιστο κτήνος. Η τιμωρία ενός ανθρώπου δε πρέπει να ορίζεται από έναν άλλο άνθρωπο, αλλά από τον ίδιο το Θεό μετά θάνατο. Δε πρέπει να ισχύει το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» εξαγριώνοντας την κατάσταση στην ανθρώπινη κοινωνία επειδή οι πολλοί πιστεύουν ότι σε αυτή τη ζωή πρέπει να πληρώνονται τα πάντα. Ας κριθεί κάποιος από το δημιουργό του κι όχι από το συνάνθρωπό του. Κατανοητό όλο αυτό ειδικά όταν ένας κρατούμενος έχει τη δυνατότητα μεταμέλειας και επιστροφής του στη Θεία Χάρη μέσω εξομολόγησης και ψυχολογικής στήριξης. Ως επιχείρημα σε αυτό είναι οι περιπτώσεις καλών ανθρώπων που εν βρασμώ προκάλεσαν έγκλημα αλλά το μετάνιωσαν ζητώντας συγγνώμη ή αυτοκτονώντας από τύψεις πριν ακόμα εκτελεστούν. Οι άνθρωποι αυτοί δε πρέπει να μπαίνουν στο ίδιο σακί με τους άλλους…Μπορούν να επανέρθουν στο δρόμο του Θεού αφού δεν ήταν γεννημένοι να διαπράξουν φόνο.

Τέλος, αναρωτιέμαι αν υπάρχει μια χρυσή τομή σε όλα αυτά. Αν ο Νόμος ήταν πιο αυστηρός στα χρόνια επιβολής μιας ποινής θα υπήρχε άραγε τελικό αποτέλεσμα; Αν δεν έπαιρναν άδειες εκτός φυλακής κάποια κακοποιά στοιχεία θα είχαν αποτραπεί κάποιες παράνομες ενέργειές τους; Αν το δικαστικό σύστημα δεν έκλινε υπέρ των «δυνατών» με κάποια νομοθετικά τρυπάκια, τα λεγόμενα ψιλά γράμματα, τα οποία ένας καλός και ακριβοπληρωμένος δικηγόρος έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει υπέρ του κατηγορουμένου, θα είχαν γίνει οι φυλακές πεντάστερα ξενοδοχεία λόγω του τεράστιου πληθυσμού των πλουσίων που θα φιλοξενούσαν εξαιτίας της ισότητας στην αντιμετώπιση; Θα έπαυε μήπως να υπάρχει ο πλούσιος κι ο φτωχός αφού οι πλούσιοι κλέφτες θα τιμωρούνταν και οι φτωχοί θα έπαιρναν πίσω τα κλοπιμαία; Θα υπήρχε μόνο η μεσαία τάξη; Θα υπήρχε άραγε ισότητα, αξιοκρατία, ήθος; Θα καταργούνταν άραγε οι μίζες, οι κρυφοί τραπεζικοί λογαριασμοί, το ξέπλυμα χρήματος, η ανεργία, η πορνεία, η οικονομική και πολιτική κρίση;

Τα πάντα μάλλον ξεκινούν από την πιστή εφαρμογή ενός σωστού Νόμου με αυστηρές, ισόβιες ποινές χωρίς απαραίτητα να ενισχύεται η επιβολή μιας θανατικής ποινής σε κάποιον άνθρωπο. Μια εκτέλεση είναι μια στιγμή, ενώ μια ισόβια ζωή σε μια φυλακή μακριά από το φως της ημέρας είναι αιώνια κόλαση. Όσοι φταίνε ζουν μέσα στη δική τους κόλαση καθημερινά. Η θανατική ποινή θα τους «διευκόλυνε» καθώς με μια στιγμή πόνου έρχεται η λύτρωση από το καθημερινό ισόβιο μαρτύριό τους… Τα καθίκια με τα καθίκια και οι καλοί με τους καλούς ζωντανοί, μακριά κι αγαπημένοι.

Σόφη Λύσσαρη(Sophie Lyssari)
καθ. αγγλικής φιλολογίας/δημιουργικής γραφής(Brunel University)
ποιήτρια/στιχουργός/συγγραφέας/writing coach
www.sophielyssari.blogspot.com
Sophie Lyssari (Σόφη Λύσσαρη)
sophielyssari.blogspot.com
Πηγή ➤ police-voice

 

Υπάρχει το παιδί μέσα μας; Έχουμε ελπίδα!

 

Δημοσιεύιηκε στο http://www.vres-agrinio.gr την 21/01/2014)

Παιδί…. Μια λέξη που όλοι ξέρουμε γιατί υπήρξαμε παιδιά κάποτε. Ίσως ο χρόνος έχει πλέον ξεθωριάσει τις γλυκές αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, σκεπάζοντάς τες με ένα πέπλο μυστηρίου κεντημένο με ερωτηματικά, αναζητήσεις και κρυφές επιθυμίες.

Ίσως μεγαλώνοντας μάθαμε να κουβαλάμε μόνο τις αρνητικές εμπειρίες, τις φοβίες, τις αποτυχίες, τις ανασφάλειες, τις πληγές, το θυμό, το κλάμα, αγνοώντας τη χαρά, την ανεμελιά, τον αυθορμητισμό, τη ζωηράδα, την αισιοδοξία, το παιδικό μας χαμόγελο και όλα εκείνα που μας γέμιζαν με ζεστασιά, ασφάλεια και ηρεμία. Γιατί;

Σε εσένα ενήλικα αναγνώστη απευθύνομαι. Γιατί; Γιατί ξέχασες το παιδί που υπάρχει μέσα σου; Γιατί το παγίδευσες; Γιατί το αγνόησες και μεγάλωσες ακολουθώντας το λεγόμενο «πρότυπο του ενήλικα»; Τι είναι όμως αλήθεια αυτό το πρότυπο;

Είναι ο κουστουμαρισμένος, σοβαρός, γεμάτος ευθύνες και άγχος άνθρωπος που παλεύει με την καθημερινότητά του, τις σκιές, τους αγγέλους και τους δαίμονες; Είναι ο «παντογνώστης» εγωϊστής, ο βαθιά «νυχτωμένος», ο παραπληγικός ιππότης αυτοεκτίμησης και αυτογνωσίας, ο φονιάς του ονείρου και των «θέλω» του που αρνείται να δει μέσα από την καρδιά και τη διαίσθηση ενός παιδιού, του παιδιού που έχει φυλακίσει, προκειμένου να φερθεί λογικά και δήθεν ώριμα; Είναι μήπως ο βιαστής της αυτοπεποίθησης, της αισιοδοξίας και του ρομαντισμού; Είναι μήπως το ρομποτάκι, το πιονάκι της οικονομικής και πολιτικής σκακιέρας; Είναι ο ιππότης με το αλουμινόχαρτο κι όχι ο ιππότης με πανοπλία όπως ένιωθε ως παιδί σε μάχες στις αλάνες; Είναι ο ύπουλος κατασκευαστής του έρωτα, του «βολικού» πλέον έρωτα ο οποίος αντικατέστησε το αγνό παιδικό ερωτικό χτυποκάρδι; Είναι ο υπονομευτής της αληθινής φιλίας αντικαθιστώντας την με ανούσιες, συμφεροντολογικές γνωριμίες;

Είναι μήπως ο δόλιος, ο επικίνδυνος πολλές φορές ενήλικας για τους οικείους και μη; Είναι μήπως ο επιφυλακτικός, φοβισμένος και ισοπεδωμένος από την καθημερινότητα βιοπαλαιστής; Είναι ο μη δημιουργικός, καταθλιπτικός, προδότης και προδωμένος των γύρω και του ίδιου του εαυτού; Είναι ο δειλός σκλάβος του συστήματος γεμάτος αγανάκτηση για το «τι μέλλει γενέσθαι»; Είναι ο σκληρά εργαζόμενος κι εξοντωμένος από τα υπερβολικά ωράρια ενήλικας γεμάτος απαισιοδοξία για το αύριο; Είναι ο ενήλικας εκείνος που ξεχνά να προσεύχεται γιατί δεν έχει ελπίδα και χρόνο; Είναι εκείνος ο ενήλικας που θα πουλήσει τα ψυχή του στο διάολο για μια άσπρη μέρα; Είναι ο ενήλικας εκείνος που τρέχει σε ψυχολόγους και ψυχιάτρους για το χάπι της ευτυχίας αν προλάβει να σώσει τα χαμένα κομμάτια του εαυτού του πριν αυτοκτονήσει; Είναι η «Μαίρη Παναγιωταρά» το κορίτσι του γνωστού τραγουδιού, η εκπρόσωπος πολλών γυναικών σήμερα; Πού είναι πλέον το παιδί σε όλους αυτούς τους τύπους ενηλίκων; Σας ρωτώ; Πουθενά….

Υπάρχει αυτό το παιδί αλήθεια; Υπάρχει. Τι κάνει μέσα από τη φυλακή που το «τοποθετήσαμε»; Ζει, ονειρεύεται, αγαπά, γελά, είναι πληγωμένο μα αισιόδοξο, πιστεύει, οραματίζεται, ερωτεύεται και είναι αυθόρμητο… Όσοι ενήλικες άφησαν το παιδί να δραπετεύσει από μέσα τους ηρέμησαν, ευτύχησαν, ζωήρευσαν, απόλαυσαν απλές καθημερινές στιγμές μέσα από το χαμόγελο και το παιχνίδι, μέσα από έρωτες και φιλίες, μέσα από δημιουργικές και ρομαντικές πινελιές στο δικό τους καμβά. Όσοι τόλμησαν να μη μπουν σε καλούπια αν και εκκεντρικοί για τους άλλους ή τρελοί ή παράλογοι είδαν το νόημα της ζωής. Έζησαν χωρίς απλά να υπάρχουν. Έζησαν κάθε μέρα σα να ήταν η τελευταία. Έμαθαν να σέβονται, να εκτιμούν, να ευχαριστούν, να ξεχνούν και να συγχωρούν. Αν βρείτε το παιδί μέσα σας λοιπόν υπάρχει ελπίδα… «Υπερασπίσου το παιδί…υπάρχει ελπίδα…»

Σας αφιερώνω το τραγούδι του Παύλου Σιδηρόπουλου «Κάποτε θα ’ρθουν».

Τα συμπεράσματα δικά σας…

Κάποτε θα 'ρθουν
Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν
πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν
και πώς σε θένε

Έχε τον νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν

Έχε τον νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί
θα σε πουλήσουν

Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί
που θα 'χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα

Σόφη Λύσσαρη (Sophie Lyssari)
Ποιήτρια/στιχουργός/αρθρογράφος/συγγραφέας/καθ. αγγλικής φιλολογίας-δημιουργικής γραφής (Brunel University)/writing coach 

Ο μιμητισμός του Νεοέλληνα

(Δημοσιεύιηκε στο http://www.vres-agrinio.gr την 12/11/2013)

γράφει η Σόφη Λύσσαρη *

Μιμητισμός.... Άλλη μια έννοια που τόσο πολύ με απασχολεί τα τελευταία χρόνια. Ίσως γιατί όλοι αγνοούν πως όταν άνοιξε το κουτί της Πανδώρας κι απελευθερώθηκε η Περιέργεια,

εκείνη νυμφεύθηκε τον Μιμητισμό και γέννησαν τέσσερις κόρες : την Αυτοκαταστροφή, τη Σκλαβιά, την Έλλειψη προόδου και την Χαμηλή Αυτοεκτίμηση.

Μιλώντας παραβολικά πάντα, αυτά τα τέσσερα τέκνα του περίφημου ερωτευμένου ζευγαριού Περιέργειας- Μιμητισμού διοχέτευσαν το DNA τους στο αίμα του Έλληνα...

Δυστυχώς ο σημερινός Νεοέλληνας δεν περνά το στάδιο του μιμητισμού μόνο στην παιδική και εφηβική του ηλικία αλλά εξακολουθεί μέχρι να ξεψυχήσει να αποδείξει στον εαυτό του και στους άλλους την ετεροπροσωπία και τη μοναδική διάστασή του, παρόλο που ασύστολα αναμασά πρότυπα και συνήθειες άλλων Ευρωπαϊκών λαών.

Ξεχνά μάλλον ο σημερινός Έλληνας πως όλοι οι άλλοι λαοί μιμούμενοι τον ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ ΕΛΛΗΝΑ του παρελθόντος μέσα από την κουλτούρα, την παιδεία, τις τέχνες και τα γράμματα τελικά απέχτησαν ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ αποστομώνοντάς με εφόσον μου απέδειξαν πως ο μιμητισμός για εκείνους συνέβαλε στην πρόοδό τους, ενώ ο μιμητισμός του σημερινού Έλληνα μέσα από τις "μπανανοκαταστάσεις" άλλων λαών συμβάλλει στην εξαφάνιση του είδους του.

Άλλο η ετεροπροσωπία κι άλλο η ταυτοπροσωπία φίλοι μου...

Κουράστηκα να βλέπω Ευρωπαίους ποντικούς με ρίζες υπονόμου, να γνωρίζουν Αρχαία Ελληνικά και να αποκτούν παιδεία Ελληνική ταυτόχρονα με τις άχαρες, τρωκτικές συνήθειες και αρχές τους. Θλίβομαι όταν ο Έλληνας παλεύει να ντυθεί μοντέρνα, να αποκτήσει τρόπο ζωής "Ευρωπαίου τρωκτικού" μέσα από την τεχνολογική πρόοδο, οδηγώντας τον εαυτό του σε μία σκλαβιά, σε μία αυτοκαταστροφή, σε μία αφάνιση του είδους του. Με ποιον τρόπο; Χαλαρώνοντας τις αξίες του, παραμελώντας τη γνήσια παιδεία, τον πολιτισμό, τη θρησκεία, τα ήθη και τα έθιμα, τις παραδόσεις, την ιστορία και την ίδια του τη γλώσσα.

Τελικά το "πηθικίζειν" είναι πιο σημαντικό για το Νεοέλληνα που εκτός από ανορθόγραφος, παγανιστής, φιλοευρωπαίος κι όχι φιλόπατρης, έχει βαθιά μέσα του την πεποίθηση της εξέλιξης κι όχι της καταστροφής του.

Μιμητισμός λοιπόν προτύπων, αξιών, συνηθειών και "κουλτούρας". Το γνήσιο Ελληνικό αίμα μας έχει δυστυχώς μεταγγιστεί σε άλλους... Το αίμα μας έχει τελικά μεταλλαχτεί... Το τέλος μας είναι ανέφιχτο εκτός κι αν όσοι παραμείνουν αυθεντικοί Έλληνες κάνουν την επανάστασή τους! Αυτή ξεκινά από το πνεύμα, οδηγεί στην επιλεκτική κατά βούληση εξέλιξή μας μέσα από την προσαρμογή μας στη νέα εποχή της τεχνολογίας με μοναδικό σκοπό τη διάσωση και τη διατήρηση της γνήσιας Ελληνικής ΥΠΟΣΤΑΣΗΣ. Πόσοι θα συνεχίσουν λοιπόν να μιμούνται τους γύρω ανεξέλεγκτα; Πόσοι Νεοέλληνες με χαμηλή αυτοεκτίμηση θα ανέχονται την υποτίμησή τους μέσα από πράξεις μιμητισμού; Πότε θα πάψουμε τα δήθεν και τα μη;

Πότε θα φορεθεί επιτέλους η τσάντα ελληνικής κατασκευής κι όχι η Γκούτσι γκλα(μουρο)κατάσταση; Πότε θα κάνουμε μια επίσκεψη στο γείτονα με ένα πιάτο γλυκό από τα χεράκια μας κι όχι με Σκοτς Ουίσκι και φρου φρου; Πότε θα μάθουμε να ομιλούμε Ελληνικά; Πότε θα πάψει η απλοποίηση της ελληνικής γραμματικής η οποία κάθε δέκα χρόνια "εξελίσσεται" σε σημείο που η λέξι ξύδι η οποία γραφόταν με ύψιλον να γράφεται πλέον με γιώτα;(ξίδι)

Ποιοι φροντίζουν να μας μεταλάσσουν και να μας αναγκάζουν να θέλουμε να ακολουθούμε τους άλλους Ευρωπαίους όταν εκείνοι κρυφά παίρνουν μόνο τα θετικά της Ελληνικής Υπόστασης; Ποιοι είναι οι σκλάβοι και ποιοι οι Αφέντες ; Ποιοι χαλιναγωγούν την Ελληνική Φυλή η οποία σιωπηλά ακολουθεί τις αλλαγές έχοντας υποστεί πλύση εγκεφάλου πως τάχαμ είναι για το καλό της;

Επαναστάτες ζητάω κι όχι μαριονέτες. Όχι στο μιμητισμό των ανεξέλεγκτων τάσεων. Όχι στην παγκοσμιοποιημένη αλλοιωμένη ταυτότητα του Νεοέλληνα! Να μη ξεχάσω δε να αναφέρω πως ακολουθώ πιστά τη Γραμματική του Τριανταφυλλίδη.... Ξύδι λοιπόν κι ας με διορθώνει ο εφτάχρονος γιος μου ...

Σόφη Λύσσαρη ποιήτρια/στιχουργός/αρθρογράφος/συγγραφέας/καθ.αγγλικής φιλολογίας και δημιουργικής γραφής (Brunel University) www.sophielyssari.blogspot.com

Το νόημα της ευτυχίας 

 

 
07 Νοεμβρίου 2013 Γράφτηκε από την  Σόφη Λύσσαρη 

(Δημοσιεύθηκε στο www.vres-agrinio.gr την 7/11/2013)                 

Μόλις θυμήθηκα φίλοι μου την ερώτηση της δασκάλας του Τζον Λένον..."Τι θα γίνεις Τζον όταν μεγαλώσεις;" "Ευτυχισμένος" απάντησε εκείνος.

Δε θα αναλύσω τον τρόπο σκέψης του μικρού Τζον. Δεν είμαι βλέπετε η κατάλληλη. Μου έκανε όμως εντύπωση πως οι ρομαντικοί αλλά και επαναστατικοί άνθρωποι από τη μικρή τους ηλικία αναζητούν την ευτυχία ο καθένας πάντα με το δικό του τρόπο. Τουλάχιστον πaλεύουν κι ελπίζουν γι αυτή!
Τι είναι όμως η ευτυχία και τι κάνει εν τέλει τον καθένα μας ευτυχισμένο;
Η μικρή Μαρία γίνεται ευτυχισμένη όταν οι γονείς της της αγοράζουν παιχνίδια. Ο μικρός Αργύρης γίνεται ευτυχισμένος όταν παίρνει άριστα στην ορθογραφία. Η μικρή Ελένη είναι ευτυχισμένη όταν υπάρχει ηρεμία στο σπίτι. Ο μικρός Αλί είναι ευτυχισμένος όταν έχει φαγητό. Η μικρή Ρένα είναι ευτυχισμένη όταν νιώθει αγάπη από τους γονείς της. Ο μικρός Κωστάκης νιώθει ευτυχία όταν τον επισκέπτεται ο πατέρας του από το εξωτερικό.
Ο μεγάλος Γιώργος θα γίνει ευτυχισμένος όταν βρει τη δουλειά των ονείρων του με τον πολύ καλό μισθό και τα μπόνους. Θα αγοράσει επιτέλους το αυτοκίνητο και το σπίτι που πάντα επιθυμούσε. Η μεγάλη Ελένη θα γίνει ευτυχισμένη όταν γνωρίσει τον απόλυτο έρωτα... Ο μεγάλος Σταύρος θα γίνει ευτυχισμένος όταν σηκωθεί από το αναπηρικό του καροτσάκι. Η μεγάλη Ευαγγελία θα γίνει ευτυχισμένη όταν θα καρποφορήσουν οι εξωσωματικές και γίνει μητέρα. Ο μεγάλος Αντώνης θα γίνει ευτυχισμένος όταν κάνει σεξ με όλα τα θηλυκά που κυκλοφορούν γύρω του. Ο μεγάλος Γιάννης θα γίνει ευτυχισμένος όταν βρει χρήματα να ξεχρεώσει το στεγαστικό του δάνειο. Έτσι η τράπεζα δε θα κάνει κατάσχεση σε αυτό. Η μεγάλη Αθηνά θα γίνει ευτυχισμένη όταν βρει ένα σύζυγο για να παντρευτεί αφού πέρασαν τα χρόνια και φοβάται μη μείνει στο ράφι. Η μεγάλη Βίκη θα γίνει ευτυχισμένη όταν κάνει επιτέλους την πλαστική επέμβαση στήθους. Ο μεγάλος Μιχάλης θα γίνει ευτυχισμένος όταν πάψει να του γκρινιάζει η γυναίκα του. Η μεγάλη Σόνια θα γίνει ευτυχισμένη όταν πωληθούν οι πίνακες ζωγραφικής της...
Διάφορα παραδείγματα ευτυχίας για τον κάθε άνθρωπο λοιπόν. Άλλοι ζητούν αυτά που οι πιο πολλοί απλόχερα έχουν κι άλλοι ζητούν κάτι που όλοι θα ήθελαν μα κανείς δεν αποκτά εύκολα.
Η ευτυχία είναι μάλλον σχετική και υποκειμενική ανάλογα με τις ανάγκες και τις προσδοκίες του ανθρώπου. Ευτυχία χωρίς επανάσταση, μέτρο και ηθική για μένα όμως δεν υπάρχει! Έχουμε όνειρα αλλά δε σημαίνει ότι αν δεν εκπληρωθούν θα πρέπει να είμαστε δυστυχισμένοι. Μήπως τελικά έχουμε γίνει κυνηγοί της ευτυχίας εξαιτίας της απληστίας των προσδοκιών μας αγνοώντας τις μικρές ευτυχισμένες στιγμές μας κατατάσσοντάς τες ως αυτονόητες και μη προσδιοριζόμενες ως "ευτυχισμένες στιγμές";
Ανησυχίες και απορίες μου παραθέτω. Απάντηση δεν υπάρχει αλλά νιώθω ευτυχισμένη κι ας έχω προσδοκίες, πόθους κι ανεκπλήρωτα όνειρα. Ξεχωρίζω και εκτιμώ την ευτυχία από τη δυστυχία. Δεν είμαι αγνώμων. Συνεχίζω και παλεύω επαναστατικά για μια ευτυχισμένη ζωή. Τι είναι όμως η ευτυχισμένη ζωή; Η ήρεμη και απλή ζωή υποθέτω....
Σας παραθέτω απόψεις διαφόρων για την ευτυχία πριν κλείσω.
«Δεν είναι δυνατό όλοι οι άνθρωποι να είναι ολοκληρωτικά ευτυχισμένοι και μακάριοι, αλλά μόνο λίγοι.»
Πλάτων
«Δεν έχουμε το δικαίωμα να ζητάμε την ευτυχία, αν δεν τη δημιουργήσουμε, καθώς δεν έχουμε το δικαίωμα να ξοδεύουμε χρήματα που δεν τα κερδίσαμε με την προσπάθειά μας.»
Τζορτζ Μπέρναρντ Σο
«Δεν μπορεί να βρεθεί άνθρωπος που να ζήσει ολόκληρο το βίο του χωρίς στεναχώριες.»
Ξενοφών
«Δεν υπάρχει αληθινή ευτυχία, παρά εκείνη που κανένας δεν τη γνωρίζει.»
Αλέξανδρος Δουμάς ο πατήρ
«Δεν υπάρχει τίποτα πιο ανυπόφορο από τη θέαση της ευτυχίας του άλλου, όταν εμείς δεν τα πάμε καλά.»
Πασκάλ Μπρικνέρ
«Είναι αδύνατο στον ίδιο άνθρωπο να συγκεντρώνει στον εαυτό του όλα εκείνα που κάνουν την ευτυχία.»
Σόλων
«Ευτυχία είναι να γνωρίζεις τα όριά της και να προσαρμόζεσαι σ' αυτά.»
Ρομέν Ρολάν
«Ευτυχισμένη ζωή δεν υπάρχει. Υπάρχουν μόνο ευτυχισμένες ημέρες.»
Γκόντφριντ Λάιμπνιτς
«Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που μπορεί να υποφέρει με ηρεμία και την ανώτατη και την κατώτατη μοίρα.»
Σενέκας
«Η γη είναι γεμάτη από όμορφα πράγματα. Είμαι βέβαιος πως μπορούμε να ζήσουμε ευτυχισμένοι σαν βασιλιάδες.»
Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον
«Η ευτυχία δεν είναι προορισμένη για τους ανθρώπους, η αφθονία του πλούτου μπορεί να κάνει τον ένα πιο τυχερό από τον άλλο, αλλά ποτέ ευτυχή.»
Ευριπίδης
«Η ευτυχία είναι για τους ανθρώπους θείο πράγμα και κάτι περισσότερο από θείο.»
Αισχύλος
«Η ευτυχία είναι ένα πράγμα της ψυχής και όχι του σώματος. Η πηγή της βρίσκεται στην αφοσίωση και όχι στην ηδονή, στην αγάπη και όχι στην τέρψη.»
Ανρί Λακορντέρ
«Η ευτυχία είναι ίση, είτε κανένας τη βρίσκει μέσα σε μια ψηλή τύχη ή μέσα σε μια ταπεινή κατάσταση.»
Ευριπίδης
«Η ευτυχία συνίσταται κυρίως στο να προσαρμοζόμαστε με την τύχη μας.»
Χέερτ Χέερτσεν
«Η ευτυχία, πολλές φορές, κοστίζει περισσότερο απ' όσο αξίζει.»
Τάκιτος
«Η πιο μεγάλη ευτυχία στη ζωή είναι αυτή που μας δίνει η αντίληψη πως μας αγαπούν.»
Βίκτωρ Ουγκώ
«Και η πιο ευτυχισμένη ζωή μοιάζει με την ήσυχη επιφάνεια του νερού. Αρκεί να την ταράξει και το πέσιμο ενός μόνο φύλλου.»
Ζακ Νεκέρ
«Κανέναν μη θεωρείς ευτυχισμένο, πριν να δεις το τέλος του.»
Σόλων
«Μία ολόκληρη ευτυχισμένη ζωή! Κανείς άνθρωπος πάνω στη γη δεν θα μπορούσε να την υποφέρει. Θα ήταν ο Άδης στη γη.»
Τζορτζ Μπέρναρντ Σο
«Να θυμάσαι πάντα τούτο: πως δεν χρειάζονται πολλά πράγματα για να κάνουν τη ζωή ευτυχισμένη.»
Μάρκος Αυρήλιος
«Οι ευτυχίες της στιγμής γίνονται από εκδηλώσεις στιγμιαίες, από τις καλοσύνες που ξεχνιούνται πολύ γρήγορα, από ένα φιλί ή ένα χαμόγελο, από μια γλυκιά ματιά, από έναν ευγενικό λόγο, από το αίσθημα της ευγνωμοσύνης.»
Σάμιουελ Κόλεριτζ

«Οι ευτυχισμένοι θα πρέπει να ξέρουν πως όσο πιο γεμάτο είναι ένα ποτήρι, τόσο πιο εύκολα χύνεται.»
Μαρκ Τουέιν
«Όποιος βρει το δρόμο της αλήθειας με τη δική του προσπάθεια, θα έχει την ευλογία των θεών. Ανάλογα με τις εποχές υπάρχουν ρεύματα βίαιων ανέμων. Όταν η ευτυχία του ανθρώπου είναι υπερβολική, δεν βαστάει πολύ καιρό.»
Πίνδαρος
«Όποιος θεωρεί τον εαυτό του ευτυχισμένο είναι πραγματικά τέτοιος, αλλά όποιος θεωρεί τον εαυτό του σοφό, αυτός είναι ο μεγαλύτερος μωρός.»
Πολύβιος Δημητρακόπουλος
«Όποιος μπορεί να ζήσει άνετα τη ζωή του και διατηρεί την ψυχραιμία του σε περίπτωση κακοτυχίας, αυτό θεωρείται ευτυχής.»
Ευριπίδης
«Όσοι ευτυχούν πρέπει πάντοτε πρόθυμα να βοηθούν τους δυστυχείς, γιατί κανένας δεν μπορεί να ξέρει τι του επιφυλάσσει το μέλλον.»
Δημοσθένης
«Όταν είμαστε ευτυχείς, ας αποφεύγουμε πολύ προσεκτικά την υπερηφάνεια, την καταφρόνηση και την αλαζονεία.»
Μάρκος Τούλιος Κικέρων
«Πάντα οι άλλοι μας φαίνονται πιο ευτυχισμένοι από εμάς. Κι όμως, είναι παράξενο ότι ο άνθρωπος που πρόθυμα θα άλλαζε την κατάστασή του δεν θα συναινούσε σχεδόν ποτέ σε μια αλλαγή της προσωπικότητάς του.»
Φρανσουά Ρενέ Ντε Σατομπριάν
«Πολύ σπάνια συμβαίνει η ευτυχία να είναι τόσο ολοκληρωμένη και να μην φέρνει μαζί της έστω και ελάχιστη θλίψη.»
Μιγκέλ Ντε Θερβάντες
«Ποτέ κανείς δεν είναι τόσο ευτυχισμένος ή τόσο δυστυχισμένος, όσο το φαντάζεται.»
Φρανσουά Ντε Λα Ροσφουκό
«Σ' αυτή τη γη καμιά ευτυχία δεν είναι σίγουρη.»
Χέρμπερτ Σπένσερ
«Στη συμφορά να είσαι γενναίος και δυνατός, όμως να χειρίζεσαι με σωφροσύνη τα πανιά, όταν είναι παραφουσκωμένα με άνεμο ευτυχίας.»
Κουίντος Οράτιος Φλάκος
«Τα ανθρώπινα πράγματα μοιάζουν με έναν τροχό, που γυρίζει αδιάκοπα και δεν αφήνει πάντοτε τους ίδιους ανθρώπους να ευτυχούν.»
Ηρόδοτος
«Την ευτυχία την απολαμβάνουν εκείνοι που έχουν χαρακτήρα και πνεύμα καλό, και σε μέτριο βαθμό τα υλικά αγαθά.»
Αριστοτέλης
«Τίποτε το ανθρώπινο δεν είναι σταθερό. Αν το γνωρίζεις καλά αυτό, δεν πρόκειται να είσαι ούτε πολύ χαρούμενος, όταν έρχεται η ευτυχία, ούτε και πολύ λυπημένος.»
Ισοκράτης
«Το να ζητούμε σ' αυτόν τον κόσμο επίμονα την ευτυχία, θα πει πως κατεχόμαστε από το πνεύμα της επανάστασης. Γιατί, ποιο είναι το δικαίωμά μας στην ευτυχία;»
Ερρίκος Ίψεν
Τα συμπεράσματα είναι δικά σας....
Σόφη Λύσσαρη
ποιήτρια/στιχουργός/αρθρογράφος/συγγραφέας/καθ.αγγλικής φιλολογίας και δημιουργικής γραφής(Brunel University)/writing coach
www.sophielyssari.blogspot.com

Αυτοκτονίες

 

(Δημοσιεύτηκε  στο www.vres-agrinio.gr την 22η Οκτωβρίου 2013)

Είναι πασίγνωστο σε όλους πως τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια της κρίσης όλο και αυξάνονται τα περιστατικά αυτοκτονίας στην Ελλάδα.

Οι άνθρωποι γίνονται ολοένα και πιο ευάλωτοι μέσα στη χαοτική τους ζωή, μια ζωή που δε θέλουν πια να έχουν... Όλοι οι αυτόχειρες ήταν έρμαια της οικονομικής κρίσης, της απραγίας, της εκμετάλλευσης, της αδράνειας, της σιωπής... Ποιών όμως αλήθεια;

Αυτή η σιωπή μας ξεκουφαίνει, μα δε κάνουμε κάτι για αυτό. Προσπερνούμε την "εκκωφαντική" σιωπή, αδιαφορούμε για τις συνέπειές της και οδηγούμε με τη δική μας απραγία ευαίσθητους συνανθρώπους στην αυτοκτονία. Οι ευθύνες πάνε παντού πάντα όμως με μισόλογα.

Πόσες φορές λοιπόν ένας αναίσθητος εργοδότης έδειξε την πιο σκληρή του πλευρά απολύοντας έναν συνάνθρωπό μας και μάλιστα οικογενειάρχη προκειμένου να σώσει το τομάρι του;

Πόσες φορές οι τράπεζες έδειξαν έλλειψη διαλακτικότητας σε όσους παρακάλεσαν για λίγη επιείκεια;

Πόσες φορές προτιμήσαμε να πάρουμε ένα καφεδάκι σε πλαστικό κυπελλάκι αντί να αγοράσουμε μία κονσέρβα γάλα για την άνεργη γειτόνισσά μας, μητέρα τριών παιδιών, η οποία βάζει τα παιδιά της νηστικά για ύπνο επειδή το μεσημεριανό δεν φτάνει για το βράδυ;

Πόσες φορές ΕΜΕΙΣ ΑΔΙΑΦΟΡΗΣΑΜΕ και κλείσαμε τα αυτιά μας σε κάποιον που απλά ήθελε να είμαστε ακροατές στο μαρτύριό του;

Ξέρω ότι καλή είναι η δικαιολογία πως ευθύνες για τις αυτοκτονίες έχουν η κοινωνία (λες και εμείς δεν είμαστε μέλη αυτής), οι πολιτικοί, η Τρόικα και χίλια δυο άλλα που σκαρφιζόμαστε. Το θέμα είναι για το πόσο ο καθένας ξεχωριστά ευθύνεται σε όλη αυτή την κατάσταση και πόσο λιγότερες θα ήταν κάποιες αυτοκτονίες αν από το υστέρημά μας συμβάλαμε αξιοπρεπώς σε έναν συνάνθρωπό μας.

Τελικά ένας καφές σε πλαστικό κάθε πρωί μας είναι πιο απαραίτητος από μία κονσέρβα γάλα για ένα παιδάκι με άνεργους γονείς; Τελικά μήπως ακόμα κάνουμε σπατάλες αιώνια παραπονούμενοι για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα; Η κρίση φίλε μου χτυπά όταν το παιδί σου δεν έχει να πιει γάλα, όταν δεν έχεις χρήματα για γιατρό, για ψωμί, για ρεύμα στο σπίτι, για θέρμανση, ρούχα, παπούτσια.

Όταν όλα αυτά όμως εμείς οι "τυχεροί" τα έχουμε ας βοηθήσουμε λίγο κάποιους που δεν έχουν τα απαραίτητα στην καθημερινή ζωή. Τότε ίσως πάψουμε να κλαιγόμαστε για τις μειώσεις και τα χαράτσια στη ζωή μας. Γιατί απλά θα έχουμε δει πολλά χειρότερα γύρω μας. Ίσως τότε να πούμε αυτό το "ευχαριστώ Θεέ μου" και εύχομαι να πάρουμε λίγο δύναμη μέσα μας για να αντέξουμε κι άλλες μειώσεις...

Το πιο βασικό είναι ότι θα αισθανθούμε την απληστία μας, αίτιο της γκρίνιας καθημερινά γιατί θέλουμε να έχουμε αυτά που είχαμε κι άλλα τόσα ακόμα!

Πάει φίλοι μου η εποχή των καλών αγελάδων! Με λυπεί που δεν έχει γίνει κατανοητό αυτό από αρκετούς ακόμα. Βλέπεις καλοπερνάνε... Εσύ μεγαλοκυρία με την τσάντα των τριακοσίων ευρώ δεν αισθάνεσαι ντροπή; Εσύ δεκαοχτάχρονή με το i-phone των 600 ευρώ τι αισθάνεσαι;Τρέντι; Ντροπή, ντροπή, ντροπή...

Πίνεις το καφέ σου στο Κολωνάκι κυρία μου... Ναι, ναι εσύ εκεί η μεσοαστή με το μισθό των χιλίων ευρώ για "γκλαμουριά" και "ίματζ"...Τον χρυσοπληρώνεις όμως τον καφέ σε εκείνη την περιοχή. Όταν λοιπόν διαβάσεις αυτό το άρθρο θα πεις: "Κι εγώ τι να κάνω με τα χίλια ευρώ; Τσίμα τσίμα τα βγάζω πέρα. Φιλανθρωπικό έργο θα κάνω;"

Κυρία μου όποιος δεν έχει, δε δίνει...Εσύ δίνεις επιλεκτικά για ένα καφεδάκι την ώρα που δίπλα σου κλαίει ένα μυξιάρικο, ξυπόλυτο, νηστικό παιδάκι. Καπνίζεις το τσιγαράκι σου την ώρα που ένας άνθρωπος πηδά στο κενό... Ποιος φταίει τελικά ΜΟΝΟ το ΚΡΑΤΟΣ;
Φταίει η απληστία, η αδιαφορία και το κτήνος μέσα μας. Εδώ η ζούγκλα κι εμείς τα άγρια θηρία...Συγχωρέστε με μόλις μου χύθηκε ο καφές από το πλαστικό ποτήρι....Κι εγώ ένα από τα θηρία...

* Σόφη Λύσσαρη
Ποιήτρια / Στιχουργός / Αρθρογράφος / Συγγραφέας / Καθ.αγγλικής φιλολογίας και δημιουργικής γραφής (Brunel University) / Writing coach
www.sophielyssari.blogspot.com

 

"Το πρώτο κλάμα του ανθρώπου"

(Δημοσιεύθηκε στο www.vres-agrinio την 27/2/13) 

 

Συχνά φίλοι μου δε δίνουμε βάση στα απλά και ποιοτικά πράγματα γύρω μας. Αυτό συμβαίνει γιατί έχουμε πάψει να παρατηρούμε και να σκεφτόμαστε.

Έχουμε καταλήξει πια ρομποτικά ανθρωπάκια με ένα ρολόι στο χέρι γεμάτοι από ανησυχία για το τι ξημερώνει αύριο.

Όλες οι ανησυχίες μας έχουν να κάνουν με οικονομικά και σεξουαλικά ζητήματα...Ακόμα και οι απολαύσεις μας επικεντρώνονται μόνο στο σεξ και στο χρήμα.Δε μας αρκεί η αληθινή ευτυχία μέσα από την απλότητα της ζωής...

Ακούγομαι ίσως ιδεαλιστικά ρομαντική με ασυμβατότητα τρόπου σκέψης. Είμαι όμως ένας ευτυχισμένος άνθρωπος μέσα στις σημερινές αντιξοότητες της ζωής και επαναστατώ στα 'φρου φρου και δήθεν' !

Είχαμε καλομάθει βέβαια όλοι μας σε μία υλιστική αφθονία δίχως μέτρο και σκοπό.Προορισμός στο ταξίδι μας εδώ ήταν ο πλούτος.Στην πορεία όμως της ζωής μας χάσαμε την ΟΥΣΙΑ.

Απλές καθημερινές στιγμές και συναισθήματα εξανεμίστηκαν. Γίναμε ψυχροί εκτελεστές του 'είναι' μας αδιαφορώντας για το έγκλημά μας. Σκοτώσαμε εμάς κι αυτό δε μας κάνει απλά φονιάδες αλλά αυτόχειρες ,δειλούς κομφορμιστές με πλήρη άγνοια των πράξεών μας.'Οσον αφορά για τις ενοχές μας; Ανύπαρκτες.

Υπάρχει όμως για με η λύση και η 'ανάσταση' του 'είναι' μας.

Όχι φυσικά μέσα από σειρά ψυχοθεραπειών που προτιμούν οι πιο πολλοί γύρω μου.

Όχι από τα 'χαπάκια της ευτυχίας' με συνταγή γιατρού που δυστυχώς παρατηρώ αυξάνονται καθημερινά....

Όχι με αυτοδικαιολογίες και στρουθοκαμηλισμό των πράξεών μας...

Όχι με κριτική των άλλων και αποχή από την αυτογνωσία μας...

Με μια αναζήτηση για όσα ήδη χάσαμε... όσα ακόμη αναζητούμε...όσα ονειρευόμαστε θα βρούμε την ΟΥΣΙΑ ...

Η αλλαγή μέσα μας είναι κατόρθωμα αλλά όχι κάτι ανέφικτο και σουρεαλιστικό.
Τελικά όταν ένας άνθρωπος έρχεται στον κόσμο κλαίει...

Μακάρι αυτό το κλάμα να μη συμβόλιζε τη συνέχεια της πικρής πορείας του. Με λυπεί όλο αυτό.Κλαίμε ερχόμενοι στη ζωή κλαίμε και στο θάνατο.Στη γέννηση κλαίμε για όλα αυτά που μας περιμένουν αλλά και όλα αυτά που θα πράξουμε εν ζωή που μόνο ανΟΥΣΙΑ είναι.

Στο θάνατο κλαίμε γιατί ζήσαμε μια ζωή χωρίς ΟΥΣΙΑ θεωρώντας αυτοσκοπό μας τη συσσώρευση υλικών αγάθών και χρήματος καταπατώντας ηθικές αρχές, αξίες και ιδανικά.Κλάιμε υποσυνείδητα στο θάνατο κάποιου γιατί δεν πρόλανε ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΟΥΣΙΑστικά.

Πόσες φορές αλήθεια επανέλαβα τη λέξη ΟΥΣΙΑ; Αυτή είναι η λέξη- κλειδί!!!

Ας είναι το πρώτο κλάμα ενός ανθρώπου μόνο στη γέννησή του. Εύχομαι η ζωή που θα ακολουθήσει να είναι στρωμένη με ΟΥΣΙΑ και χαμόγελα .... Στο χέρι μας είναι η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ μέσα μας αρκεί να αρκούμαστε στα λίγα και καλά και να κόβουμε το κακό από τη ρίζα του...

Την αγάπη μου!

Σόφη Λύσσαρη
ποιήτρια/στιχουργός/συγγραφέας
www.sophielyssari.blogspot.com

Ποίηση και κρίση 'αξιών'

(δημοσιεύθηκε στο www.vres-agrinio.gr, την 3/11/2012)

Δεν είναι η ποιητική μανία μου που με οδηγεί σε δρόμους στοχαστικούς και σε αναζητήσεις εσωτερικές.Δεν είναι το βαθύ σκοτάδι της νύχτας μας....αλλα η 'νύχτα' της μέρας μας....

Δεν είμαι εγώ που σας μιλώ αλλά η φωνή της συνείδησης ενός ανθρώπου που χάνεται στον κόσμο το δικό του...τον ποιητικό για μένα ,τον τρελό ή φευγάτο για πολλούς....

Έχετε αναρωτηθεί πώς η κρίση αξιών έχει αλλοτριώσει κάθε στιγμή της ζωής σας; Έχετε δει τη 'νύχτα' σας όταν γύρω σας βλέπετε μόνο ' φως '; Έχετε καταλάβει πως η μέρα σας δε θα 'πρεπε να έχει σκιές ή πινελιές σκοταδισμού κάθε είδους;

Ναι ,μιλώ για την κρίση αξιών στο 'είναι 'μας....όλων ...και στο δικό μου....Πόσες φορές στη ζωή σας αρνηθήκατε να είστε 'διαφορετικοί ' παρά ακολουθήσατε πιστά μία οδό συμβιβασμού με το κατεστημένο καθιστώντας έτσι τους εαυτούς σας/μας συνενόχους στο 'φόνο' των αξιών,των πιστεύω,των ιδανικών;Η κρίση αξιών επιβραβεύεται με τη σιωπή και τη συνέναισή μας στο' βιασμό' μιας χαμένης αθωότητας..... Κι εγώ κουράστηκα να συναινώ...Αντιδρώ μέ την πένα... Αυτό δε με καθιστά αθώα αλλά τουλάχιστον με την ποίησή μου εκφράζω μια έντονη αντίδραση σε ΄Αφέντες' και ΄Θηρία' που θέλησαν να με βάλουν σε ένα 'μπουντρούμι' για να ζήσω τη σημερινή πραγματικότητα....

Ναι , δε δέχομαι υποταγή από τις νέες συνήθειες και τα δήθεν ιδανικά. Δε θα πάψω να μιλώ και να αντιδρώ.Δε θα με φιμώσει η στυφή πραγματικότητα.Αξίζει να βαδίζει κανείς με σύνεση , απλότητα ,όνειρα,,αυθεντικότητα.... Η ποίηση είναι ένα κλειδί . Ανοίγει την πόρτα εκείνη που μας θυμίζει είτε γράφοντάς την είτε διαβάζοντάς την πως υπάρχει ουσία και αλήθεια. Υπάρχει χρώμα και ζωή πιο πέρα....Μην αγνοούμε το σκοτάδι που μας περικυκλώνει.Ας αναζητήσουμε το φως που υπάρχει μέσα μας κι ας το βγάλουμε προς τα έξω....Δεν είναι ντροπή η ποίηση ,ούτε τρέλα.Είναι μία αξία διαχρονική που δε θα αφήσω να αλλοτριωθεί...

Σε έναν κόσμο καλύτερο μέσα από την ποίηση

Σόφη Λύσσαρη

Ποιήτρια/Στιχουργός/Συγγραφέας